คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Title : Just like fairy tales part : Intro
Fan fiction : KATEKYO HITMAN REBORN!
Title : Just like fairy tales part : Intro
Pairing : คาดว่าน่าจะXS(มั้ง)
Rate : ตั้งไม่เป็น
Note : สิ้นคิด ดาร์ก(?)บ้างรั่วบ้าง(มั้ง)บางเวลา เป็นฟิคที่ใช้ระบายอารมณ์ของผู้แต่ง
Warning : คู่ไหนไม่รู้ รู้แต่มัน Y
ตัวละครอาจไม่ได้มีอิมเมจคล้ายแบบเดิมเพราะมันเกิดจากความบ้าของผู้แต่ง
......อาเมน.....
Summary : เธอแอบมองเขามาแสนนาน
แอบมองเขาลงมาจากยอดปราสาท
เขาไม่เคยรับรู้ถึงตัวตนของเธอ
จนนานวัน...นานวัน เส้นผมของเธอก็ยาวขึ้น....ยาวขึ้น....
เส้นผมที่เธอไว้เพื่อเขา.....ไว้เพื่อให้เขาสนใจเธอบ้าง
วันหนึ่ง....เธอ....ตัดสินใจปล่อยเส้นผมยาวยาวแสนยาวของเธอลงจากยอดหอคอย
หวัง....เพียงแค่ให้เขารับรู้ว่าเธอมองเขา รอคอยเขา
รอวันที่เขาจะปีนขึ้นมาช่วยเธอลงไป
แต่....เขาไม่เคยแม้แต่จะสนใจหรือเงยขึ้นมามอง
เขา....มองแค่เพียงคนที่อยู่ตรงหน้า
เจ้าหญิงแสนสวย....สำหรับเขา!
แม่มด....สำหรับเธอ!
(ราพันเซล)
*********************************************************************************
“....เจ้าหญิงก็ได้ครองรักกับเจ้าชายอย่างมีความสุขชั่วกาลนาน.......”
มือเรียวปิดหนังสือเทพนิยายบนหน้าตักก่อนที่นัยน์ตาสีน้ำแข็งคู่งามจะตวัดมองเด็กหนุ่มผมสีทองรกรุงรังปรกหน้าปรกตาที่กำลังนอนหายใจสม่ำเสมอเป็นสัญญาณการหลับใหลบนเตียงนอนหลังใหญ่
“ไอ้เจ้าชายบ้า แล้วแกก็มานอนที่ห้องฉันจนได้” เสียงนุ่มสบถแต่มือเรียวกลับดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นห่มให้ร่างนั้นอย่างเบามือ
“ฉันกลัวแกเป็นหวัดแล้วฉันจะเดือดร้อนหรอกนะ ไม่ได้ห่วงสักนิด” ประโยคนั้นบ่นงึมงำ
มือขาววางหนังสือนิทานเล่มโตที่ไอ้เจ้าชายโรคจิตเป็นคนเอามาให้เขาอ่านให้ฟัง ทั้งทั้งที่มันก็อ่านหนังสือออก
หรือมันหวังมานอนห้องเราตั้งแต่แรกฟะ?
ร่างโปร่งเจ้าของเส้นผมสีเงินสลวยชักไม่แน่ใจ ก่อนจะโคลงศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงปล่อย ๆ มันไป คิดมากรกหัวเปล่า ๆ ยิ่งสมองมีรอยหยักแบบนับเส้นได้อยู่
นัยน์ตาคู่สวยทอดมองหนังสือเล่มนั้นก่อนแค่นรอยยิ้มหยัน
“....แล้วเจ้าหญิงกับเจ้าชายก็ได้ครองรักกันชั่วกาลนานเรอะ งี่เง่า!”
ใช่....งี่เง่า เรื่องอย่างนั้นน่ะมันมีจริงที่ไหนกัน
ความรักที่หวานชื่นขนาดนั้นน่ะมันก็มีแค่ในนิทาน
การที่รักใครสักคนแล้วเค้าคนนั้นรักเราตอบง่าย ๆ น่ะ ก็มีแค่ในนิยาย
หรือ....มันจะมีจริง ๆ แต่เขาคนนี้ไม่ใช่เจ้าหญิง
ส่วนคนที่เขาหลงรักคนคนนั้นก็ไม่ใช่เจ้าชาย แต่คนคนนั้นน่ะคือ....พระราชาต่างหาก
สควอลโล่เหยียดยิ้มหยัน นัยน์ตาคู่สวยหลุบลงปิดรอยเจ็บปวด
ดันไปรักคนที่ไม่ควรรักเข้านี่นะ ทำยังไงได้
หัวใจบีบรัดจนปวดไปหมดทั้งช่องอก เมื่อนึกถึงประกายบางอย่างในนัยน์ตาสีเลือดคู่นั้นยามทอดมองร่างเล็ก ๆ น่าทะนุถนอมของไอ้หนูรุ่นที่สิบ
หัวหน้าวาเรีย.....พระราชา.......
แล้ววองโกเล่รุ่นที่สิบ.......ก็คงไม่ต่างอะไรกับพระราชินี......
ส่วนตัวเขา คนคนนั้นไม่มีทางมองเขาคนนี้เป็นอย่างอื่นหรอก นอกจาก....เศษสวะไร้ค่า!หรือไม่ก็สัตว์เลี้ยงตัวนึง!
แล้ว...ระหว่างพระราชินีกับสัตว์เลี้ยงสวะ
มีหรือ.....คนอย่างพระราชาเลือดเย็นจะปรายตามาเลือกสัตว์เลี้ยง
ดวงหน้าหวานซีดลงยามรู้สึกถึงความหนาวยะเยือกแล่นระริ้วไปทั่วทั้งเรือนกาย ร่างโปร่งส่ายศีรษะขับไล่ความคิดแสนฟุ้งซ่านภายในหัวจนเส้นผมสีเงินยวงสะบัดกระจาย ก่อนจะเอนตัวลงเคียงข้างเจ้าเด็กโรคจิต
ท่าจะบ้าขึ้นทุกวันแฮะ!
ไหนใคร ๆ (นังลุซซี่)มันชอบพูดว่าความรักมันดีอย่างนู้นมันดีอย่างนี้มันมีความสุขอย่างโน้นมันมีความสุขอย่างนั้นจะอี้จะอั้นไงฟะ
แล้วทำไมเขาคนนี้ต้องมาปวดหัวแล้วปวดใจแปลก ๆ เมื่อดันมารู้สึกตัวว่าหลงรักไอ้คุณบอสหน้าเหี้ยมด้วยหว่า
หรือนี่มันอาการขั้นต้นของการมีความรักเหรอ
เอาเถอะ พรุ่งนี้ค่อยไปค้นห้องของลุซซูเรียหาตำราเกี่ยวกับความรักดูดีกว่า เผื่อจะช่วยได้บ้าง
พรุ่งนี้นะ.....พรุ่งนี้................
มีความคิดเห็นกับเรื่องนี้ยังไงก็คอมเมนท์กันได้นะคะ รักค่ะ บ๊ายบาย
ความคิดเห็น