เวลาเข้าห้องนํ้าอาถรรพ์

ข้อมูลเบื้องต้น

เวลาเข้าห้องนํ้าอาถรรพ์ 1/2

(โรงเรียนอนุบาลระยองฝั่งประถม ประเทศไทย)

ปี2013ฉันเป็นเด็กนักเรียนธรรมดาคนนึง ที่มีนิสัยโก้แก่นมากกว่าเด็กผู้หญิงรุ่นเดียวกันคนอื่น วันนั้นเป็นวันเปิดเทอมวันแรก ฉันกับเจลีนเพื่อนร่วมห้องเพื่อนสนิทของฉันมาสาย เนื่องจากเมื่อวานพวกเราจอยเกมกันดึกไปหน่อย(หน่อยจริงๆนะตี2เอง) เมื่อไปถึงโรงเรียนก็ เจ็ดโมงจวนจะแปดโมงเช้า เรียบร้อยแล้ว เด็กคนอื่นๆกำลังเข้าแถวเคารพธงชาติกันอยู่ ฉันกับเจลีนจึงแอบเดินลัดเลาะผ่านสายตาครูเวรสุดโหดที่กำลังลงโทษเด็กมาสายคนอื่นอยู่ เหอะ รอดอยู่แล้วละฉันนะ เป็นแบบนี้ทุกเทอมตั้งแต่อนุบาลเลยนี้นา ในตอนนั้นที่ฉันกับเจลีนกำลังเดินลัดผ่านทางห้องน้ำป.3ไปนั้น เจลีนที่เดินตามฉันมาก็หยุดเดินแล้วบอกฉันว่า “แก...เราปวดเยี่ยวอะ รอแป๊บนึงดิ” แล้วเจลีนก็เดินลับหายเข้าไปในห้องน้ำ และไม่กี่วินาทีนั้นเอง “กรี๊ดดดดดดดดดดด” เจลีนกรีดร้องลั่นเหมือนกำลังตกใจกลัวอำรบางอย่างอย่างสุดขีดถึงขีดสุด ป้าภารโรงวิ่งน่าตาตื่นมาหาฉันที่กำลังตกใจยื่นตัวงอทำอะไรไม่ถูกอยู่หน้าห้องน้า “ค..คือว่า” “ตาเถรหล่นกระโถน นี่เพื่อนเธอเข้าห้องน้ำตอนนี้เวลานี้อยู่ใช่มั้ย” ฉันที่ยังไม่หายตกใจดีพยักหน้างึกๆตามคำถามที่ป้าภารโรงถาม ป้าเข้ามากระชากข้อมือข้างขวาที่ฉันใส่นาฬิกาข้อมืออยู่ไปดู “นังเด็กโง่เอ๊ยย” ฉันคิดในใจว่าป้าคนนี้บ้ารึเปล่าเพื่อนฉันกรีดร้องจะเป็นจะตายอยู่ในห้องน้ำบ้าๆนั้นนะเว้ย ยังจะเอาเวลาไปดูชมนาฬิกาของฉันอยู่อีกหรอ ก็รู้อยุ่หรอกนะว่ามันสวยแต่...นี้มันใช่เวลาไหมหา “4 3 2 1” ป้าโภรโรงนับเลขสลับกับมองนาฬิกากับห้องน้ำไปมา “ 0” ทันใดนั้นป้าโภรโรงก็ปล่อยมือลงแล้ววิ่งตรงดิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที ฉันในตอนนั้นไม่เข้าใจสถานการอย่างรุนแรง ฉันก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเองที่ตอนนี้มันบอกเวลา แปดโมงหนึ่งนาที ฉันขมวดขิ้วด้วยความสงใสก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ทำไมเจลีนถึงกรี๊ดดังขนาดนั้น? ทำไมป้าถึงดูตื่นกลัวได้ขนาดนั้น? แล้วทำไมป้าต้องรอให้มันพ้นแปดโมงไปก่อนละ? เพื่ออะไร? คำถามมากมายพุดขึ้นมาในหัวขณะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ภาพที่เห็นคือร่างของเจลีนนอนแน่นิ่งสิโรราบไปกับเพื่อน แต่ที่น่าตกใจคือเจลีนเธอกำลังพนมมืออยู่ ตัวเธอสั่นเหง็กๆ ด้วยความหวาดกลัว ดวงตาเบิกโพลง และหายใจแผ่วเบา ฉันตกใจกับภาพที่เห็นและทรุดตัวลงไปนั่งกองที่เพื่อนข้างๆเจลีน ป้าภารโรงเดินเข้ามาปลอบฉัน “เด็กโง่คนนี้เธอไม่ตายหรอก...ดีแล้วที่ไม่ตาย”ป้าภารโรงเริ่มสะอื่นและเริ่มมีน้ำตา “ป้าขอโทษนะหนูป้าทำเต็มที่แล้ว”เมื่อได้ยินคำๆนั้นบวกกับความหวาดกลัวและตกใจของฉันทำให้ฉันร้องไห้

 และตอนนั้นเอง “เมื่อนานมาแล้วเด็กสาวคนนึง พิงน์ เคยเรียนที่โรงเรียนของเรา” ป้าก็เริ่มเล่าบางอย่าง

                                                                                                        โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

ภาพเป็นแค่ภาพประกอบมีเกี่ยวกับการมีตัวตนของบุคคล สถานที่หรืออะไรทั้งสิ้น เครดิตค่ะ http://hilight.kapook.com/img_cms2/user/kanokwan/etc%20news/%E0%B8%AE%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%B0.jpg