Good tonight
Couple : Yugyeom x Mark
Type: Adult Fiction.
เสียงดนตรีดังกระหึ่มออกมาจากสถานบันเทิงชื่อดัง ในย่านวัยรุ่น บรรดาผีเสื้อราตรีต่างวาดลวดลายอยู่บนฟลอร์อย่างน่าหลงใหล กลิ่นแอลกอฮอล์ราคาแพงเคล้าไปกับกลิ่นควันหอมๆชวนให้มึนเมาจากเตาบารากุ
ชายหนุ่มร่างบอบบาง ผิวขาวเนียน ใบหน้าเรียวรับกับผมสีน้ำตาลแดง กำลังนั่งจิบคอกเทลรสหวานอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ที่ตั้งอยู่บริเวณมุมหนึ่งของผับหรู
เด็กหนุ่มบาเทนเดอร์ที่กำลังผสมเครื่องดื่มอย่างเชี่ยวชาญ หันมาหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นร่างบางทำหน้าพะอืดพะอมเมื่อกลืนคอกเทลที่เขาผสมลงไป
"แหยะ รสนี้ไม่อร่อยเลย"
"เอ้า นี่สั่งผสมเองแต่บอกว่าไม่อร่อยเนี่ยนะครับ?"
"เปลี่ยนๆ ลองสูตรใหม่เลย อันนี้ไม่อร่อยอะ"
"คุณมาร์คไม่ชอบซะมากกว่า ถึงบอกว่าไม่อร่อย"
"แต่ฉันก็ต้องชิมให้หมด ลองให้หมดนี่ เออหน่า อันนี้มันไม่อร่อย"
"คุณมาร์คไม่ชอบแต่คนอื่นอาจจะชอบก็ได้นะครับ ผมว่าใส่เมนูนี้ไปก็โอเคนะ? ถือว่าลองไง"
"เจ้าบ้าจินยอง!" ร่างบอบบางยู่หน้าใส่ลูกน้องคนสนิท ที่พ่วงตำแหน่งน้องรหัสที่มหาลัย
มาร์คต้วน คือชื่อของเจ้าของผับชื่อดัง ใบหน้าสวยแฝงไปด้วยความยั่วยวน รูปร่างเพรียวบาง กับเสื้อหนังสีดำรัดรูปอวดหุ่นเพรียวสวย กางเกงยีนส์ราคาแพงที่มีรอยขาดตามแฟชั่น อวดต้นขาขาวๆนั่นอีก แค่เห็น ลมหายใจก็ติดขัดเสียแล้ว
แน่นอน ใครเห็นเป็นต้องมองตามร่างที่น่าหลงใหลนี่ บรรดานักท่องราตรีต่างรู้กันดีว่าเจ้าของผับชื่อดังนี้น่าสนใจแค่ไหน แต่ใครเล่าจะรู้ว่าเจ้าของร่างเพรียวนี้ ดื่มเหล้าไม่เป็น แต่ตนเองกลับต้องชิมเหล้าทุกรสชาติ อีกทั้งยังไม่ชอบเที่ยวกลางคืน แต่ดันเปิดผับซะอย่างนั้น
"อยากกลับบ้านแล้วง่ะจินยอง" มาร์คซบหน้าลงบนเคาน์เตอร์ เขาเริ่มจะมึนเสียแล้ว จากการทดลองชิมค็อกเทลรสต่างๆ เพื่อนำมาเป็นเมนูให้ลูกค้า ไหนจะควันของบาลากุที่ลอยฟุ้งไปทั่วยิ่งทำให้มึนง่ายกว่าเดิม
"คุณมาร์คกลับเถอะ เดี๋ยวผมดูให้"
"งือ ไปละนะ"
"แล้วนี่กลับยังไงครับ? กลับเองหรือใครมารับ?"
"กลับเองสิ ปกติเห็นใครมารับฉันรึไงล่ะ?"
“อ่อเหรออออ?”
“อะไร!!”
“เปล่าครับๆ กลับดีๆนะครับ”
มาร์คจิ๊ปากใส่จินยอง แล้วโบกมือหยอยๆให้ลูกน้อง แล้วค่อยๆเดินออกจากผับ แต่ด้วยบรรดาคนที่เริ่มมากขึ้น ทำให้เขาเริ่มเดินออกลำบาก
"คนสวย จะรีบไปไหนละครับ?" มือหนาของนักท่องราตรีรายหนึ่งคว้าหมับเข้าที่เอวเขาขณะเดินออก
ให้ตายสิ .. มาร์คกรอกตาไปมา แน่นอนว่าเขาเจอแบบนี้จนชินเสียแล้ว ร่างเล็กค่อยพลิกตัวออกจากมือปลาหมึกของอีกฝ่ายอย่างมีมารยาท
"อย่าพึ่งกลับสิครับ นานๆทีจะได้เจอเจ้าของร้านที่เขาคุยกันนักหนาว่าสวย.." ลมหายใจร้อนๆที่อยู่ข้างหูทำให้มาร์ครู้สึกขยะแขยง
"อ่า ขอโทษจริงๆครับ แต่ผมมีธุระต่อ"
"ไปทำธุระกับผมแทนดีกว่าหน่าคนสวย"
"ขอโทษจริงๆครับคุณลูกค้า ไว้ไปวันอื่นดีกว่านะ"
"วันนี้แหละ..."
สัมผัสเย็นๆที่ต้นคอทำใหัมาร์คสะดุ้ง แย่ละ ไอ้สัมผัสแบบเมื่อกี้นี่มัน … โดนป้ายยา .. ถ้าเขาไม่รีบออกจากที่นี่ตอนนี้ ต้องแย่แน่ๆ ร่างบางรีบประมวลผลหาทางออกให้เร็วที่สุด โอ้ย ให้ตายสิ ไอ้ยาป้ายนี่มันยังไม่หมดจากสังคมอีกหรอวะ
"ผมไม่สะดวกจริงๆ ขอโทษครับ" มาร์คสะบัดตัวแล้วรีบเดินแหวกผู้คนออกมา
"เฮ้ยคนสวยอย่าเล่นตัวดิ" มือหนาคว้าแขนเขาเอาไว้ ตื๊อไม่เลิกจริงๆว่ะ
"เขาไม่อยากไป ยังจะตื๊อเขาอีกรึไง?"เสียงทุ้มๆพร้อมกับมือของบุคคลที่สามที่ยื่นมาดึงมือที่จับแขนของมาร์คออก
"ค ... คิมยูคยอม.."
เอ่ยตะกุกตะกัก แล้วรีบเดินหนีไปอีกทางแทบจะทันที
คิมยูคยอม …. แค่ได้ยินชื่อ ร่างบางก็พ่นลมหายใจพรืดแทบจะทันที
"จะกลับใช่มั้ย? เดี๋ยวผมไปส่ง" ชายหนุ่มคว้ามือเขามาจับแล้วออกแรงดึงเบาๆให้เดินตาม มาร์คเดินทำหน้าเซ็งตามร่างสูงของอีกคนออกมาอย่างหงุดหงิด อันที่จริงที่เขายอมง่ายแบบนี้ต้องเพราะยาป้ายนั่นเริ่มออกฤทธิ์แน่ๆ แย่! แย่จริงๆ!
"เดี๋ยวผมกลับเอง" มาร์คสะบัดแขนออกจากชายหนุ่มร่างสูง เขาต้องรีบกลับบ้าน แต่ต้องไม่ใช่กลับพร้อมหมอนี่!!
"โดยป้ายมาไม่ใช่รึไง? ไป ขึ้นรถ อย่าให้ผมต้องพูดเป็นครั้งที่สอง"
"ไม่!!!!"
"มาร์ค"
"เออๆๆๆ ขึ้นก็ขึ้นก็อย่ามาทำเสียงดุนะ!!!"
ไอ้บ้าเอ้ย! ไอ้จอมเผด็จการ! ไอ้ฮิตเลอร์! ไอ้นาซี! ไอ้คอมมิวนิส! ฮึ้ยยยย บอกก่อนนะว่านี่ขึ้นรถหมอนี่มาไม่ใช่ว่ากลัวนะ แต่แค่รู้สึกว่าตัวเองจะขับรถไม่ไหวตังหากล่ะ! เปล่ากลัวเสียงทุ้มๆเย็นๆนั่นเลยซักนิด!
คิมยูคยอม คือชื่อของไอ้คนนิสัยไม่ดี เจ้าของบริษัทคอมพิวเตอร์ที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี แต่ก็แค่บังหน้าเท่านั้นแหละ เบื้องหลังเป็นที่รู้กันวงในว่าหมอนี่เป็นมาเฟียที่มีอิทธิพลมากในแวดวงมาเฟีย
แล้วถามว่าเขาที่เป็นแค่เจ้าของผับธรรมดาๆ ทำไมถึงยอมให้ไอ้คุณมาเฟียหน้านิ่งนี่ลากไปไหนมาไหนได้แบบนี้? ปั๊ดโถ่! เดากันสนุกเลยสิ ผมเปล่าเป็นลูกหนี้หมอนี่นะบอกก่อน เฉลยเลยแล้วกัน!
ก็ไอ้มาร์คคนนี้ดั๊นนนนนน! หลวมตัวไปเป็นแฟนมันเนี่ยสิ บ้าชะมัด ตอนจีบว่าเผด็จการละนะ เป็นแฟนยิ่งโคดเผด็จการ นิสัยไม่ดี! ไปเปลี่ยนชื่อเป็นคิมนาซีเลยไป๊!
"ผมรู้นะว่าคุณด่าผมในใจอยู่”
รู้ได้ไงวะ ….
“มาร์ค หายงอนผมได้แล้วหน่า”
อะไร? ใครงอน?
“วันนี้ทั้งวันผมแทบไม่เป็นอันทำงานเลยนะ”
ไม่ได้ถาม…
"มาร์ค ไม่เอาสิ"
อะไรห้ะ? อะไรรรร?
"คุณก็รู้ว่าผมเป็นห่วงคุณ"
อุ่ย …..
"ใครจะยอมให้แฟนตัวเองกลับบ้านคนเดียวดึกๆแบบนี้ แล้วยังโดนไอ้หมอนั่นมาทำรุ่มร่ามใส่อีก"
งือ …
"น่าซัดไอ้เวนนั่นจริงๆที่มายุ่งกับคุณ"
……
"มาร์ค หันมาคุยกันหน่อย อย่าเงียบสิ"
แบบว่าเล่นตัวอยู่ …
"โถ่อี้เอิน ถ้าผมไม่รัก ผมไม่เป็นห่วงคุณแบบนี้หรอกคนดี"
เออ โอเค ……. ยอมก็ได้จย้า …..
Mark Tuan Knock Down .....
"อือ รู้แล้ว" ถึงจะเผด็จการไปหน่อย แต่เพราะหมอนี่เป็นแบบนี้ ผมเลยไปไหนไม่รอดไงคุณ . _____ .)
"เด็กดี ผมรักคุณนะ" ริมฝีปากร้อนประทับลงที่หน้าผากมนของร่างเล็ก แล้วค่อยๆไล้มาตามจมูกรั้นของคนแสนดื้อ แก้มป่องๆ และจบลงที่ริมฝีปากแดง
ชายหนุ่มขบเม้มริมฝีปากอีกฝ่ายก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของร่างเล็ก รสชาติหวานๆของค็อกเทลยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น ยิ่งทำให้ชายหนุ่มติดใจ อีกทั้งอาการของคนโดนป้ายยามันเริ่มออกฤทธิ์ ความร้อนรุ่มเข้ามาแทนที่ความวาบหวาม
ยูคยอมปรับเบาะที่นั่งข้างคนขับที่มาร์คนั่งลงให้นอนราบ ส่วนตัวเขาก็พลิกจากที่นั่งคนขับไปยังเบาะข้างๆ จากนั้น …
อะไรจะเกิด ก็ให้มันเกิดก็แล้วกันเนอะ…
END
ฝากค่ะฝากกกก จะไปทำการบ้านละ อิ้อิ้
ฟิควูบอะเกน
นี่พิมพ์ไปงั้นอะว่าฟิคผู้ใหญ่ ไม่ได้มีไรเล้ย 555555555555555555555555555
แต่แค่มาง้ออย่างนี้เป็นใครใครก็ระทวยป่ะแว๊ ><
แหม่....ฟินสินะงานนี้ แฟนสุดสวยอยู่ในโหมด
เร่าร้อน ^/////^
มันดีอ่ะ งานดีงาม ก็คุณคิมเขาขี้หวงอ่ะเนาะะะ
แฟนน่าย่ำยีขนาดนี้เป็นใครใครก็หวง >w<