คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 20
Chapter 20
_______________________________________________________
ติ๊งหน่องง
“พัสดุมาส่งคร้าบบบ~”เสียงของบุรุษไปรษณีย์ดังขึ้นหน้าบ้าน ร่างสูงของเต๋าที่กำลังรดน้ำต้นไม้ ก็เดินออกไปรับ
“ใครส่งอะไรมาน่ะ?” เต๋าพูดแล้วก้มลงมองชื่อผู้รับ
พัสดุกล่องเล็กจ่าหน้าซองถึงคชา ใครส่งอะไรมาให้คชากันน่ะ? มือหนาวางกล่องพัสดุไว้บนโต๊ะตัวเล็กในห้องนั่งเล่น ใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าใครส่งอะไรมาให้คชาของเขา แต่อีกใจ ก็ให้เจ้าตัวมาเปิดดูเองดีกว่า
แล้วตอนนี้คชาอยู่ไหน ทำไมผมไม่เรียกให้มารับของน่ะหรอครับ? ยังไม่ตื่นเล๊ย! เจ้าตัวเล็กของผมเมื่อคืนอยู่ดูบอลตอนตี1กว่าๆพร้อมผมนั่นแหละ แต่จนป่านนี้ จะเที่ยงแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมุดออกมาจากผ้าห่มเลย อืม ... ขึ้นไปปลุกดีกว่า นอนมากไปเดี๋ยวปวดหัว!
ร่างสูงเปิดประตูห้องนอนเข้ามา ก็พบว่าร่างเล็กๆนอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ตาคมมองไปยังรีโมตแอร์แล้วก็ต้องหัวเราะเบาๆ เปิดแอร์16 องศา จะไม่ให้นอนคดขนาดนี้ได้ยังไงน่ะ? รู้ว่าตัวเองขี้หนาวยังเปิดแอร์แรงอีกน่ะตัวเล็ก!
มือหนาเอื้อมไปกดรีโมตแอร์ให้ปิดลง ก่อนจะขยับกายไปนั่งบนเตียงนอน ผ้าห่มผืนหนาที่ร่างเล็กห่ม ปิดบังใบหน้าหวานไปเกือบครึ่งหน้า ลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอ ทำให้รับรู้ว่ากำลังหลับอย่างเป็นสุข แพขนตาหนานิ่งสนิท กำลังฝันหวานอยู่หรือเปล่าน่ะ ตัวยุ่งของพี่^^
“ชา ชาครับ ตื่นได้แล้วน่ะ จะเที่ยงแล้ว” คนตัวสูงก้มลงไปสัมผัสกับแก้มนิ่ม นี่แหละ การปลุกของเขา!
“อื้อออ~” ขยับตัวหนีสัมผัส แล้วหลับต่อ
“ตื่นได้แล้วน่ะค่ะคนสวย วันนี้มีของโปรดมาให้ด้วยน่ะ” เอาของกินมาล่อก่อนจะก้มลงหอมแก้มนิ่มๆอีกซักที แพขนตาหนาขยับเล็กน้อย ดวงตากลมโตค่อยๆเปิด ริมฝีปากแดงฉ่ำยื่นอยากขัดใจ มือบางคว้าเอวคนตัวสูงมาใกล้ๆ ก่อนที่หัวกลมๆจะเปลี่ยนที่จากหมอน มาเป็นตักของร่างสูงแทน แล้วหลับตาลง
“ตื่นได้แล้วน้า” หัวเราะเบาๆกับการกระทำแสนน่ารักน่าชังของคนตรงหน้า มือหนาลูบผมนิ่มๆของคนตัวเล็กอย่างเบามือ
“อีกแป้บไม่ได้หรอ?” เสียงใสเอ่ยขึ้นเบาๆ
“นอนมากๆเดี๋ยวปวดหัวน่ะค่ะ เดี๋ยวหน้าโทรมด้วยน่ะ” ก้มลงไปหอมแก้มอีกซักที! ชื่นใจ! หุหุ -..-
“ตื่นก็ได้” ร่างเล็กยันกายขึ้นมานั่งบนเตียง ที่ตื่นเนี่ย เพราะโสตประสาทได้ยินคำว่า ‘หน้าโทรม!’ ไม่ได้ๆ ความหล่อของคชาต้องมาเป็นที่หนึ่ง! =w=b
“อาบน้ำซะคนสวย เดี๋ยวพี่ลงไปอุ่นข้าวเช้าให้ อ่อ! มีพัสดุจ่าหน้าถึงชาหน่ะครับ พี่วางไว้ในห้องนั่งเล่นน่ะ” เต๋าว่า ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป
พัสดุ?! ใครส่งอะไรมา?! หรือรองเท้าที่สั่งซื้อไปมาแล้ว?! แอร๊ยยยยยย~!!! ต้องเป็นรองเท้าแน่เลยอะ! วันก่อนผมช้อปปิ้งออนไลน์ โห่ย! สนุกกว่าไปเดินช้อปตามห้างเป็นไหนๆ ไม่หลงทางด้วย ฮัชช่า! คชาฉลาดอีกแล้วอะเด๊~ ขอบอกว่าช้อปออนไลน์สนุกจริงๆน่ะเฮ้ย! ที่สำคัญคนจ่ายไม่ใช่ผม! อะไรน่ะ? พี่เต๋าจ่าย?! ตลก! ผมไม่กล้ารบกวนพี่เขาหรอกน่ะ หม่าม๊าจ่ายให้ตังหาก โอ้ลั้นหล้า~
จะบอกว่าซื้ออะไรแบบไร้สาระต้องบอกหม่าม๊า อนุมัติฉับไวยิ่งกว่าควิกแคชอีกจะบอกให้! แต่ถ้าเรื่องเงินก้อนใหญ่ๆต้องบอกป๊า รายนั้นดูแลเงินประจำเดือนผม แต่ของหม่าม๊าเป็นเงินพิสวาส อยากได้ บอกม๊า ม๊าจัดให้ =w=b
ร่างเล็กรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาทันที ก็แบบ คนมันดีใจ รองเท้าใหม่มาส่ง!!!! >[]< คชาเดินตรงเข้ามาในห้องนั่งเล่น ก็พบกับกลองพัสดุขนาดเล็ก เล็กเกินไปกว่าที่จะใส่รองเท้าเขาได้ เขาเป็นคนเท้าเล็กก็จริง แต่ที่กูสั่ง ... แม่งรองเท้าบู้ทน่ะครับ!!! =_________=
มือบางหยิบกล่องพัสดุขึ้นมา เบาโหวงเลยเว้ย! อะไรว่ะ? เขาพลิกกล่องไปดู ก็พบกับที่อยู่ผู้ส่ง ... ส่งมาจากเนเธอร์แลนด์ แสดงว่าหม่าม๊าต้องส่งอะไรมาแน่เลย ผมไม่เคยบอกใช่ปะ? ว่าครอบครัวผมอยู่ที่เนเธอร์แลนด์ เออ รู้ไว้น่ะ ฮ่าๆๆๆ
ร่างเล็กแกะกล่องพัสดุออก ก็พบซองจดหมาย พร้อมกับ พาสปอร์ต ... พาสปอร์ตเนี่ยน่ะ?! ส่งมาทำไม?! ว้อททท?!!! =[]=
คชาเปิดอ่านจดหมายทันที .... ลายมือป๊า ....
‘คชาลูกรัก ตอนนี้ปิดเทอมแล้วใช่มั้ย? ป๊ากับม๊าตัดสินใจให้ลูกเดินทางมาเรียนต่อที่เนเธอร์แลนด์ ป๊าไปติดต่อกับทางมหาลัยไว้ให้แล้ว เราจะได้มาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าซักที ป๊าส่งตั๋วเครื่องบินไปแล้ว แนบไปพร้อมกับพาสปอร์ต อีก 5 วันเจอกันน่ะ ลูกรัก’
ทันทีที่อ่านจบ จดหมายฉบับเล็กก็ร่วงลงจากมือบาง ... ไปเรียนต่อที่เนเธอร์แลนด์ ก็เท่ากับว่า เขาต้องแยกจากพี่เต๋างั้นเหรอ?
“ใครส่งอะไรมาครับชา?” ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ตาคมมองเห็นพาสปอร์ตที่วางแน่นิ่งอยู่บนโต๊ะตัวเล็ก
“ชาครับ พาสปอร์ตของชาหรอ?” เอ่ยถามแล้วเดินมานั่งข้างๆ แต่เหมือนคนตัวเล็กจะไม่ได้ยิน ร่างเล็กกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก คิ้วเรียวสวยขมวดติดกัน ก่อนที่ร่างบางจะลุกแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้องนอนทันที สร้างความงุนงงให้กับร่างสูงเป็นอย่างมาก
มือหนาหยิบจดหมายที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาอ่าน ทันทีที่อ่านจบ ร่างสูงก็แน่นิ่งไปในทันที บอกผมทีสิว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง คชาต้องไปเรียนต่ออย่างนั้นเหรอ? ทำไมล่ะ? แล้วจะกลับมามั้ย?
โครม!
เพล้ง!!
เสียงดังมาจากชั้นสอง ทำให้เต๋ารีบวิ่งขึ้นไปดู มือหนาทำท่าจะบิดลูกบิดประตูเข้าไปในห้องนอนของคนตัวเล็ก แต่ก็ต้องชะงักอยู่หน้าห้อง เพราะเสียงที่ดังออกมาจากห้องนอน
“ชาบอกแล้วไงป๊าว่าชาไม่ไป!!! ชาจะอยู่ที่นี้!”
“ทำไมป๊าไม่ถามชาบ้างอะ ว่าชาอยากไปเรียนที่นั่นมั้ย?!”
“ชาก็มีเหตุผลของชาอะ! ทำไมป๊าไม่ฟังชาบ้างอะ?! ชาโตแล้วน่ะ!”
“ไม่ไป! ยังไงชาก็ไม่ไปอะ!”
“ป๊า ... ทำไมอะป๊า? เหตุผลที่ชาเลือกจะอยู่ที่นี่ ... เพราะชาอยากอยู่กับคนที่ชารัก แค่นี้ไม่ได้หรอป๊า?”
“ที่ป๊าไปทำงานที่เนเธอร์แลนด์ ป๊าก็อยากให้ม๊าไปด้วยไม่ใช่หรอ? ป๊าก็อยากอยู่กับม๊าไม่ใช่หรอ? แล้วทำไมอะป๊า? ทำไมชาจะอยู่กับคนที่ชารักบ้างไม่ได้อะป๊า?”
“ฮึก .... ทำไมป๊าไม่ฟังชาเลยอะ .. ฮึก”
ทุกคำพูดที่ดังออกมาจากห้องนอน ล้วนเจือไปด้วยเสียงสะอื้น ไม่นานนัก สียงก็เงียบไป เหลือไว้แต่เพียงเสียงสะอื้นเบาๆของใครบางคนในห้อง ร่างสูงค่อยๆนั่งลงพิงประตูห้องนอน ไม่ต่างจากคนตัวเล็กในห้อง คชานั่งลงช้าๆ แผ่นหลังบางพิงประตูห้องนอน ขาเรียวชันขึ้นมา ก่อนจะซุกใบหน้าลงไป แล้วสะอื้นเบาๆ
ผมผิดตรงไหน? ผมแค่อยากอยู่ที่นี่ต่อ ทำไมป๊าไม่เข้าใจผมเลย ผมอยากอยู่กับคนที่ผมรัก ผมอยากอยู่กับเพื่อนๆของผม ผมอยากเรียนมหาลัยที่นี่ให้จบ ทำงานที่นี่ อยู่ที่นี่ กับคนที่ผมรัก แล้วทำไมป๊าถึงไม่ฟังเหตุผลของผมเลย ทำไมล่ะฮะ? ทำไมอะ?
มือบางยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาช้าๆอย่างไม่ยอมหยุด
“ฮึก ... ฮึก”
“ชาครับ ... ให้พี่เข้าไปได้มั้ย?” น้ำเสียงทุ้มของร่างสูงเอ่ยเบาๆ คนตัวเล็กลุกขึ้นไปเปิดประตูให้ ทันทีที่เต๋าเดินเข้ามาในห้อง เขาก็คว้าคนตัวบางเข้าไปกอดแน่น น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ยิ่งไหลหนักเข้าไปอีก
“ไม่อยากไป ฮึก ชาไม่อยากไปอะ” ร่างเล็กสั่นเทิ้มไปทั้งตัวจากแรงสะอื้น มือหนาลูบแผ่นหลังเล็กเบาๆ เขาเองก็ไม่อยากให้คชาไป ...
“งั้นก็ไม่ต้องไปน่ะชา อยู่กับเต๋าน่ะ อยู่กับเต๋า...” สรรพนามที่เปลี่ยนไป คำพูดแสนอ่อนโยน ยิ่งทำให้ร่างเล็กยิ่งร้องไห้
“ป๊าบังคับชา ป๊าจะให้ชาไป แต่ชาไม่อยากไป ฮึก ชาอยากอยู่กับเต๋า ชาจะอยู่กับเต๋าอะ ฮึก”
“เต๋าก็อยากอยู่กับชา เต๋าอยากอยู่กับชาน่ะ ...”
“ทำไมอะเต๋า ทำไมป๊าไม่ฟังชาเลย ฮึก ทำไมอะ ..” น้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาเม็ดเล็กเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
“ไม่ต้องพูดแล้วน่ะครับ ไม่ต้องพูดแล้วน่ะ” ร่างสูงกอดปลอบประโลมคนตัวเล็ก
“เราหนีกันได้มั้ยเต๋า หนีไปไกลๆ ที่ป๊าตามชาไม่ได้ ชาไม่อยากไปอะ” ดวงตากลมโต เงยมามองหน้าคนตัวสูง เขายกนิ้วปาดน้ำตาเม็ดใสออกจากแก้มเนียน
“เต๋าก็อยากทำแบบนั้นครับชา แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก ...”
“หมายความว่าชาต้องไปจริงๆใช่มั้ย?”
“เต๋ารักชาน่ะ” ร่างสูงก้มลงสัมผัสกับริมฝีปากอิ่ม เป็นการเลี่ยงคำตอบ ใช่ ... มันหมายความว่าชาต้องไปจริงๆ เขาเองก็ไม่อยากจะรับความจริงตรงนี้
“เช็ดน้ำตา แล้วลงไปกินข้าวกันดีกว่าน่ะ หาอะไรทำให้สบายใจน่ะครับคนดี”ร่างสูงจูบซับน้ำตาให้คนตัวเล็ก แล้วจูงมือบางลงไปที่ห้องครัว
คนตัวเล็กกินข้าวไปได้แค่นิดเดียว ก็บอกว่าอิ่ม แล้วขอตัวขึ้นห้องนอน เต๋ามองตามอย่างเป็นกังวล เขารู้ ถึงคชาไม่อยากไป แต่ยังไงคชาก็ต้องไป เรียนต่อจนจบ ก็เท่ากับอีก 2 ปี
2ปีน่ะ ยังไงเขาก็รอได้อยู่แล้ว อาจจะดูเป็นคำพูดที่อวดเก่ง แต่มันคือเรื่องจริง เขารอคชาได้ เขารักคชา รักมากจริงๆ ถึงเขาทั้งคู่จะรู้จักกันได้ไม่ถึงปี แต่คชาก็ทำให้เขารัก รักมากได้ถึงขนาดนี้ ไม่ใช่รักโปรโมชั่น แต่มันคือรักที่จริงใจ ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวลาผ่านเรื่อยๆ จากวันที่หนึ่ง ไปวันที่ สอง สาม และสี่ วันนี้ คือวันก่อนวันที่คชาจะบิน 2-3วันที่ผ่านมา ร่างเล็กแทบจะไม่มีรอยยิ้มเลย เขาพาคชาไปทุกที่ ไปทะเล ไปสวนสัตว์ ไปสวนสนุก ไปช้อปปิ้ง ไปกินข้าว คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่เขาจะอยู่กับคชา
“ชาอยากได้อะไรอีกมั้ยครับ?” ผมเอ่ยถามหลังจากที่เราทานอาหารเย็นเสร็จในร้านอาหารสไตล์อิตาเลียน
“ไม่แล้วฮะ ชาอยากกลับบ้าน” ดวงตากลมโตช้ำอย่างเห็นได้ชัด
“อา .. งั้นเรากลับบ้านน่ะ” ร่างสูงเรียกเช็คบิล ก่อนจะเดินจูงมือบางออกจากร้าน พอึ้นมาบนรถ เขาก็ยังไม่ปล่อยมือ ไม่อยากปล่อยมือคนข้างกายแม้แต่วินาทีเดียว
ไม่นานนัก ก็ถึงบ้าน คชาขอตัวไปอาบน้ำนอน เพราะพรุ่งนี้เดินทางแต่เช้า ผมพยักหน้าตอบเบาๆ แล้วนั่งลงบนโซฟา ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อน เวลานี้คือเวลาที่ผมกับเขา นั่งดูทีวีด้วยกัน ร่างเล็กจะเอนหัวกลมๆมาซบที่ไหล่ของเขา เราจะนั่งดูละครด้วยกัน แล้วบางครั้งก็เถียงกันเล็กๆน้อยกับเนื้อหาของละคร บางครั้งก็แย่งนางเอกกัน แล้วพอดึกๆ ชาก็จะเปลี่ยนช่องไปดูการ์ตูนเบ็นเทน ชาจะบรรยายรายละเอียดของตัวการ์ตูนทุกตัว จนตอนนี้ ผมรู้จักมันครบทุกตัว ไปออกรายการแฟนพันธุ์แท้ได้ด้วยน่ะ ...
เวลาล่วงเลยไปจนถึง3ทุ่มกว่า ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ผมได้ยินเสียงประตูห้องนอนของคชาปิดลง เขาคงเข้านอนแล้วสิน่ะ ผมอยากจะรั้งเขาเอาไว้ ให้เขาอยู่กับผม แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้ ผมรั้งเขาไว้ไม่ได้จริงๆ ...
“พี่เต๋า…” เสียงใสเอ่ยเบาๆ ทำให้ผมหันไปมอง ก็เห็นคชาที่ยืนอยู่ตรงบันได
“ว่าไงค่ะ? นอนไม่หลับหรอ?” ร่างสูงเดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก
“คืนนี้ นอนกับชาน่ะ อยู่กับชาน่ะ” ร่างเล็กโผเข้ากอด แล้วสะอึกสะอื้น
“ไม่ร้องน่ะค่ะคนเก่ง ปะ! ไปนอนกัน” เขาเดินไปปิดทีวี แล้วจูงมือคนตัวเล็กขึ้นห้องนอน
ร่างเล็กสอดตัวเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มผืนหนา แล้วรอให้อีกคนล้มตัวลงนอนด้วยกัน มือหนาคว้าเอวบางมากอดไว้แน่นๆ ใบหน้าหวานซุกหน้าอกกว้างของอีกฝ่าย พยายามกัดปากไม่ให้เสียงสะอื้นออกมา
“เต๋ารักชามากน่ะ รักมากๆเลยน่ะค่ะ” คนตัวสูงโน้มหน้าลงมากระซิบคำหวานใกล้ๆ
“เต๋า .... จูบชาได้มั้ย?”
เอ่ยคำพูดเบาๆ ร่างสูงก็โน้มหน้าลงมาประกบปากกับริมฝีปากแดง ลิ้นร้อนควานหาความหวานจากโพรงปาก เก็บเกี่ยวทุกความหวาน เขาถอนจูบออกมาช้าๆ แล้วกดจูบลงไปซ้ำๆ ริมฝีปากร้อนพรมจูบทั่วไปหน้าหวาน แล้วลงมากดจูบที่ซอกคอขาว มือหนาปลดกระดุมชุดนอนตัวบางของร่างเล็กออกช้าๆ ลิ้นร้อนพรมจูบไปทั่วร่างกาย
บทเพลงรักแสนหอมหวานดำเนินไปอย่างช้าๆ จากอ่อนโยน กลับกลายเป็นร้อนแรง ไม่อยากหยุด อยากจะกอดคนตัวเล็กไปให้นานๆ นานเท่าที่เขาจะทำได้ เวลาเลยผ่านไปอย่างเชื่องช้า เขาทั้งคู่อยากจะหยุดเวลาแห่งความสุขนี้ไว้ด้วยซ้ำ แต่น่าเสียดาย เวลามันต้องเดินต่อไปเรื่อยๆ
ร่างสูงพร่ำกระซิบบอกคำหวานแผ่วเบาข้างใบหูเล็ก ร่างบางเองก็เอ่ยบอกรักร่างสูง ปนไปเสียงครางหวาน
ไม่นานนักบทเพลงรักแสนร้อนแรงก็จบลง ดวงตากลมโตปิดสนิทอย่างอ่อนล้า เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มตัวคนทั้งคู่ ร่างสูงก้มลงจูบทิ่ริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง
“เต๋ารักคชาน่ะครับ เต๋าจะรอชาน่ะ”
“ชารักเต๋า รักเต๋า ฮึก” น้ำตาเอ่ออยู่ที่ขอบตาอีกครั้ง
“ไม่ร้องสิค่ะคนดี ไม่เอาไม่ร้อง ไม่กี่ปีเองเนอะ”
“เต๋าจะรอชาใช่มั้ย?”
“ครับ เต๋าจะรอชา”
“รักเต๋าน่ะ ..”
ร่างสูงบรรจงจูบที่แก้มเนียน ซักพัก คนในอ้อมกอดเขาก็หลับไป เขาจะรอคชา .. แต่เขาจะไม่รอให้ถึง 2 ปีหรอกน่ะ! ในเมื่อชาต้องไปเรียนที่นั่น แล้วทำไมเขาจะตามชาไปไม่ได้? ไม่ได้มีใครห้ามเขานี่ ว่าตามชาไปไม่ได้
จริงมั้ยล่ะ?
************************************************************************************
ดราม่าแล้ว T^T โฮฮฮฮฮฮ แยกทางงงงง
น้ำมาบ้านเราแล้วจริงๆล่ะ โคดเซ็งเลย =____=
ถ้าหายไปไม่ต้องสงสัยน่ะ ลี้ภัยไปแล้ว .____.
หลายคนอยากอ่านตอนที่ 15 เอ้อลลล เอางี้! เดี๋ยวถ้าเราทำบล็อคเป็น จะเอาลงบล็อคให้อ่านน่ะ
ใครใจดี สอนเราหน่อยสิ =____=
จะเอาให้แม่งแบบจุใจ โอ้หลั่นล้า กิ๊บก๊าวเลยคอยดู ทีนี้มึงแบนกูไม่ได้ล่ะน่ะค่ะ- -*
ขอบคุณทุกคอมเม้นและกำลังใจค่ะ (:
ความคิดเห็น