[Fic Fairy Tail] ปีกภูติที่เปื้อนเลือด...

คำเตือน

การกระทำของตัวละครในนิยายดังกล่าวเป็นเพียงการสมมุติเพื่ออรรถรสในนิยายเท่านั้น

*โปรดใช้พิจารณาในการอ่านและวิเคราะห์ในการกระทำของตัวละคร

อารัมภบทแห่งความคนึงหา

หน้าที่ 0
การผจญภัยเป็นไงนะ....จะสนุกเหมือนที่แม่บอกรึเปล่า :)

ปี 791

มือบางปิดสมุดไดอารี่เล่มหนาลงช้าๆ พลางเหม่อลอยออกไปบนท้องนภา ในภาพฝันที่หวนนึกถึงมีเธอและผู้เป็นแม่นั่งเล่นกันอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ผู้เป็นแม่เผยรอยยิ้มดั่งดวงอาทิตย์ยามอัสดงที่ทั้งอบอุ่นและผ่อนคลาย

' แม่คะ! ดูสิหนูไปเจอเจ้านุ่มนิ่มนี่ที่ชายป่าล่ะค่ะ ' ตัวเธอยิ้มอย่างมีความสุขในมืออุ้มเจ้ากระต่ายสีขาวราวปุยเมฆพลางยื่นให้ผู้เป็นแม่ดูเจ้านุ่มนิ่มของเธอ

' อย่าอุ้มแรงไปนะเด็กดี เดี๋ยวเจ้านุ่มนิ่มจะเจ็บเอา ' ผู้เป็นแม่ยิ้มเอ็นดูเอื่อมมือไปลูบผมนุ่มสีบลอนด์อ่อนและสอนลูกน้อย

' ค่ะแม่! หนูจะอุ้มเจ้านุ่มนิ่มเบาๆ เหมือนที่แม่อุ้มหนูดีไหมคะ ' ตัวเธอทำตามที่ผู้เป็นแม่สอนเป็นอย่างดี

ความทรงจำในวัยเด็กของเธอและแม่ยังคงสวยงามไม่เปลี่ยนแปลงไปแม้เวลาจะร่วงเลยมานามนับ 12 ปีแล้วก็ตามเธอก็ยังคงคิดถึงและเคารพแม่คนนี้ของเธอตลอดมา เธอคิดถึงแม่ของเธอเหลือเกิน... ทำให้เผยใบหน้าเศร้าหมองออกมาและหายไปอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่เธอจะวนอยู่กับอดีตที่หอมหวานนั้นนานเกินไป เธอจึงดึงสติกลับมาและจดจ่ออยู่กับปัจจุบันก่อน เธอกำลังคิดหนักเรื่องเงินที่กำลังจะหมดและไม่พอใช้จ่าย เธอคิดหนักมากจนปวดหัวไปหมด สุดท้ายเธอจึงเดินออกมาที่ระเบียง เผื่ออะไรๆ จะดีขึ้นกว่าตอนนี้

เธอไล่สายตามองไปตามทางเดินและบริเวณรอบๆ ของเมืองฮาลูเจี้ยนช้าๆ ซึมซับบรรยากาศเมืองแห่งดอกไม้ เพื่อผ่อนคลายกับปัญหาที่เธอกำลังคิดไม่ตก เธอพึ่งย้ายมาอาศัยที่ราชอาณาจักรฟีโอเร่เมื่อไม่นานมานี้ ทำให้เธอยังไม่คุ้นชินกับอะไรหลายๆ อย่างที่เมืองนี้ 

ที่เธอพักอาศัยอยู่นั้นคือห้องเช่าเล็กๆ ข้างบนร้านบาร์ ตัวร้านเป็นตึก 3 ชั้นเธออาศัยอยู่ที่ดาดฟ้าของตัวตึกเพราะค่าเช่าไม่น้อยไปและไม่แพงไป จริงๆ ส่วนชั้น 2 เป็นที่พักของเจ้าของตึก ชั้นล่างสุดเปิดเป็นบาร์ 24 ชม. ปัญหาไม่ได้อยู่เงินไม่พอใช้หรอก แต่คงเป็นที่ตัวเธอมากกว่า ถึงจะย้ายมาที่ราชอาณาจักรฟีโอเร่ไม่นาน แต่ตัวเธอก็เริ่มเบื่อกับการที่อยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปไหน สุดท้ายเธอจึงลงไปพึ่งร้านบาร์ ใต้ห้องเช่าของเธอ แทน

" อ้าว.. ลิเชอร์ ลงมามีอะไรหิวหรอ.. รอแป๊บนะลูกค้ากำลังมีเยอะเลย " 

เสียงเจ้าของร้านที่ชื่อ เมเมีย เจ้าของร้านบาร์กลางคืนชื่อดังย่านเมืองฮาลูเจี้ยน เธอรู้จักกับเจ้าของได้เพราะเข้ามาถามทางนี้แหละสุดท้ายก็ได้ดาดฟ้าของเจ้าของร้านเป็นที่พัก เจ้าของร้านเธอมีผมสีม่วงเข้มที่เงาสวยและยังมัดผมทรงทวินเทลสูง และชุดบาร์เทนเดอร์ก็เข้ากับลุคสุดๆ ในปากยังคาบบุหรี่อยู่เลย โคตรเท่!!

" ป่าวค่ะเมเมีย แต่คือหนูมีเรื่องกลุ้มใจอยู่เรื่องนึง " เธอกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้มใจจนเมเมียถึงต้องหันกลับมามอง

" แป๊บ.. นั่งรออยู่เคาน์เตอร์บาร์ก่อน ของฉันเสิร์ฟน้ำให้ลูกค้าก่อน " เมเมียกล่าวก่อนจะเดินไปเสิร์ฟน้ำให้กับลูกค้าที่เมเมียต้องทำเองเพราะลูกจ้างกะเช้ายังไม่มาเข้ากะ

เธอที่ไม่รู้จะทำไรก็ได้แต่นั่งลงที่เคาน์เตอร์บาร์รอเมเมียกลับมาฟังปัญหาของเธอเท่านั้น ขนาดที่คิดอะไรอยู่นั้นเมเมียก็เดินมาเคาะที่เคาน์เตอร์ตรงหน้าเธอ ก๊อกๆ เธอจึงเงยหน้ามองที่เมเมียทันทีก่อนจะเอ่ยออกไป

" เมเมียคือหนูหางานทำอยู่ อยากได้งานที่เงินเดือนดีเยอะๆ นั้นก็ส่วนนึงแต่ที่สำคัญคือหนูอยากมีอะไรทำค่ะ หนูเบื่อที่ต้องอยู่แต่บนดาดฟ้าจะลงมาช่วยเมเมียรับลูกค้าทุกวันก็ไม่ได้น้องๆ พนักงานทั้งกะเช้าและเย็นต่างมองจะกินเลือดกินเนี้อหนูอยู่แล้ว " เธอกล่าวออกมาด้วยเสียงที่ดังชัดเจนก่อนจะแผ่วลงท้ายเพราะกลัวเมเมียจะว่าที่เธอทำตัวมีปัญหา

" ลิเชอร์.. เธอเองก็มีพลังเวททำไมไม่ลองไปสมัครตามกิลด์ดูล่ะ " เมเมียเอ่ยออกเสียงเอื่อยเฉื่อยตามสไตล์ของเธอ

" พลังเวทหนูจะไปทำไรได้ล่ะคะ "

" นั้นสิตั้งแต่เธอย้ายมาฉันยังไม่เห็นเลย.. " เมื่อเธอเห็นว่าเมเมียกล่าวเช่นนั้น เธอจึงยื่นมือออกไปตรงเก้าอี้ที่พังอยู่ข้างหลังเมเมีย

" จงหวนกลับดั่งกาลก่อน เฮิร์ทเทล " สิ้นเสียงของเธอเก้าอี้ที่เคยผุพังก็ค่อยๆ กลับคืนสู่สภาพเดิมเหมือนพึ่งซื้อมาใหม่ เมเมียที่ได้เห็นก็ตกใจจนตาแทบถลน ( ถึงแม้ตาของเมเมียจะดูเหมือนคนง่วงก็ตาม )

" ลิเชอร์...เธอรู้มั้ยว่าเก้าอี้ที่เธอซ่อมคือเก้าอี้ของปู่ฉันเอง มันค่อนข้างเก่าจนไม่สามารถซ่อมได้จนฉันคิดว่าจะเอาไปเก็บไว้ในโกดังซะแล้ว ขอบคุณนะ... " เมเมียกล่าวประโยคออกมายาวกว่าทุกครั้งที่เธอเคยได้ยินมาก่อนจะตบท้ายด้วยรอยยิ้ม ทำลายล้างสูง จนเธอไม่ทันตั้งตัวก็ถึงกับทรุดได้เหมือนกัน ถึงจะดูนิ่งๆ แต่ยิ้มทีโคตรน่ารักเลยล่ะ!

อั๊ก!

" 可愛い! ( Kawai! ) "

" .... "

หลังจากนั้น

          เพราะคำแนะนำที่เมเมียบอกทำให้ลิเชอร์เคลียร์ปัญหาที่กลุ้มใจมาได้หลายวันจนได้ เธอจึงสั่งเบียร์มาดื่มจนสลบ

       เมเมีย : ลิเชอร์...สลบ แล้วใครจะอุ้มขึ้น?

       ลูกน้องที่มาเข้ากะ : ผมว่าแค่เมเมียซังอุ้มคนเดียวก็สบายๆ แล้วนะ

       เเมเมีย : นั้นสิ..

สุดท้ายก็เป็นภาพที่แปลกตาแปลกใจสุดๆ กับภาพที่ผู้หญิงตัวเล็กอุ้มผู้หญิงอีกคนที่ตัวโตกว่าในท่าเจ้าหญิงเดินขึ้นไปส่งอีกฝ่ายที่ห้องเช่าบนดาดฟ้า เป็นข่าวเล่าลืออยู่พักนึงเลยทีเดียว ลิเชอร์คู่กรณีที่ตื่นมาก็ถูกมองด้วยสีหน้าอมยิ้มขำๆ ของคนทั้งเมืองเจ้าตัวก็ได้แต่งุนงง และมารู้ความจริงทีหลังว่า เมเมียคน(มาดแมนแสน)ดีคือคนที่อุ้มมาส่งเธอก็ทำให้เธอมองหน้าเมเมียไม่ติดนานนับเดือน

 *เกร็ดความรู้

          ที่มาของชื่อ เมเมีย คือ ดอกมัม ในภาษา ฟินแลนด์ ค่า ส่วนความหมายไปหาอ่านกันได้นะ ????

     อยากถามตัวเองอีกหลายๆ ครั้งว่าเราจะรีไรท์เนื้อเรื่องแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ฮ่า ฮ่า เรารีไรท์เนื้อเรื่องสำหรับนิยายเรื่องนี้ไปหลายครั้งมากอยากจะกราบขอโทษและขอบคุณ

     ขอโทษที่หายไปและรีไรท์เนื้อจนอาจจะไม่เหมือนดั่งเก่าใครที่อ่านนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่แรกๆ ที่ลงเนื้อหาอาจจะเนื้อหาเปลี่ยนไปค่อนข้างมาก ถ้าอ่านมาถึงจุดนี้รีดบางคนอาจไม่โอเคขอโทษจริงๆ ค่ะเนื้อหาที่เราแต่งครั้งแรกตอน ป.6 นั้นมีหลายคำที่พิมพ์ผิดและมีหลายอยากที่เรากลับมาอ่านอีกครั้งแล้วรู้สึกว่าฉันทำไรอะไรลงไปเนี้ย ฮ่าๆ

     ขอบคุณที่รีดบางคนยังคงกด ติดตามนิยายเรื่องนี้อยู่ ขอบคุณที่ยังรอกันขอบคุณที่ยังซับพอร์ตเรา เราจะพยายามเขียนเรื่องนี้ให้จบพยายามที่จะไม่ทิ้งรึดองเรื่องนี้นะคะถ้าบางครั้งนิยายเรื่องนี้มาถึงมาตันเราแล้วเราหายไปอาจจะนานไปหน่อยอย่าพึ่งทิ้งกันนะคะไอเดียบางตอนอาจจะน่าเบื่อก็พยายามปรับปรุงค่ะ

     หากมีจุดไหนที่ผิดพลาดสามารถตักเตือนเราได้นะคะ เราจะเอาจุดนั้นมาแก้ไขให้นิยาย ฟิคเรื่องนี้สมบูรณ์ที่สุดค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าที่ตักเตือนค่ะ! 

Credit เมเมีย :  https://www.instagram.com/p/B2ravXDgsqV/

Credit ปกนิยาย : https://weheartit.com/entry/134847804

5,414 ตัวอักษร

สวัสดีตอนเช้า สวัสดีตอนบ่าย และสวัสดีตอนเย็น

เจอกันใหม่ตอนหน้าค้าบ!