คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Chapter 21
Chapter 21
_______________________________________________________
“ฮัดเช้ยยยย!!!” มือบางยกขึ้นมาเช็ดจมูกลวกๆ แล้ววิ่งลงมาจากบันไดบ้าน
“ม๊า! ชาไปมหาลัยแล้วน่ะ เย็นนี้ไปปาร์ตี้กับพวกไอ้เบน กลับดึกๆน่ะ หวัดดีค้าบ”
“ชา! จะให้ม๊าไปรับมั้ยลูก?!” ผู้เป็นแม่ตะโกนออกมานอกบ้าน เพราะคนตัวเล็กวิ่งออกมาแล้ว
“ไม่ต้องอะม๊า เดี๋ยวเบนมันมาส่ง” พูดจบก็วิ่งไปที่ป้ายรถประจำทาง เพื่อรอขึ้นรถบัสไปเรียนทันที
“ไอ้ตัวดีมันไปแล้วหรอ?” ร่างสูงของชายวัยกลางคนเดินออกมาจากห้องอาหารแล้วมาโอบไหล่ของภรรยา
“ค่ะ เห็นว่าเย็นนี้มีปาร์ตี้บ้านเพื่อน”
“เห็นมันสดใสขึ้นก็ดีแล้วล่ะ”
“เพราะคุณนั่นแหละ ที่ทำให้ลูกซึม!” มือบางของหญิงสาววัยกลางคนหันมาตีไหล่ของสามีเบาๆ
“ผมก็แค่อยากทดสอบอะไรบางอย่างเท่านั้นแหละ...” ชายหนุ่มก้มลงหอมแก้มภรรยา ก่อนจะเดินออกไปขับรถเพื่อไปทำงาน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เชี่ยยย!!! สายจนได้!” มือบางขยี้หัวตัวเองอย่างแรง ก็วันนี้เขาตื่นสายนี่นา ออกจากบ้านข้าวก็ยังไม่ได้กิน รถบัสก็พึ่งออกจากป้ายไป ฮือออ ไม่เข้าเรียนแม่งเลยดีมั้ยว่ะ? T^T
คนตัวเล็กนั่งลงที่เก้าอี้ตรงป้ายรอรถบัส อากาศหนาวในกลางเดือนธันวาคมทำให้ร่างเล็กต้องกระชับเสื้อโค้ดตัวหนาเข้าหาตัว พื้นถนนขาวโพลนจากหิมะที่ตกลงมาเมื่อคืน คนตัวเล็กใช้เท้าเขี่ยหิมะไปมาอย่างเหม่อลอย
ผม ... จากที่นั่นมา ตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ ตอนนี้ ธันวาแล้วครับ ... 10 เดือนกว่าๆแล้ว
10เดือน ที่ผมจากประเทศไทย
10เดือน ที่ผมจากเขามา
10เดือน กับชีวิตที่ไม่มีเขา
10เดือน ที่ผมไม่ได้รับการติดต่อจากเขาเลยซักนิด ...
ผมส่งอีเมลไปหาเขา เขาตอบกลับแค่ช่วงแรกๆ แล้วก็หายไปเลย ผมโทรไปหาเขา เขาปิดเครื่องตลอดเวลา ผมร้องไห้ทุกคืน ผมคิดถึงเขา ผมอยากเจอเขา ขอแค่ได้ยินเสียงเขาก็พอแล้ว แต่ภายใน10เดือนที่ผ่านมา ผมไม่ได้รับการติดต่อจากเขาเลย ผมส่งเมลหาเขาทุกวัน หวังว่าเขาจะตอบ .... แต่มัน ... ก็ว่างเปล่า
หยดน้ำตาใสเริ่มไหลอีกครั้ง มือบางยกขึ้นมาปาดมันลวกๆ ตอนนี้ที่ไทยคงอากาศเย็นแล้ว เขาจะดูแลตัวเองมั้ย? เขาจะห่มผ้าห่มผืนหนาๆรึเปล่า? ผมอยากรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่? แต่ผมไม่สามารถรับรู้ได้เลย ...
“ฮึก ... ฮึก” ผมคิดถึงเขาอีกแล้ว ผมคิดถึงพี่เต๋า ... คิดถึง ...
ถ้าผมเรียนจบ ผมกลับไป เขาจะยังจำผมได้มั้ย? หรือเขาจะลืมผมไปแล้ว? หรือจะมีแค่ผม ที่ยังคงนั่งคิดถึงเขาตลอดเวลาแบบนี้?
“ชา มานั่งทำอะไรตรงนี้?” เสียงทุ้มดังขึ้น ข้างหลัง ร่างเล็กหันไปมองก็พบกับร่างสูงของเพื่อนเขา
“มาไม่ทันรถบัสอะ” หันไปตอบแล้วยิ้มบางๆ เบน หรือเบนจามิน ผู้ชายที่มาบอกทางผมวันที่ผมหลงทางในห้าง ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้ เขาเรียนอยู่มหาลัยเดียวกับผมที่เนเธอร์แลนด์ คณะเดียวกันอีก เลยทำให้ผมกับเขาสนิทกัน
“แล้วชาร้องไห้ทำไม?” เบนเดินมานั่งข้างๆคนตัวเล็กแล้วเอ่ยถาม
“ชา ... ชาคิดถึงบ้าน”
“คิดถึงบ้าน? แน่ใจหรอ?” ร่างสูงเอ่ยถาม แต่คนตัวเล็กไม่เงยหน้าขึ้นมาตอบ ใบหน้าหวานก้มลงมองพื้นถนนที่ขาวโพลน ทำให้เบนเอ่ยขึ้นมาอีก
“ทำไมชายังไม่ลืมเขาไปซักทีล่ะ ในเมื่อเขาไม่สนใจชา เขาไม่ติดต่อชากลับมาแบบนี้อะ”
“เขาอาจจะไม่ว่างก็ได้นี่เบน ...”
“ไม่ว่าง?! 10เดือนนี่ไม่ว่าง?! ชา ลืมเขาไปเถอะน่ะ ลืมเขาไปซะ” … จะได้หันมามองเบนบ้าง ...
“ชา ... ชาลืมเขาไม่ได้หรอกเบน ลืมไม่ได้ ...” น้ำตาเริ่มไหลมาอีกระลอก
“เลิกร้องไห้เถอะ ไหนๆวันนี้ก็สายแล้ว โดดกันปะ?” เบนลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วหันมามองเพื่อนตัวเล็ก
“อือ โดดก็โดด ไม่มีอารมณ์อยากเรียนล่ะ”
“ไปไหนดีอะ?”
“ไปรอตเตอร์ดัมกันปะ?”
“ไปทำไรในรอตเตอร์ดัม? นั่งรถไปอีกเมืองเลยน่ะเว้ย!”
“.... พี่เต๋าเคยบอกว่ารอตเตอร์ดัมสวย ....”
“….”เบนเงียบไปในทันทีที่ร่างเล็กพูดถึงคนรัก
“....”
“งั้นชารอไปรอตเตอร์ดัมกับพี่เต๋ามั้ย? ไปกับพี่เต๋า น่าจะดีน่ะ”
“แล้วชาจะได้ไปกับพี่เต๋าเมื่อไหร่ล่ะเบน?” ใบหน้าหวานยิ้มเศร้าๆให้เพื่อน
“ซักวันนึงน่ะชา ... ซักวันนึง”
“อืม .. ซักวันนึง ...”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างเล็กของคชาเดินเที่ยวในตัวเมืองอัมสเตอร์ดัมที่เขาอาศัยอยู่ทั้งวัน จนตอนเย็น เบนก็มาส่งเขาที่บ้าน
“ขอบใจน่ะเบน” ร่างเล็กยิ้มให้แล้วโบกมือบ้ายบายเพื่อนร่างสูง
“ไม่เป็นไรครับ” ร่างสูงว่า แล้วก้มลงมาจูบหน้าผากเนียนของคนตัวเล็ก
“เบน!” คนตัวเล็กตีแขนเพื่อนแล้วหน้าบึ้ง
“ทำไมอะ? คิสไม่ได้หรอ? ฝรั่งเขาไม่ถือกันหรอก”
“แต่ชาเป็นคนไทย ชาไม่ชอบน่ะเบน วันหลังอย่าทำอีกน่ะ!”
“อา ... ครับ งั้น ฝันดีน่ะ” ร่างสูงยิ้มเจื่อนๆ แล้วรอให้คนตัวเล็กเดินเข้าไปในบ้าน
“อ่าว ไม่ปาร์ตี้แล้วหรอลูก?” หญิงสาวเดินมาหอมแก้มลูกชายที่เดินเอื่อยเข้ามาในบ้าน
“ไม่อยากแล้วอะม๊า” ร่างบางก้มลงหอมแก้มผู้เป็นแม่แล้วเดินขึ้นห้องนอน
“เอ้อ ชาเอ๊ย! มาพัสดุมาส่งน่ะลูก ...”
“จากใครม๊า?!!” ร่างเล็กรีบวิ่งลงมาหาผู้เป็นแม่ทันที
“ม๊าก็ไม่รู้ เอาไปเปิดดูเองดีกว่า” มารดายื่นกล่องพัสดุกล่องใหญ่ให้ร่างเล็กแล้วเดินกลับเข้าไปในครัว
คนตัวเล็กรีบวิ่งขึ้นห้อง ด้วยความอยากรู้ ทันทีที่ถึงห้อง ดวงตากลมโตก็กวาดว่าใครเป็นคนส่งพัสดุกล่องนี้มา พัสดุที่ส่งมาจาก ... ประเทศไทย ....
คนตัวเล็กงัดกล่องอย่างรุนแรงด้วยความอยากรู้ ก็เล่นไม่มีชื่อคนส่งนี่หว่า .. ก็แค่หวัง ... ว่าจะเป็นของเขา ... เท่านั้นแหละ
ในกล่องกระดาษ มีผ้าพันคอผืนหนา สีน้ำตาลเข้มอยู่ แล้วก็กล่องอะไรซักอย่าง ที่เขาเดาว่ามันเป็นกล่องเพลง พร้อมกับจดหมายวางเอาไว้ มือบางรีบหยิบจดหมายฉบับนั้นมาอ่าน ... ขอร้องน่ะ ... ขอให้เป็นเขาเถอะ ...
‘ถึงคชาเพื่อนรัก กูเดาว่าที่นั่นคงหนาวแล้ว กูเลยส่งผ้าพันคอมาให้มึง ดูแลตัวเองดีๆน่ะสัส! กูโคตรคิดถึงมึงเลยว่ะ แม่ง ไม่มีมึงแล้วกูเหมือนเหลือตัวคนเดียว กลับมาเร็วๆน่ะเตี้ย คิดถึงที่สุดในสามโลก จาก เฟรมสุดหล่อ’
… เฟรมงั้นเหรอ? ทำไม ผมถึงไม่รู้สึกดีใจเลยล่ะ? .... ผมแค่หวัง ว่าจะเป็นเขา ....
คนตัวเล็กนั่งลูบผ้าพันคอผืนหนาไปมาเบาๆอย่างเหม่อลอย ซักพัก คนตัวเล็กก็มองไปที่กล่องเล็กๆ ...เอ๊ะ ... ยังไม่ได้เปิดกล่องเลยนี่นา สงสัยจะของไอ้เฟรมอีกนั่นแหละ... มือบางหยิบกล่องสีแดงขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ออกมาเปิด
ทันทีที่เขาเปิด เพลงบรรเลงเปียโนเพลง Fur elise ของบีโทเฟนก็บรรเลงขึ้นเบาๆ มันคือกล่องเพลง .... ภายในกล่องเพลงมีสร้อยคอที่มีแหวนคล้องเอาไว้วางเอาไว้ข้างใน พร้อมกับจดหมาย และ ... รูปของเขา .... รูปของเขากับพี่เต๋า ....
“ฮึก ...” มือบางยกขึ้นมาปิดปากตัวเองอย่างกลั้นสะอื้น พี่เต๋าไม่ได้ลืมเขา ... ไม่ได้ลืมเขา
มือเล็กหยิบจดหมายฉบับเล็กออกมาอ่านทันที
‘ยังเหมือนเดิม ยังไงก็ยังอย่างนั้น เวลาไม่เคยเปลี่ยนฉัน ที่มีแต่เธอทั้งใจ ยังเก็บเธอไว้อย่างดี ยังมีรักเดียวเสมอ ทุกอย่างยังเหมือนว่าเธอไม่จากไป ยังอยู่กับรักที่มี ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนใจ ฉันยังซื่อสัตย์ ยังไม่อาจรักใคร ยังรักได้แค่ชา ’
มือบางสั่นระริก หยิบสร้อยเส้นนั้นขึ้นมาสวมไว้ที่คอ มือบางลูบแหวนเงินเรียบนั้นเบาๆ มือบางพลิกดูแหวนเงิน ก็พบข้อความอะไรบางอย่างสลักอยู่บนแหวน
‘TaoKacha’
“ฮึก ... พี่เต๋า ... ฮึก” น้ำตาเม็ดใสๆไหลอาบใบหน้าหวาน น้ำตาแห่งความสุข ร่างสูงยังไม่ลืมเขา ยังไม่ลืมกันก็ดีใจแล้ว
“หม่าม๊า!!!” ร่างเพรียวบาง กึ่งเดินกึ่งวิ่งลงมาหาผู้เป็นแม่ที่ทำกับข้าวอยู่ในห้องครัว
“ค่อยๆเดินสิชา! ไม่เรียบร้อยเลยเรา แล้วมีอะไรหึ? ถึงวิ่งลงมาแบบนี้” เธอดุลูกชายแล้วเอ่ยถาม แต่เจ้าลูกชายตัวเล็กก็วิ่งมากระโดดกอดซะอย่างนั้น
“อะไรกันคชา? มีอะไรรึไงกันลูก?”มือบางของผู้เป็นแม่ลูบหลังลูกชาย ที่ไม่ยอมพูดอะไร เอาแต่กอดเธอแน่น ไม่นานนัก ก็รับรู้ถึงเสื้อบริเวณหัวไหล่ที่เปียกชุ่ม
“คชา ร้องไห้ทำไมลูก? ใครแกล้งลูกชายของหม่าม๊า? ไหนบอกม๊ามาสิ!”
“ฮึก ... เขา ... เขายังไม่ลืมชาอะม๊า ฮึก ... ยังไม่ลืม ...”
“ใครกันค่ะลูก?”
“พี่เต๋าฮะ ..ฮึก ... พี่เต๋ายังไม่ลืมชา ..” พูดไปสะอื้นไป
“เอ๊า! แล้วพี่เขาจะลืมลูกชายหม่าม๊าได้ยังไงล่ะลูก?”
“ก็ ... ตั้งแต่ชามาที่นี่ พี่เต๋าก็ไม่ติดต่อชาเลยนี่นา” มือบางเช็ดน้ำตาแล้วมองหน้าผู้เป็นแม่
“น่าตีนักเชียว พ่อเต๋าเนี่ย! ถ้าหม่าม๊าเจอ จะจับตีให้ก้นลายเลย ดีมั้ยลูก?!”
“หม่าม๊าอย่าตีพี่เต๋าสิ!”มือบางเช็ดน้ำตา แล้วหัวเราะกับผู้เป็นแม่เบาๆ
“หื้ม? สร้อย? ใครให้จ้ะ?” เธอยิบสร้อยคอที่มีแหวนเงินห้อยอยู่ขึ้นมาดู
“พี่เต๋าให้มาพร้อมกับกล่องเพลงฮะหม่าม๊า”
“กล่องเพลงหรอลูก ? เพลงอะไรค่ะ?”
“Fur elise ครับ”
“... ชารู้ประวัติของเพลงนี้มั้ยลูก?”หญิงสาวเอ่ยถามลูกชายแล้วลูบแก้มป่องๆของเจ้าตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไม่ใช่แค่บีโทเฟนแต่งหรอหม่าม๊า?” =3=
“บีโทเฟนแต่งเพลงนี้ให้กับอลิซหญิงสาวที่เขารักมากที่สุด คู่รักส่วนใหญ่มักจะใช้เพลงนี้บอกรักกัน ม๊าว่าขาก็คงใช้เพลงนี้บอกรักลูกชายม๊านี่แหละ” พูดแล้วหอมแก้มของลูกชาย
“พี่เต๋าก็เคยแต่งเพลงใช้ชาล่ะม๊า”
“ตายล่ะ! น่ารักจังเลย เพลงอะไรค่ะลูก?”
“ชื่อเพลง เธอ เพราะมากเลยม๊า พี่เต๋าร้องให้ชาฟังแล้วชาร้องไห้เลยอะ”
“ชาเอ๊ย ... อยู่กับพี่เต๋าแล้วมีความสุขมั้ยลูก” มือบางเอื้อมมาลูบหัวกลมของลูกชายอย่างอ่อนโยน
“มีความสุขสิม๊า พี่เต๋าดูแลชาดีมากเลย” อมยิ้มกับตัวเองบางๆ
“ชารักเขามากมั้ยลูก?”
“รักสิม๊า ทำไมม๊าถึงถามอะ? ม๊าไม่ชอบพี่เต๋าหรอ?”
“ลูกชายรักใคร ม๊าก็รักคนนั้นลูก” เธอยิ้มให้ลูกชายบางๆ
“ชารักหม่าม๊าจังง!” คนตัวเล็กโอบกอดมารดาของตน แล้วระดมหอมแก้มของผู้เป็นแม่
“รักแต่ม๊า ไม่รักป๊าเลยเนอะ!” เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนดังขึ้น ทำให้คนตัวเล็กวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อราวกับว่าตัวเองยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ
“ปาป๊า!!”
“ชาเอ๊ย ... วันเสาร์นี้ว่างมั้ยลูก?”ผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม
“ไม่มีเรียนอะป๊า ทำไมอะ?”
“ป๊าจะพาชาไปหาคู่หมั้น!”
“อ ... อะไรน่ะป๊า?”
คู่หมั้น ... อะไรกัน? มันหมายความว่ายังไง?
**********************************************************************************
ตอนนี้ไม่มาม่าน่ะ นี่ไวไว! ตึ่งโป๊ะ! เพลียตัวเองแจ้ =___=
มีคนมาบอกว่า รักไรเตอร์ แอบชอบไรเตอร์ แอร๊ยยยยยยย!!! อย่าเส๊! เขิลน่ะย๊ะ! -/-
บ้านไรเตอร์ น้ำเริ่มมา แต่ยังไม่ถึง(เอ๊ะยังไง?!) เราไปจุฬา ไปแพคของ สนุกมากก
ไปมา 2 วันล่ะ เจอพีชซักซี้ด กับ เอ็มดี รักมันใหญ่มาก กรี๊สสสส -/-
คนอะไร! โอ้โห้วหล่อจัง อะห๊ามาดแมน~ *เซิ้งบนปลายเท้า*
หลายคนเริ่มบอกว่าเราเกรียน งึ้กกก ก็เบาเบา .____.
ช่วงนี้เราปวดหัวบ่อยมากเลยอะ แงงงง้ เราแม่งขี้โรค! ;w;
ขอบคุณทุกคอมเม้นและกำลังใจค่ะ (:
ความคิดเห็น