Valentine’s Story: The Garden of Roses

เนื้อเรื่อง

ปีนี้...ก็คงเป็นอีกปีที่ผมต้องอยู่คนเดียว...ในวันแห่งความรักอย่างวันนี้...

ทว่าใครเลยจะได้ยิน เสียงทอดถอนใจของเขา วันนี้เขากำลังพยายามตั้งใจจดจ้องกับสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า ทว่าบรรยากาศภายนอกร้านอินเตอร์เน็ตนั้นช่างไม่เป็นใจเอาเสียเลย เมื่อเหลือบมองไปคราใด สายตาที่จู่ๆเกิดจะดีผิดธรรมดาขึ้นมาก็มักจะสอดส่ายพบคู่รักหวานชื่นควงกันมาเป็นคู่ๆที่มีอยู่กลาดเกลื่อน จนเขาที่ทำท่าไม่สนในเต็มที่นั้น ต่อต้านสัญชาติญาณการอยากรู้ของตนไม่ไหว

...โธ่ว้อย ทำไมต้องมาเดินกันให้เห็นตำตาด้วยนะ... ชายหนุ่มตะโกนกู่ก้องในอกของตนเอง ในใจนั้นคิดโทษโชคชะตา ที่ยังไม่ส่งเนื้อคู่ของเขามาเกิด... เอ๊ย ยังไม่บันดาลให้เขาพบเนื้อคู่ของตัวเอง

ชายหนุ่มส่ายหน้าแรงๆราวกับจะสลัดความคิดเหล่านั้นออกไปจากใจ และเบี่ยงเบนความสนใจกลับไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์นั้นอีกครั้ง คราวนี้คิ้วของเขาขมวดมุ่นขึ้น หากเกิดขึ้นเพราะความแปลกใจ

“...ข้อความใหม่...” ชายหนุ่มรำพึงเมื่อมีเสียงเตือนว่าได้รับข้อความใหม่จากอีเมล์ของเขา ทว่าชายหนุ่มไม่เสียเวลาคิดอะไรมากก่อนที่คลิกเปิดข้อความใหม่อ่าน

จะเป็นอะไรก็ได้ จะเป็นฟอร์เวิร์ดเมล์ หรือจังค์เมล์ เขาก็ยินดีจะเสียเวลาดู เผื่อว่ามันจะช่วยให้เขาลืมความไม่สงบ ความไม่พอใจที่ติดอยู่กับเขาในขณะนี้...

ชายหนุ่มเลื่อนเม้าส์ไปยังคำสั่งเปิดข้อความ

วาบ...

ทันทีที่นิ้วของเขากดเม้าส์เลือกกดเปิดข้อความ แสงสีขาวสว่างจ้าก็สะท้อนจากจอคอมพิวเตอร์ เขาปิดตาทันทีโดยสัญชาติญาณเพื่อปกป้องดวงตาของเขา

..........

ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้น จมูกของเขาก็แว่วกลิ่นหอมหวนอยู่รำไร

กลิ่นอะไรกันนะ... เขาคิดอยู่ในใจ ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะค่อยๆเปิดขึ้นรับแสงสว่างอีกครั้ง และคราวนี้ แสงสว่างที่อยู่ตรงหน้านั้นไม่ทำให้รู้สึกระคายเคืองดังเช่นเมื่อครู่ แสงสว่างใหม่นี้ชวนให้สบายตา ชวนให้ดวงตาที่เหนื่อยล้านั้นได้ผ่อนคลายเต็มที่

และเมื่อมองไปรอบๆ เขาก็ไม่ได้อยู่ในร้านอินเตอร์เน็ตอีกแล้ว ทว่าเขาอยู่ในสวน...สวนสวยซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้ และเขาก็พบต้นตอของกลิ่นหอมแตะจมูกเมื่อครู่...

ดอกไม้... ดอกกุหลาบในสวนร่มรื่นนั้นแข่งกันส่งกลิ่นหอมตลบอบอวล ดอกกุหลาบหลากสายพันธุ์เหล่านั้นราวกับจะประชันความงดงามกันภายใต้แสงตะวันอบอุ่น ทว่าไม่ร้อนแรงจนอบอ้าวนัก กลางสวนมีน้ำพุหินอ่อนสลักสีขาวตั้งตระหง่านอยู่ ส่งผลให้บรรยากาศรอบๆนั้นชุ่มชื้นน่าสบายนัก เขาเดินไปยังม้านั่งไม้สีเขียวเข้มที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนักแล้วทรุดตัวนั่งลง

บรรยากาศของสวนสวยนั้นทำให้ชายหนุ่มผ่อนคลายไปมากนัก ไอ้เรื่องสงสัยน่ะก็สงสัยอยู่หรอก แต่ว่า...ทำไมกันนะ เขาถึงรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก ไม่แม้แต่จะลุกขึ้นเมื่อสาวน้อยคนหนึ่งเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และเมื่อหล่อนทรุดตัวลงนั่งข้างๆตัวเขา เขาก็เพียงแค่หันไปมองอย่างสงบ ทว่าก็อดจ้องมองเธออย่างแปลกใจไม่ได้

หญิงสาวคนข้างๆเขานั้น อยู่เหนือคำจำกัดความของคำว่า “ธรรมดา” มากนัก ดวงตาสีเขียวอมฟ้าของน้ำทะเลของเธอประกายเจิดจรัสดั่งแสงตะวันที่ทอประกายระยิบระยับอยู่บนผิวน้ำ ผมยาวสีเงินเหลือบเขียวที่ถูกปล่อยอย่างอิสระทำให้ดวงหน้าของเธอดูอ่อนหวานขึ้นอย่างน่าประหลาด แล้วยังเลือดฝาดสีชมพูเรื่อๆที่พวงแก้มนั่นอีก เธอดูสวยงาม...ทว่าเป็นความงามอย่างธรรมชาติ เธอมีอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น ความรู้สึกที่อ่อนโยน...อบอุ่นที่เต็มตื้นขึ้นในอกเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ความรู้สึกที่น้อยคนนักจะทำให้เขารู้สึกได้...

และเมื่อเธอคลี่ยิ้มออกมา ความอ่อนโยนทั้งหมดในโลกก็ดูเหมือนว่าจะฉายออกจากรัศมีของเธอ รอยยิ้มจากริมฝีปากสีชมพูสดนั้นทำให้หัวใจของเขาพองโตขึ้นอย่างน่าประหลาด จากที่เคยรู้สึกว่างเปล่าอยู่เพียงไม่นานก่อนหน้านี้เอง

รอยยิ้มหวานแย้มพรายอยู่บนใบหน้าของเธอ เธอลุกขึ้นและจัดชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนที่เธอสวมอยู่ให้เข้าที่เข้าทางก่อนที่จะยื่นมือให้เขา

“มาเถอะค่ะ ชั้นจะพาไปชมสวน”

..........

เธอคนนั้นพาเขาเดินไปรอบๆอย่างไม่เร่งร้อนพลางชี้ชวนดูต้นกุหลาบต้นแล้วต้นเล่า ชายหนุ่มรู้สึกราวกับตนกำลังตกอยู่ท่ามกลางทะเลกุหลาบ กลิ่นหอมอบอวลนั้นกำลังดึงให้เขาจมอยู่ในความสุข และหญิงสาวคนที่เดินอยู่ข้างๆก็เป็นเสมือนน้ำเย็นที่ทำให้ในรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก

นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้รู้สึกสงบและสบายเช่นนี้... เขารำพึงกับตัวเอง ชีวิตในปัจจุบันนี้ช่างสับสนวุ่นวายเหลือเกิน ทุกสิ่งเคลื่อนที่ไปอย่างเร่งร้อนเหลือเกิน จังหวะชีวิตที่แสนสงบสบายนั้นหดหายไปแทบหมด ผู้คนมากมายนักต่างไขว่คว้าแก่งแย่งกันในสังคมที่ “เงินตรา” และ “อำนาจ” นั้นกลายเป็นสิ่งสุดยอดปรารถนา ความอยากได้ อยากมี อยากเป็นเข้ามาแทนที่ความสุขที่เรียบง่ายในอดีต เขาเองก็หนีไม่พ้นซึ่งวัฏจักรเหล่านี้เช่นกัน ซึ่งเมื่อมาอยู่ ณ ที่ตรงนี้จึงได้เข้าใจ ความรู้สึก “อยาก” ที่เคยรู้สึกนั้นก็เหมือนภาพลวงตา ที่เคยอยากได้อยากมีอยากเป็นอย่างโน้นอย่างนี้นั้นก็เพราะว่าใจจริงนั้นโหยหาความสุขอยู่ลึกๆเท่านั้นเอง

ราวกับสายหมอกมัวในยามเช้าที่ต้องแสงตะวัน ความทุรนทุรายไม่สงบที่เคยอยู่ในใจนั้นก็ค่อยๆหายไป เขาไม่รู้สึกเหมือนกับว่าตนขาดอะไรอีกต่อไป เพราะได้เข้าใจแล้วว่าสิ่งที่ตัวเองโหยหานั้นไม่ได้อยู่ที่ไหนไกล อยู่ที่ใจตัวเองเท่านั้น... เขาหันไปมองทะเลพฤกษาพรรณรอบๆ ความสุขที่ดูเหมือนเล็กน้อยและไม่มีค่า เช่นการเดินดูดอกไม้ นั้นได้ทำให้หัวใจนั้นเบาสบาย ไม่หนักอึ้งด้วยความรู้สึก อยากที่พ่วงติดอยู่อีก หากปล่อยวางได้เช่นนี้ ก็จะไม่ต้องรู้สึกเหมือนกับต้องผลักตัวเองให้ทันกับวัฏจักรที่เคลื่อนที่อย่างไม่รั้งรออีกแล้ว จะได้รู้สึกเหมือนเดินไปตามจังหวะของตัวเอง ไม่ต้องเหนื่อยกับการวิ่งไล่ตามให้ทันอีกต่อไป...

เขาแทบไม่อยากเชื่อความคิดของตัวเอง ...ก็ก่อนหน้านี้เองไม่ใช่หรือ ที่เขายังเฝ้านึกอิจฉาคู่รักคู่อื่นๆ แต่ตอนนี้เขากลับคิดเข้าใจว่า การมีความสุขนั้น ไม่จำเป็นต้องมาจากการมี “คนรัก” เสมอไป แต่เป็นการที่เรามี “ความรัก” อยู่ในหัวใจต่างหากที่ทำให้เรามีความสุข

ชายหนุ่มจ้องมองสาวน้อยข้างหน้าอย่างไม่วางตา ดวงตะวันเริ่มเคลื่อนคล้อยต่ำลงเรื่อยๆ เวลาผ่านไปเร็วถึงเพียงนี้เชียวเหรอ...

“คุณ...” ทว่าเมื่อกำลังจะเอ่ยปากถาม หญิงสาวตรงหน้าก็ยกมือห้ามเสียก่อน

“อย่าถามเลยค่ะ” เธอพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา ทว่าเขาได้ยินเสียงเธอชัดเจนนัก “ชื่อเสียงเรียงนามหรือตัวตนของชั้น ไม่จำเป็นเลยที่คุณจะต้องรู้ รู้ไว้แค่เพียงว่า ชั้นจะอยู่ตรงนี้ จะเป็นทุกสิ่งที่คุณต้องการให้ฉันเป็น...”

เขาเผลอตัวแทบลืมหายใจเมื่อเธอยิ้มให้เขาอีกครั้ง

“...แค่นี้ ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือคะ...”

“ผมไม่เคยได้รู้สึกสบายๆอย่างนี้มานานแล้ว...” เขาหันไปมองตาเธอตรงๆ “เป็นเพราะคุณรึเปล่าครับ ที่ทำให้ผมได้รู้สึกอย่างนี้...” เขาถามอย่างจริงจัง และเธอก็เพียงแต่ยิ้มหวานตอบเขาอีกครั้ง ก่อนที่จะพูดว่า

“ไม่ใช่เพราะฉันหรอกค่ะ” เธอกล่าวพร้อมกับส่ายหน้าประกอบไปด้วย “ความสุขสงบนี้อยู่ในใจคุณมาตลอด เพียงแต่คุณลืมเลือนมันไปเท่านั้นเอง ที่ผ่านมา มีสิ่งต่างๆมากมายที่บดบังความสุขนี้ไว้ ดั่งเช่นหมอกที่บดบังทัศนียภาพที่สวยงาม... แต่หากเมื่อไหร่ที่หมอกนั้นต้องแสงตะวันแล้วจางหายไป ความสุขที่งดงามที่สุดก็จะปรากฏให้คุณเห็นอีกครั้ง”

ได้ยินดังนี้ ริมฝีปากของเขาก็คลี่ยิ้มออกจากใจจริง เป็นรอยยิ้มที่แสนสวยงาม ราวกับดอกกุหลาบในสวนแห่งนี้...

หญิงสาวแหงนหน้ามองฟ้า พลางหันมามองเขาด้วยสายตาเศร้าๆ

“คงถึงเวลาที่คุณจะต้องไปแล้วล่ะค่ะ...” เธอบอก เขาเองก็สะดุ้งขึ้นแล้วมองบรรยากาศรอบๆ ตะวันคล้อยต่ำจนจะลับขอบฟ้าไปแล้ว เสียงเศร้าๆของเขาเอ่ยถาม

“ผมจะได้เจอคุณอีกหรือเปล่าครับ”

หญิงสาวตรงหน้ายิ้มให้เขา ตอบว่า

“แน่นอนค่ะ...” แล้วเธอก็เขย่งขึ้นมากระซิบข้างหูเขา

“...ก็ฉันจะอยู่ในใจของคุณเสมอนี่คะ...”

เธอหันไปดึงดอกกุหลาบมาจากพุ่มสีเขียวชอุ่มดอกหนึ่ง ดอกกุหลาบในมือเธอนั้นเป็นดอกใหญ่ที่กำลังเบ่งบานเต็มที่ ใบสีเขียวเข้มตัดกับดอกสีขาวนวลเหลือบสีชมพูตรงปลายกลีบ สายลมโชยอ่อนพัดพากลิ่นหอมหวานของดอกไม้นั้นให้ฟุ้งไปทั่ว

“...เคยมีคนบอกฉันว่า เราจะไม่สามารถมีความสุขอย่างแท้จริงได้หากเราไม่รู้จักความสงบ...” เธอมองดอกไม้ในมือ แล้วส่งให้เขาที่ยื่นมือมารับดอกกุหลาบดอกนั้นอย่างทะนุถนอม

“...ดอกกุหลาบดอกนี้มีชื่อว่า Peace ซึ่งแปลว่าความสงบสุข...” เธอมองตาเขาอย่างลึกซึ้ง และกล่าวต่อไปว่า

“...เมื่อคุณเห็นดอกไม้ดอกนี้ ขอให้คุณนึกถึงฉัน...ขอให้คุณรู้ไว้ว่ามีคนที่รักคุณอยู่ แล้วฉันจะเป็นความสงบสุขในจิตใจให้คุณเอง...”

เธอก้าวเข้ามาชิดกับร่างเขา และจุมพิตริมฝีปากเขาอย่างแผ่วเบา...

เป็นเวลาเดียวกับที่ดวงตะวันนั้นลับขอบฟ้าไปทั้งดวง...

เขาค่อยๆลืมตาขึ้น หน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้านั้นยังเป็นเช่นเดิม เพียงแต่ปรากฏข้อความที่เขาตั้งใจจะเปิดอ่านขึ้นมา ทว่าชายหนุ่มกลับหันไปมองรอบๆแทนข้อความตรงหน้า

ยังเป็นเวลากลางวัน... เขาคิด พลางหันกลับมาดูนาฬิกาที่จอคอมพิวเตอร์ เวลาแทบไม่ได้ผ่านไปจากเดิมเลย...

...นี่เขาฝันไปหรือเปล่านะ...

ทว่าเมื่อขยับตัว เขาก็รู้สึกถึงความนุ่มนวลที่อยู่บนตัก ...ดอกกุหลาบดอกนั้นยังคงส่งกลิ่นหอมหวานฟุ้ง...

ชายหนุ่มยิ้มจากใจ พร้อมกับหยิบดอกกุหลาบสีขาวขลิบชมพูนั้นขึ้นมาสูดกลิ่นหอม และเมื่อเงยหน้าขึ้นจากดอกไม้ในมือ ดวงตาเขาก็เหลือบมองไปยังข้อความที่เขาตั้งใจจะเปิดอ่าน...

เป็นแค่ข้อความสั้นๆเท่านั้น

...ฉันจะอยู่ในใจของคุณเสมอ...

จบ