เกิดไหม่ทั้งที่ชัวยปลอยผมไปเถอะคับ(ชื่อชั้วคราว)

ผมตายเพราะถูกรถชนแต่พอลืมตามาอีกที่ดันอยูในลอดทดลองขนาดไหญ่ที่บันจุมนุษได้คนหนึ้งมีสายละโยงละยางเต็มหมด พอมองรอบๆแล้วเป็นห้องๆหนึ่งสีโทนดำ พร้อมผูชายคนหนึ่งกำหลังอ่านหนังสือและนังจิบวายแดงอยูถามจิง!!!

แล้วอีกอยางผมนาจะตายไปแล้วนิคับทำไหม่ถึงได้มาโผลที่นี้ละคงไม่ไช้ว่าเหมือนในนิยายนะทะลุมิติที่เพือนสาวเคยอ่านลอกนะคับ ผมคิดอะไรไปเรีอยเปือย โดยที่ไม่รุ้สึกถึงสายตาของไครอีกคนที่มองมาอยางดีใจและปนออนโยนไปในเวลาเดียวกัน เขาเดินไปหยุดตรงหน้าลอดลดลองแล้วเอามือขางหนึ่งเตะไปตรงกระจกแล้วเอาหน้าผากของเขาเตะที่กระจกแล้วน้ำตาคลอออกมาอยางหามไม่ได้ เด็กหนุ่มในลอดทดลองไม่เขาใจว่าผู้ชายคนนี้ร้องให้ทำไหม แต่เขารู้สึกได้ว่าคนๆนี้ดีใจ ปวดใจ เศ้าใจ ลากรายอารมบนกันไปหมด แต่ที่แน่ๆคนๆนี้ดีใจที่เจ้าของร้างนี้ตืนขึ้นมาจากหวงนอทรา แต่ผมอยากบอกเขาเหลือเกินว่าร่างๆนี้เขาจากไปแล้วเหลือแต่ผมที่อยูดีๆก็มาอยูในร่างนี้แทน แต่ไม่เป็นไรถึงจะไม่เขาใจผมจะคอยดูแลเคาแทนนายเองนะไม่หวงหลบให้สบาย หลังจากนันผมก็ผมก็เอามือข้างหน้งเตะที่กระจกให้เคาได้รับรู้ว่าผมอยูนี้ผมไม่เป็นไร หลังจากที่เตะกระจกตอบสนองไปนั้นผู้ชายคนนันก็ยิ้มและร้องให้นักกวาเกาและพูดขึ้งมาเสียงเบามากจนผมไม่ได้หยินว่าเคาพูดอะไรอยู

"นึกว่าเธอจะไม่ตืนขึ้นมาสะแล้ว ผมขอโทษผมหน้าจะไปให้ทันถ้าผมไปซ้ากว่านี้ผมคงต้องเสียคุณไป ผมสัญญา ผมจะกำจัดพวกมันที่ทำกับคุณแบบนี้และผมสัณญาว่าเรื่องแบบนี้มันจะไม่่่่่่่่่่เกิดขึ้นมาอีกเป็นคลังที่สอง รู้ไหมกวาผมจะ"ซ้อม"คุณจนสำเร็จแต่หลังจากนันคุณก็ไม่ตืนขึ้นมาตั้ง 5ปี ผมกลัวมากรู้ไหมในที่สุดคุณก็ตืนขึ้นมาให้ผมได้ดูแลคุณอีกคลั้งและ ทั้งนี้ผมจะไม่ปลอยมือคุณไปเด็ดขาด"

"ผมรักคุณที่รัก...ของผม"

(โอ๊ะขอแปะเรื่องไหม่ไวกอนเลยแล้วกันนะคะ พอดีคิดออกเลยแปะไวจะพยามไม่ดองงานและจะพยามพิมผิทให้นอยที่สุดคะ เมนได้ไม่ว่ากัน ถ้าชอบอยาลืมติดตามอ่านกันนะคะ)