Rose Petal [Yaoi]

เนื้อเรื่อง

                  ณ รุ่งเช้าของหมู่บ้านนินจา โคโนฮะ  อันสดใส  มีแสงสว่างส่องรำไร ส่องกระทบบ้านเรือนต่างๆ ที่บ้านตระกูลอุจิวะ ซึ่งเช้านี้น่าจะเป็นเช้าอันสดใส แต่ เมื่อเกิดเสียงนี้ขึ้น

                “ซาสึเกะ................ นายอยู่ที่ไหนห๊า” เสียงใสตะโกนลั่นบ้าน

                “มีอะไรเล่านารุโตะ เมื่อคืนนี้ยังไม่พอใจอีกหรือไงหืม” เสียงตอบกลับจากหนุ่มผมดำซึ่งตอนนี้กลายเป็นโจนินหนุ่มไปแล้ว

                “ไม่ใช่เรื่องนั้น ซาสึเกะ  นายมาดูนี่ซิ  แขนชั้นเนี่ย  บ้านนายมียุงเยอะขนาดนี้เชียวหรอ ห๊ะ” เสียงใสยังไม่ลดพาวเวอร์ของเสียงลง

                “อะไรเล่า ไหน ดูซิ...” ว่าจบ โจนินหนุ่มที่เสียงใสเรียกว่า ซาสึเกะ จับแขนคนรักของตนขึ้นมาดู

                “นายไปโดนอะไรมา นารุโตะ”

                “ไม่รู้  วันนี้กะว่าจะใส่เสื้อ ยูคาตะแขนสั้นซะหน่อย เลยใส่ไม่ได้เลย กาอาระอุตส่าห์ซื้อมาให้ใหม่ อีกอย่างวันนี้มีนัดประชุมกับ คาเงะจากหมู่บ้านอื่นด้วย เซ็งเลย”  เสียงใสที่ตอนนี้เราได้ทราบว่ามีนามชื่อ นารุโตะ อีกทั้งยังมีตำแหน่งเป็นถึง โฮคาเงะรุ่นที่ 6 อีกด้วย กล่าวขึ้น

                “ดีแล้วที่ไม่ได้ใส่ อีกอย่างทำไมกาอาระต้องซื้อยูคาตะมาให้นายด้วย คิดว่าโคโนฮะไม่มีปัญญาซื้อหรือไง” ซาสึเกะกล่าวด้วยเสียงหงุดหงิด เมื่อคนรักของตนเอ่ยถึงคาเงะที่ตอนนี้คงกำลังเดินทางมาร่วมประชุมอยู่หรือไม่ก็ได้เดินทางมาถึงแล้วก็ได้

                “อะไรเล่า ซาสึเกะ ฉันว่ากาอาระมีรสนิยมดีออก ยุคาตะแต่ละตัวที่เขาซื้อมาฝากฉันมีลายสวยดีออกฉันชอบ”

                “พอเลย นารุโตะ  รีบไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวต้องไปประชุมไม่ใช่หรือไง”

                “อืม” พูดจบร่างบางก็สาวเท้าเข้าไปอาบน้ำ

                ในขณะที่ร่างบางกำลังอาบน้ำนั้น ซาสึเกะก็ไปเตรียมชุดให้ร่างบาง เป็นยูคาตะสีดำแขนยาว ทิ้งชายระพื้น มีลายจุดสีแดงกระจายทั่วยูคาตะ โดยไม่ทราบว่าจุดนั้นคือ กลีบดอกไม้หรือหยดเลือด ทำให้ยูคาตะตัวนี้เหมือนกับผ่านการสังหารใครมาก่อน (นี่! นายจะไม่ให้นารุโตะโชว์อะไรเลยหรือไงห๊ะ)

                “ซาสึเกะ  ฉันคันอะ ตุ่มพวกนี้คันจังเลย”  นารุโตะที่อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว ซึ่งเผยให้เห็นไหล่ที่ขาวเนียนกับช่วงขาขาวที่แหวกรอยแยกของชุดมา

                “นารุโตะ ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อน เดี๋ยวฉันดูให้”  เมื่อซาสึเกะเห็นนารุโตะก็รีบไล่ให้ไปแต่งตัว พร้อมหันหน้าหนี

                “อะไรเล่าซาสึเกะ นายหันหน้าหนีฉันทำไมอะ  ฉันเป็นอะไรหรอ นายถึงหันหน้าหนีฉันอะ หืม  ไหน หันหน้ามาซิ”  นารุโตะที่เห็นดังนั้นจึงเดินไปนั่งคร่อมตักซาสึเกะพร้อมยื่นมือไปจับหน้าซาสึเกะให้หันมามองตน

                “นี่! นารุโตะ ไปแต่งตัวก่อน”  ซาสึเกะที่หันมาเห็นร่างบางนั่งแหวกขาทำให้ผ้าแหวกขึ้นไปอีกก็ยิ่งทำให้เห็นช่วงขาขาวเยอะขึ้น จึงรีบหันหน้าหนีไป

                “ซาสึเกะ หันมาคุยกับฉันก่อน นายเป็นอะไรห๊า”  นารุโตะที่ไม่เข้าใจว่าทำไมซาสึเกะจึงหันหน้าหนีตนจึงยื่นมือไปหันหน้าซาสึเกะอีก

                “นารุโตะ ถ้านับ หนึ่งถึงสาม นายยังแต่งตัวไม่เสร็จอีกละก็ วันนี้ไม่ต้องไปประชุม แถมนายจะไม่ได้ออกจากห้องด้วย” พูดจบร่างสูงจึงหันน้ามาทางร่างบางพร้อมตวัดแขนไปโอบเอวบางไว้

                “อะไรนะ เดี๋ยวซิ ได้ไงเล่า ปล่อยนะ” นารุโตะได้ยินดังนั้นจึงหน้าแดง พร้อมแกะมือร่างสูงออกจากเอวบางของตน

                “หนึ่ง”

                “รู้แล้วๆ”  ร่างบางเมื่อแกะมือของคนรักออกจากเอวตนได้แล้วจึงรีบวิ่งไปคว้าชุดยูคาตะที่ ซาสึเกะเตรียมไว้วิ่งเข้าห้องน้ำไป

                “สอง”

                “ช้าๆซิ ซาสึเกะ”

                “สา...”

                “เสร็จแล้ว”  ร่างบางซึ่งเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ เดินออกมาพร้อมกับผูกโอบิไปด้วย

                “มานี่ เดี๋ยวผูกให้”  ร่างสูงคว้าเอวของคนรักเข้ามาใกล้พร้อมเอื้อมมือไปผูกโอบิที่เอวของคนรัก

                “ไปกันได้แล้ว” เสร็จแล้วร่างสูงจึงจูงมือร่างบางเดินออกจากห้องเพื่อไปประชุมกับคาเงะจากหมู่บ้านอื่น

                เมื่อการประชุมเสร็จสิ้นก็ตกเย็นแล้ว ร่างบางจึงเชิญให้คาเงะท่านต่างๆเข้าพักที่หมู่บ้านก่อนเดินทางกลับในวันรุ่งขึ้น

                “นี่! กาอาระ วันนี้นายไปนอนที่บ้านตระกูลอุจิวะซิ คืนนี้พวกเราจะได้ไปดื่มกันก่อนค่อยกลับบ้าน”  ร่างบางชวนกาอาระซึ่งตอนนี้มีตำแหน่งเป็นถึงคาเสะคาเงะเลยทีเดียว

                “นายไม่กลัว ซาสึเกะบ่นเอาหรือไง นายไล่เขาไปตั้งแต่ตอนกลางวันแล้วนะ นี่นายยังจะกลับบ้านดึกอีก เดี๋ยวซาสึเกะก็บ่นแน่หรอก”  กาอาระพูดเตือนสติร่างบางทีชวนตนไปดื่มหลังประชุมต่อ

                “ไม่เป็นไรหรอก ฉันกับนายนานๆจะเจอกัน ฉันอยากไปดื่มกับนายมากกว่า ฉันรู้จักร้านดีๆแถวนี้ด้วยนะ รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวคนจะเต็มร้านซะก่อน”  ร่างบางพูดจบจึงลากกาอาระออกเดินทันทีไม่รอให้อีกคนได้โต้เถียงอะไร

--- ที่ร้าน โคโนฮะ คลับ ----

                “แอ๊ด” เสียงประตูด้านหน้าร้านเหล้าซึ่งตอนนี้มีคนนั่งอยู่เต็มไปหมดดังขึ้น

                “นี่ไงกาอาระ ร้านนี้แหละที่ฉันบอกนายว่าอาหารอร่อย แถมเหล้ายังรสเยี่ยมอีกด้วย” เสียงของร่างบางดังขึ้น ทำให้คนในร้านรีบหันไปที่ประตุทันที

                “ท่านโฮคาเงะ ท่านคาเสะคาเงะ” เสียงร้องของคนในร้านดังขึ้น

                “มีอะไรกันหรอทุกคน ตื่นเต้นตกใจอะไรกัน” ร่างบางซึ่งไม่รู้อะไรหันมาทำหน้างงใส่คนอื่น

                “เอ่อ ท่านโฮคาเงะกับท่านคาเสะคาเงะ อุตส่าห์เดินทางมาที่ร้านของกระผมมีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ” เจ้าของร้านที่เมื่อได้รับแจ้งจากเด็กในร้านว่า โฮคาเงะกับคาเสะคาเงะมาที่ร้านก็รีบออกมาจากหลังร้านเพื่อออกมาต้อนรับทั้งสอง

                “ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ชวนกาอาระมากินข้าวกับดื่มกันนะ มีที่ว่างให้พวกฉันไหม” ร่างบางพูดพลางสอดสายตาหาที่นั่ง

                “นารุโตะ ฉันว่าคงไม่มีหรอก คนเยอะขนาดนี้ เราไปร้านอื่นเถอะ” กาอาระที่ได้เห็นสภาพร้านแล้วว่ามีคนเต็มไปหมดคงไม่มีที่นั่งให้สำหรับเขาและนารุโตะจึงเอ่ยชวนร่างบางออกจากร้าน

                “นั่นซินะ น่าเสียดายจัง นึกว่าจะได้กินร้านนี้แล้วซะอีก งั้นขอบคุณนะ แต่เดี๋ยวฉันกับกาอาระไปร้านอื่นก็ได้” ร่างบางซึ่งเห็นพ้องกันดีกับกาอาระจึงหันหลังเพื่อที่จะออกจากร้าน

                “ท่านโฮคาเงะครับ พวกเราอิ่มแล้วครับ เชิญตามสบายเถอะครับ” จูนินและโจนินทั้งหลายที่นั่งรับประทานอาหารกันอยู่เมื่อได้ยินโฮคาเงะของตนพูดเช่นนั้นจึงรีบอิ่มกันและหันไปจ่ายเงินเพื่อที่โฮคาเงะและคาเสะคาเงะที่เคารพได้มีโต๊ะรับประทานอาหาร

                “เอ่อ ใช่ครับท่านโฮคาเงะ ข้างในยังมีที่ว่างอีกครับ เป็นส่วนตัวด้วย ตามผมมาดีกว่าครับ” เจ้าของร้านรีบเอ่ยและผายมือเชิญนารุโตะและกาอาระเดินเข้าไปข้างใน

                “นี่ กาอาระโชคดีชะมัดเลยเนอะที่ยังเหลือโต๊ะอยู่อะ” นารุโตะกระซิบกับกาอาระขณะเดินเข้าไปข้างใน

                เมื่อถึงโต๊ะของทั้งสอง

                “นี่กาอาระ สั่งเลยๆ งวดนี้ฉันเลี้ยงเอง”

                “อืมๆ นายสั่งไปเถอะ ฉันเอาอะไรก็ได้” กาอาระยื่นเมนูคืนเจ้าของร้านที่รอรับเมนูอยู่

                “งั้นเอาชุดนี้มา 2 ชุดนี้ 2 แล้วก็เหล้า 2 ขวดนะ อ๋อ ไม่ต้องห้ามคนที่เขาจะเข้ามานั่งโต๊ะแถวนี้นะ ทำเหมือนพวกฉันเป็นชาวบ้านธรรมดาพอ” นารุโตะไม่วายกำชับเจ้าของร้านที่กำลังจะไปยื่นเมนู

                “ครับ”

---ผ่านไปประมาณ 5 ชั่วโมง---

                “นี่ นารุโตะ นายเมามากแล้วนะ กลับกันเถอะ” กาอาระที่ตอนนี้มีหน้าที่คอยห้ามไม่ให้ร่างบางอีกคนกระดกเหล้าลงคอไปมากกว่านี้

                “อาร๊าย...ยางม่ายมาวซาหน่อยยยย...เอื๊อก!” นารุโตะตอบด้วยเสียงคนเมาเต็มที่

                “คุณเป็นเจ้าของร้านใช่ไหม  ให้คนไปตาม อุจิวะ ซาสึเกะ มาด่วนเลยนะ” กาอาระหันไปสั่งเจ้าของร้านที่เดินเข้ามา

                “ครับ”  เจ้าของร้านหายตัวไปจากตรงนั้น

                “นารุโตะ นี่ หยุดได้แล้ว ไม่ต้องดื่มแล้ว” กาอาระคว้าแก้วออกมาจากมือร่างบาง

                “กาอาร๊า...อย่าห้ามเซ่...ช๊านยางดื่มม่ายโหมดเลยน๊า”นารุโตะที่ตอนนี้แทบจะพยุงตัวไม่ได้ล้มไปนอนราบกับโต๊ะ

                ---ผ่านไปประมาณ20นาที---

                “ทางนี้ครับ คุณซาสึเกะ ท่านโฮคาเงะ อยู่ทางนี้ครับ” เจ้าของร้านที่หายตัวไปเดินนำร่างสูงที่มีทีท่ารีบเร่งเข้ามา

                “ท่านคาเสะคาเงะ” ซาสึเกะเอ่ยด้วยความแปลกใจแต่รีบทำความเคารพทันทีที่นึกได้ว่าทั้งสองคนสนิทกัน

                “นารุโตะเป็นไงบ้างครับท่านคาเสะคาเงะ” ซาสึเกะเอ่ยถามกาอาระ

                “เรียกกาอาระเถอะ อุจิวะ ตอนนี้นารุโตะ เมามากนายรีบพานารุโตะกลับไปที่บ้านเถอะ แล้วบอกนารุโตะด้วยว่า ฉันขอโทษทีที่ไม่สามารถไปพักกับเขาได้ ฉันต้องรีบกลับซึนะวันนี้ ฉันไปแล้วนะ อ๋อ ส่วนเรื่องค่าอาหารฉันจะเป็นคนจ่ายเอง ไปละ” กาอาระเดินออกไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน แล้วเดินออกจากร้านไป

                “เดี๋ยวฉันจะพานารุโตะกลับบ้านแล้วนะ ท่านเจ้าของร้าน ขอทางด้วย” ซาสึเกะที่หันไปอุ้มนารุโตะแล้วออกจากร้านไป

เมื่อซาสึเกะออกจากร้านไปแล้ว คนในร้านจึงเริ่มพูดคุยกันเหมือนเดิม

                “อิจฉาท่านซาสึเกะวะ ได้อุ้มท่านโฮคาเงะด้วย คงนุ่มน่าดู” จูนิน เบอร์1 กล่าวขึ้น

                “นั่นดิ แล้วดูผิวของท่านโฮคาเงะนะ ข๊าว..ขาว” จูนินเบอร์ 2 กล่าวตอบ

                “เฮ้อ! น่าอิจฉา” จูนินทั้งสองเอ่ยพร้อมกัน

---ที่บ้านอุจิวะ---

                “อื้ม...กาอาระ เอาเหล้าให้หน่อยซิ เทเต็มๆแก้วหน่อยน๊า” นารุโตะที่ตอนนี้หลุดไปแล้วเรียบร้อย

                “ปึ๊ด...” ความโกรธอยู่ที่ 20%

                “กาอาระจ๊า ป้อนหน่อยซิ”นารุโตะที่ตอนี้ละเมอแต่ชื่อของกาอาระพลิกไปพลิกมา

                “ปึ๊ด...” ความโกรธอยู่ที่ 60%

                “อืม กาอาร๊า เหล้าหน่อยซิ”

                “ปึ๊ด...” ความโกรธอยู่ที่ 80%

                “นารุโตะ ถ้านายละเมอชื่อเจ้ากาอาระออกมาอีกที คืนนี้นายไม่ต้องนอนเลยนะ” ซาสึเกะที่เริ่มระงับอารมณ์ไม่อยู่เอ่ยขึ้น

                “กาอาร๊าาาาาา”

                “ปึ๊ด...ผึง” ความโกรธเกินลิมิตที่จะวัดได้ ติ๊ด..ติ๊ด

                “พรึบ” ซาสึเกะที่ตอนนี้โกรธจนควนออกหูแล้วขึ้นคร่อม

                “นารุโตะ ฉันเตือนนายไปแล้วนะ พรุ่งนี้นายโทษฉันไม่ได้แล้วนะ” ซาสึเกะพูดจบก็ปิดริมฝีปากบางที่กำลังจะกล่าวอะไรออกมา

                “อื้ม...” เสียงใสครางประท้วง ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆถอนปากออกจากริมฝีปากบาง

                “ฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้งนะนารุโตะ พูดชื่อฉันออกมาซิ” ซาสึเกะกล่าวออกมา

                “อืม...กาอาระ ขอเหล้าหน่อยจิ” นารุโตะยังเพ้อไม่เลิก

                “ผึง” สติของซาสึเกะขากออกโดยสมบูรณ์แบบ

                “ฉันให้โอกาสนายแล้วนะ นารุโตะ” ว่าแล้วซาสึเกะก็จัดการรวบหัวรวบหางจิ้งจอกน้อยกินเข้าปากไปโดยปริยายทั้งค่ำคืน

                เช้าวันรุ่งขึ้น

“คั๊น...” ร่างบางที่ตอนนี้กำลังนั่งปุกลุกอยู่บนเตียงนอนภายในห้องนอนของบ้านอุจิวะ

                “ไหน หันหลังมาซินารุโตะ เดี๋ยวฉันทายาให้” ร่างสุงที่เดินเข้ามาภายในห้องหลังกลับจากไปซื้อยามาให้ร่างบางเอ่ยขึ้น

                “งืมๆ ซาสึเกะ ฉันคนมากๆเลยอ่า ฉันคันไปทั้งตัวแล้วน๊า” นารุโตะว่าพลางเกาไปตามเนื้อตามตัวของตน

                “เอ้าๆ ไม่ต้องบ่นมาใกล้ๆซิ เดี๋ยวทายาให้” ร่างสูงว่าพลางเทยาสีชมพูอ่อนออกจากขวด แล้วลูบไปตามแขนขาของร่างบาง

                “เย็นอะ ซาสึเกะ มันทั้งเย็นทั้งเหนอะด้วย” นารุโตะบ่น

                “ไม่ต้องบ่นนะ หันหลังมา เดี๋ยวทาหลังให้” นารุโตะหันหลังให้ร่างสูง

                “ถอดยูคาตะออกสิ มันทายาไม่ได้” ร่างสูงพูดพลางเอื้อมมือไปดึงโอบิของร่างบางออกพลางแหวกชุดยูคาตะ เผยให้เห้นแผ่นหลังขาวที่มีจุดสีแดงขึ้นประปรายไปทั่วแผ่นหลัง

                “ทาเร็วๆสิ ซาสึเกะ ฉันหนาวนะ” นารุโตะบ่น

                “อืมๆ” ซาสึเกะเริ่มลูบตัวยาไปตามแผ่นหลังของคนรักจนทั่วก่อนจะกล่าวกับนารุโตะว่า

                “เดี๋ยวนายรอฉันแปปนึงนะ เดี๋ยวไปหาท่านรุ่นที่ห้ากัน เผื่อว่าท่านรุ่นที่ห้าจะรักาโรคนี้ให้ได้”

                “ม่ายอาว ไม่ไปหายัยป้าซึนาเดะนะ ฉันไม่อยากไป” นารุโตะว่าพลางกอดแขนซาสึเกะ

                “จะไปหรือไม่ไปนารุโตะ” ร่างสูงพูดพลางหยิบยูคาตะมาสวมให้ร่างบางก่อนที่ตนเองจะทนไม่ได้

                “ไม่ไป” นารุดตะพูดแล้วหันหน้าหนี

                “งั้นเดี๋ยวฉันไปเชิญท่านรุ่นที่ห้ามาที่นี่ก็ได้” ซาสึเกะพูดแล้วแกะมือนารุโตะออกก่อนทำท่าจะเดินออกจากห้องนอนไป

                “เดี๋ยวๆ อย่าให้ป้าแกมาที่นี่นะ ฉันไม่อยากให้ป้ารแกเข้ามาเจอฉันที่นี่ เดี๋ยวเราออกไปหาป้าเขาที่บ้านก็ได้” นารุโตะว่าพลางเดินเข้ามาจูงมือร่างสูงเดินออกจากห้องไป

                ที่บ้านของซึนาเดะ

                “อืม โรคนี้มันก็ใช่ว่าจะรักษาได้ง่ายๆ แต่มันก็ไม่ยากหรอก มันขึ้นอยู่กับความอดทนของนารุโตะเองนั่นแหละนะ” ซึนาเดะพูด

                “แล้วผมต้องทำยังไงละป้า” นารุดตะพูด ตอนนี้เขาย้ายที่จากโซฟาใกล้ๆป้าซึนาเดะมาที่ตักของซาสึเกะแทนแล้ว

                “ก็เดี๋ยวฉันจะให้ยานายไปกินหม้อนึง กินหลังอาหารเช้าเย็น ติดต่อกันหนึ่งอาทิตย์ ห้ามเกาเด็ดขาดเลยนะ ส่วนยาที่ทาอยู่ตอนนี้ก็เลิกทาได้แล้ว ไม่ต้องทาอีก พอกินครบหนึ่งอาทิตย์แล้วค่อยมาหาฉันใหม่ ในช่วงอาทิตย์นี้เดี๋ยวฉันจะคอยเข้าไปดูงานของโฮคาเงะให้ก่อนแล้วกัน นารุโตะ เธอก็ต้องอดทนให้มากๆเข้าใจไหม  ส่วนซาสึเกะ เธอคอยดูแลนารุโตะอยู่ที่บ้านนั่นแหละ เรื่องงานของเธอเดี๋ยวฉันให้ชิกามารุจัดการให้ก่อน พวกเธอไปได้แล้ว ส่วนยาเดี๋ยวฉันจะให้คนเอาไปให้ทีหลัง” เมื่อซึนาเดะพูดจบ ซาสึเกะก็อุ้มร่างบางขึ้นก่อนจะกระโดดออกไปทางหน้าต่างมุ่งหน้ากับคฤหาสน์ตระกูลอุจิวะทันที

                “เฮ้อ... ห่วงกันจริงๆ” ซึนาเดะสั่นหัวแล้วเดินเข้าห้องเก็บยาเพื่อไปเตรียมยาให้กับหลานชายสุดแสบของตน

                ช่วงระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ซาสึเกะต้องคอยดูนารุโตะให้กินยาที่ซึกนาเดะทำมาให้ และต้องคอยห้ามไม่ให้ร่างบางเกาจุดสีกุหลาบบนร่างของตนนั้นคล้ายๆนรกขุมแรกๆเลยทีเดียว

                “นารุโตะ อย่าเกาสิ เดี๋ยวก็เป้นแผลเป็นหรอก” นี่ก็เป็นอีกวันที่ร่างสูงต้องมาหัวเสียกับนิสัยเหมือนเด็กของคนรักของตน

                “ก็มันคันนี่นาซาสึเกะ แถมนี่ก็ใกล้หายแล้ว มันไม่เป็นแผลเป็นหรอกนะ” นารุโตะแย้ง

                “ก็มันใกล้จะหายแล้วไง นายเลยห้ามเกา แล้วนี่ยา กินให้หมดด้วยนะ” ร่างสูงกำชับและดูจนร่างบางกินยาหมดถ้วยก่อนจะเดินออกจากห้องไป

                “แหวะ ขมจะตายให้กินอยู่ได้ทุกวัน เบื่อจะตายอยู่แล้วนะเนี่ย” ร่างบางบ่นพลางล้มตัวลงนอนบนโซฟา

                “เฮ้อ ไม่ได้ทำงานนี่มันน่าเบื่อจริงๆเลยนะเนี่ย” นารุโตะบ่นก่อนจะหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราไป

                “โอเค หายหมดแล้วละนารุโตะ พรุ่งนี้ก็ไปทำงานได้แล้วละ” ซึนาเดะกล่าว

                “จริงหรอป้า เย้” นารุโตะตะโกนร้องอย่างดีใจก่อนจะฉุดแขนร่างสูงให้เตรียมกลับบ้าน

                “อ๊ะ ขอบคุณมากๆเลยนะป้าซึนาเดะ แล้วเดี๋ยวจะมาหาใหม่นะ ไปละ” ร่างบางหันกลับมาทำความเคารพโฮคาเงะรุ่นที่ห้าก่อนจะลากร่างสูงที่หันกลับมาทำความเคารพเหมือนกันก่อนจะเดินตามแรงดึงของร่างบางไป

                “หึ เด็กหนอเด็ก” ซึนาเดะยิ้มก่อนจะหันหน้าออกไปมองท้องฟ้านอกหน้าต่าง

                “อ๊ะ ลืมบอกเจ้าเด็กหนุ่มอุจิวะ ว่าตอนกลางคืนอย่ารุนแรงมาก เดี๋ยวเม็ดมันจะขึ้นอีก เฮ้อเราเนี่ยนะ” ซึนาเดะบ่นกับตัวเองก่อนจะกลับไปจดจ่อกับท้องฟ้าต่อ

END

แต่งไว้เยอะมาก เดี๋ยวจะเอามาทะยอยลงให้ละกัน อ่านแล้วห้ามลืมเม้นนะ ไม่งั้น งอล...