KISS ME MY SOL ผมรัก.คุณจูบ #คิสโซล (E-Book 30 ตอน จบแล้ว)

สวัสดีค่ะทุกคน

เรื่องนี้ได้จัดทำเป็น E-Book จบครบทุกตอนแล้วนะคะ (30 ตอน + ตอนพิเศษ) 

ถ้าใครทนรอไม่ไหวสามารถอุดหนุนกันได้เล้ยยย

หรือใครที่เพิ่งเข้ามาเจอกัน ก็สามารถลองอ่านดูได้นะคะ รับรองว่าต้องติดใจพี่คิสน้องโซลแน่ๆ

สำหรับตอนที่เปิดให้อ่านฟรีตอนนี้ จะเริ่มติดเหรียญภายหลังตั้งแต่ตอนที่ 10 เป็นต้นไปค่ะ

ฝากติดตามพี่คิสกับโซลด้วยนะคะ

#KISSMEMYSOL

Intro

“พวกมึง...” เสียงใครบางคนดังขึ้นในกลุ่ม พร้อมกับชี้มือไปยังคนที่นั่งอยู่ตรงป้ายรถเมล์มอ  

“...รู้จักน้องคนนั้นป่ะ” ต่างคนต่างส่ายหัว และมองไปยังคนที่ถูกพูดถึง

ร่างผอมบางที่นั่งจ้องไปยังเครื่องมือสื่อสารในมือ ผมยาวประบ่าสีดำล่วงลงมาปรกหน้าทำให้ไม่สามารถเห็นหน้าได้ชัดเจน ผิวตรงช่วงไหล่และคอที่โผล่พ้นเสื้อแขนยาวออกมานั้นขาวเนียน กางเกงขาสั้นแบบพวกผู้ชายวัยรุ่นทั่วไปใส่ ขาที่โผล่พ้นกางเกงมานั้นขาวและเนียนไม่ต่างกัน มันดูเหมือนผิวผู้หญิง แต่ความเก้งก้างและร่างสูงโปร่งทำให้ดูออกว่าคนที่นั่งอยู่เป็นผู้ชาย

“นั่นอ่ะรุ่นน้องคณะเรา” เสียงคนพูดดูจะตื่นเต้นและมีอารมณ์ร่วมแฝงอยู่มาก จนทำให้เพื่อนในกลุ่มเริ่มสนใจ อันที่จริงคนที่นั่งอยู่ก็พาให้สนใจด้วยนั่นแหละ

“มึงคอยดูหน้านะ กูมองมาตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งละ หน้าสวยชิบหาย”

“อ้าววว ผู้หญิงเหรอ ทำไมกูไม่เคยเห็นวะ”

“ไม่ๆ ผู้ชายนี่แหละ แต่หน้าสวยไง”

ไม่ทันไรนักรถเมล์มอก็วิ่งเข้ามาจอดเทียบป้าย คนที่กำลังถูกจ้องมองลุกขึ้นก่อนที่จะเดินขึ้นรถไป พลันสายตาหวานคมกลับเหลือบมองมายังชายกลุ่มใหญ่ เหมือนจะรู้ว่าถูกนินทา

ใบหน้าสวยคมไม่ได้ดูหวานราวกับผู้หญิง แต่ก็ไม่ได้หยาบกร้านเหมือนผู้ชาย พร้อมกับผมยาวที่ทัดหูอยู่ข้างหนึ่ง ทำให้ทุกคนต่างก็รู้สึกว่าคนๆ นั้นมีแรงดึงดูดสูง แม้กระทั่งกับเพศเดียวกัน

เพียงชั่วครู่สายตาที่เรียบเฉยคู่นั้นก็ผินกลับไปมองทางเดิม แววตาที่ดูนิ่งไม่สนใจอะไร เหมือนไม่ได้ตั้งใจจะมอง

“อืม ก็สวยดีว่ะ” เพื่อนอีกคนในกลุ่มเปรยออกมา

“ใช่มั้ยมึง แต่หยิ่งชิบหาย พวกกูเคยไปแซวตอนอยู่ปีหนึ่ง ไม่มีการตอบรับ ไม่หือไม่อือ ไม่แม้แต่จะมองพวกกู กูไปถามรุ่นน้องคนอื่นมันก็บอกว่าไม่เคยคุย คุยแล้วไม่ตอบบ้าง หรือพูดนิดพูดหน่อย แบบโลกส่วนตัวสูง”

อธิบายได้เข้าใจไม่ยาก ทุกคนต่างเห็นพ้องต้องกัน เพราะสายตาที่มองมาเมื่อครู่มันดูว่างเปล่าจนคนถูกมองรู้สึกไร้ค่า

เว้นแต่คนเดียว...

คนเดียวที่ถูกสบสายตา...

แม้เพียงนิดเดียว แต่ก็เหมือนมีแรงดึงดูดมหาศาลให้จ้องตามอย่างไม่ลดละ จนกระทั่งรถคันใหญ่วิ่งออกไป เห็นเพียงแต่ปลายผมสีดำสะบัดต้องลมของคนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง

“มึงรู้ป่ะว่าชื่ออะไร” สายตายังคงจ้องตามไป พร้อมปากที่เอ่ยขึ้นเบาๆ

“โซล... โซลมั้ง ถ้ากูจำไม่ผิด”

“โซล...”

อีกด้านหนึ่ง...

สำหรับช่วงบ่ายอ่อนๆ ที่ไม่ค่อยมีคนเตร็ดเตร่ไปมาตามถนนเพราะส่วนมากนักศึกษาจะเข้าเรียนหรือไม่ก็กลับหอกันหมดแล้ว ปรากฏร่างโปร่งบางนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์มอ รอรถสายที่ผ่านไปทางหอพัก แต่นั่งอยู่คนเดียวไม่ได้นานก็มีเสียงพูดคุยของคนกลุ่มใหญ่ใกล้เข้ามา

ให้ตายสิ...

คนที่นั่งอยู่สบถขึ้นเบาๆ ในใจ นึกเกลียดสถานการณ์แบบนี้เป็นที่สุด ทำไมน่ะเหรอ...ก็เพราะกลุ่มคนที่กำลังเดินมาเป็นพวกรุ่นพี่ในคณะเดียวกัน ถึงจะคุ้นหน้าแต่ก็ไม่ได้สนิท อันที่จริง...ไม่ได้รู้จักกันเลยมากกว่า ไม่อยากยกมือไหว้ ไม่อยากทักทาย เพราะมันก็ไม่ได้สำคัญอะไร พวกนั้นคงจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ

แล้วถ้าจำได้ล่ะ?

เพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่น่ารำคาญตรงหน้า สิ่งที่เขาเลือกทำตอนนี้คือการก้มหน้า พยายามสนใจโทรศัพท์ตรงหน้าจนกว่ารถจะมา

ไม่กี่นาทีต่อมารถเมล์มอก็มาช่วยไว้ได้ทัน ไม่รอช้าคนที่นั่งอยู่ก็รีบผุดตัวลุกขึ้นเดินไปที่รถทันที แต่สายตาเจ้ากรรมดันหันไปสบตากับคนๆ หนึ่งที่ยืนอยู่ในกลุ่มใหญ่นั้น...

ผู้ชายที่คุ้นหน้าคุ้นตา ผู้ชายที่ตัดสกินเฮดแต่กลับหล่อเหลาดึงดูดสายตา ทั้งการจ้องตากลับมาแม้เพียงชั่วครู่ก็ทำให้หัวใจเต้นแรง ภาพวันแรกที่เจอกันยังตราตรึงในความทรงจำ...

พี่คิส...