คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องจริง
เรื่องจริง
Couple: TaoKacha
Author: Torokozz
Type: Romance
Song: เรื่องจริง – ป๊อด โมเดิร์นด็อก
**************************************************************************************************
กึก กึก กึก
เสียงรองเท้ากระทบกับบันไดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ขาเรียวในกางเกงเดปดำวิ่งลงบันไดมาอย่างรีบร้อน ชายเสื้อนักศึกษาหลุดลุ่ยออกจากกางเกงแต่เจ้าตัวก็ไม่คิดจะเอาเสื้อเข้าไป มือบางกระชับกระเป๋าเป้ใบเก่งไว้แน่น ขาเรียวยกขึ้นมาพาดราวบันได แล้วขึ้นนั่ง ก่อนจะสไลด์ตัวจากราวบันได ลงมายังพื้นกระเบื้อง
“บราโว!!” ร่างเล็กอมยิ้มกับตัวเองหลังจากที่สไลด์ตัวลงมาจากราวบันได มือบางปัดฝุ่นที่บั้นท้ายเล็กน้อย จัดเสื้อผ้าซักหน่อย ก่อนจะออกวิ่งอีกครั้ง ... แต่ ...
“นนทนันท์!!!” เสียงแข็งๆ และทรงอำนาจ(?) ทำให้ร่างเล็กต้องหันไปส่งยิ้มแหยๆให้
“แฮ่ ... มิสวันเพ็ญ สวัสดีครับ!” นนทนันท์ยกมือไหว้อาจารย์อย่างเจี๋ยมเจี๊ยม
“บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าสไลด์ราวบันไดลงมาแบบนั้น!”
“เอ่อะ ... 3 ครั้งมั้งฮะ? เอ๊ะ .. หรือ4?”
“ฉันไม่ได้ให้เธอมายอกย้อนฉันแบบนี้! ตามฉันมาที่ห้องพักครูเดี๋ยวนี้เลยนนทนันท์!”
“ขอผมกินข้าวก่อนไม่ได้หรอครับมิส?” นนทนันท์ยู่ปากลงด้วยความเคยชินเวลามีอะไรไม่ได้ดั่งใจ
“ไม่มีขออะไรทั้งนั้น ตามฉันมา!” ผู้เป็นครูเดินนำหน้าไปยังห้องพักครู คชาถอดหายใจอย่างหนักหน่วงด้วยความเซ็ง ร่างเล็กหันไปมองประตูโรงอาหารด้วยสายตาละห้อย โธ่!! อีกนิดเดียวจะได้กินข้าวแล้วนะ! วันนี้อุตส่าห์ได้เลิกเรียนไวแล้วแท้ๆ ..
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เสียงร้องที่เธอกำลังได้ยิน กลั่นออกมาจากใจจริงๆ
และเสียงเปียโนที่เธอได้ยิน ก็ออกมาจากใจจริงๆ
เพื่อระบายทุกสิ่งข้างใน ให้ได้ไหลรินออกจากหัวใจ
สายลมหน้าหนาวพัดผ่านมายังอาคารเรียนชั้นสามของมหาวิทยาลัยดนตรีชื่อดังในประเทศไทย กลุ่มนักศึกษาพากันเดินออกมาจากห้องเลคเชอร์ และตรงไปยังโรงอาหารใหญ่ของมหาวิทยาลัย
ชายหนุ่มประมาณ4-5คนเดินคุยกันอย่างออกรสถึงเรื่องที่อาจารย์พูดในห้องเลคเชอร์เมื่อซักครู่
“กูว่าปีนี้แม่งเจ๋งแน่เลยว่ะ มหกรรมถนนดนตรี พวกมึงจะทำอะไรกัน?” ชายหนุ่มตัวเล็กเอ่ยถามพลางเปิดกระเป๋าแล้วเก็บหนังสือเรียน
“ก็ตั้งวงดนตรีแบบทุกๆปีไง หรือพวกมึงว่าไง?” ชายหนุ่มผิวขาวพูดแล้วดึงเสื้อนักศึกษาออกนอกกางเกง
“ปีนี้ทำอะไรที่มันแตกต่างดีปะวะ?”
“จะทำอะไรวะต้น?” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยกมือขึ้นโอบรอบคอเพื่อนตัวเล็กแล้วก้มลงถาม
“ไอ้หมีอย่าใกล้! ขนลุก!!!” มือเล็กดันหน้าของเพื่อนสนิทออก ชายหนุ่มตัวโตยู่หน้าลงอย่างขัดใจ
“ตกลงว่าจะทำอะไรอะ?” ชายหนุ่มผมยาวเอ่ยถาม
“เล่นดนตรีแบบเดี่ยวดีปะวะ?!” ต้นเอ่ยพลางทำตาเป็นประกาย
“แบบวงเหมือนเดิมก็ดีแล้วนะ? แบบเดี่ยวจะเวิร์คเร๊อ?”
“ไม่ลองไม่รู้นะเว้ยเต๋า! เนอะไอ้หมี!”
“ใช่! เนอะๆ” แล้วทั้งคู่ก็รีบเดินลงบันไดไปเพราะความหิว
“พวกมันสองคนนี่ยังไงวะ? มึงรู้ปะเต๋า?” อ้นหัวเราะเบาๆกับความสัมพันธ์ที่เกินคำว่าเพื่อนสนิทของต้นกับเจมส์ หากแต่ทั้งคู่ไม่ยอมพูด และไม่ยอมรับ ว่าความรู้สึกของพวกเขา มันเลยคำว่าเพื่อนไปนานแล้ว
“กูก็ไม่รู้ว่ะ” เต๋าเอ่ยเบาๆ ดวงตาคมไม่ได้จ้องมองที่เพื่อนสนิท สายตาเขาตอนนี้ สะดุดกับร่างบอบบางของใครบางคน ที่ยืนอยู่ในห้องพักครู
ร่างเล็กกระพริบตาปริบๆ พลางจ้องมองอาจารย์ที่กำลังว่ากล่าวตักเตือนเขาอย่างแสนสาหัส ใบหน้าหวานยิ้มแหยๆให้อาจารย์ ท่าทางเจี๋ยมเจี๊ยมนั้นทำให้เต๋าหัวเราะออกมาเบาๆ
“หมอนั่นชื่อคชา” อ้นพูดแล้วมองหน้าเพื่อนตัวขาว
“มึงรู้จัก?”
“คุณเศรษฐพงศ์ครับ! ใครไม่รู้จักก็เชยแล้วครับ!”
“กูไม่เห็นจะรู้จัก! พึ่งจะเคยเห็นหน้าครั้งแรกนี่แหละ!”
“มึงไม่รู้จักก็ไม่แปลก จมอยู่แต่โลกของมึง หัดเปิดหูเปิดตามองรอบๆตัวมั่ง ฟรัคเย่!”
“เออๆ กูผิดเองอะ! แล้ว .. มึงรู้เรื่องเขาเยอะปะวะ?” เต๋าพยักพเยิดไปทางร่างเล็กที่ยืนทำหน้าจะร้องไห้เต็มแก่ในห้องพักครู
“เขาชื่อคชา นนทนันท์ อัญชุลีประดิษฐ์ ปีสอง เอกเปียโน เป็นตัวแทนมหาลัยไปแข่งหลายประเทศแล้ว คนชอบเยอะ ทั้งชายทั้งหญิง มีเพื่อนสนิทอยู่คนเดียวเองมั้ง?”
“เขาไม่ค่อยมีเพื่อนหรอวะ?”
“ไม่เชิง คือเขาเรียนเก่งมากไง ทางมหาลัยก็ส่งไปแข่งบ่อยๆ ก็เลยต้องซ้อมบ่อยๆ ไม่มีเวลาไปเที่ยวเล่นแบบพวกเราหรอก อีกอย่างเขาเป็นคนพูดน้อย หน้าตาย ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร เพื่อนเลยน้อยมั้ง”
“แล้วเพื่อนสนิทเขา?”
“อ๋อ เพื่อนสนิทเขาชื่อเฟรม เอกกีต้าร์คลาสสิก หมอนี่ไม่เหมือนคชาเลยแม้แต่นิดเดียว เฟรมเป็นคนสบายๆ เฟรนลี่ ยิ้มง่าย บ้าบอ ไม่รู้ว่าไปสนิทกับคชาที่มีหน้าเดียวแบบนั้นได้ยังไง จนมีข่าวออกมาเป็นระลอกว่าเฟรมนี่แหละ แฟนคชา”
“แฟน .. เหรอ? หน้าเดียว ... เหรอ?” ร่างสูงจ้องมองคนตัวเล็กที่ทำปากยื่นอย่างขัดใจ จนอาจารย์ที่กำลังดุอยู่นั้นเผลอยิ้มออกมากับท่าทางเด็กๆของลูกศิษย์ตน
นี่นะเหรอ ... หน้าเดียว ...อารมณ์เดียว .. แล้วที่ทำหน้ายู่แบบเด็กๆนี่คืออะไรละ?
“ว่าแต่มึงถามไปทำไมวะเต๋า?”
“กูก็อยากรู้โลกภายนอกบ้างไรบ้าง เออ มึงไปกินข้าวก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวกูขอแวะห้องซ้อมก่อน”
“แวะทำไมวะ?”
“ ... ลืมของ” เต๋ายิ้มให้เพื่อน ก่อนจะวิ่งตรงไปยังห้องซ้อมดนตรี
“ลืมของ? ... ลืมอะไรของมันวะ?” อ้นเกาหัวเบาๆอย่างงุนงง แล้วเดินลงไปที่โรงอาหาร
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ฮื่ออออ หูชาเลย!” ริมฝีปากแดงสดยื่นออกมาอย่างหงุดหงิด ใบหน้าหวานง้ำลง เท้าเล็กเดินลากอย่างเอื่อยเฉื่อยไปตามอาคารเรียน โดนอาจารย์แร็พคำด่าให้ฟังนี่เล่นดูดความหิวในตัวคชาไปหมดเลยอ๊ะ!
ไม่รู้จากนี้จะเป็นยังไง เมื่อเธอฟังแล้วจะเป็นยังไง
เธอจะเชื่อคำพูดฉันหรือไม่ กับเรื่องจริงต่อจากนี้ไป
กับเสียงเพลงที่พูดแทนหัวใจ
เสียงเปียโนหวานหูเป็นท่วงทำนองที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน ดังขึ้นในห้องซ้อมที่เขาเดินผ่าน คชาเดินตรงไปยังประตูห้องซ้อม เท้าเล็กเขย่งตัวขึ้นให้เท่ากับกระจกบานสี่เหลี่ยมเล็กที่อยู่ตรงประตู ดวงตากลมโตสอดส่องหาคนเล่น แล้วก็พบกับร่างสูงที่มีผิวขาวสว่าง กำลังเล่นอยู่หลังแกรนด์เปียโนสีดำ ... ชายหนุ่มผิวขาวกับเปียโนสีดำ ดูเข้ากันและดูโดดเด่นอย่างบอกไม่ถูก
ท่วงทำนองเพลงหวาน ที่ฟังแล้วอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ดวงตากลมโตหลับพริ้ม แต่ไม่นานนัก เสียงเปียโนก็สะดุดกึก คชาลืมตาขึ้นมามอง ก็พบว่าสายตาคมของอีกฝ่ายกำลังจ้องมองเขาอยู่ ร่างเล็กมองรอบก็ต้องแปลกใจ เขาไม่รู้ว่าเขาเดินเข้ามาในห้องนี้ตอนไหน นี่คงเป็นเหตุผลที่เสียงเปียโนหยุดลงสินะ
“ขอโทษครับ ผม .. มากวนคุณรึเปล่า? ผม .. ผมอยากฟังเพลงเฉยๆอะ”
“ไม่หรอกครับ ไม่หรอก ...” ... ผมตั้งใจเล่นให้คุณฟังมากกว่า
“เพลงนี้มีชื่อเพลงมั้ยฮะ? หรือคุณเล่นเองอะ?” เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ต่อว่าหรืออะไร คชาก็เคลื่อนย้ายตัวไปยืนอยู่หลังเปียโน แขนเรียวยกขึ้นมาวางไว้บนหลังเปียโน ก่อนมือเล็กๆจะยกขึ้นเท้าคางจ้องมองอีกคน
“ไม่มีหรอกครับ ผมเล่นสด”
“โห ... เจ๋งจัง คุณเรียนเอกเปียโนหรอ?”
“ผมเรียนเอกขับร้อง” ร่างสูงอมยิ้มกับท่าทางตื่นเต้นของคนตรงหน้า นี่นะเหรอที่บอกว่าเป็นคนหน้าตาย จนเหมือนคนไร้ความรู้สึก ผมว่า .. มันไม่ใช่เลยนะ
“อ๋อออ .. ผมชอบเพลงที่คุณเล่นเมื่อกี้จัง คุณจำได้มั้ย? เล่นอีกทีได้รึเปล่า?”
“หื้ม?” ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างสงสัย ที่เขาเล่นมั่วๆเมื่อกี้มันออกมาเป็นเพลงเพราะขนาดนั้นเลยเหรอ?
“เอ่อ ... ผมขอมากไปรึเปล่า?” ริมฝีปากแดงเบะออกเล็กน้อย ดวงตากลมช้อนมองมายังคนตรงหน้า
“ผมจำไม่ได้แล้วสิ แต่คุณอยากฟังเพลงมั้ย? เดี๋ยวผมเล่นเพลงนึงให้ฟัง”
“จริงอะ? จะเล่นให้ผมฟังจริงๆอะ?”
“จริงสิครับ .. แต่ว่า มีข้อแลกเปลี่ยน จะได้มั้ย?”
“ข้อแลกเปลี่ยน? อะไรครับ?”
“ผมอยากจะถามคำคุณไม่กี่ข้อ หลังจากผมเล่นจบ คุณจะตอบผมได้มั้ยครับ?”
“ถ้าผมตอบได้ ผมจะตอบ”
ร่างสูงไม่ตอบอะไร ใบหน้าหล่อยิ้มบางๆให้คนตัวเล็ก ดวงตาคมเงยขึ้นสบตาของคชา สายตาที่เหมือนจะสื่อถ้อยความบางคำให้ร่างเล็กรับรู้ และดูเหมือน เจ้าตัวจะเริ่มรับรู้แล้วล่ะ สังเกตจากแก้มเนียนที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อดูน่ามอง
นิ้วเรียวพรมลงบนคีย์เปียโน ทำนองเพลงป๊อบที่คุ้นหูดังก้องเข้ามาในโสตประสาทของคชา ร่างเล็กเหมือนตกอยู่ในภวังค์ คชาพยายามนึกเนื้อเพลงของเพลงนี้ แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก ท่วงทำนองคุ้นหู แต่เขากลับจำไม่ได้ว่าเพลงนี้ชื่อเพลงอะไร และร้องยังไง แต่แล้วคชาก็ต้องหยดความคิดลงเมื่อคนตรงหน้าร้องเพลงนี้คลอขึ้นมา
เสียงร้องที่เธอกำลังได้ยิน กลั่นออกมาจากใจจริงๆ
และเสียงเปียโนที่เธอได้ยิน ก็ออกมาจากใจจริงๆ
เพื่อระบายทุกสิ่งข้างใน ให้ได้ไหลรินออกจากหัวใจ
ไม่รู้จากนี้จะเป็นยังไง เมื่อเธอฟังแล้วจะเป็นยังไง
เธอจะเชื่อคำพูดฉันหรือไม่ กับเรื่องจริงต่อจากนี้ไป
กับเสียงเพลงที่พูดแทนหัวใจ
ว่าฉันรักเธอโดยที่ไม่รู้จัก และฉันรักเธอตั้งแต่แรกพบหน้า
มากมายจนข้างใน ต้องระบายออกมา
ให้เธอ ได้ยิน
ว่าสำหรับฉันนั้นเธอคือทุกสิ่ง
เป็นแรงบันดาลใจเป็นทุกๆ อย่าง
เธอเชื่อมให้ฉันเห็นภาพที่สวยงามของชีวิต
แม้ว่าเรายังไม่ทันได้รู้จัก กันเลย
“เพลงนี้ ... ชื่อเพลงอะไรเหรอ?” คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมาสบตากับชายหนุ่ม
“...เรื่องจริง”
“เอ้อ ...เพราะดีเนอะ”
“ผม ... ถามอะไรคุณหน่อยสิ”
“ว่าไงฮะ?”
“คุณ ... มีคนคุยแล้วรึยัง?”
“หา? คนคุย? ผมก็คุยอยู่กับคุณนี่ไง ... หรือคุณไม่ใช่คน?” ร่างเล็กทำหน้าตกใจ ก่อนจะหัวเราะร่ากับประโยคสุดท้ายของตัวเอง
“ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึง ...แฟน” เต๋าอมยิ้มกับคำพูดขี้เล่นของคชา
“แฟนเหรอ? .. ไม่มีหรอก”
“แล้ว ... เฟรม?”
“คุณรู้จักเฟรมด้วยหรอ? เฟรมเป็นเพื่อนกับผมตั้งแต่มัธยมแล้วละ ไม่ใช่แฟนหรอก”
“อ๋อ ..” เต๋าหลุบตามองคีย์เปียโน พลางคิดอะไรบางอย่าง ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แต่แล้ว คชาก็เป็นคนทำลายความเงียบขึ้นมา ด้วยเสียงเพลงที่แผ่วเบาจากเปียโนสีขาวสะอาดตาอีกหลัง เต๋าลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปยังเปียโนสีขาว
ภาพตรงหน้าของเขาราวกับภาพวาดในนิยาย ร่างเล็กบอบบางที่มีรอยยิ้มวาดลงบนหน้าสวย ยามที่เขาได้เล่น ได้สัมผัสเครื่องดนตรีชิ้นโปรด
เสียงเพลงอ่อนหวานหยุดลง พร้อมกับเสียงปรบมือของคนตัวขาว
“คุณเล่นเพราะจังนะ”เสียงทุ้มเอ่ยชม
“ชอบมั้ย?”
“ชอบสิครับ .. ชอบอยู่แล้ว”
“ผมเล่นให้คุณนะ แลกกันไง” ร่างเล็กยิ้มหวานตาปิด
“... ผมชื่อเต๋า” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมา คำพูดไม่ได้เกี่ยวข้องกับบทสนทนาเลยซักนิด
“หื้ม? ... เอ่อ .. ผมชื่อคชา”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“เช่นกันครับ ..”
“คชารู้มั้ย? เพลงที่ผมเล่นเมื่อกี้ ที่ผมร้องเมื่อกี้ ... ผมให้คชา”
“เห ..?”
“คุณเชื่อเรื่องรักแรกพบรึเปล่า? ..”
“ ...”
“ผมเชื่อนะ ... ตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมเห็นคุณ”
“ถ้าผมจะบอกว่า ผมชอบคุณ มันจะเร็วไปมั้ย?”
“เร็วไป ... แต่ก็ ...”
“ก็?”
“ ... ชัดเจนดี” คชาก้มหน้าหลบสายตาของคนตัวสูง
“คชา ... เรามาลองคุยๆกันดูดีมั้ย?”
“ ... แล้วตอนนี้ไม่ได้คุยอยู่รึไง?”
“พูดแล้วนะครับ ^^”
“ฮื่อ ..”
******************************************************************************************************************************
ช้อตฟิคแปลกๆ จิ้นออกมาจากเพลงล้วนๆ
และจบแบบแปลกๆ แอร่กแอร่ก
ฝากด้วยนะคะ (:
Sha lun la
ความคิดเห็น