คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Timeless
Timeless ... มันจบลงแล้วใช่มั้ย?
Title: Timeless … มันจบลงแล้วใช่มั้ย?
Couple: TaoKacha
Author: Torokozz
Type: Drama
Song: ผูกพัน – บอย ตรัย ภูมิรัตน
**************************************************************************************************
เสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นกระเบื้องในห้องโถงกว้างที่ไม่มีคนอยู่ของคอนโดหรูยามเที่ยงกว่า ชายหนุ่มตัวสูงเดินอย่างเอื่อยเฉื่อยไปตามโถง ขายาวหยุดยืนอยู่หน้าลิฟท์ นิ้วเรียวยาวกดปุ่มลิฟท์ถี่ๆเหมือนไม่มีอะไรทำ ก่อนที่ลิฟท์ตัวใหญ่จะลงมาจอดรับผู้โดยสารยามค่ำคืนคนนี้
ร่างสูงถอดเสื้อสูทมาห้อยไว้ที่แขน ดวงตาคมจ้องมองตัวเลขชั้นที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆในลิฟท์ ก่อนที่มันจะหยุดลงที่ชั้น 23 ... ขายาวก้าวออกมาจากลิฟท์ ก่อนจะเดินไปหยุดที่ห้องของเขา มือขาวแตะคีย์การ์ดลงที่เครื่องแสกนแล้วเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง
ในห้องชุดหรูเงียบสนิท ไฟทุกดวงปิดราวกับว่าไม่มีใครอยู่ในนั้น .....
ใช่ .... ห้องนี้ .... มีเพียงเขา ..... มีเพียงเขาแค่คนเดียว .... มีเขาเพียงแค่คนเดียวมาราวๆปีกว่าแล้ว ...
นี่ใช่มั้ยอะไร อะไรที่เคยคิด ชีวิตที่มีแต่ฉัน
ต่อจากนี้คงตัวคนเดียวอย่างที่คิด นี่หรือที่ใจต้องการ ..?
ชายหนุ่มตรงไปเปิดไฟที่ห้องนั่งเล่น ร่างสูงใหญ่นั่งลงที่โซฟาสีเขียวอ่อน ที่ใครบางคนเคยบอกเขาว่าสวยนักสวยหนา ซึ่งเขาก็เป็นอันต้องค้านทุกครั้งไป ...
‘เอาตัวนี้สิเต๋า! สีเขียวอ่อนสวยจะตายไป อีกอย่าง ชาชอบสีเขียว!’
‘ไม่เห็นจะสวยเลยชา สีแดงเลือดหมูตัวนั้นดูสวยกว่าตั้งเยอะ!’
‘ก็ชาอยากได้ตัวนี้อะ ซื้อตัวนี้น่ะเต๋าน้า~’
‘ก็ได้ๆ ตัวนี้ก็ตัวนี้ ถ้าชาชอบ’
ความทรงจำเก่าๆของเขากับ ‘ใครบางคน’ ไหลเวียนเข้ามาในสมอง ใบหน้าหล่อยิ้มออกมาบางๆ ทันทีที่นึกถึงความทรงจำแสนสุขของเขา กับ ใครคนนั้น ...
รอยยิ้มที่ใครต่อใครก็บอกว่าหล่อเหลา แต่ใครคนนั้น กลับบอกว่าเหมือนเด็กเอ๋อ เขาชอบที่จะฟังใครคนนั้นว่าเขาเป็นเด็กเอ๋อมากกว่าที่จะฟังใครต่อใครบอกว่าเขาหล่ออย่างนั้นอย่างนี้
นี่ใช่ไหมที่ฉันเคยฝันตลอดอยู่ในใจ
ชีวิตที่ไม่มีเธอรู้สึกเหมือนมันขาดอะไรไปไม่เข้าใจ
‘เต๋ายิ้มแล้วเหมือนเด็กเอ๋อชะมัด!!’
‘เอ๋อแล้วรักปะล่ะ?’
‘ก็ถ้าไม่ให้ชารักเต๋า แล้วจะให้ชารักใครล่ะ?!’
ราวกับว่าเสียงหัวเราะใสใสของใครคนนั้นดังเขามาโสตประสาท ร่างสูงเดินไปที่ระเบียงห้องนอนเพื่อรับลมหนาวยามค่ำคืนของเดือนธันวาคม แต่สายตาก็สะดุดกับรูปถ่ายที่ใส่กรอบไว้
รูปของเขา .... ที่มีรอยฉีกของรูป ... ก่อนหน้านี้เป็นรูปของเขากับใครคนนั้น แต่ตอนนี้ ... มันเหลือเพียงแค่รูปของเขาคนเดียว
เก็บเรื่องราวที่มันเก่าๆใส่กล่องไว้ มองเห็นแล้วมันปวดร้าว
รูปถ่ายเราไปเที่ยวด้วยกันเมื่อตอนนั้น ตอนนี้ยิ่งดูยิ่งเศร้า
รูปถ่ายที่ใส่กรอบรูปไว้ ถูกฉีกขาดจนไม่มีชิ้นดี หยดน้ำตาของลูกผู้ชายค่อยๆไหลรินลงมาจากดวงตาคม มือหนากำกรอบรูปไว้ ก่อนจะเขวี้ยงมันไปกระทบกำแพงห้องนอน เศษกระจกที่แตกละเอียดร่วงกรูตกลงมาที่พื้น ก่อนที่รูปถ่ายจะปลิวตกลงมาอย่างช้าๆ ร่างสูงหอบหายใจถี่ด้วยอารมณ์ที่คุกกรุ่นในจิตใจ
คนตัวสูงเดินช้าๆ เข้าไปเก็บเศษกระจกและกรอบรูปที่แตกหักด้วยจิตใจเหม่อลอย
“โอ๊ย!” มือหนาชักเข้าหาตัวเอง และด้วยสัญชาตญาณทำให้เขาส่งนิ้วชี้ที่โดนเศษแก้วบาดเข้าไปในปาก เพื่อดูดซับเลือด
หากเป็นเมื่อก่อน .... ใครคนนั้นคงจะตีเขา ก่อนจะบ่นแล้วทำแผลให้
‘นี่แหน่ะ! ใครใช้ให้ดูดนิ้วเวลาโดนบาดห๊ะ?! ถ้าเกิดมันมีเศษแก้วติดอยู่แล้วมันลงคอไปจะทำไง?’
‘โถ่ ... ไม่เห็นจะต้องจริงจังขนาดนั้นเลยชา’
‘ทำไมต้องทำเสียงไม่พอใจด้วยอะ? ชาก็แค่เป็นห่วงเฉยๆ มานี่เลย เดี๋ยวทำแผลให้!’
‘ขอบคุณน่ะครับ’
‘จะขอบคุณทำไม? ที่ทำให้เพราะอยากทำ ...’
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนเขาจะเดินหากล่องปฐมพยาบาล มือหนาทายาแล้วปิดพลาสเตอร์ลวกๆเหมือนไม่ใส่ใจ เขาทำแผลแบบนี้มานานนับปีแล้ว ตั้งแต่ใครคนนั้นจากไป
ไม่มีใครคนนั้น คอยบ่นคอยว่า แรกๆที่ใครคนนั้นจากไป เขาก็รู้สึกดีใจอยู่หรอก ก็จะไม่มีเสียงคอยบ่นจู้จี้จุกจิกอยู่ข้างหูให้เขารู้สึกรำคาญ แต่ตอนนี้ ... เขากลับต้องการเสียงนั้นกลับมาบ่น มาว่า จะด่าเขาก็ได้ ขอแค่ใครคนนั้นกลับมา ...
ไม่มีเสียงขำขำของเขาที่เราได้เคยฟัง
ไม่มีใครให้คอยมาไถ่ถาม เหลือเพียงแค่ความทรงจำ
มือหนาเก็บกล่องปฐมพยาบาล แล้ววางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น ห้องนอนเขาหากไม่มีแม่บ้านที่ทำความสะอาดประจำ คงจะรกมาก ก็เขาเป็นคนแบบนี้นี่น่ะ ....
เขามันเป็นคนที่ไม่ได้เรื่อง ... เป็นคนที่ไม่เคยคิดจะแคร์ความรู้สึกของใครคนนั้น จนใครคนนั้นจากเขาไปไกลแสนไกล
“ชา .... เต๋าคิดถึงชา ...”
ชายหนุ่มควักโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมา ก่อนจะกดโทรออกหาใครบางคนอย่างอัตโนมัติ
‘คชา 08x-xxx-xxxx’
//เลขหมายที่ท่านเรียก ยังไม่เปิดให้บริการค่ะ The number …. ตื๊ด//
มือหนากดตัดสายทิ้ง ใช่ .. เขาโทรออกเบอร์นี้มาหลายครั้งแล้ว แต่เสียงอัตโนมัติก็เอ่ยว่าเลขหมายนี้ยังไม่เปิดใช้บริการ
แปลกน่ะ ...? ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ เขาแทบจะไม่รับสายจากเบอร์นี้เลย แต่ตอนนี้ ขอแค่เป็นมิสคอล เขาก็พร้อมจะโทรกลับ ขอแค่โทรกลับมา หรือรับสายเขาได้มั้ย? คิดถึง จนจะตาย ....
ร่างสูงเดินไปเปิดตู้เย็นในห้องพัก เขาไม่ได้เปิดตู้เย็นนี้มานานแล้วน่ะ ปกติก็หาซื้อของกินจากข้างนอกเข้ามา ในตู้เย็นจึงมีเพียงขวดแอลกอฮอล์
‘กินแต่ของแบบนี้อะ! เดี๋ยวกระเพาะก็พังกันพอดี ไม่ต้องกินแล้วน่ะ!’
‘โธ่ชาครับ! เต๋าไม่ได้กินบ่อยซักหน่อย’
‘ไม่บ่อยบ้าไร? สองวันครั้ง ไหนบอกว่าจะไม่กินไง? ไหนอะที่เคยสัญญากันอะ?’
‘ชา! เต๋าเป็นผู้ชายน่ะ ของแบบนี้มันก็ต้องมีบ้างดิ!! ชาอย่าไร้สาระได้ปะ?!’
‘ … ทีชายังไม่กินเลยน่ะ ... เต๋าบอกไม่อยากให้ชากิน ชาก็ไม่กิน ทำไมทีชาบอก เต๋าไม่เห็นจะทำตาม ..’
‘มันไม่เหมือนกันน่ะชา ...’
‘ไม่เหมือนยังไงอะเต๋า?! เต๋าสัญญากับชาแล้วว่าเต๋าจะไม่กินอะ!’
‘โธ่! ที่เต๋ากินก็เพราะชานั่นแหละ!!!’
‘ทำไม? ชาทำไม?!!!’
‘ก็เพราะชาเป็นแบบนี้ไง!!! จู้จี้จุกจิกน่ารำคาญ! เต๋าเครียดๆอยู่ชาก็มาบ่นๆๆๆ รำคาญ!!’
‘ … ทำไมเต๋าต้องขึ้นเสียงด้วยล่ะ ..?’
‘อย่าร้องไห้น่ะ!!’
‘ฮึก ... ชาขอโทษ ...’
เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
หากย้อนเวลากลับไปได้ ... เขาจะไม่มีวันพูดจาแบบนั้นเด็ดขาด ไม่มีวันทำให้ใครคนนั้นต้องร้องไห้ ไม่มีวัน ...
จะบอกว่าเขาเลวก็ได้ เขาพูดจาทำร้ายจิตใจใครคนนั้นมามาก อยากจะขอโทษ ที่เขาพูดจาไม่ดีใส่ อยากจะขอโทษที่เขาทำร้ายจิตใจคนสำคัญของเขาไปมากมาย ขอแค่ใครคนนั้นกลับมา เขาพร้อมจะทำให้ทุกอย่าง ทำทุกอย่างเพื่อทดแทนความเลวของเขาที่ทำต่อใครคนนั้น
รู้แล้ว ... รู้แล้วจริงๆว่าใครคนนั้นสำคัญมากกับเขา เขาอยู่ไม่ได้จริงๆ มีชีวิตอยู่ก็เหมือนไม่มี ถ้าไม่มีใครคนนั้นอยู่เคียงข้าง
คชา ... กลับมาเถอะ ... กลับมาหาเต๋า ... ได้โปรด ... ผมขอโทษ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว
ร่างขาวสูงล้มตัวลงนอนบนที่นอนกว้าง มือหนาก่ายหน้าผาก ดวงตาคมปิดลงอย่างอ้อนล้า ไม่ใช่ว่าเขาไม่ตามหาใครคนนั้นของเขา แต่เขาไม่รู้ตังหากว่าจะเริ่มจากไหน? เขาไปมาเกือบทุกที่แล้วจริงๆ
ที่ที่เจอกันครั้งแรก
ที่ที่เดทกันครั้งแรก
ที่ที่บอกรักกัน
ที่ที่เขาขอใครคนนั้นคบ
ไปมาหมดแล้วจริงๆ .... แต่ไม่เจอแม้กระทั่งวี่แวว ไร้ซึ่งข่าว ใครคนนั้นหายไปจากชีวิตของเขา พร้อมกับพาหัวใจของเขาไปด้วย ....
ผมมีคำถามจะถามคุณ ... ? ขออนุญาตถามได้มั้ยครับ?
สมมุติน่ะ ... ว่าถ้ามีใครบางคน ที่คุณรักเขามาก แล้วคุณให้ใจกับเขาไป จนวันหนึ่ง เขาจากคุณไปพร้อมกับพาหัวใจของคุณไปด้วย คุณจะยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้โดยปราศจากหัวใจมั้ย? สำหรับผมน่ะ ...
ผมอยู่ไม่ได้ ... หากปราศจากหัวใจของผม และหัวใจของใครคนนั้น ...
ตื๊ด ... ตื๊ด
เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูที่ดังขึ้นมา ทำให้ร่างสูงหยิบมันออกมาอย่างเอื่อยๆ แต่แล้วชื่อสายเข้ากลับทำให้เขาต้องเบิกตากว้างด้วยความงุนงง
“พี่ต้น .. ทำไมอยู่ดีๆโทรมา?”
“ว่าไงครับพี่ต้น” เสียงทุ้มหรอกลงไป
//เต๋า ... ฉันมีเรื่องจะบอกแกว่ะ//
“ว่าไงครับ?” ชายหนุ่มดีดตัวขึ้นมาจากที่นอนแล้วนั่งคุย
//ฉันเจอคชา ...//
“ว ... ว่าไงน่ะพี่ต้น?!!! เจอที่ไหน?!!”
//ใจเย็นเว้ยเต๋า ... ฉันเจอคชาแถวที่ทำงานฉัน ... แต่ ... เหมือนคชาจะความจำเสื่อม ...//
“ความจำเสื่อม ...?”
//ใช่ ... ฉันเข้าไปทักเขาก็จำฉันไม่ได้ ... เพื่อนที่ทำงานที่เดียวกับเขาก็บอกฉันว่าชาเจออุบัติเหตุทำให้ความทรงจำบางส่วนหายไป//
“พี่บอกเถอะ ว่าพี่เจอเขาที่ไหนยังไง?”
//เจอที่ ...//
ขาดเธอไปวันนี้ จึงได้เจอความหมาย
ไม่มีเธอวันนี้ ฉันถึงเข้าใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ชายหนุ่มร่างสูงขาวยืนจ้องมองป้ายร้านกาแฟขนาดเล็กน่ารักที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง คนตัวสูงผลักประตูกระจกบานเล็กเข้าไปในร้าน เสียงกระดิ่งที่หน้าประตูดังทำให้ร่างเล็กที่ชงกาแฟอยู่เงยหน้าขึ้นมามองแขกผู้มาใหม่
“สวัสดีครับ~” เสียงใสๆเอ่ยทักทายชายหนุ่ม ... เสียงที่คุ้นเคย ... รอยยิ้มที่คุ้นเคย .... คิดถึงจังเลย คชา ...
“เอ็กเปสโซ่ร้อนครับ” เสียงทุ่มเอ่ยสั่งแล้วดินไปนั่งตรงจุดที่สามารถมองเห็นเค้าท์เตอร์ได้อย่างชัดเจน
“รอซักครู่น่ะฮะ” ร่างเล็กที่คุ้นเคยยิ้มหวานให้ แล้วตั้งหน้าตั้งตาชงกาแฟ
ทุกอย่างแทบจะเหมือนเดิมหมด ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มหวานที่มัดใจเขาได้ทุกครั้ง เสียงใสๆที่คอยหยอกเย้าอยู่ใกล้ๆ ร่างบอบบางที่เขาเคยโอบกอด ยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
สิ่งเดียวที่ขาดหายไป ... คือแววตาคู่นั้น ... แววตาที่ไม่มีเขาอยู่ภายในจิตใจอีกต่อไป ...
“ได้แล้วครับผม” มือบางเสริฟเครื่องดื่มสีเข้มให้คนตัวสูง ร่างสูงหันมายิ้มให้คนตัวเล็กที่เขาคิดถึง
“ขอบคุณครับ ... คชา”
“หื้ม? คุณรู้จักชื่อคชาด้วยหรอฮะ?” ใบหน้าหวานเอียงคอถามอย่างสงสัย
“รู้จักสิ คชาจำผมไม่ได้เหรอ?”
“อา ... ไม่ได้ฮะ ขอโทษน่ะ” ร่างเล็กก้มหน้าเหมือนรู้สึกผิด
“ผมชื่อเต๋า คชาจำชื่อผมไว้น่ะ ... ผมชื่อเต๋า ...”
“ … เต๋า?” ใบหน้าหวานเอียงคออย่างน่ารัก
“คชา .. ผมขอพูดอะไรหน่อยได้มั้ย? พอผมพูดจบ ผมจะไป ..” มือหนาเอื้อมมากอบกุมมือบอบบางเอาไว้แน่น ร่างเล็กมีท่าทีสงสัย แต่ก็ไม่ชักมือกลับ
“ .. อะไรฮะ?”
“ถึงแม้คชาจะจำไม่ได้ว่าผมเป็นใคร แต่ผมอยากจะบอกคชาว่า เต๋าขอโทษน่ะชา ขอโทษกับทุกๆสิ่งที่เต๋าทำ ขอโทษที่ทำให้ชาเสียใจ ขอโทษที่พูดจาไม่ดี เต๋าผิดเอง ผิดเองที่ทำแบบนั้นลงไป เต๋าเฝ้าตามหาชามาตลอดปีกว่า ที่ชาจากไปทำให้เต๋ารู้ว่า ... เต๋าขาดชาไม่ได้ ... เต๋ารักชามากน่ะครับ แต่ตอนนี้ ชาจำเต๋าไม่ได้ ไม่เป็นไร ขอแค่เต๋าได้เจอชาเป็นครั้งสุดท้ายเต๋าก็พอใจแล้ว ขอให้ชาโชคดี กับชีวิตใหม่ ขอแค่ชาจำชื่อเต๋า จำหน้าเต๋าได้ เต๋าก็ดีใจแล้วล่ะ ...”
ร่างสูงยิ้มบางๆ มือหนาควักแบงค์สีม่วงออกมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกไปจากร้านกาแฟขนาดเล็กด้วยจิตใจที่บอบช้ำ แต่แค่นี้เขาพอใจแล้วล่ะ .. รู้แค่ว่าคชายังมีชีวิตอยู่ ก็พอใจแล้วจริงๆ ...
นี่ใช่ไหม อะไร อะไรที่เคยคิด
ชีวิตที่มีแต่ฉัน ต่อจากนี้คงตัวคนเดียวอย่างที่คิด
นี่หรือที่ใจต้องการ นี่ใช่ไหมที่ฉันเคยฝันตลอดอยู่ในใจ
ชีวิตที่ไม่มีเธอรู้สึกเหมือนมันขาดอะไรไปไม่เข้าใจ
เก็บเรื่องราวที่มันเก่าๆใส่กล่องไว้ มองเห็นแล้วมันปวดร้าว
รูปถ่ายเราไปเที่ยวด้วยกันเมื่อตอนนั้น ตอนนี้ยิ่งดูยิ่งเศร้า
ไม่มีเสียงขำขำของเขาที่เราได้เคยฟัง
ไม่มีใครให้คอยมาไถ่ถาม เหลือเพียงแค่ความทรงจำ
ที่ย้ำให้รู้ว่า
เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว
ขาดเธอไปวันนี้ จึงได้เจอความหมาย
ไม่มีเธอวันนี้ ฉันถึงเข้าใจ
เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว
เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว
นี่ยังไงโลกที่ไม่มีเธอแล้ว
.
.
.
.
“เต๋า!!!”
ชายหนุ่มหันไปตามเสียงเรียก ก็พบกับร่างเล็กๆของใครคนนั้นวิ่งตรงเข้ามาหา พร้อมกับร่างบางที่ถาโถมเข้ามาใส่
“ฮึก .... ชารักเต๋า ... รักมากน่ะ ...”
“ชา ... จำเต๋าได้แล้วหรอครับ?”
“ .. ชาไม่เคยลืมเต๋า ..”
“หมายความว่ายังไง ..?”
“ไอ้เอ๋อ! ไอ้โง่! ก็หมายความว่าชาแกล้งจำเต๋าไม่ได้ไง! .. ชาไม่อยากเจ็บ ไม่อยากเสียใจอีก ชาเลยเลือกจะลืมเต๋า ... ชาทำไม่ได้ .. ชาลืมเต๋าไม่ได้ .. แต่วันนี้ ... ชาไม่คิดว่าชาจะเจอเต๋าอีกครั้ง ..ฮึก ...ชา ... ฮึก ...” มือเรียวเล็กกุมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของร่างสูงจนปลายเสื้อยับยู่ยี่
“ไม่ต้องพูดแล้วน่ะคนดี ไม่ต้องพูดแล้วครับ ... เต๋าขอโทษน่ะชา เต๋าขอโทษ ..”
“ฮึก ... ฮึก” มือหนายกขึ้นมาปาดน้ำตาเม็ดเล็กที่ไหลอาบแก้มเนียน ริมฝีปากร้อนก้มลงไปจูบซับน้ำตา
“ชา ... เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ยครับ?”
“ฮึก...ชา ...ฮึก ..”
“เต๋าสัญญา เต๋าจะไม่ทำร้ายชาอีกแล้ว เต๋าผิดเองทุกอย่าง เต๋าขอโทษ เรา .. กลับมารักกันได้มั้ย?”
“ ...”
“ .. ชา .. อย่าเงียบสิครับ”
“ ... ก็ถ้าไม่คิดจะกลับไป คงไม่วิ่งกลับมาหาหรอก ...”
“ ชา ... ขอบคุณน่ะครับที่ให้โอกาสเต๋า ขอบคุณน่ะชา” ร่างสูงดึงร่างเล็กบางเข้าไปในอ้อมกอด กอดแน่น ในรับรู้ว่าทั้งหมดเขาไม่ได้ฝันไป คชาอยู่ตรงหน้าเขาจริงๆ ...
“ชารักเต๋านะ”
“เต๋าก็รักชาน่ะครับ รักชาที่สุด!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ชา ... แล้วปีกว่าที่หายไป ชาอยู่ที่ร้านนี้ตลอดเลยหรอครับ?” ร่างสูงเอ่ยถาม ‘คนรัก’ ของเขา มือหนากอบกุมมือบางเดินไปตามถนน
“ชากลับไปหาแม่ที่โคราช แล้วก็พึ่งมาทำงานที่นี่2-3เดือนเอง จริงๆชาเจอพี่ต้นทุกวันเลยนะ แต่ชาแกล้งจำพี่ต้นไม่ได้เหมือนกัน ตอนนั้น ... ชากลัว กลัวว่าชาจะเจอเต๋า แต่ชาก็รู้แล้วแหละว่าชาเองก็อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเต๋า ..”
“ไม่ต้องกลัวแล้วน่ะ แล้วก็เต๋าสัญญานะ เต๋าจะไม่ทำตัวแบบนั้นแล้ว”
“อื้อ~”
เสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นกระเบื้องในโถงกว้างของคอนโดหรู ...แปลกจังน่ะ? เวลาที่เขาเดินคนเดียว กับเวลาที่มีคนๆนี้อยู่เคียงข้าง เสียงผีเท้าต่างกันมาก ตอนนี้ ... ผมได้เขากลับมาอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง และผมสัญญา ผมจะไม่มีวันปล่อยมือนี้ไปอีกเด็ดขาด!!
มือขาวแสกนบัตรแล้วเปิดประตูห้องหรูเข้าไป ตอนนี้ ... เขาไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วสิน่ะ ...
ใช่ ... เขาจะไม่อยู่คนเดียวอีกแล้ว เขาจะมีคนที่เขารักมากที่สุดมาอยู่เคียงข้าง อยู่ด้วยกันอีกครั้ง และจะไม่มีวันที่เขาจะปล่อยให้คนๆนี้จากไปไหนอีก รู้แล้ว ... ว่าคชาสำคัญมาก เพราะฉะนั้น เต๋าไม่มีวันปล่อยคชาให้จากไปไหนอีกแน่ๆ
เต๋ารักคชาน่ะครับ ... (:
*************************************************************************************************
ย้ายจากในเรื่องรูมเมทเพื่อนร่วมห้องต้องแอบปล้ำมาไว้ในนี้แทนคะ (:
คลังช๊อทฟิคค!
ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นและกำลังใจ (:
' © Tenpoints ! '
ความคิดเห็น