คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Naughty Boy [Yugmark]
Naughty Boy
Couple: Yugyeom x Mark
Type: Romantic comedy
"พี่มีแฟนยังอะ"
"ยัง"
"แล้วพี่ชอบคนแบบไหน"
"ไม่รู้"
"แล้วถ้าผมจีบพี่ พี่ว่าจะจีบติดปะ"
"ไม่"
"ทำไมอะ"
"ไม่ก็คือไม่"
"แล้วถ้าผมจีบติด พี่จะให้อะไรผม?"
"ตีนกูนี่แหละ!"
ปั่ก
"โอ้ยยย พี่ถีบผมไมวะเนี่ยยยย?"
"ก็มึงถามเชี่ยอะไรของมึงเนี่ย คิมยูคยอม!"
มาร์คพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดหลังจากถีบรุ่นน้องร่วมคณะตกเก้าอี้ ดวงตากลมตวัดมองไอ้รุ่นน้องตัวดีที่ส่งยิ้มโง่ๆให้แล้วเลื้อยขึ้นมานั่งเก้าอี้ใหม่
"อะไรว้าาา ถามเล่นๆไม่เห็นจะต้องหงุดหงิดเลย แหนะ! หรือว่าอยากให้ผมจีบจริงๆ กิ๊วๆ"
"อีกซักทีมั้ย?" หันไปถามหน้านิ่ง
"อะไรครับ?" ตอบรับหน้าโง่
"ตีนกูเนี่ย อยากแดกอีกซักทีมั้ย?"
"โหยยยยยย พี่มาร์คก็! น้องล้อเล่นหน่าาาาา"
"กูไม่คุยกับมึงละ!" ร่างเล็กเก็บของบนโต๊ะม้าหินหน้าคณะกวาดลงกระเป๋าย่ามแล้วลุกขึ้นเดินหนีไอ้เด็กตัวโตที่กวนตีนเขามาได้ซักพัก เสียงฝีเท้าที่ตามมาทำให้เขาเร่งจังหวะในการเดินมากขึ้น
"พี่มาร์คคคคค รอก่อนดิ อย่าพึ่งหนีผมมมม~"
แล้วสุดท้ายเขาก็ต้องมานั่งหงุดหงิดอยู่บนรถหรูโดยมีสารถีหน้าหล่ออย่างคิมยูคยอมเป็นคนขับ
คิมยูคยอม ไอ้เด็กมีปัญหาที่เมื่อเข้ามาปีหนึ่งก็เริ่มตามจีบเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ปฏิเสธก็แล้ว ด่าก็แล้ว แกล้งมีแฟนก็แล้ว มันก็ยังหน้าด้านตามจีบเขามาเป็นปีๆ จนกลายเป็นคำแซวของคนในคณะว่า มีมาร์คที่ไหนมียูคยอมที่นั่น
แล้วเคยถามเขามั้ยว่าอยากอยู่กับมันรึเปล่า....
แต่ก็นะ ปากก็บอกว่าปฏิเสธ แต่การกระทำมันสวนทางกันเนี่ยสิที่ทำให้คิมยูคยอมยังคงตามจีบมาร์คอย่างไม่ย่อท้อ ก็รุ่นพี่คนสวยเขามัวแต่ซึน ก็ต้องหาวิธีทำให้เจ้าตัวยอมรับซักทีว่าคิดเหมือนกันกับเขา
"ผมหิวแล้วอะตัวเอง"
"เรื่องของมึง"
"คำพูดคำจาโน้ะ ไม่น่ารักเลยอะตัวเอง"
"เรื่องของกู"
"เรื่องของเราตังหากละโถ่ ปะ ไปกินข้าวกัน"
"กูพูดหรอว่าอยากไป?"
"พี่ไม่พูดแต่ผมรู้ว่าพี่อยากไป"
"หน้าด้านนะมึงอะ"
"แหม่ ใจผมสื่อกับพี่ได้หรอก" บิดตัวหนึ่งทีแล้วยื่นมือไปบีบแก้มนิ่มๆนั้น และแน่นอนว่าพี่มาร์คหันมาตบหลังผมดังป้าบ อูย มือหรือตีน หนักชิบหาย
"ลามปาม! กูจะกลับคอนโด ขับกลับไปเดี๋ยวนี้"
"ไปกินข้าวกันก่อนนน"
"ไม่ไป! ฉันไม่หิว!"
โครกกกกกกก
"อุ่ย เสียงไรอะะะะ" ว่าแล้วหน้าหล่อๆก็โน้มลงมาเอาหูแนบหน้าท้องอีกคน
"ทำอะไรของมึงเนี่ย!"
"พี่เงียบๆดิ๊"
"...."
"ว่าไงครับลูก หื้ม? หนูบอกปะป๊าว่ามะม๊าหิวแต่โกหกหรอ? หนูก็หิวข้าวใช่ม้า งั้นเดี๋ยวปะป๊าพามะม๊าไปกินข้าวเนอะ" น้ำเสียงทุ้มๆพูดกับหน้าท้องของร่างเล็ก ราวกับเลือดทั้งหมดในตัวกำลังมากองอยู่บนแก้มของเขา ไอ้เด็กนี่นี่มัน......
"พี่ครับ ลูกบอกว่าหิวแล้ว เราไปกินข้าวกันนะ" ยูคยอมส่งยิ้มบางๆมาให้ ก้านนิ้วยาวยกขึ้นมาเกลี่ยผมที่ปรกใบหน้าหวานไปทัดหู พวงแก้มแดงๆแบบนั้นทำให้ยูคยอมหัวเราะในลำคอก่อนจะโน้มหน้าลงไป จมูกโด่งกดลงบนแก้มแดงของรุ่นพี่แล้วสูดดมความหอมเสียฟอดใหญ่ และกว่าที่มาร์คจะรู้ตัว ลมหายใจอุ่นๆก็ผละออกไปแล้ว
คิมยูคยอม ... บ้าชะมัด ....
"ตัวเอง ดูหนังกัน"
"กูจะกลับ"
"อุ้ยดูโดเรม่อนมั้ยตัวเอง โนบิตะเป็นเค้าละตัวเองเป็นชิสุกะโน้ะ"
"กูบอกกูจะกลับ"
"เอาป้อบคอร์นรสชีสด้วยโน้ะ"
"กูบอกว่ากูไม่ไปไง!" แขนเล็กผลักร่างสูงของเด็กหนุ่มออกห่างจากตัว เสียงที่ค่อนข้างดังทำให้คนรอบข้างหันมามอง มาร์คมองไปรอบๆแล้วรีบเดินหนีออกมาทันที
เขาโกรธยูคยอมที่พูดอะไรไปก็ไม่ฟัง เขาไม่ใช่คนงี่เง่าขนาดนั้น แต่เขาต้องการกลับบ้านจริงๆ เขาเหนื่อยจะแย่แต่ยูคยอมก็ไม่สนใจสิ่งที่เขาต้องการเลย เอาแต่ใจตัวเองที่สุด
มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา แย่ชะมัดแค่นี้ก็ต้องร้องไห้แล้วรึไงมาร์คต้วน ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ร่างโปร่งพาตัวเองเดินออกมาหน้าห้าง เขาคงจะเรียกแท็กซี่กลับคอนโดซะเดี๋ยวนี้ถ้าไม่มีแรงดึงที่แขนเอาไว้
"พี่มาร์ค เดี๋ยวก่อนสิครับ โกรธอะไรผม"
"รู้ก็ดีว่าโกรธ ปล่อย จะกลับบ้าน"
"พี่ฟังผมก่อน..."
"แล้วทีมึงล่ะ! ฟังอะไรกูบ้าง? กูบอกว่ากูจะกลับเพราะกูเหนื่อย มึงก็ไม่เคยฟังกูเลย เอาแต่ใจ คิดถึงใจกูบ้างปะวะ!"
ร่างเล็กระเบิดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่กักเก็บเอาไว้ ร่างทั้งร่างสั่นเทิมอย่างน่าสงสาร มือหนาดึงร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก มือหนาลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบประโลม
"ขอโทษครับคนดี ผมขอโทษ"
"ฮึก .. จะกลับบ้าน"
"ครับ กลับบ้านกันนะเดี๋ยวผมไปส่ง ไม่ร้องสิคะคนดี"
"ไม่เอา ไม่อยากกลับกับมึง"
"ผมไม่อยากให้พี่กลับเอง"
"กูโตแล้วกูกลับเองได้"
"รู้ครับว่าโตแล้ว แต่ใครจะยอมปล่อยให้แฟนตัวเองกลับบ้านเองล่ะ จริงมั้ย?"
"...."
"...."
"ม ... เมื่อกี้มึงว่าไงนะ?"
"ใคร จะ ยอม ปล่อย ให้ แฟน ตัวเอง กลับ บ้าน เอง"
"ไอ้เด็กขี้โม้..."
"ว่าผมขี้โม้แล้วพี่หน้าแดงทำไมละครับ?" มือหนายกขึ้นมาเกลี่ยคราบน้ำตาแก้มใส จมูกแดงๆตาแดงๆหลังจากการร้องไห้ยิ่งทำให้มาร์คดูน่ารักน่าแกล้งเข้าไปใหญ่
"กูเปล่า!"
"พี่มาร์คครับ"
"อะไรเล่า"
"ผมรักมาร์คนะ"
"รู้แล้ว ..."
มาร์คหลับไปแล้ว คงจะเพราะเหนื่อยจากการเรียนทั้งวัน แล้วยังร้องไห้อีก ไม่แปลกที่จะนอนหลับปุ๋ยบนรถเขาแบบนั้น ร่างสูงเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทาง มือหนาเอื้อมไปหยิบหมอนใบเล็กๆกับผ้าห่มขนาดพอดีตัวมาห่มให้อีกฝ่าย
ถามว่าทำไมเขาถึงมีหมอนกับผ้าห่มสีชมพูลายคิ้วตี้ฟลัฟฟี่คาวาอี้ขนาดนี้อยู่ในรถนะเหรอ? ก็เพราะมีคนตัวเล็กบางคนชอบมาใช้บริการบ่อยๆเขาถึงได้ซื้อเอาไว้ไงล่ะ แล้วลายแบ๊วๆแบบนี้ เจ้าตัวเป็นคนเลือกเองนะ แต่เขาเป็นคนจ่าย
"พี่มาร์คครับ ถึงคอนโดแล้ว" เขย่ากายบางเบาๆ ดวงตากลมลืมตาขึ้นมาสบตาเขาเพียงแว้บเดียวก็หลับตาพร้อมกับเอ่ยคำพูดบางคำที่ทำให้เขาใจเต้นแรง
"อยากไปนอนคอนโดคยอม"
พูดแล้วนะครับตัวเอง ตื่นมาแล้วโวยวายผมไม่ได้นะ อิ้อิ้
END
แถม*
"มาร์ค ตกลงมึงกับยูคยอมนี่ยังไงวะ?" แจ็คสันถามเพื่อนสนิทที่โบกมือให้ไอ้เด็กไททั่นนั่นที่หน้าห้องเรียนก่อนเดินเข้ามา
"ทำไมอะ?"
"ปากก็บอกว่าไม่ชอบ แต่เช้าก็มากับมัน เย็นก็กลับกับมัน มึงเอาไง?"
"เอาไง?"
"เออ! มึงอะเอาไง!"
"ก็..."
"...."
"ก็ไม่เอาไง แต่เอาแล้ว"
ต้วนอี้เอิน ...... มึงร้ายมาก.........
END
เนตบ้านวอแวมากอะ
จะทำรวมเล่มละนะะะะ
เอวีซีรีย์จะจบละ จะเอามาลงในเล่มดั้ว
อิอิอิอิอิิอิอิอิอิ
นอนกันเต๊อะ
ความคิดเห็น