คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5
Chapter 5
_______________________________________________________
“มึง .. ทำไรอยู่ง่ะ?”
“สวนตูดอยู่มั้ง! แหกตาดูสิว่ะ!”
“ทำไมน้องคชาพูดจาแบบนี้กับพี่เฟรมล่ะครับ? T^T”
“ใครน้องมึงว่ะครับ? - -*” ร่างบางเงยหน้าจากหนังสือเรียนเล่มโตแล้วมองหน้าเพื่อนสนิทที่มานั่งแสล๋นหน้าอยู่ข้างๆ
“น้องคชา .... ของพี่ต๋าวววว อะกริ๊ววว~”
“เชี่ยเฟรม! ถ้าจะมากวนตีนกูก็กลับบ้านไปเลยน่ะ! ห้องสมุดเขางดใช้เสียง!”
ร่างเล็กของคชานั่งอ่านหนังสือสอบอยู่ในห้องสมุดมาตั้งแต่เลิกเรียน ส่วนไอ้บุคคลากรที่นั่งอยู่ข้างๆเนี่ย ตอนแรกมันก็จะมาอ่าน สุดท้ายแม่งก็หลับคาหนังสือ ครูบรรณารักษ์ไม่ไล่มันออกไปก็บุญแค่ไหนแล้ว? กรนเสียงดังชิบเป๋ง! =_____=”
“น้องคชาอย่าเหวี่ยงพี่เฟรมดิคร้าบ~”
“เชี่ยเฟรม!!! เลิกเล่นทีมึง” กูอ่านหนังสือไม่ทันโว๊ยยย T[]T!
“มึงง่ะ อย่าเหวี่ยงดิว่ะ? ทำไม? หรือว่าพี่เต๋าไม่หวานใส่ มึงเลยหงุดหงิด? ชีวิตขาดหวานไม่ได้น่ะมึงอะฮ่าๆๆๆ”
“กูไม่ใช่คอนเน่!”
“คอนเน่หน้ามึงอะไอ้คชา! ปาร์ตี้โว๊ย!”
“จะคอนเน่ ปาตี้ ปาขี้อะไรก็ช่างแม่งเหอะ คือกูอ่านหนังสือไม่ทันครับ จะสอบแล้วครับ กูไม่ได้ไบรท์แบบคุณมึงครับ ถ้าคุณมึงไม่อ่านก็อย่ามากวนกูครับ ขอร้องครับ อย่าให้คนหล่อเหวี่ยงแตกเลยน่ะครับ!” นี่ผมควบคุมลมหายใจเข้า-ออกไม่ให้งับหัวมันก็บุญล่ะน่ะ!
“โห ... ด่าซะยาว แล้วกูจะอยู่ทำไมล่ะครับ กูกลับก็ได้ครับ ฮ่าๆๆๆ” เฟรมยื่นมือมาขยี้ผมนิ่มของเพื่อนสนิท แล้วเดินออกจากห้องสมุดไป
อย่างที่ผมเคยพูดนั่นแหละ ไอ้คชาเวลาหงุดหงิดต้องอย่าอยู่ใกล้ๆ ไม่งั้นมันจะงับหัว! ไม่รู้ฉีดยารึยัง มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยมัธยมล่ะครับ เหวี่ยงแตกทีคนหนีกันเป็นแถว! แถมบวกกับหน้านิ่งๆของมัน ทำให้คนกลัวที่จะเข้าใกล้ ยกเว้นผมคนนึงล่ะครับ!
จะเล่าให้ฟัง! สมัยมัธยมอะ คชาป๊อบมาก ทั้งในหมู่ผู้ชายและผู้หญิง ง่ายๆเลยน่ะ คุณสมบัติเคะที่ดีมีอยู่ในตัวมัน ตาโตตัวเล็กหน้าหวานผิวขาวผิวเนียนหน้าใสไร้สิวฝ้าปากนิดจมูกหน่อย(-w-)b แต่เห็นมันอ้อนแอ้นแบบนั้น จริงๆมันก็แมนใช่ย่อยน่ะครับ ผมเคยหลงผิดครั้งนึงด้วยล่ะ ... เคยหลงไปจีบมันครั้งนึง .... เป็นสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตผมเลยว่ะ เป็นเหตุการณ์ที่สยองที่สุดในชีวิต! (TwT)
แต่ตอนนี้มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม ไปไหนไปกัน โดยเฉพาะเวลาเสพติดของมึนเมา ฮ่าๆๆๆๆ ผมกับคชานี่คอแข็งสุดในรุ่นเลยน่ะเออ!
เฟรมเดินออกจากห้องสมุดไปได้ซักพัก ห้องสมุดก็เงียบลงอย่างน่าอัศจรรย์! ผมจะได้มีสมาธิอ่านหนังสือซักที!
“ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ?” เสียงทุ้มที่ไม่คุ้นหูเอ่ยขึ้น ทำให้ร่างบางเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้า
“ตามสบายครับ” เสียงใสเอ่ยพลางจ้องหน้าคนตรงหน้า ... แม่งหน้าคุ้นๆว่ะ ใครว่ะ? .. แต่ก็ ช่างแม่งเหอะ!
“จำผมได้มั้ย?” ชายหนุ่มเอ่ยต่อ ทำให้ร่างบางเงยหน้ามองอีกครั้ง
“ไม่ได้ครับ” อีตานี่เป็นใคร? ทำหยั่งกะผมรู้จักกับเขางั้นแหละ!
“เสียใจจัง” ชายหนุ่มยิ้มบางๆให้ร่างเล็กที่มองมาอย่างฉงน
“ผมชื่อจุนน่ะ”
“อา .. คชาครับ” … ความจริงคือตอนเฟรมอยู่ผมอ่านหน้าที่138 พารากราฟแรก อ่านไปได้ซักพักอีตานี่มาทำให้ผมได้แค่เริ่ม 138 พารากราฟที่2 =____=
“....” ร่างสูงก้มหน้าลงอ่านหนังสือ
“....” เออดี! เลิกกวนกูที! กูจะได้อ่านต่อซักที! =___=
“ผมชอบคุณ” เอ่ยอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ห๊ะ?” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อของอีกฝ่ายทันทีด้วยความตกใจ
“ผมชอบคุณ ชอบตั้งแต่วันที่เราเจอกันที่ร้านน้ำแล้ว ที่ผมเข้าใจผิดว่าคุณเป็นทอม..”
“นาย ....!” กูจำได้แล้ว! ไอ้นี่ที่แม่งบอกว่ากูเป็นทอม ... แสรช! =[]=!!
“จำผมได้แล้วหรอ?^^”
“เหอะไม่ได้อะ!” ร่างเล็กตอบ มือบางปิดหนังสือแล้วเดินออกจากห้องสมุดไปทันที
“ฮะๆ ... ถึงกับหนีกันเลยหรอครับคชา?” ร่างสูงรีบเดินตามคนตัวเล็กออกไปทันที แต่ขายาวของจุนก็ต้องหยุดอยู่กับที่ทันทีที่เห็นร่างสูงขาวของเพื่อนสนิทเดินยิ้มมาหาคนตัวเล็ก
ทำนองเพลงฮิตของวงร็อคชื่อดังในไทย ดังขึ้นภายในหัวของจุนอย่างอัตโนมัติ
‘จะต้องทำยังไงแบบไหนที่เธอจะรัก ต้องแพ้ให้คนอย่างเขาซ้ำมาซ้ำไป ไม่รู้ทำไม…’
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่มารับชาทุกวัน ไม่เบื่อมั่งหรอ?” ร่างเล็กเอ่ยถามคนตัวโตที่เดินอยู่ข้างๆ
“ไม่เบื่ออะ อยากมารับ” ร่างสูงยิ้มหวานให้คนตัวเล็กที่เอียงคอถามอย่างน่ารัก
“แล้วทำไมถึงอยากมารับอะ?”
“อืมม ก็พี่อยากเจอคชา”
“ยังไงกลับบ้านไปก็ต้องเจอกันอยู่ดี -____-”
“มันไม่เหมือนกันครับ” พูดพลางขยี้ผมร่างบางอย่างเอ็นดู
“แล้ว ...”
“พี่คช๊า~!!!!” ร่างบางยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงของผู้หญิงดังมาจากข้างหลัง พร้อมร่างเล็กๆของใครบางคนที่โถมเข้ามากอดร่างบาง
“ว่าแล้วว่าต้องเป็นพี่คชา! คิดถึงจังเลยค่ะ”
“ยูกิ?!!!”
อะไร?! อะไรกันอะ?! ผู้หญิงคนนี้เป็นใครอะ?! ทำไมมากอดคชาอะ?! ได้ไงอะ?! คชาของผมอะ! อย่าบอกน่ะว่าแฟนคชาอะ?! ไม่เอาอะ! ไม่ให้อะ! =[]=!!!
“พี่ก็คิดถึงกิครับผม” คชาของผม(?) กอดแนบแน่นกับผู้หญิงคนนั้นทันที!!! =[]=!! อะไรกันนนน!!!
“พี่คชา .. ใครค่ะ?” (นัง)เด็กผู้หญิงคนนั้นหันมามองผมแล้วจ้องผมหัวจรดเท้า ไร้มารยาท- -*
“อ๋ออ นี่พี่เต๋า รูมเมทพี่เอง พี่เต๋าครับ นี่ ยูกิ”
“อ .. เอ้อ! สวัสดีครับ^^” ร่างสูงส่งยิ้มให้หญิงสาว เธอจ้องร่างสูงก่อนจะควงแขนเล็กของคชาแล้วเอ่ยขึ้นมา 1 ประโยคที่ทำให้ทุกคนอึ้งไปตามๆกัน
“พี่คชา ... นี่พี่เขยกิใช่ปะ? ทำไมพี่เขยกิขาวจัง พี่หาหล่อๆแบบนี้มาได้ไงอะ?”
ห๊ะ!! ว่าไงน่ะ ไม่ได้ยิน! อีกทีเส๊~!!! =[]=
“พี่เขยสวัสดีค่ะ หนูชื่อยูกิ เป็นน้องสาวพี่คชาค่ะ! ^o^” เธอหันมายิ้มกว้างให้ผม ขอถอนคำพูดที่ว่าเธอเมื่อกี้ครับ สุดหล่อขอประทานอภัย .___.
“ยูกิ! ไม่ใช่พี่เขยซักหน่อย! -/////-” คชาตีแขนน้องสาวเบาๆ
“ไม่ใช่แล้วจะหน้าแดงทำไมค่ะ?” หญิงสาวเอ่ยอย่างขำๆ
“แล้วนี่เธอมาทำอะไรที่มหาลัยพี่?” เปลี่ยนเรื่องทันที
“กิพึ่งย้ายมาอยู่ที่มหาลัยนี้ค่ะ คุณพ่อพามาทำเรื่องวันนี้”
ยูกิไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของผมครับ เธอเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทพ่อผม เราเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้เราสนิทกันเหมือนพี่น้องจริงๆ อะฮิอะฮิ > <
“พี่คชา! กิไปล่ะน่ะ บั้ยบายย แล้วเจอกันค่ะ” หญิงสาวเขย่งตัวขึ้นหอมแก้มร่างบางแล้ววิ่งจากไป
“เป็นเด็กที่น่ารักดีน่ะ” ร่างสูงเอ่ยแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“ชอบหรอ?” คชาหันไปถามทันที ดวงตากลมโตฉายแววทะเล้น
“ไม่หรอก มีคนเดียวก็เหลือรับแล้ว” มือหนาขยี้กลุ่มผมนุ่มของคนตัวเล็กข้างๆ แล้วเดินไปที่รถยนต์คันหรูของตัวเอง ทิ้งให้คชายืนเอ๋ออยู่คนเดียว
“.... มีคนเดียวก็เหลือรับ ... ผมหรอ? ... ผมใช่มั้ย? -//////-” ฮรั้งงงงง!! พี่เต๋าจะสื่ออะไรเนี่ย!
“พี่เต๋า เมื่อกี้พี่หมายถึงอะไรอะ?” ถามขึ้นทันทีที่เข้าไปนั่งในรถ
“แล้วชาคิดว่าพี่หมายถึงอะไรล่ะ?”
“ไม่รู้ ... ชาไม่รู้” ขืนบอกว่ารู้แล้วถ้าเขาไม่ได้หมายถึงกู กูไม่หน้าแตกหรอว่ะ? ._.
“เดี๋ยวก็รู้” ร่างสูงหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้
“ก็อยากรู้ตอนนี้!” คชาโหมดเด็กเอาแต่ใจ
“โตขึ้นเดี๋ยวก็รู้”
“ตอนนี้ก็โตแล้วนี่!” เด็กจะงอแงแล้วน่ะเว้ย =[]=
“อยากรู้จริงอะ?”
“มากกกก” ลากเสียงยาวเพื่อนความเว่อร์
“หอมแก้มพี่ก่อนแล้วจะบอก” ร่างสูงพองลมที่แก้มข้างซ้าย แล้วยื่นมาหาคนตัวเล็ก
“ไม่อยากรู้แล้วก็ได้! -/////-” มือบางผลักใบหน้าหล่อออกห่าง ก่อนจะหันไปมองนอกกระจก
“เขินอะดิ”
“อะไร? อะไรของพี่? ใครเขิน? อย่ามาๆ”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเขิน รู้แต่คนแถวนี้เมื่อกี้หน้าแดง”
“คนเค้าร้อนหรอก!” สีข้างถลอกแล้วกู แถน้ำขุ่นๆ =___=
“หื้ม? พี่ว่าพี่เปิดแอร์แรงน่ะ พี่ยังหนาวๆเลย ชาร้อนหรอ?”
“เมื่อกี้ร้อน ตอนนี้หนาวแล้ว!”
“ห๊ะ?!”
“พี่เต๋าจะสงสัยไรนักหนาเล่า! ก็ผิวชาบาง โดนไรนิดไรหน่อยก็แดง หนาวก็แดง ร้อนก็แดง!!” ไม่จริงหรอก! ไอ้เฟรมแม่งด่าผมว่าหนังหนาอยู่บ่อยๆ -____-
“จริงปะ?”
“จริ๊งงง!” ถ้าพี่แกเชื่อ นี่ผมซูฮกอะจริงๆ!
“อ่อ งี้นี่เอง” อ่าวเชี่ย! เชื่อกูอี๊ก! นี่กูแถเนียนหรือพี่แกใสซื่อเกินไปว่ะ? =[]=!!
ทันทีที่ถึงบ้าน พี่เต๋าก็เดินเข้าบ้านไปโดยไม่รอผม ท่าทางพี่เขาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ท่าทางจะเครียดน่าดู สงสัยเรียนเยอะแล้วอ่านหนังสือไม่ทันเหมือนผมแน่เลยว่ะ!
ร่างเล็กของคชาเดินเข้าไปอาบน้ำโดยไม่ได้สนใจร่างสูงของเพื่อนร่วมบ้านที่นั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องนั่งเล่น และไม่ทันได้สังเกตถึงเสียงประตูห้องนอนของตนเองที่ปิดลงอย่างแผ่วเบา
“ลอย~ อยากจับเธอนั้นไปลอยทะเล~ หื้ม~” ร่างเล็กในชุดนอนลายหมีน้อยเดินฮัมเพลงออกจากห้องน้ำ มือบางใช้ผ้าเช็ดผมนิ่มของตัวเอง แล้วเดินมาหน้ากระจกบานโตในห้องนอน
“เฮ้ยยยย!!” ร่างเล็กร้องลั่นทันทีที่เดินไปหน้ากระจก ก็กระจกมันสะท้อนเงาของร่างสูงที่นั่งยิ้มแป้นอยู่บนเตียงเขานี่หว่า!!
“พี่เต๋า! เข้ามาตอนไหน?!”
“เมื่อกี้~” ตอบพลางยิ้มหวาน ... เมื่อกี้กูเห็นพี่แกหน้าเครียดอยู่นี่? อารมณ์ดีตอนไหนว่ะครับ?
“อา ... มีไรปะครับ?”
“พี่คิดเรื่องนี้มาตั้งแต่บนรถแล้วล่ะชา ... พี่ว่าพี่จะถามอะไรชาหน่อย” ใบหน้าหล่อกลับมาเครียดอีกครั้ง
“อา ... เรื่องร้ายแรงมั้ยพี่?”
“พี่ก็ไม่รู้ว่ามันจะร้ายแรงหรือเปล่าน่ะสิ” คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน
“ว่าไงครับ?” พี่เต๋าหน้าเครียด แสดงว่าต้องร้ายแรง .. ผิดมั้ยถ้าผมจะกลัวคำถาม?
“…” ร่างสูงไม่ตอบเพียงแต่เดินมาประชิดตัวร่างเล็ก
“พี่เต๋า .. ?”
“ชาผิวบางจริงรึเปล่าครับ?!!”
“ห๊ะ!!!” … =[]= นี่นั่งเครียดตั้งแต่ในรถจนถึงบ้านคือคิดเรื่องผิวผมบางจริงรึเปล่าเนี่ยน่ะ? เป็นบ้าไปแล้วหรอพี่ต๋าววววว!!!
“ผิวบางจริงรึเปล่าครับ?” ภายในพริบตาเดียว ร่างเล็กของคชาก็ตกอยู่ภายใต้อ้อมแขนแกร่งของเต๋าทันที
“อ เอ้ออ.... มั้ง ...” แสรชชชชชชชช!!! กูเขินนนนนน T^T
“พิสูจน์ได้มั้ย?”
“...?!”
“...”
ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ และยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะเอ่ยปากอะไร จมูกโด่งก็ก้มลงซุกที่ซอกคอขาวของร่างเล็กทันที ริมฝีปากหนากดจูบลงที่ซอกคอขาวผ่องอยู่เนินนาน จนคชาเผลอหลุดครางออกมาเบาๆ และทันทีที่ร่างสูงถอนริมฝีปากออกมา ร่างเล็กก็ลืมตาขึ้นมาเผชิญสายตากรุ้มกริ่มของคนขี้แกล้งตรงหน้า
“รู้แล้วล่ะ ว่าผิวบางจริงๆ” พูดจบก็หอมแก้มคนน่ารักไปซักทีสองที ก็คชาเวลาหน้าแดงมันน่ารักจริงๆนี่นา
“ผมบอกเองก็ได้ ... ไม่เห็นต้องพิสูจน์อะไรเลย -/////-”
“ก็พี่อยากพิสูจน์นี่ครับ^^”
“โหยยย! เป็นรอยแบบนี้ ผมจะปิดยังไงเนี่ย!” มือบางถูรอยแดงที่ลำคอ แต่ยิ่งถู ดูเหมือนรอยก็จะยิ่งเด่นมากขึ้น
“ไม่เห็นต้องปิดเลย! ก็จะได้รู้ไง ว่ามีคนจองแล้ว^^”
****************************************************************************
กลับมาแล้วค่า มีหลายคนบอกว่าเรื่องนี้น่ารัก? ขอบคุณมากๆเลยค่า :3
ไม่รู้จะเวิ่นอะไร มันยังง่วงนอนอยู่
บ้านใครน้ำท่วมบ้างค่ะ? เป็นกำลังใจให้น่ะ!
แม่เรากำลังจะพาออกไปแพ็คของช่วยน้ำท่วมล่ะ
#PrayforThailand
ขอบคุณทุกคอมเม้นและกำลังใจ :)
ความคิดเห็น