ความลับที่ไม่อาจเปิดเผย

ข้อมูลเบื้องต้น

                                               ความลับที่ไม่อาจเปิดเผย

         ณ เซ็นทรัลลาดพร้าว “ช่วยด้วยคะๆมีโจรขโมยกระเป๋าคะ” มีเสียงร้องของผู้หญิงร้องตะโกนให้ช่วยเหลือโจรวิ่งตรงไปตรงทางเลี้ยวแต่ข้างหน้ากลับมีเด็กหนุ่มกระโจนออกมาขวางทำให้โจรวิ่งชนเข้าอย่างจังแล้วก็มีชายอีกคนเดินเข้ามากระชากกระเป๋าที่โจรคนนั้นขโมยไปซัดหมัดตรงใส่โจรเข้าที่หน้าอย่างจัง รปภ.จึงวิ่งมาควบคุมสถาณการณ์แต่โจรใช้ช่วงชุลมุนวิ่งหนีออกไปชายหนุ่มได้เปิดปากคุยกันคนที่พูดออกมาก่อนคิวคนที่ซัดหน้าโจร

“เฮ้ย นายนะจังหวะเมื้อกี้ทำได้ดีนี้ทำให้ฉันซัดไอ้โจรเวรนั้นได้เต็มที่เลยละ ฉันชื่อคิว นายชื่ออะไรละ”

         ชายหนุ่มยืนนิ่งไปพักนึงแล้วตอบกลับมาว่า

“อืม เราชื่อมิกนะ”

แล้วผู้หญิงที่โดนขโมยกระเป๋าก็เดินเข้ามาขอบคุณ

 “ขอบใจนะคะ”

ทั้ง 2 คนตอบกลับมาว่าไม่เป็นไรครับ

“เราไม่รู้จะตอบแทนยังไงดีเอาเป็นเดี๋ยวเราเลี้ยงข้าวให้เอาป่าว” ผู้หญิงถาม 2 หนุ่ม

“อืม ฉันโอเคนะ” มิกตอบกลับ

“โอ้เอางั้นก็ดีแฮะฉันตกลง” คิวพูด 

“โอเค ถ้างั้นไปกันค่ะ อ่อแล้วเราชื่อรินนาย 2 คนชื่ออะไรละ” รินถาม

“ฉันคิวส่วนหมอนี้ชื่อมิก” คิวตอบ

 หลังจากกินข้าวเสร็จทุกคนก็แยกย้าย

“อ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”รินบิดขี้เกียจเพื่อที่จะแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน

        วันนี้เป็นเปิดภาคเรียนวันแรกของโรงเรียนหอวังรินตื่นเต้นมากที่จะได้กลับไปเจอเพื่อนๆอีกครั้งหนึ่งรินนั้นเรียนอยู่ชั้น ม.5 แถมยังเป็นคนที่ชื่อเสียงในโรงเรียนไม่ว่าจะเป็นเรื่อง หน้าตา การเรียน บุคลิกภาพ เรื่องไหนก็สุดยอดไปหมดเรียกได้ว่าเป็นคนที่เป็น ดาว โรงเรียนอย่างแท้จริง

“หวังว่าภาคเรียนนี้จะเป็นภาคเรียนที่ดีนะ” รินคิดในใจ และออกเดินทางไปโรงเรียน

รินมาถึงโรงเรียนแล้วเจอกับเพื่อนสนิทของเธออย่างเชอรี่

“นี่เชอรี่ๆๆๆ” รินตะโกนออกมาสุดเสียง

“รินๆๆๆๆๆๆๆ” เชอรี่ตะโกนกลับมา

“ฮือๆ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะรินเป็นไงบ้าง” เชอรี่ถาม

“เธอละไปเที่ยวต่างประเทศมาเป็นยังไงบ้าง เห็นในสตอรี่ถ่ายแต่รูปสวยๆมาลงเต็มไปหมดเลย”   รินตอบกลับ

“โถ้ เรื่องนะมีเยอะแยะแต่ตอนนี้เราไปดูห้องอยากรู้ชะมัดว่าห้องใหม่เราจะเป็นยังไง” เชอรี่พูด

“อืม ไปกัน” รินตอบ

        เมื่อมาถึงห้องเพื่อนๆทุกคนก็ต่างตะลึงในความสวยของรินทุกคนก็คิดเป็นเสียงเดียวกันว่าดีจริงๆที่ได้อยู่ห้องเดียวกับรินหลังจากเคารพธงชาติ

คุณครูก็เข้ามาแนะนำตัว 

       “สวัสดีนักเรียนทุกคนครูชื่อ เพ็ญประภา นะคะจะเป็นครูที่ปรึกษาของห้อง ม 5/1 ในปีการศึกษานี้นะทุกคนฝากตัวด้วยถ้าพวกเธอมีปัญหาอะไรก็มาบอกครูได้นะ”

         ก่อนที่ครูจะเอ่ยอะไรต่อก็มีเสียงวิ่งอย่างรีบร้อนตรงทางเดินมุ่งตรงมายังห้องเรียน เสียงนั้นก็คือคิวนั้นเอง

       “นี่นาย ธีราทร มาสายตั้งแต่วันแรกเลยหรอรีบมาเข้าห้องเรียนได้แล้ว” ครูเพ็ญประภาพูด

        “เฮ้ นี้นายเคยได้ยินหรือเปล่าว่าหมอนั่นเคยโดนพักการเรียนนะก็ยังซ้ำชั้นอยู่ ม5”เชอรี่ถามกับเพื่อนในห้อง

        “รู้สิเห็นเขาบอกว่าที่หมอนั่นโดนพักการเรียนเพราะไปมีเรื่องกับพวกโรงเรียนอื่นนี้” เพื่อนในห้องตอบ       

“เฮ้   หมอนั้นนี้ไม่น่าคบจริงๆเลยนะ ฉันละไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนแบบนั้นจริงๆ” เชอรี่พูด

“นี้ใจเย็นๆก่อนสิเขาอาจจะไม่ได้เป็นคนอย่างงั้นก็ได้ข่าวลือนะฟังหูไว้หูไว้ก็ดีนะ” รินพูด

         “รินเธอมองโลกในแง่ดีเกินไปจริงๆนะแล้วเธอคิดว่าอะไรทำให้หมอนั้นโดนพักการเรียนละทางเรื่องการชกต่อยหรือเรื่องที่ทำให้โรงเรียนเสียชื่อเสียง”เชอรี่ถาม

“เรื่องชกต่อยนะฉันก็รู้แต่เรื่องนั้นมันอาจจะมีลึกตื้นหนาบางที่เรายังไม่รู้อยู่ก็ได้แต่ยังไงถ้ายังไม่ได้รู้จัก

ใครฉันก็ไม่อยากตัดสินคนนั้นๆจากข่าวลือหรอกนะ” รินตอบ

“โธ่ๆๆ เธอนี้มันแม่พระจริงๆเลยนะริน” เชอรี่พูด

         เอาละทุกคนไหนๆก็มากันครบแล้วครูอยากจะขอแนะนำนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาให้พวกเธอได้รู้จัก เข้ามาสิ นาย ศุภโชก

        “สวัสดีทุกคนเราชื่อ มิกนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” มิกแนะนำตัว

         ทุกคนในห้องเงียบก่อนที่จะมีคนพูดว่า “หล่อจัง” 

         มิกเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองก่อนที่จะมีสาวๆมามุ่งรอบโต๊ะ

         นี้นายมาจากโรงเรียนอะไรหรอ นายเล่นกีฬาหรือเปล่า นายสูงเท่าไรทำไมดูสูงจัง นี่นายไม่คิดจะเป็นไอดอลบ้างหรอฉันว่านายเป็นได้นะ นายเล่น IG หรือเปล่าขอหน่อยสิ เหล่าสาวๆสาดคำถามเข้ามาที่มิก

ก่อนที่ครูจะเข้ามาตัดบทว่า “นี้พวกเธอนั่งที่เตรียมเรียนคาบแรกได้แล้ว”

“รินครูฝากให้เธอช่วยพามิกไปทำความรู้จักโรงเรียนหน่อยนะ” ครูเพ็ญประภาพูด

        “เชื่อมือได้เลยคะครู” รินตอบ

ในตอนพักเที่ยงรินพร้อมกับเชอรี่ได้เข้าไปคุยกับมิกและคิว

        “นี้ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าจะได้เจอกับพวกเธอ 2 คนอีกครั้งนะเนี่ยขอบคุณสำหรับเรื่องตอนนั้นอีกครั้งนึงนะ” รินพูด

         “นี้รินเธอรู้จักกับ 2 คนนี้อยู่ก่อนแล้วหรอ” เชอรี่ถาม

         “อืม รู้จักสิก็ 2 คนนี้เคยช่วยจับโจรที่ขโมยกระเป้าฉันนะ” รินตอบ

         “มิน่าละตอนนั้นเธอถึงได้พูดเหมือนรู้จักคิวอยู่แล้วเลย อืมเอาเถอะรีบพามิกไปทัวร์โรงเรียนกันเถอะ” 

เชอรี่พูด 

ระหว่างที่เดินกันอยู่นั้นคิวก็ถามกับเชอรี่ว่า “นี้เธอดูสนใจหมอนั้นจังเลยนะ”

“แน่นอนสิก็ดูเขาสิ หล่อซะขนาดนั้นใครจะละสายตาได้ละ” เชอรี่ตอบ

“แม้ก่อนจะคิดอย่างนั้นเธอดูตัวเองก่อนเถอะว่าหมอนั้นจะสนใจเธอหรือเปล่าถ้าเป็นรินก็ว่าไปอย่าง”

มิกพูดหยอก

“นี้ดูพูดเขาสิเดี๋ยวก็ถีบให้ซะหรอก” เชอรี่พูด

“5555 ขอโทษๆๆ5555555” มิกพูด

“2 คนดูเขากันดีจริงๆเลยนะขนาดนี้พึ่งเคยคุยกันวันแรกนะเนี่ย” รินคิดในใจ

“โรงเรียนเธอนี้ใหญ่จริงๆเลยนะ” มิกพูด

“แน่นอนสิก็โรงเรียนของเราคือโรงเรียนที่ใหญ่ที่สุดในย่านนี้เลยนะ” รินพูด

ระหว่างที่ทุกคนพามิกเดินชมโรงเรียนอยู่นั้นรินก็รู้สึกแปลกๆเหมือนมีคนคอยมองเธออยู่จากข้างหลัง

แต่เหมือนหันกลับไปกลับไม่เจอใคร คงคิดไปเองละมั้ง รินไม่คิดอะไรและเดินกันต่อ

       เดือนต่อมามิกเป็นที่รู้จักของคนทั้งโรงเรียนด้วยหน้าตาที่หล่อสุดๆ เล่นกีฬาก็เก่ง ทำให้ตอนนี้นั้นมิกนั้นได้รับความสนใจในหมู่สาวๆสุดมีคนเข้ามาจีบเต็มไปหมดแต่มิกก็ปฎิเสธไปหมดและยังคงตามติดอยู่กับกลุ่มรินอยู่ตลอดจนมีข่าวลืออกมาว่ามิกนั้นชอบรินแต่รินก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะคิดแค่ว่ามิกแค่รู้สึกชินกับกลุ่มรินมากกว่ากลุ่มอื่นๆเท่านั้นเอง

ครูเพ็ญประภาเดินเข้ามาในห้องและบอกว่าสอบย่อยคราวก่อนคะแนนออกมาแล้วนะมาดูกันได้แล้วครู

แปะกระดาษไว้ตรงกระดาน 

เมื่อทุกคนเดินไปดูเชอรี่ก็พูดขึ้นมาว่า “เฮ้ นี้รินเธอได้ที่ 2 หรอเนี้ย”

       รินก็แปลกใจนิดหน่อยถึงเธอจะไม่ได้คิดว่าเธอจะต้องได้แต่ที่ 1 แต่เธอก็แอบแปลกใจว่ายังมีคนที่เก่งกว่าตัวเองอีกหรอเพราะเธอก็ค่อนข้างมั่นใจในเรื่องนี้พอสมควร

“คนที่ได้ที่ 1 คือ กาวิน ฮือใครคือกาวินกันห้องเรามีคนชื่อกาวินด้วยหรอ” เชอรี่ถาม

“ก็ต็อดไงเชอรี่เธอไม่รู้จักคนในห้องหรอเนี่ยน่าเหลือเชื่อนะเนี่ย” รินตอบ

“ต็อดใช่คนที่นั่งหลบอยู่มุมห้องหรือเปล่าหมอนั้นชื่อต็อดหรอเนี่ย” เชอรี่พูด

เชอรี่เดินเข้าไปหาต็อดแล้วพูดว่า “เฮ้ย นายต็อดนายนี้กล้ามากนะที่มาแย่งที่ 1 เพื่อนของฉันไป”

คิวก็เข้ามาเสริมว่า “นี้นายต็อดนะใช่คนที่เรียนข้ามชั้นมาใช่หรือเปล่าเห็นสอบเทียบเข้า ม 4 มาก

คงจะเก่งมากอยู่แต่แปลกที่เธอไม่รู้จักเชอรี่พวกเธออยู่ห้องเดียวกันมาก่อนไม่ใช่หรอต้องเป็นคนที่ลึกลับขนาดไหนระดับที่เธอไม่รู้จักแต่รินก็ยังอุตสาห์รู้จักอีกนะ”

“แน่นอนสิฉันนะจำชื่อเพื่อนทุกคนห้องได้อยู่แล้ว” รินพูด

“เฮ้ นี้นายตอบฉันหน่อยสิคนชวนคุยทำไมถึงไม่คุยด้วยเลยละ” เชอรี่ถาม

“เออ ฉันขอโทษที่ไปแย่งที่ 1 เพื่อนเธอแต่ฉันแค่ทำเต็มที่แค่นั้นเอง” ต็อดพูดแบบติดๆขัดๆ

“นายนี้เป็นพวกที่ไม่น่าคุยด้วยเลยนะ” เชอรี่พูดแล้วเดินไป

ต็อดมองไปแต่ก็พบว่ามีคนที่มองแปลกๆคนนั้นก็คือมิก “สายตาหมอนั้นดูน่ากลัวชะมัด” ต็อดคิดในใจ

“เฮ้อ หมอนั้นนี้เข้าหายากจริงๆเลยนะดูลึกลับชะมัดเคยอยู่ ม 4 ห้องเดียวกันแต่ฉันกลับจำไม่ได้เนี่ยนะต้องเป็นคนที่ไม่สุงสิงกับใครระดับไหนเนี่ย” เชอรี่พูดแบบสงสัย

“ปล่อยไปเถอะคนแบบนั้นคุยไปก็คงไม่กล้าคุยด้วยหรอก” คิวพูด

“เท่าที่ฉันเคยคุยฉันว่าเขาก็ไม่ใช่คนที่แย่อะไรนะถึงจะเข้าหาคนไม่เก่งแต่ก็เป็นคนดีเลยละ” รินพูด

         “ถึงอย่างงั้นหมอก็ดูน่าสงสัยอยู่ดีนะตอนที่ฉันไปคุยก็ชอบพูดตะกุกตะกักเหมือนความลับอะไรปิดบังอยู่นั้นแหละ” มิกพูด

“เลิกพูดเรื่องหมอนั้นแล้วไปกินข้าวกันเถอะฉันหิวแล้ว” เชอรี่พูด

         ระหว่างที่ทุกคนกำลังเดินไปกินข้าวอยู่นั้นรินก็รู้สึกแปลกๆเหมือนมีคนมองหลังอยู่ตลอดเวลาแต่พอหันกลับไปก็ไม่เห็นใคร

รินจึงหันไปบอกกับมิกว่า “นี่มิกนายรู้สึกแปลกๆเหมือนมีคนมองหลังอยู่ตลอดเวลาหรือเปล่า”

“อืม ฉันก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน” มิกตอบ

       “ฉันว่าพวกเธอคิดไปเองหรือไม่ก็หลอนจากหนังที่ดูเมื่อวานหรือเปล่าฉันหันไปดูก็ไม่เห็นมีอะไรนะอีกอย่างต่อให้ไม่ได้คิดไปเองก็อาจแค่พวกที่ชอบเธอแล้วก็ตามติดเธอก็ได้นะริน” เชอรี่พูด

“ชอบแล้วตามติดหรออย่างกับพวกสต๊อกเกอร์หรอนะเนี่ยให้ฉันไปดูแล้วซัดไอคนที่ตามอยู่ให้เอามั้ยละ”

คิวพูดอย่างติดตลก

“ไม่เป็นไรหรอกคิวไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกฉันคงคิดไปเองเละ” รินพูด

มิกทำหน้าไม่ค่อยสบายใจแล้วพูดว่า “เธอจะบอกว่าฉันก็คิดไปเองงั้นหรอ”

“อืม ฉันว่าถ้าไม่สบายใจขนาดนั้นก็ลองเดินถอยหลังไปดูกันมั้ยละ” เชอรี่พูด

ระหว่างที่ทุกคนกำลังจะเดินถอยหลังไปดูนั้นก็พบต็อดวิ่งออกมาจากมุมกำแพงอย่างร้อนรนคิวจึงรีบวิ่ง

ไปขว้าตัวต็อดแล้วพูดขึ้นว่า

“นี่ต็อดเพื่อนนายรีบไปไหนหรอเพื่อนทำไมถึงดูร้อนรนขนาดนั้นหรือนายคือคนที่แอบตามรินกันแน่”

“เปปล่านะฉันกำลังจะมาซื้อข้าวแล้วเกิดเจอแมงมุมตรงมุมกำแพงแล้วเกิดกลัวเท่านั้นเองฉันก็เลยรีบวิ่ง

ออกมาเท่านั้นเอง” ต็อดตอบกลับอย่างตะกุกตะกัก

“นายนี้มีพิรุธจังเลยน้าถ้าไม่ได้ทำแล้วจะพูดตะกุกตะกักเพื่ออะไรมันยิ่งทำให้นายดูหน้าสงสัยกว่า

เดิมอีกนะแล้วฉันเคยได้ยินว่านายเป็นพวกชอบถ้ำมองด้วยนี้ น่ากลัวชะมัด” เชอรี่พูด

“ฉัฉฉฉนเปปล่าทำอะไรจริงๆนะส่วนข่าวลือนั้นฉันก็ไม่เคยยทำที่มีคนนพูดแบบนั้นอาจจะเป็นเพราะว่า

ฉันชอบอยู่คนเดียวแล้วไม่สุงสิงกับใครมากกว่าเลยถูกว่าเดินตามทั้งที่ฉันก็เดินของฉันเฉยๆเองถึงรินจะเป็นคนที่สุสสดยอดจริงๆก็เถอะแต่ต่อให้ชอบขนาดไหนฉันก็ไม่มีวันทำอย่างนั้นหรอก” ต็อดกล่าวอย่างตะกุกตะกัก

มิกยิ้มแล้วก็ถามว่า “แล้วกล้องที่แขวนไว้กับตัวนะเอาไว้ทำอะไรหรอ”

“นี่ฉันชอบถ่ายบรรยากาศของโรงเรียนเท่านั้นเละไม่มีอะไรมากกว่านั้นทั้งแหละ” ต็อดตอบ

“ถ้างั้นฉันขอดูรูปที่นายถ่ายหน่อยได้มั้ยล่ะ” มิกถาม

“เอาสิฉันไม่มีอะไรน่าสงสัยในกล้องอยู่แล้วจะได้เลิกสงสัยกันสักที” ต็อดตอบ

มิกจึงหยิบกล้องของต็อดมาเปิดดูรูปหลังจากนั้นมิกก็ยิ้มแล้วพูดว่า

“ไหนบอกไม่มีอะไรน่าสงสัยไงแล้วรูปพวกนี้มันคืออะไรกันละ”

“โฮ้มีแต่รูปรินทั้งนั้นเลยนี้แต่ละมุมนี้มันแอบถ่ายชัดๆเลยไม่ใช่หรือไง” เชอรี่พูด

“เป็นไปไม่ได้ฉันไม่เคยถ่ายรูปพวกนั้นเลยนะต้องมีคนมาแอบเปลี่ยน SD card แน่ๆเลย” ต็อดตอบ

        “นายจะบ้าหรอใครเขาจะทำอย่างนั้นกับกล้องของนายกันแล้วต่อให้จะทำก็ไม่มีเหตุผลให้ทำอยู่ดีอีกอย่างนายก็พกกล่องนั้นติดตัวไว้ตลอดไม่ใช่หรอใครจะมาทำอะไรได้ละ” เชอรี่พูด

“เอ้า นี้ฉันมี IGที่ลงรูปบรรยากาศพวกนี้ไว้อยู่เอาไปดูซะสิ” ต็อดพูด

“โถ่ หลักฐานแค่นั้นมันจะยืนยันอะไรได้ละนายก็คงไม่ลงรูปพวกนี้หรอกเนาะหรือว่านายก็ลงรูปพวกนี้

ด้วย” เชอรี่พูด

“นี้ดูสิทุกคนว่าฉันเจออะไรด้วยฉันก็ว่าแล้วทำแอ็ค Twitter มันดูคุ้นๆดูสิลงแต่รูปที่อยู่ในกล้องนี้ทั้งนั้น

เลยนี้” มิกพูด

“ไม่มีทางน่า” ต็อดพูดด้วยความตกใจ

“โอ โห้ฉันลองเปิดทวีตของหมอนี้ดูเจอแอ็คนั้นด้วยละ” เชอรี่พูด

“เป็นไปไม่ได้น่า” ต็อดพูดด้วยความตกใจอีกครั้ง

“นี้นายทำอะไรอย่างงี้จริงๆหรอต็อด” รินถามด้วยความสงสัย

“ฉันไม่ได้ทำนะรินฉันไม่มีทางเรื่องแบบนี้กับเธอหรอกไม่มีทางแน่นอน” ต็อดตอบ

“เฮ้ย หลักฐานมัดตัวขนาดนี้นายยังจะอ้างนู้นนี้อยู่อีกหรอก” คิวพูด

“ใช่ฉันจะพานายไปหาครูเพ็ญประภาเดี๋ยวนี้เลย” เชอรี่พูด

“เดี๋ยวๆๆๆฉันนนไม่ได้ทำจริงๆนะเชื่อฉันสิ” ต็อดพูดอย่างตะกุกตะกัก

ระหว่างที่ต็อดพูดอยู่นั้นเขาก็เหลือบไปเห็นมิกยืนมองเขาพร้อมกับยิ้มเยาะเขาเหมือนกับพอใจกับอะไร

บางอย่างหรือเป้าหมายลุล้วง เขาจึงพูดขึ้นมาว่า

      “นี่พวกนายไม่ว่ามันบังเอิญทำไมหมอนั้นถึงเจอแอ็คทวีตนั้นทันทีเลยละยังกับเตรียมไว้แล้วเลยแล้วก็รูปแบบนั้นฉันไม่มีทางถ่ายหรอกนะ”

       “ยังจะไปพูดอ้างนู้นอ้างนี้อีกแถมยังจะโบยให้คนอื่นอีกหลักฐานมัดตัวขนาดนั้นไม่ต้องอ้างอะไรแล้ว”

เชอรี่พูด

ต็อดมองไปที่มิกแล้วก็คิดว่าหมอนั้นมีอะไรแปลกจริงๆด้วย

เมื่อมาถึงห้องพักครูเชอรี่ก็รีบพูดกับครูว่า

“ครูเพ็ญประภาหนูมีเรื่องจะบอกเกี่ยวกับต็อดค่ะ”

“เรื่อง นาย พีรานันท์ หรอมีอะไรหรอเขาไม่น่าจะก่อรื่องอะไรนะ” ครูพูด

“นี้เรื่องใหญ่เลยละคะเดี๋ยวหนูพูดให้ฟังพวกนายก็รีบมานั่งซะสิ” เชอรี่พูด

เชอรี่เล่าเรื่องทั้งหมดให้กับครูเพ็ญประภาฟัง ครูทำหน้าตกใจแล้วก็พูดขึ้นมาว่า

“นี้ครูไม่อยากเชื่อจริงๆเลยนะต็อดว่าเธอจะทำแบบนั้นเธอเป็นเด็กฉลาดไม่น่าทำอะไรให้เสียประวัติ

อย่างงี้เลย”

“ผมไม่ได้ทำจริงๆนะครับครู” ต็อดพูด

“เอาเถอะต่อให้เธอพูดอย่างั้นก็ตามเถอะแต่หลักฐานที่มีมันเยอะซะขนาดนี้ก็คงพูดอะไรไม่ได้แล้วละครู

ก็ต้องทำเรื่องพักการเรียนให้เธอไปหนึ่งอาทิตย์ก่อนที่จะให้ทางโรงเรียนตรวจสอบละกันว่าเรื่องนี้มันจริงหรือเท็จแค่ไหนระหว่างนั้นถ้าเธอคิดว่าเธอไม่ได้ทำจริงก็ลองหาหลักฐานที่จะลบล้างข้อกล่าวหานี้ให้ได้ก็แล้วกันครูคงช่วยสุดๆได้แค่นี้เห็นแก่ที่เธอเป็นนักเรียนดีเด่นครูก็ทำใจเชื่อลำบากเหมือนกัน” ครูเพ็ญประภาพูด

“ครับครูขอบคุณครับ” ต็อดพูด

หลังจากกลับจากห้องพักครูเชอรี่ก็ไปถามรินว่า

“นี้รินทำไมเธอถึงไม่เอาเรื่องหมอนั้นให้หนักๆเลยหมอนั้นมันแอบถ่ายเธอนะ”

“ฉันก็แค่คิดว่าเขาอาจจะไม่ใช่คนทำก็ได้เท่าที่ฉันรู้จักเขาฉันว่าเขาไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นนะ” รินตอบ

“อืม ฉันก็ไม่ได้ปักเชื่อ 100 % หรอกนะว่าหมอนั้นเป็นคนทำ” คิวพูดเสริม

“หรือไงนายจะบอกว่าหลักฐานพวกนั้นปลอมหรอแล้วใครเป็นคนทำขึ้นมาละ” เชอรี่ถาม

“ไม่หรอกรูปพวกนั้นนะของจริงแน่แต่ฉันแค่ยังไม่ปักใจเชื่อต็อดเป็นคนทำเท่านั้นเอง” รินตอบ

“ต่อให้เรื่องมันจะจริงหรือไม่แต่หมอนั้นก็โดนพักการเรียนไปแล้วก็ปล่อยไปเถอะ” คิวพูดเสริม

        “แต่ฉันคิดว่ายังไงหมอนั้นก็เป็นคนทำเพราะคงไม่มีใครไปอยู่กล้องของมันได้หรอกแล้วยังเรื่องบัญชีTwitter นั้นอีก” มิกพูด

“อ้ายยยช่างเรื่องหมอนั้นเถอะเลิกเรียนแล้วไปช็อปปิ้งกันดีกว่านะรินไปไปกัน” เชอรี่พูด

“อืม ได้สิ” รินตอบ

หลังจากช็อปปิ้งกับเชอรี่เสร็จรินที่กำลังจะเดินกลับบ้านก็เจอกับคิวระหว่างทางกลับบ้านจะถามคิวว่า

“เอ้านี้นายกลับทางนี้หรอ”

“เปล่าหรอกวันนี้ฉันแค่มีธุระมาทำแถวนี้แค่นั้นเองไหนๆก็ไหนๆแล้วเดินไปด้วยกันมั้ย” คิวพูด

“อืม ได้สิ” รินตอบ

“นี้คิวนายคิดว่าต็อดทำจริงๆหรือเปล่า” รินถาม

ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเธอถึงยังคาใจเรื่องนั้นแต่ในเมื่อมันมีหลักฐานก็งคงทำได้แต่เชื่อละนะแต่ฉันก็

ก็ยังไม่ได้ปักใจเชื่อ 100 % หรอกนะ ฉันคิดว่ามันมีบางส่วนแปลกๆอยู่นะถึงฉันจะไม่ได้เชื่อมโยงเรื่องเก่งอะไรมากแต่ฉันว่าเหมือนมิกรู้ทุกอย่างอยู่ก่อนแล้วเลย” คิวตอบ

“อือ อย่างงั้นหรอ” รินตอบ

        “สำหรับรินมิกเป็นคนที่สุดยอดจริงๆนะไม่ว่าด้านไหนก็ดีไปหมดแต่บางครั้งมิกก็ดูแปลกๆไปเหมือนไม่ใช่มิกเลยถึงรินจะอยู่กับมิกมาแค่เดือนเดียวแต่ก็พอจะรู้อย่างบ้างว่ามิกเป็นคนยังไงแต่ฉันถ้าจะสงสัยก็คงไม่ได้หรอกมั้งเพราะถ้ามาสังเกตดีๆข้างๆรูปมันมีลายน้ำชื่อบัญชีอยู่มิกก็คงรู้จากตรงนั้นละนะรินคิดว่าคิวน่าจะรู้จัก

มิกมากกว่ารินนะเพราะคิวเป็นเพื่อนสนิทของมิกนี่” รินพูด

        “ถ้าให้พูดกันตามตรงฉันว่าฉันก็ไม่ได้รู้จักหมอนั้นขนาดนั้นหรอกนะหมอนั้นบางเวลาก็ชอบแวบหายไปพักนึงแล้วจู่ก็กลับมาพอถามว่าไปไหนก็จะตอบว่าห้องน้ำตลอดแต่พอตามไปก็ไม่เห็นอยู่ในห้องน้ำแต่ฉันก็ไม่อยากถามหรอกนะก็พึ่งรู้จักกันได้เดือนเองนี้นะก็คงยังไม่ได้เชื่อใจอะไรกันขนาดนั้นหรอกแต่ว่ากันตามตรงหมอนั้นก็แอบมีมุมแปลกๆอยู่บ้างแหละบางครั้งฉันก็เห็นมันยิ้มคนเดียวอยู่บ่อยครั้งนะแต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรก็คงจะคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแล้วเผลอยิ้มออกมาละมั้งบางทีฉันก็คิดว่าหมอนั้นอาจจะแก่กว่าเราเป็นสิบปีได้เลยมั้งแต่มันก็แค่ความรู้สึกนะมันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกแต่โดยรวมๆแล้วหมอนั้นก็เป็นคนที่สุดยอดจริงๆนั้นแหละต่อให้หมอนั้นจะโกหกเรื่องอะไรก็คงมีแต่คนเชื่อละนะ” คิวพูด

ระหว่างที่รินกำลังฟังคิวพูดอยู่นั้นรินก็รู้สึกแปลกๆเหมือนมีคนเดินตามมาอีกครั้งรินจึงหันไปมองแต่

ข้างหลังกลับว่างเปล่ารินรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมากเธอคิดว่ารอบนี้เธอไม่ได้คิดไปเองแน่จึงถามกับคิวว่า

“นี้คิวนายรู้สึกว่ามีคนตามหลังมาหรือเปล่า”

“ก็ไม่มีนะเธอระแวงจากเรื่องเมื่อตอนเที่ยงหรอ” คิวถาม

“ไม่หรอกคิวรินจะพูดเรื่องนึงให้ฟังนะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่รินรู้สึกว่ามีคนแอบตามรินตอนกลับบ้านรินรู้สึก

อย่างงี้มาเดือนนึงแล้วไม่สิไม่ใช่รู้สึกด้วยซ้ำยิ่งนานวันเข้ายิ่งรู้ว่าไม่ได้รู้สึกไปเองมีคนตามรินอยู่จริงๆนี้เราเดินไปเรื่อยๆก่อนนะพอถึงทางที่ต้องเลี้ยวให้นายดูว่ายังตามมาหรือเปล่าถ้ายังตามมารินฝากนายจัดการเจ้านั้นให้หน่อยนะ” รินตอบ

“อืมได้สิ” คิวพูด

          หลังจากที่เดินเลี้ยวคิวก็พุ่งตัวไปหาเจ้าคนที่ตามมาทันทีส่วนสต๊อกเกอร์ก็สวนหมัดกลับมาแต่คิวหลบได้แล้วสวนกลับไปเจ้าสต๊อกเกอร์หลบได้แต่ยังโดนถากๆทำให้เจ้าสต๊อกเกอร์รีบวิ่งหนีไปเนื่องจากอยู่ในที่มืดคิวเลยไม่เห็นรูปร่างลักษณะของเจ้านั้นชัดเจนมากนัก รินเดินเขามาถามคิวว่า

“คิวเป็นอะไรหรือเปล่าเจ็บตรงไหนมั้ย”

        “ไม่หรอกฉันหลบหมัดของมันได้แต่ไอเวรนั้นดันหนีไปตอนที่ฉันตั้งหลักซะแถมตรงนี้ยังมืดมากทำให้ฉันมองหน้ามันได้ไม่ชัดเลยแต่ดูจากที่หลบหมัดของฉันได้ก็คงเป็นคนที่มีความคล่องตัวพอสมควรแหละแต่ที่ฉันมั่นใจแล้วแน่คือมีคนแอบตามเธอมาจริงๆนั้นแหละเรื่องนี้คงต้องไปแจ้งตำรวจกันแล้วละ” คิวตอบ

“อือ ก็คงต้องเป็นอย่างงั้นแหละ” รินพูด

หลังจากที่ไปแจ้งความตำรวจก็บอกว่าให้ลงบันทึกประจำวันไว้ก่อนเนื่องจากไม่รู้หน้าตาของคนร้าย

“เฮ้อ แย่จังถ้าฉันเห็นหน้าไอเวรนั้นก็คงจะดี” คิวพูด

“ช่างมันเถอะยังไงก็ถือว่าเราได้หลักฐานมาแล้วละนะ” รินพูด

“ฉันคิดว่านั้นไม่ใช่ต็อดนะอืมว่าไงดีสรีระร่างกายมันไม่ใช่นะ” คิวพูด

“ฉันก็คิดว่างั้นแหละแต่นี้ก็ดึกมากแล้วเราแยกย้ายกันแล้วเจอกันนะ” รินพูด

“อืม ดูแลตัวเองด้วยนะ” คิวพูด

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาต็อดกลับมาจากการโดนพักการเรียนหลังจากวันนั้นรินก็ไม่รู้สึกว่ามีคนตามเธออีกเลย

“นี้รินบัญชีทวีตนั้นไม่อัปเดตอะไรเลยละตั้งแต่วันนั้นแสดงว่าต็อดเป็นคนทำจริงๆสินะ” เชอรี่ถาม

“เป็นไม่ได้หรอกน่าต็อดไม่ได้ทำหรอก” รินตอบ

“ทำไมละหรือไปเจออะไรมาอย่างงั้นหรอ” เชอรี่ถาม

“แน่นอนสิแต่เรื่องห้ามเอาไปบอกใครนะคือเมื่อสัปดาห์ก่อนฉันโดนแอบตามนะแต่คิวที่เดินมาด้วยกัน

เข้าไปซัดหมอนั้นอย่างจังเลยละถึงหมอนั้นจะหนีไปได้ก็เถอะแล้วคิวก็บอกว่าไม่มีทางเป็นต็อดแน่นอนเพราะว่าสรีระทางร่างกายไม่ใช่” รินตอบ

“ถ้าอย่างงั้นหลักฐานนั้นละมันหมายความว่าอย่างไรหรอ” เชอรี่ถาม

“เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” รินตอบ

 “ว่าแต่มิกช่วงนี้เขาดูสนใจเธอเป็นพิเศษเลยนะหรือเขาจะชอบเธอหรือเปล่า” เชอรี่ถาม

“555555 ไม่มีทางหรอกแต่ต่อให้เป็นงั้นฉันก็ยังไม่อยากคบใครตอนนี้หรอกนะ” รินตอบ

        “นี้พวกเธอรู้หรือเปล่าช่วงนี้มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นที่โรงเรียนของเรานะมีคนหายตัวไป 3 คนเห็นจะมี การล่อลวงเหยื่อก่อนที่หายตัวไปด้วยคนแล้วนะตำรวจยังมาที่โรงเรียนอีกเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยนะแถมยังมีข่าวลือเกี่ยวกับต็อดแต่อย่าไปเชื่อข่าวลืออะไรพวกนั้นเลยไม่มีมูลอะไรทั้งนั้นเละก็แค่ข่าวโคมลอย” คิวพูด

       “เฮ้ จริงหรอแต่ฉันว่าต็อดก็คงไม่เกี่ยวอะไรหรอกอย่างมากหมอนั้นก็คงทำได้แค่แอบถ่ายนั้นแหละหมอนั้นไม่ใช่คนที่จะเข้าหาคนง่ายระดับที่จะล่อลวงเหยื่อให้ไปหาได้ซะที่ไหน” เชอรี่พูด

“นี้ทุกคนทำอะไรกันอยู่หรอ” มิกถาม

“อ่อ ก็ไม่มีไรหรอกแค่พูดถึงข่าวลือที่เขาพูดถึงกันอยู่ตอนนี้” รินตอบ

“งั้นหรอต็อดนี้เกี่ยวข้องกับข่าวลือที่มีอยู่ตอนนี้หรือเปล่าฉันว่าหมอนั้นดูน่าสงสัย” มิกถาม

“ฉันคิดว่าไม่นะ” คิวตอบ

       “ทำไมหมอนี้ถึงสงสัยต็อดอีกน้าเหมือนหมอนี้พยายามจะโยนทุกอย่างที่ไม่ดีให้ต็อดตลอดเลยน่าสงสัยจริงๆหมอนี้มีอะไรปิดบังพวกเราอยู่หรือเปล่านะ” คิวคิดในใจ

“นี้มิกไปกันได้แล้ว” เพื่อนสาวต่างห้องเรียกมิก

“ดูเหมือนว่าเธอคนนั้นคือคนที่มิกคบหาดูใจอยู่สินะหลังจากรินทำท่าไม่สนใจก็ไปหาคนอื่นเลยแฮะหมอนั้นไม่ใช่คนดีเท่าไรเลยนะ” เชอรี่พูด

       “แล้วพวกที่มิกเคยคุยก่อนหน้านี้ละรู้สึกจะประมาณ 5 คนนี้แล้วก็3ใน5ก็เป็นคนที่หายตัวไปด้วยมันแปลกนะว่ามั้ย” คิวพูด

“ใช่หรอไม่ใช่ว่านายจำผิดหรอกนะ” เชอรี่ถาม

“จริงสิฉันจำได้อยู่แล้วฉันสงสัยในตัวหมอนั้นมาสักพักแล้ว” คิวตอบ

       “ฉันว่าอย่าพึ่งตัดสินโดยที่ยังไม่มีหลักฐานแน่ชัดดีกว่านะเพราะถ้ามีข่าวลือออกไปเราอาจจะเป็นคนที่เสียหายเองก็ได้นะ” รินพูด

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาเพื่อนสาวคนที่มิกคบหาดูใจด้วยเสียชีวิตที่โรงเรียนคาดว่าเป็นการกระโดดตึกฆ่าตัวตายคิวสงสัยในสถาณการณ์นี้มากว่ามันบังเอิญเกินไปหรือเปล่าคิวจึงพยายามหาโอกาสคุยกับมิก

“นี้มิกนายมีอะไรปิดบังเราอยู่หรือเปล่าเนี่ย” คิวถาม

“เรื่องปิดบังหรอไม่มีหรอกเรื่องแบบนั้นนะนายสงสัยสัยอะไรในตัวฉันอย่างงั้นหรอ” มิกตอบ

“ถ้างั้นก็ดีไปฉันแค่สงสัยอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเองไม่มีอะไรมากหรอก” คิวพูด

“ถ้างั้นก็แล้วเจอกันนะ” มิกพูด

มิกเข้ามายังห้องเก็บของห้องเก็บของนั้นเป็นที่ๆเขาจะมาในตอนที่เขาไม่สบายใจหรือไม่สบอารมณ์

“ไอ้เวรนั้นดันมาสงสัยฉันซะได้สงสัยเราจะไม่รัดกุมไปหน่อยแฮะ” มิกพูด

        “เฮ้อ น่าเสียดายชะมัดน่าจะโยนความผิดให้ไอ้ต็อดไปซะให้หมดแต่ดันคิดไม่รอบคอบแล้วดูถูกเจ้าพวกนี้ไปหน่อยรอก่อนนะรินฉันจะทำให้เธอมาร้องโอดครวญต่อหน้าฉันให้ได้เลยคอยดู” มิกพูด

“มิกนายนะไม่รอดแล้วนะฉันอัดเสียงไว้หมดแล้วแถมยังมีหลักฐานชิ้นสำคัญอีก” ต็อดพูด

“นี้แกอยู่ตั้งแต่เมื่อไรละเนี่ย” มิกถาม

“ก็อยู่ตั้งแต่เริ่มนั้นแหละแกไม่รอดแล้ว” ต็อดตอบ

“55555555 แกคิดแกจะออกไปจากห้องนี้ได้หรอก่อนเข้าห้องนี้นะฉันล็อกประตูก่อนทุกครั้งฉันแค่ทำลายที่อัดเสียงต่อให้แกจะมีหลักฐานอะไรก็คงจะมีใครเชื่อแกหรอกนะ” มิกพูด

55555555 ต็อดหัวเราะออกมา

“แกขำอะไรกันมีอะไรน่าขำหรอ” มิกถาม

“นี้แกยังคิดว่าจะรอดจากสถาณการณ์นี้ไปได้อยู่หรอ” ต็อดตอบ

“ฮะหมายความว่าไงกัน” มิกถาม

ตั้งแต่ที่ฉันอัดเสียงแกฉันก็ส่งคลิปเสียงนั้นให้ทุกคนหมดแล้ว ต็อดตอบ

เมื่อสิ้นเสียงมิกก็หมัดตรงพุ่งหาต็อดทันทีแล้วก็พูดว่า

“ถ้างั้นก็ฆ่าพวกแกให้หมดแล้วโยนความผิดให้แกซะก็สิ้นเรื่องและก็จะขอพาตัวรินไปด้วยก็แล้วกันนะ”

         ในขณะที่ต็อดโดนบีบคออยู่นั้นก็มีเสียงพังประตูเข้ามานั้นก็คือพวกรินนั้นเอง คิวรีบตรงเข้าไปต่อยมิกแต่มิกก็หลบได้แล้วใช้มีดแทงสวนกลับมาทำให้คิวบาดเจ็บทันใดนั้นเองเชอรี่ก็เข้ามาถีบมิกกระเดนไปและช่วยดูอาการของคิวแล้วรินก็พูดว่า

“ไม่อยากเชื่อเลยนะว่านายจะเป็นคนทำจริงๆนะ”

“รินยังไงเธอก็ต้องมาเป็นของฉันเดี๋ยวจะฆ่าไอ้พวกนี้ให้หมดแล้วก็จะพาตัวเธอไปยังนรกเอง” มิกพูด

“5555คงจะยากหน่อยนะนายฆาตกร” รินพูด

       หลังจากที่รินพูดจบก็มีตำรวจกรูเข้ามาเตรียมจับกุมมิกที่ไหวตัวทันจึงรีบกระโดดออกหน้าต่างและขับมอเตอร์ไซค์หนีถึงแม้ตำรวจจะปิดพื้นที่ไว้หมดแต่ด้วยความไม่คุ้นชินเส้นทางทำให้คนร้ายรอดไปได้

“รีบเคลื่อนย้ายผู้บาดเจ็บกันก่อน” สารวัตรพูด

หลังจากทุกคนรักษาตัวกันเสร็จสารวัตรก็เข้ามาคุยกับทุกคนและบอกว่า

       “เราขอบคุณพวกเธอจริงๆนะที่แจ้งเบาะแสสำคัญทำให้เราหาตัวคนร้ายแต่พวกเรากลับทำคนร้ายหลุดมือพวกเราขอสาบานเลยว่าจะตามจับคนร้ายมาให้ได้”

“ไม่เป็นไรหรอกคะเรื่องข้อมูลก็รวบรวมกันสักพักเลยละคะกว่าจะระบุตัวคนได้แต่เมื่อหลักฐานทั้งหมดมันชี้ไปที่คนๆเดียวก็คิดว่าใช่แล้วละคะแต่ดันมีผู้บาดเจ็บซะได้ ขอโทษที่หนูยังรัดกุมไม่พอ” รินพูด

“ไม่เป็นไรหรอกพวกเธอฉันก็ดีใจแล้วผิดที่ฉันเองที่ฝากฝังงานหนักขนาดนี้ให้พวกเธอเออนี้พวกเธอรู้

เรื่องนี้หรือยังว่าแท้จริงเจ้าฆาตกรนั้นนะไม่ใช่นาย ศุภโชค ตัวจริงนะ”สารวัตรพูด

“เอ๋ หมายความว่ายังไงกันค่ะ” รินถาม

“ก็นายสุภโชคตัวจริงนะโดนฆ่าตั้งแต่ปีก่อนแล้วแล้วไอฆาตกรเนี่ยก็มาสวมรอยเป็นนายสุภโชคที่จริง

ฉันคิดว่าอายุของฆาตกรไม่น่าจะเป็นนักเรียนได้แล้วนะสรุปก็คือเจ้าเนี่ยมันจะเล็งเหยื่อส่วนที่เป็นหญิงสาวและข่มขืนก่อนที่ฆ่าแต่เมื่อปีก่อนมันเกือบถูกจับได้ก็เลยคงฆ่าคนๆนึงเพื่อสวมรอยเป็นคนๆนั้นละนะบังเอิญว่านายสุภโชคครอบครัวเสียชีวิตไปแล้วและอาศัยก็เลยโชคร้ายตกเป็นเหยื่อไอ้ฆาตกรรายนี้ไปละนะ” สารวัตรตอบ

“มิน่าละเวลารอดูบัตรประชาชนถึงไม่เคยให้ดูเลยเพราะหน้าไม่ตรงนี้เอง” เชอรี่พูด

“ยังไงก็เถอะตอนนี้ฆาตกรนั้นยังลอยนวลอยู่พวกเธอก็ระวังตัวอย่ากลับบ้านดึกละแต่ถ้ารู้สึกไม่ปลอดภัย

ก็โทรหาฉันได้เสมอเลยนะ” สารวัตรพูด

“โอเคคะขอบคุณนะค่ะ” รินพูด

       หลังจากเหตุการณ์นั้นไม่นาน 2 สัปดาห์ต่อมาฆาตกรนั้นก็โดนจับพร้อมทำได้รับการตัดสินโทษจากศาลในคดีอาญาข้อหาฆ่าผู้อื่นโดยเจตนามีคำสั่งตัดสินให้จำคุก 99 ปี 46 เดือน

“เฮ้อ ในที่สุดไอฆาตกรนั้นก็โดนจับซะทีนะ” ต็อดพูดอย่างโลกอก

“ดีแล้วละที่ไม่มีผู้เสียหายเพิ่ม” รินพูด

“ว่าแต่จะว่าไปก็เสียดายหน้าตาหล่อนั้นน้าได้เป็นคนดีละก็คงจะดีไม่น้อย” เชอรี่พูด

“เชอรี่นี้เธอมีรสนิยมพวกชอบฆ่าคนแล้วก็ข่มขืนอย่างงั้นหรอไม่ต้องกับฉันเลยนะ” คิวถาม

“จะบ้าหรอแค่รู้สึกเสียดายใบหน้านั้นเฉยๆนะส่วนนิสัยเน่ายิ่งกว่ากองขยะซะอีก” เชอรี่ตอบ

“เอาเถอะทุกคนฉันเห็นทุกคนกลับมามีความสุขฉันก็ดีใจแล้วละ” รินพูด

ในใจของรินยังคงคิดว่าถ้าฆาตกรไม่ถูกจับขึ้นมาคงต้องมีผู้สูญเสียเยอะแน่ๆดีแล้วที่ไอเวรโดนจับไปนะ

ที่นี้ชีวิตวัยมัธยมของฉันก็จะได้กลับมาสงบสุขสักที

จบ

เนื่องจากเรื่องนี้เป็นนิยายที่เขียนขึ้นเพื่อส่งงานในรายวิชาภาษาไทยถ้าเเต่งได้ไม่ดีก็ต้องขออภัยด้วยนะครับเพราะนี้คือการเเต่งนิยายครั้งเเรกของเราเหมือนกัน