คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Shortfic AF8] :: พี่ชายข้างบ้าน [1/2] :: [TaoKacha]
Fiction : พี่ชายข้างบ้าน
Pairing : TaoKacha
Genre : Drama Romantic
Author : Corn on the Cob (ข้าวโพดปาดเนย)
Warning : PG 15
Author’s note : ไม่มีอะไร เชิญทัศนาค่ะ :D
“ม้า ชากลับมาแล้ว”เสียงใจเจื้อยแจ้วเอ่ยเรียกผู้เป็นมารดาตรงประตูหน้าบ้าน...เด็กหนุ่มตัวเล็กในชุดนักศึกษาถูกระเบียบทุกกระเบียดนิ้วกำลังก้มลงถอดรองเท้าและยกเก็บขึ้นหิ้ง..
“อ้าว กลับมาแล้วหรอลูก? ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง?”
“วันนี้ไม่มีซ้อมน่ะ...พวกรุ่นพี่เขาติดขึ้นค่ายกัน”คชาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆก่อนจะเอนนอนลงบนตักของผู้เป็นแม่พลางกอดออดอ้อน...
“งั้นดีเลย”แม่หมวยว่าพลางยืดตัวไปข้างหน้าเลื่อนถุงกระดาษบนโต๊ะรับแขกมาที่หน้าลูกชาย...
“อะไรอะ?”ตัวเล็กกระเด้งตัวพลางหยิบถูกกระดาษออกเปิดดู...
“คุ้กกี้น่ะ พอดีแม่เพิ่งลองสูตรใหม่ ว่าจะเอาไปให้บ้านโน้นเขาลองชิมหน่อย”
จากใบหน้าที่ยิ้มแย้มน่ารักในตอนแรกกลับบึ้งลงทันตาเมื่อรู้ว่าตัวเองต้องเอาคุ้กกี้ไปให้ใคร...
“ม้าให้เค้นท์เอาไปให้ละกัน ผมจะไปอาบน้ำ ต้องรีบทำรายงานส่งพรุ่งนี้น่ะ”
แม่หมวยที่เห็นสีหน้าท่าทางของลูกชายคนโตตัวเองก็ได้แต่ส่ายหัว.. “เรานี่นะ..แต่ก่อนก็ออกจะติดบ้านโน้นจะตาย ไปทีก็แทบไม่ยอมกลับบ้าน พอมาตอนนี้ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปซะล่ะ หืม?”
“...”
“ช่วยเอาไปให้แทนม้าหน่อยละกัน นี่เพิ่งอบเสร็จเลย เขาจะได้กินตอนมันร้อนๆอยู่...นะจ้ะ เดี๋ยวม้าไปทำกับข้าวให้ เสร็จกลับมาลูกจะได้กินพอดีไง”แม่หมวยว่าพลางยิ้มสวยให้ก่อนจะลุกเดินไปหลังบ้านโดยไม่รอคำตอบใดๆจากอีกคน..
คชาได้แต่อมลมพองแก้มที่ถูกแม่ตัวเองมัดมือชกซะอย่างนั้น...
ตาเรียวเหลือบมองนาฬิกาบนผนังก่อนจะคว้าเอาถุงกระดาษที่ตั้งไว้และรีบออกไป...
ถ้าเป็นเวลานี้ คนๆนั้นน่าจะยังไม่กลับมา...รีบไปรีบกลับละกัน...
เท้าเล็กๆใส่รองเท้าแตะก่อนจะเปิดประตูบ้านออกมาและหันขวาเดินเตาะแตะมายังบ้านข้างๆ...มือเรียวกดออดหนึ่งครั้ง..
“อ้าว คชา”
“สวัสดีครับแม่เต่า..”
“ว่ายังไงจ้ะเนี่ย? นี่แม่ไม่ได้เจอหนูนานมากเลยนะ ใช่มะ?”หญิงวัยกลางคนหน้าตาใจดีทักทายพลางเปิดประตูออกกว้าง
“ก็...ตั้งแต่เข้ามหาลัยมั้งครับ..”คชายิ้มน่ารักๆให้... “ม่าม้าอบคุ้กกี้สูตรใหม่มาน่ะครับ ก็เลยเอามาฝาก”
“ขอบใจจ้ะ...มาๆเข้ามาในบ้านก่อน พ่อต๋อยอยู่ข้างในแน่ะ”
คชาที่ถูกผู้ใหญ่ข้างบ้านที่สนิทชิดเชื้อแต่เด็กชวนเข้าให้ก็ไม่กล้าปฏิเสธ เพราะปกติแต่ก่อนนี่เข้าบ้านนี้เป็นว่าเล่นโดยไม่เคยกดกริ่งสักครั้งด้วยเถอะ...
แต่ก็นั่นแล่ะ เรื่องมันนานมาแล้ว...
“พ่อดูซิ ใครมา..”
ชายวัยกลางคนหน้าตาภูมิฐานละสายตาจากข่าวในทีวีมาก่อนจะยิ้มแย้มตอบเมื่อเห็นเด็กหนุ่มตัวเล็กข้างบ้านที่เห็นกันแต่อ้อนแต่ออด...
“ไงล่ะ คชา พ่อไม่ได้เห็นหน้าค่าตาเลยนะเนี่ย เป็นไงบ้าง”
คชานั่งลงตรงโซฟาเดี่ยวยิ้มตอบ “ก็ดีครับพ่อต๋อย มหาลัยกิจกรรมเยอะดีครับ”
“แล้วสรุปได้ที่ๆเราอยากเข้ารึเปล่าล่ะ?”
“ได้ครับ”
“แบบนี้คนติวสอบมันดีใจตายเลยนะเนี่ย”
คชาสะดุดยิ้มนิดนึงแต่ก็ไม่ได้อะไรเมื่อในบทสนทนาพาดพิงถึงอีกคน...
คนที่เป็นเหตุผลทั้งหมดที่คชาเข้าออกบ้านนี้ในอดีต...
จะว่าไปก็...เกือบปีแล้วสินะ ที่ไม่ได้เจอะเจอหน้ากันเลย...
ทั้งสองคนชวนเด็กหนุ่มข้างบ้านคุยเสียยืดยาวจนพอแม่เต่าเหลือบมองเวลาจึงชวนคชาให้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกัน...
“ม่าม้าทำกับข้าวแล้วน่ะสิครับแม่เต่า”
“ว้า แย่จัง เหลือแค่เราสองคนกินด้วยกันอีกแล้วสิพ่อ...ไอ้เด็กสองคนวันนี้ก็เรียนพิเศษกลับดึกกันอีก..”
“ลองบอกม่าม้าก่อนไหม? ชวนให้มากินด้วยกันก็ได้นะ...แม่เต่าเขาเหงาน่ะ ลูกไม่ค่อยอยู่บ้านกันหมด ฮ่าๆ”พ่อต๋อยพูดอย่างอารมณ์ดีแต่ก็ทำให้อีกคนฉุกคิดไม่ได้จนต้องหลุดปากถามออกไป...
“แล้วเอ่อ....พี่เต๋าล่ะครับ..”
เพราะจะว่าไป นี่ก็เย็นมากแล้ว...ยังไม่กลับมาอีกหรอ...
“อ้อ รายนั้นย้ายออกไปอยู่เองตั้งแต่เปลี่ยนที่ทำงานเมื่อครึ่งปีก่อนแล้วล่ะ...เห็นว่าเดินทางไม่ค่อยสะดวก รถมันติดน่ะลูก...งานนี้แม่เขาเลยเหงาเลยไง เต๋าไม่อยู่ น้องอีกสองคนบางวันก็กลับดึก เรียนพิเศษบ้าง กิจกรรมบ้างน่ะ”
คชาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะตัดสินใจอยู่กินข้าวเย็นที่บ้านตระกูลเพียงพอ...ด้วยใจอ่อนกับผู้ใหญ่ข้างบ้านที่เขาเองก็ไม่ได้เจอนาน ทั้งๆที่อยู่บ้านติดกัน...ม่าม้าเขาเองก็ไม่ได้ขัดอะไร กับข้าวที่บ้านน้องชายเขาช่วยกินหมดอย่างไม่ต้องสงสัยอยู่แล้ว...
คชาพูดคุยกับทั้งสองได้อย่างสนิทใจแบบแต่ก่อน แม้จะมีเกร็งไปบ้างจากช่วงเวลาที่ห่างไปและด้วยอายุที่โตขึ้น...แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าทั้งสองยังรักและเอ็นดูเขาเหมือนเดิม นั่นจึงทำให้คชาผ่อนคลายไปมาก...แม้ในใจจะแอบขุ่นมัวอยู่ไม่น้อย เมื่อรับรู้ว่าอีกคนไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว...
ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?
เราเองก็อยากให้มันเป็นแบบนี้นี่ ไม่งั้นจะหลบหน้าไม่เจอกันไปทำไมเกือบปีล่ะ..
ทำไมต้องรู้สึกโหวงๆ ไม่ดีแบบนี้ด้วยนะ...
จู่ๆก็มีเสียงรถจอดที่หน้าบ้าน...เรียกความสนใจให้ทั้งหมดหันไปมอง...จนเมื่อประตูเปิดออกและเห็นว่าเป็นใครเท่านั้นแล่ะ... ผู้หญิงคนเดียวในบ้านก็ทักขึ้นอย่างแปลกใจ...
“อ้าวเต๋า ไม่เห็นโทรบอกแม่เลยว่าวันนี้จะมา”
“พอดีวันนี้แวะมาคุยกับลูกค้าแถวนี้น่ะแม่...และเห็นว่าเป็นวันศุกร์พอดี เลยว่าจะกลับมานอนบ้านสักหน่อย”
“นานๆทีกลับบ้านให้แม่เราได้เห็นซะบ้างนะ แม่น่ะบ่นจนพ่อเนี่ยหูชาละ..”
“อะไรกันคุณก็...”
คชาที่ฟังบทสนทนาของคนในครอบครัวนั่งหันหลังให้ไม่พูดอะไร มือเล็กกำแน่น...ไม่แม้จะหันไปทักทาย...ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะเปลี่ยนใจขอกลับบ้านตอนนี้เลยด้วยซ้ำ...
“มาวันนี้ก็ดีเลย ดูสิใครมากินข้าวบ้านเรา...”คนเป็นแม่เปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อนตัวเองพลางจูงมือลูกชายมาที่โต๊ะกินข้่าว...
“คชา...”
“......”
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ...”
.
.
หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จโดยที่คชาดูเงียบไปถนัดตาเมื่อมีอีกคนมาร่วมโต๊ะด้วย แต่ก็ยังรักษามารยาทและสถานการณ์ได้ดี ไม่ทำให้ผู้ใหญ่รู้สึกถึงความอึดอัดอะไร...คชาที่พยายามหาช่วงจังหวะเพื่อที่จะขอตัวกลับบ้านก็โดนผู้ใหญ่ชวนอยู่ต่อ ไหนจะของหวาน กินขนม นม เนย จนพออีกคนขอตัวขึ้นไปอาบน้ำนั่นแล่ะ...คนตัวเล็กรีบบอกขอตัวกับแม่เต่าทันที...
“จะกลับแล้วหรอลูก?...”
“พอดีมีรายงานต้องส่งพรุ่งนี้ เลยว่าจะรีบกลับไปทำหน่อยน่ะครับแม่เต่า”
“งั้นรีบกลับไปทำเถอะจ้ะ...อ๊ะ...แต่ว่าก่อนกลับช่วยเอาผ้าขนหนูไปให้เต๋าหน่อยนะลูก...พอดีแม่เอาของเขาลงมาซักหมดแล้ว ในห้องเลยยังไม่ได้เอาไปวางให้เขาเลยน่ะ”
คนตัวเล็กอึกอักแต่ก็รับมา...แม่เต่ายิ้มให้ก่อนจะกลับไปวุ่นในครัวต่อ....คชามองผ้าในมือพลางกำแน่น...
เอาวะ! รีบให้รีบกลับ!
คชาเคาะประตูอันคุ้นเคยสองสามทีแต่ก็ไม่มีใครมาเปิด...หลังจากเอาหูแนบฟังก็คิดว่าเจ้าของห้องคงอาบน้ำอยู่ไม่ได้ยินเสียงเคาะ...เลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องเอง...
ตัวเล็กก้าวเร็วๆวางผ่าห่มไว้กับเตียงก่อนจะหันหลังเพื่อจะออกไปจากห้อง....แต่แล้วก็อดหันหลังกลับมามองรอบๆห้องไม่ได้...
ห้องที่มีแต่ความทรงจำสำหรับเขาตั้งแต่สมัยเด็ก....
ห้องที่เขามานอนค้าง มาเล่น มาให้เจ้าของห้องติวหนังสือนับครั้งไม่ถ้วน....
ห้องที่เขา...เห็นเจ้าของห้อง...อยู่กับผู้หญิงคนอื่น...
.
.
‘พี่เต๋า คชามาแล้ว!! การบ้านเลขเมื่อวานได้เต็มด้วยแล่ะ!! อาจารย์ชมใหญ่เลยและก็บอกว่า...’
‘อ้าวคชา...’
‘คือเอ่อ...ชาขอโทษ...ชาไม่รู้ว่าพี่มีแขก..’
‘ไม่เป็นไร เข้ามาสิ พอดีทวนหนังสือกันอยู่นิดหน่อยน่ะ’
‘ใครหรอเต๋า..น่ารักจัง’
‘น้องข้างบ้านน่ะชื่อคชา...คชานี่พี่ชะเอมนะ...’
‘.....’
‘แฟนพี่เอง’
เสียงเปิดประตูด้านข้างทำเอาคชาสะดุ้งและหลุดจากภวังค์ความคิด....ตัวเล็กหันไปและก็ต้องรีบหันหลังกลับแทบจะในทันทีพร้อมๆกับที่อีกคนรีบปิดประตูแทบไม่ทัน...
ใบหน้าน่ารักเห่อร้อนจนแดงไปหมด...
ก็ไม่ให้เห่อได้ยังไง...
พี่เต๋าเล่นโป๊บนโป๊ล่างออกมาแบบนั้นนี่!!!
“เอ่อ..พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ว่าเราอยู่ในห้อง..”เต๋าแง้มประตูโผล่แต่หัวออกมา..
“มะ...ไม่เป็นไร...แม่เต่า..เอ่อ...ให้ชาเอาผ้าเช็ดตัวมาให้พี่น่ะ...”
“ถ้างั้นหยิบมาให้พี่หน่อยสิ”
“พี่มาหยิบเองดีกว่าเดี๋ยวชาออกจากห้องก่อนละกัน”
“ชา! เดี๋ยวสิ...”
คชาชะงักค้างแต่ก็ยังไม่หน้าไปหาอีกคน...
“พี่ตัวเปียกขนาดนี้ ออกไปพื้นก็เปียกหมด ชาเอามาให้พี่หน่อยนะ...”
คนตัวเล็กถูกขอร้องแบบนั้นก็ได้แต่เงียบก่อนจะตัดสินใจกระเถิบตัวไปหยิบผ้าห่มแล้วก็ค่อยๆเดินถอยหลังไปทางประตูห้องน้ำและก็ยื่นให้โดยไม่แม้แต่หันหลังกลับ...กะว่าพออีกคนหยิบไปจากมือเมื่อไรเตรียมเผ่นแนบ...
แต่แล้วแผนที่คิดไว้ก็ล่มไม่เป็นท่า เพราะคนด้านหลังคว้ามือไว้แทนที่จะเป็นผ้าขนหนู...พอคชาหันกลับไปมองก็คิดได้ว่าอีกคนยังโป๊อยู่ก็รีบสะบัดผมเห็ดๆกลับแทบไม่ทัน...
“คชา....”
“......”
“คชาครับ หันมาได้แล้ว..”
“.......”
“คชา.....”
“พี่ยังโป๊อยู่นี่...จะให้ชาหันไปได้ยังไงเล่า!”
เสียงเต๋าหัวเราะหึๆทำเอาตัวเล็กชักไม่ชอบใจ พยายามจะบิดข้อมือออกจากการเกาะกุม แต่ก็ไม่เป็นผล...
“โป๊ที่ไหนล่ะ หันมาดูสิ...”
สุดท้ายก็กัดปากกลั้นใจค่อยๆเหลือบหันไปโดยชำเลืองมองจากด้านล่างก่อน พอเห็นชายผ้าพริ้วๆอยู่จึงวางใจได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้โกหกเขา...
แต่ก็แค่ครึ่งเดียวเท่านั้นแล่ะนะ! อีกครึ่งหนึ่งยังเปลือยโชว์อกขาวๆนั่นต่อหน้าเขาอยู่เลยเนี่ย!?
“หนะ...ไหนว่าไม่โป๊ไง...”
“เอ้า...ปกติชาก็เห็นแบบนี้มาตลอดนะ...ไหงถึงเรียกแบบนี้ว่าโป๊ขึ้นมาซะล่ะ..”พูดไปก็อมยิ้มไปไม่พอยังจะดึงให้คนตัวเล็กกว่าเข้าหาใกล้ขึ้นไปอีก...
คชาที่พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่สบตาต้องเงยหน้าขึ้นอย่างช่วยไม่ได้...ตาเรียวหรี่มองหน้าอย่างหาไม่สบอารมณ์...
“ปล่อยชาได้แล้ว”
ตัวโตเพียงยักคิ้วสูงเป็นเชิงถาม..
“ก็ได้ผ้าเช็ดตัวแล้วนี่...ชาจะกลับบ้าน”
“นี่เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน...ไม่คิดจะอยู่คุยกับพี่หน่อยหรอ?”
“........”
“ตกลงสอบติดนิเทศฯใช่ไหม? เห็นแม่หมวยบอก...ใจคอจะไม่บอกคนติวหน่อยหรอตกลงติดคณะอะไรน่ะหืม?”
“ก็รู้แล้วนี่ไง...”
“ได้ไง...นี่เพราะแม่หมวยบอกพี่หรอก ไม่งั้นพี่ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราน่ะเอนท์ติดแล้ว...”
คชาก้มหัวลงต่ำ มืออีกข้างที่ไม่ถูกตัวโตจับไว้กำแน่น....น้ำตาพาลจะไหลอีกครั้งเมื่อนึกถึงอดีตที่ไม่อยากจดจำ...
.
.
‘ติดแล้ว!!!! ติดแล้วโว้ยยยย’
‘เห้ย ฉันก็ติดเหมือนกันนนน!!!!’
‘ดีใจว่ะ!!!! ฉันก็ติดดดดดดดดด เยสสสส จะได้เรียนด้วยกันแล้วววว’
เด็กหนุ่มสามคนตระกองกอดกันเมื่อเห็นรายชื่อตัวเองติดอยู่ตรงป้ายประกาศบอกว่าทั้งสามคนกำลังจะเป็นเด็กนิเทศศาสตร์ของมหาลัยชื่อดังหลังจากพากเพียรพยายามอ่านหนังสือกันแรมปี
‘ไปฉลองกันเหอะ ไปไหนดีวะคชา”เฟรม เด็กหนุ่มดัดฟันเพื่อนสนิทที่คลานตามกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมถามขึ้น...
‘ฉันขอผ่านนะ พวกนายไปกันเถอะ เดี๋ยวจะรีบกลับบ้านไปบอกพี่เต๋า’
‘หมะ...แหมๆๆ...จะไปฉลองกันสองคนล่ะสิ‘ต้นที่เพิ่งมาสนิทกันตอนมอปลายกระแซะไหล่พลางทำหน้ากรุ้มกริ่มไปด้วย
‘อะ..อะ...อะไรเล่า!? ก็พี่เขาติวให้เรามาเป็นปีเลยนี่น่า ฉันก็ต้องอยากขอบคุณเขาน่ะสิ เดี๋ยวยังไงฉันก็ต้องเจอพวกนายกันอีกสี่ปี ไว้ค่อยฉลองกับพวกนายทีหลังก็ได้เหอะ..’
‘ได้ข่าวบ้านพี่เขาก็อยู่ข้างบ้านนาย ไว้บอกพี่เขาพรุ่งนี้ก็ได้มั้ง แหม...ข้ออ้างชัดๆ เอาเหอะว่ะ ต้นเราไปกันเองสองคนก็ได้วะ เนอะ’เฟรมว่าพลางกอดคอต้นและพากันเดินจากไปทิ้งให้คชาหน้าแดงตะโกนไล่หลังเพื่อนสนิทที่ชอบล้อเขาตั้งแต่ไหนแต่ไร...
ตัวเล็กรีบกลับบ้านเพื่อจะบอกข่าวดีให้กับพี่ข้างบ้านที่เปรียบเสมือนติวเตอร์ที่คอยติวให้เขามาตลอดตั้งแต่เด็ก จนแม้กระทั่งเขาจะสอบเอนท์ก็ยังมาติวให้ ทั้งๆที่เรียนปีห้า คณะสถาปัตย์ที่ต้องส่งโปรเจคหัวหมุน...ความดีใจมันกลบความเศร้าหมองในวันที่เขารับรู้ว่าพี่ชายข้างบ้านมีผู้หญิงที่รู้ใจไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วได้อย่างหมดสิ้น
กว่าสามสี่เดือนที่คชาพยายามจะออกห่าง แต่ก็ทำได้ไม่ดีนักในเมื่ออีกคนยังต้องไปมาหาสู่เพื่อติวหนังสือให้เขา...และทุกครั้งที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน คชาก็มีความสุขจนคิดว่าอย่างน้อย ยังได้ใกล้ชิดแบบนี้ต่อไปก็ยังดี...
จนวันนี้...วันที่เขาดีใจและเสียใจที่สุดในชีวิต...
ตัวเล็กเห็นบุคคลเป้าหมายกำลังยืนอยู่ที่หน้าบ้าน...คชาเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นพร้อมกับกำลังจะเอ่ยเรียกชื่ออีกคน...แต่แล้วเสียงที่ว่าก็ถูกกลืนลงลำคอจนหมด...
คชา...ทำใจแล้วที่คนที่พี่เต๋าชอบ จะไม่ใช่คชา...
คชา...ทำใจแล้วที่พี่เต๋ามีแฟน...ที่ไม่ใช่คชา....
แต่คชาทำใจไม่ได้...เมื่อเห็นสิ่งของที่ตัวเองตั้งใจให้ด้วยความรักที่มี...ถูกใช้ร่วมโดยคนอื่นต่อหน้าต่อตา...
เสื้อยืดแบรนด์ยี่ห้อดังที่เขาตั้งใจเก็บตังค์ให้กับพี่ชายข้างบ้านที่เขาแอบหลงรักมานาน...เพื่อให้เป็นของขวัญวันเกิด...ถูกผู้หญิงคนอื่นสวมใส่ไปเป็นที่เรียบร้อย...
ทั้งๆที่...
ทั้งๆที่...คชายังไม่เคยเห็นพี่เต๋าใส่มันเลยสักครั้ง...
.
.
“คชา...”เสียงทุ้มนุ่มเรียกสติให้กลับคืนพร้อมๆกับที่มือขาวปาดเข้าที่หางตาที่น้ำไหลออกมาตอนไหนเจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้..
“คชาเป็นอะไร?...ร้องไห้ทำไมครับ? บอกพี่สิ...”กำลังจะเอื้อมมือไปจับไหล่ทั้งสองข้างให้หันมา แต่คชาใช้จังหวะนั้นสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของอีกคน
“คชาเดี๋ยวสิ!”
“ปล่อยผมนะ”
คำแทนตัวที่เหินห่างพาเอาอีกคนใจกระตุก...
“คชาบอกพี่ก่อนสิ...โกรธอะไรพี่? พี่ทำอะไรผิดหรอ? คุยกับพี่ก่อนนะ”
“ไม่...ไม่คุย...ผมไม่มีอะไรจะคุยด้วย”
“คชา...”เสียงเต๋าเริ่มหงุดหงิดไม่น้อยกับท่าทีและคำพูดที่เหินห่าง...
“ก็บอกให้ปล่อยไง!”
ภาพในอดีตถูกฉายซ้ำอีกครั้ง....
.
.
ทั้งสองคนยืนคุยอะไรกันไม่รู้อยู่หน้าบ้าน...คชาได้แต่ยืนตัวแข็งตั้งแต่เห็นว่าเสื้อที่ตัวเองซื้อให้อยู่บนตัวของผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนพี่เต๋า...ภาพตรงหน้าพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตาแต่กลับชัดเจนฝังลึกในจิตใจ...
มือใหญ่อบอุ่นยีเข้าที่หัวอีกคนพลางยิ้มแย้ม...ก่อนจะโอบกอดบางเบาเมื่ออีกคนโน้มตัวเข้าหา
.
.
มือคู่เดียวกับที่สัมผัสเขาอยู่ในตอนนี้...
“คชา..”
“ปล่อยผม..”
“เราคุยกันให้รู้เรื่องก่อนได้ไหม? เราเป็นอะไร? ตั้งแต่เอนท์ติดพี่ก็ติดต่อเราแทบไม่ได้เลย...ไปหาก็ไม่เคยอยู่บ้าน...โกรธอะไรพี่ บอกหน่อยได้ไหม?”
“พี่เต๋าไม่ผิด...”
“.....”
“ไม่เคยผิด...”
ผิดที่คชาที่รักคนที่เขารักคนอื่นเท่านั้นเอง....
“แต่แค่เลิกยุ่งกับผมสักทีเหอะ..”
มือคู่ใหญ่ค่อยๆปล่อยแขนเล็กลงก่อนที่คชาจะผลุนผลันออกจากห้องไป...
2BC
Talk
ก็แค่ช่วงนี้เห็นเขารักกันดีเลยหมั่นไส้ 555555
ดราม่านิดๆหน่อยๆ เพื่อสีสันเนอะ 5555
แบบแผนล่มกระจุย ว่าจะไปลาดพร้าวก็หลับยาว
ว่าจะไปงานบอล ก็เกิดอาการขี้เกียจเพราะไกลบ้านมาก
ประเด็นคือนอนเยอะไปแล้วตื่นก็สาย เวลารวนไปหมด
สุดท้ายแผนล่ม กร้ากกกก
แต่ก็ติดตามตลอดทั้งในทวิตและก็พันทิบนะคะ
เลยเห็นแล้ว...อะไรอ่ะ.. หวานออกสื่อนะเดี๋ยวเนี้ย กร้ากกก
ชงกันเอง ยิ้มหวาน ร้องเพลงของกันและกัน โอ้ย
ช่องไฟดูอักเสบน้อยลงด้วย แม้จะยังตัวไม่ติดกันเท่าตอนอยู่ในบ้านก็เถอะ
เรื่องนี้ดราม่าแปปเดียวเท่านั้นแล่ะ เดี๋ยวก็หวานกันแล้ว(พูดจริง)
บอกเลยแต่งไม่สมหวังไม่ค่อยลง เพราะส่วนตัวเป็นคนอ่านไม่ลงเหมือนกัน 5555
ไม่เวิ่นละ เจอกันตอนหน้านะคะ :)
ปล. ถ้าเกิดเขียนชื่อพ่อแม่ คนในครอบครัวของเต๋าคชาผิดไปขอโทษด้วยนะคะ จำสลับกันตลอด ไม่รู้ถูกรึเปล่าด้วย 5555
ความคิดเห็น