แมวจรแดนเทพและเด็กสาวแดนมนุษย์

"เรื่องราวทั้งหมด เริ่มขึ้นจากแมวตัวหนึ่ง เขามีชื่อว่า เทมมะ เทมมะคือแมวจรในแดนเทพ ที่มีชีวิตเป็นอมตะ เนื่องจากเทพหลายๆองค์รู้สึกเอ็นดูมัน ทำให้มันได้รับเศษพลังจากเทพมากมาย หลังจากสะสมเป็นเวลาหลายปี เขาก็ได้รับชีวิตอันเป็นนิรันดร์ กระทั่งวันหนึ่ง เขาได้เข้าไปวิ่งเล่นในที่อยู่ของเทพแห่งความพิโรธ ด้วยความซุกซนของเขาเอง การวิ่งเล่นไล่จับกับหนูทำให้ข้าวของ ของเทพแห่งความพิโรธ เกิดความเสียหายมากมาย เขาจึงถูกลงโทษ ด้วยการถูกส่งลงมายังแดนมนุษย์ และถูกสาป ทำให้เขาไม่เป็นอมตะอีกต่อไป และมีอายุขัยเทียบเท่ามนุษย์ธรรมดา แต่ทว่า คำสาปที่เขาได้รับนั้นก็คือ ในช่วงเวลากลางวัน เค้าจักมีร่างกายเหมือนกับมนุษย์ธรรมดาเพียงแต่จะมีหูและหางที่ยังคงสภาพความเป็นแมวไว้ ดั่งสิ่งมีชีวิตครึ่งสัตว์ครึ่งคน ส่วนตอนกลางคืนนั้น จะกลับสภาพเป็นแมวเหมือนเดิม แต่เรื่องที่โหดร้ายที่สุดของบทลงโทษครั้งนี้ คือเทพแห่งความพิโรธไม่ให้เงินเขามาสักแดงเดียวนั่นเอง เขาคิดเช่นนั้น"

"ให้ตายสิ น่าหงุดหงิดชะมัด ร่างกายก็ขยับยาก แถมยังต้องปิดส่วนหูกับหางอีก ลำบากชะมัด แถมใช้ร่างกายนี้ไปอ้อนขออาหารจากพวกมนุษย์ไม่ได้ซะด้วย เห้อ ทำไมต้องลงโทษชั้นขนาดนี้ด้วยเนี่ย" เทมมะได้แต่เดินบ่นถึงความไม่เป็นธรรมของบทลงโทษที่ตนได้รับ แต่ระหว่างที่เอาแต่บ่นพึมพำในใจ เทมมะได้ชนเข้ากับเด็กสาวคนหนึ่งเข้า

"อ๊ะ!? ข..ขอโทษนะคะ" เด็กสาวได้รีบกล่าวขอโทษออกมาเพราะตนก็เหม่อลอยตอนเดินเช่นกัน

ตั้งแต่มาที่นี่ เทมมะยังไม่เคยลองพูดออกเสียงมาก่อน เขาจึงตัดสินใจไม่พูดอะไรแล้วเดินจากไป

"เฮอะ ไม่อยากเชื่อเลย อะไรของหมอนั่นฟะ เดินเหม่อเหมือนกันไม่ใช่รึไง ทั้งที่ตัวเองก็ผิดดันไม่พูดอะไรสักคำ อ๊ากก ทำไมต้องมาเจอคนแบบนี้แต่เช้าด้วยนะ" เด็กสาวได้แต่บ่นและหงุดหงิดอยู่ภายในใจ

"อาา..อ่าาา..อาาาาา..เทสๆ....อะแฮ่ม...ดูเหมือนจะพูดออกมาเป็นเสียงมนุษย์ปกติได้สินะ ไม่มีเสียง "เมี้ยว" ตามหลังเหมือนพวกในหนังหรือการ์ตูน เห้อ ค่อยยังชั่ว" เนื่องจากสนามเด็กเล่นในเวลาเช้าแบบนี้ไม่มีผู้คน เขาจึงมานั่งพัก ณ ที่แห่งนี้

"ว่าแต่ ตอนนั้นผญ.คนนั้นพูดอะไรกัน เห้อ จะเอายังไงกับหูนี่ดี ใส่หมวกปิดไว้แบบนี้ พาให้ได้ยินไม่ชัดไปด้วย ควรทำยังไงล่ะเนี่ย" ระหว่างที่เค้าคิดวางแผนอะไรมากมาย เค้าก็ได้ผล็อยหลับไป

"...เฮ้..แมวนี่น่าจะเป็นแมวจรนะ....อาา..ได้ของเล่นสำหรับวันนี้แล้วล่ะพวกเราา" เทมมะได้ตื่นขึ้นเพราะเสียงโหวกเหวกของเด็กกลุ่มหนึ่ง

"เมี๊ยว..เมี๊ยวว...เมี๊ยวว (ช่วยด้วย..ใครก็ได้ช่วยที)" เมื่อเทมมะได้เห็นเด็กกลุ่มนึงกำลังรุมแกล้งแมวจรตัวนั้น เค้าก็รีบลุกขึ้นวิ่งใส่เด็กกลุ่มนั้น 

"ปล่อยแมวนั่นนะ!!!!!!" เค้าได้วิ่งตรงปี่ใส่เด็กคนหนึ่งพร้อมตะโกนออกมา แล้วใช้เล็บที่ไร้ซึ่งความคมข่วนไปที่ตัวของเด็กคนนั้น

"55อะไรวะเนี่ย ทำพวกชั้นตกใจกันหมด ไอ้บ้านี่ อยากเป็นฮีโร่สินะ ตัวไหนล่ะ วูฟเหรอ555555" เขาถูกผลักและล้มลงอย่างง่ายดาย เค้าช่วยให้แมวตัวนั้นหนีไปได้ แต่เด็กกลุ่มนั้นหันมาเล่นงานเขา ด้วยการรุมทำร้ายเขาแทน

-สิบห้านาทีต่อมา-

"ฮะฮะ แค่วันแรกก็เละเทะไม่เป็นท่าเลยแฮะ" ณ ตอนนี้ แม้กระทั่งจะลุกขึ้นนั่ง เขาก็ไม่มีแรงมากพอ เขาสลบไปทั้งแบบนั้น พร้อมกับความคิดที่ว่า "ความโหดร้ายของบทลงโทษ ที่แท้จริงคือการต้องอยู่ร่วมกับมนุษย์ที่เลวทรามพวกนี้สินะ"

ณ เวลาพลบค่ำ ร่างกายของเทมมะ ได้กลายร่างกลับเป็นแมวแล้ว แต่บาดแผลที่ได้รับจากการโดนรุมทำร้ายยังคงอยู่

"เห้อ มืดขนาดนี้แล้วเหรอ อุตส่าห์ตั้งใจจะรีบกลับ ดันเป็นแบบนี้ซะได้ หรือเพราะวันนี้ฟ้ามืดเร็วกันนะ เด็กสาวคนหนึ่งกำลังเดินกลับบ้านและบ่นพึมพำไปเรื่อย เอ๊ะ..นั่นมาโอะเหรอ!?(ชื่อที่นามิตั้งให้แมวจรตัวหนึ่ง) มาโอะจ๋าา~" เด็กสาวรีบเดินตรงปี่ไปที่แมวตัวหนึ่งที่กำลังนอนอยู่ในสนามเด็กเล่น ของสวนสาธารณะที่เธอต้องเดินผ่านเพื่อกลับบ้าน

"อ..อ้าว ไม่ใช่มาโอะหรอกเหรอ อืมม...สีแบบนี้......ไม่เคยเห็นเจ้าตัวนี้เลยนี่นา รึพึ่งหลงมากันนะ" ระหว่างที่เธอกำลังพิจารณาจากรูปร่างและสีของมันก็ได้ใช้มือลูบที่หัวของมัน แต่หลังจากที่เธอลูบหัวเจ้าแมวตัวนี้ ก็พบว่ามีเลือดติดมือ เธอรู้สึกช็อคและลองแหวกขนเพื่อตรวจสอบแผลของมัน

"อ..อะไรเนี่ย! โดนรุมทำร้ายเหรอ!?" เธอรีบอุ้มเจ้าแมวแล้ววิ่งไปที่คลินิกสัตว์ที่อยู่ใกล้ที่สุด

หมอทำการปฐมพยายาบาลให้และให้เธอพาเจ้าแมวกลับไปได้

"เอ่อ..หมอคะ หนูฝากมันไว้ที่นี่ได้มั้ย พอดีหนูยังไม่ได้ตัดสินใจ....ว่าจะรับเลี้ยงน่ะค่ะ"

หมอเข้าใจ ก็อยากจะรับฝากไว้อยู่หรอก แต่กรงที่คลินิกนี้เต็มแล้วล่ะ คลินิกใกล้ๆก็ห่างออกไปหลายกิโล ยังไงคืนนี้หนูนามิช่วยพามันกลับไปดูแลก่อนได้มั้ย

"..อึก..อืมม...เมี๊ยว....(ที่นี่..ที่ไหนกันเนี่ย.....)" เธอรู้สึกดีใจที่ในที่สุดเทมมะก็ฟื้น จึงอุ้มเทมมะขึ้นมากอด

เมี๊ยวว~(อืม...อุ่นจัง) หลังจากเทมมะฟื้นก็หลับต่อในอ้อมกอดของนามิ

อะฮะฮะ..มันหลับต่อซะแล้ว 

"ตกลงค่ะ แค่คืนนี้ หนูจะดูแลมันเอง" หลังจากนั้น นามิก็ได้พาเจ้าแมวกลับไปที่บ้าน

เมื่อกลับมาถึงบ้านของนามิ นามิได้วางเทมมะลงที่บนเตียง แล้วเดินไปเปิดไฟ และจัดกระเป๋าเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้

"อืม..แสงนี่มัน...?" เทมมะได้ตื่นขึ้นเพราะแสงของไฟที่ห้องนามิ

"ที่นี่..ห้องของเด็กคนนี้สินะ..." เทมมะได้กวาดสายตามองสำรวจไปที่รอบๆห้องของนามิ

"เอ๊ะ..ตื่นแล้วเหรอเจ้าเหมียว~ นี่ห้องของชั้นเอง..เอ่อ...อ้อ..จริงสิ ชั้นชื่อนามินะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

เธอ ชื่ออะไรดีล่ะเนี่ย...อ๊ะ ไม่ควรตั้งชื่อให้สินะ

ขอโทษนะ ชั้นตัดสินใจจะรับเจ้ามาโอะมาเลี้ยงแล้ว ให้รับเลี้ยงเพิ่มอีกคงไม่ไหว

เธอหมายถึงแมวที่เราช่วยไว้รึป่าวนะ ฮ่าๆ ดีจัง ถ้าเป็นชั้นที่ถูกรับเลี้ยงก็คงดี เทมมะแอบเสียดายที่ต้องอยู่ข้างนอกอย่างโดดเดี่ยวต่อไป

เห้อ นายหิวรึป่าว ชั้นยังไม่ได้ซื้อหรือเตรียมของที่จำเป็นเพื่อเลี้ยงแมวไว้เลยย อ๊ะ จริงสิ นายต้องชอบนี่แน่ นามิค้นบางสิ่งในกระเป๋า แล้วเธอก็หยิบขนมแมวเลียขึ้นมา

เอ่อ..อะไรล่ะนั่น...อย่าบอกนะว่านั่นคืออาหาร.....

เธอจะให้ชั้นกินเจ้าของเหลวที่เธอบีบออกมาจากซองนั่นเหรอ อึก..ดูไม่น่ากินเลยแฮะ

เทมมะตัดสินว่ามันสิ่งที่ดูไม่น่าอร่อยสักนิดและทำหน้าเหวอๆออกมา

55555ดูทำหน้าเข้าสิ มันอร่อยมากนะ การันตีโดยเจ้ามาโอะเลย นามิยืนยันที่จะให้เทมมะลองกินขนมแมวเลีย

งั้นเหรอ...หมอนั่นก็ว่าเจ้าสิ่งนี้อร่อยสินะ....

เมี๊ยว....(จะลองดู...ก็ได้....) เทมมะลองเลียด้วยปลายลิ้น

หลังจากนั้น เทมมะก็ไม่สามารถหยุดเลียขนมที่นามิบีบออกมาเรื่อยๆได้

น..นี่มันอะไรกัน อร่อยมากเลย ทำไมมันอร่อยขนาดนี้กันนะ

ชอบใช่มั้ยล่าา แต่ขอโทษนะ ชั้นมีแค่ซองเดียว คงไม่ช่วยให้อิ่มเท่าไร แต่คงพอช่วยรองท้องได้

เมี๊ยวว~ ม๊าววว~(อร่อยมากเลย อร่อยมากๆ) เทมมะเดินเข้าใส่นามิเอาตัวและหัวถูกับขาของนามิเพื่อแสดงความขอบคุณ

ชอบมากเลยสินะเนี่ย นามิลูบหัวและเกาคางของเทมมะ

เมี๊ยววว~(อาา..สบายจัง~) เทมมะรู้สึกเคลิ้มไปกับการที่นามิใช้มือลูบและสัมผัสตัวเขาอย่างอ่อนโยน

กลับมาแข็งแรงไวๆนะเจ้าเหมียว นามิอุ้มเทมมะขึ้นบนเตียงและแล้วทั้งคู่ก็หลับไปทั้งแบบนั้น

แต่ดูเหมือนว่าเทมมะจะลืมเรื่องคำสาปไปซะสนิท

ณ เวลาเช้าที่สดใส จนถึงตอนนี้ เทมมะยังคงไม่ตื่นและไม่รู้ว่าตัวเองกลายสภาพร่างกายเป็นคนแล้ว

"อืม..ทำไมรู้สึกเตียงมันแคบๆนะ..." แล้วในที่สุดนามิก็ลืมตาตื่นขึ้นและพบกับเทมมะในสภาพที่มีร่างกายเหมือนคน

เหะ..ล..ล..หล่อโคตร!!!

"อ๊ากก ใช่เวลาคิดแบบนี้มั้ยเนี่ย ใครกัน ทำไมมานอนตรงนี้ได้...."

ทันใดนั้น เทมมะก็ลืมตาตื่นขึ้น และยังคงไม่รู้ตัว จึงเลียที่ปากของนามิและยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วหลับต่อไปทั้งแบบนั้น

แล้วนามิที่ไม่เคยเห็นหรือเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน จึงรู้สึกช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนสลบไป

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ปล.ขนของเทมมะจะแปลสภาพเป็นเสื้อผ้า ตอนอยู่ในร่างมนุษย์ เพราะฉนั้น เทมมะไม่ได้โป๊นาจาา

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~