[identity v]เรื่องวุ่นๆในเกมมรณะ...(แจ็คxนาอิบ)

     ในคืนที่ผมอาบน้ำทำธุระส่วนตัวก่อนเข้านอนตามปกติ จู่จู่โทรศัพท์ที่ช่างร้องผิดเวลาของผมก็ดังขึ้น ผมจึงต้องลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงแล้วเอื้อมมือไปคว้ามันมาดูว่าไอ้หมาตัวไหนมันโทรมาแบบลืมดูเวลาเสียเหลือเกิน

     "....มันโทรมาทำไมวะ"

     พอผมดูชื่อไอ้หมาที่โทรมาหาผมตอนนี้ก็แทบอยากจะกดตัดสาย ปิดเครื่องแล้วไปนอนซะ ไอ้นิ้วไม่รักดีของผมก็กดไปรับสายมันซะงั้นอะ

     [โย่ว! ตายยังวะแจ็ค!]

     ผมรีบเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูแทบไม่ทันเพราะไอ้เพื่อนที่โทรมาดันตะโกนอัดโทรศัพท์มาแบบไม่ให้ตั้งตัว

     "มึงนั่นแหล่ะที่จะตายไอส@#%โจ๊ก มึงโทรมาทำเห@%&ไรตอนนี้กูจะนอน..."

     ไอ้คนที่โทรมาหาผมไม่ใช่ใครอื่น นั่นก็คือไอ้ 'โจ๊กเกอร์' เพื่อนสมัยม.ต้นของผม มันก็เป็นคนที่กวนเส้นประสาทเท้าได้ดีมากที่สุดที่เจอมา และตอนนี้มันก็กำลังกระตุกเท้าของผมอยู่ซะด้วย

     [โด่วไรวะ มึงจะนอนเร็วไปไหนวะมึง]

     ช่างพูดมาได้นะมึง...มึงลืมวิธีดูเวลาไปแล้วใช่มั้ยไอ้โจ๊ก...

     "นี่มัน5ทุ้ม54นาที จะเที่ยงคืนแล้วคร้าบบบคุณมึงงงง บอกกูมาว่ามึงลืมวิธีดูนาฬิกาใช่มั้ยคร้าบบบบ"

       [...เออว่ะ นาฬิกาบ้านกูพัง นึกว่าตอนนี้แค่3ทุ่มกว่าๆ]

       ได้ยินแบบนั้นผมแทบอยากตะโกนด่ามันดังๆถ้าไม่ติดว่าเสียงมันจะไปรบกวนคนข้างห้องนะ...ผมด่ายันพ่อแน่

       "เวลาในโทรศัพท์มึงก็มีไมไม่ดูวะ"

       [เออว่ะ ขอบใจเพื่อน]

      "ไอ้ควาย....ถ้ามึงจะโทรมาถามแค่เรื่องเวลางั้นกูไปนอนละนะ"

      [เดี๋ยวดิๆ! ฟังกูก่อน]

     "...รีบว่ามา"

     [คืองี้มึง กูไปได้ยินเรื่อง'คฤหาสน์ร้าง'กลางป่ามาเว้ย]

     "แล้วมันเกี่ยวเห฿&%ไรกับกู"

     [ก็กำลังจะพูดอยู่เนี่ย พรุ่งนี้ตอนเที่ยงคืนไปท้าผีกันปะ]

     มึงมาอารมณ์ไหนวะ....ผมทำได้แค่ถามมันในใจเพราะมันยังพล่ามได้อีก

     [ไม่ใช่แค่มึงกับกู ไอ้ฮัสกับไอ้โจ ก็ไปกับพวกเราด้วย]

   ไอ้คนที่มันเรียกชื่อมานั่นก็เป็นเพื่อนผม แต่ไอ้โจหรือ 'โจเซฟ' นี่ผมรู้จักกับมันตั้งแต่อนุบาล ส่วนไอ้ฮัสหรือ 'ฮัสเตอร์' ผมเพิ่งรู้จักกับมันตั้งแต่ม.ปลาย และพวกเรา4คนก็เรียนที่วิทยาลัยเดียวกันตอนนี้ก็ใกล้จบแล้วด้วย

     "ตรงๆนะมึง...พ@#&มึงตาย มึงคิดเห฿#@ไรถึงจะไปท้าผีวะ"

     [ก็กูเบื่อๆเลยหาไรที่มันตื่นเต้นทำไง ประจวบเหมาะที่กูไปได้ยินเรื่องคห.ร้างพอดีเลยมาชวนพวกมึงอะ]

     "ถ้าจะไปก็ไปคนเดียวสิวะ กูไม่เกี่ยว"

     [ไรว้า กูอุสาชวนเลยนะเว้ยไม่ไปจริงดิ]

     "ไม่ กูจะนอนแล้ว แค่นี้แหล่ะ"

     [ป๊อดนี่หว่า]

     กะแล้วว่ามุกนี้ต้องมา...แล้วถามว่ามันใช้ได้ผลมั้ย ผมบอกได้เลยว่า.....มันได้ผล

     "ใครป๊อดไอ้ส%@#ก็มาดิ๊ กูไปด้วย"

     [ต้องงี้สิเพื่อน! พรุ่งนี้ค่อยวางแผนกันอีกทีแล้วเจอกันที่วิลัยฯนะมึง]

     "เออๆ แค่นี้แหล่ะกูจะนอน"

     ผมวางสายแล้วกดปิดเครื่องทันที แล้วผมก็ลงไปนอนอย่างที่ใจต้องการ

.

.

.

.

.

.

.

.

โดยที่ไม่รู้เลยว่า....การที่ตัดสินใจตอบตกลงไปนั้นจะทำให้ผม...ต้องนึกเสียใจและ....ขอบคุณมันเลย

ขอกราบสวัสดีท่านผู้อ่านที่หลงเข้ามานะคะ???? เนื่องจากอยากลองเขียนในเด็กดีดูบ้างเลยลองเขียนดู มีอะไรผิดพลาดตรงไหนก็คอมเม้นต์ไว้ได้นะคะ

ไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ

บายค่ะ??’?