ลิขิตฟ้าข้ามภพ

        ฉันชื่อว่า​ "ลีซอนบิน"  ตอนนี้อายุ​ 28  แล้วค่ะฉันมีเพื่อนสนิดคนหนึ่งเธอชื่อ​ "คิมยอนจี"  เราคบกันมา10ปีแล้วตั้งแต่สมัยมัธยม​  วันนี้ฉันนัดเธอมาพบที่ร้านคาแฟ่​ แห่งหนึ่งในกรุงโซล​  "ไงจ๊ะ​ ซอนบิน​  สบายดีรึป่าว"  เธอพูดกับฉัน​  "สบายดีสิ​  คงรอนานสิน่ะยอนจี"  ฉันตอบเธอพลางอมยิ้ม​  เราพูดคุยกันสักพัก​ แต่ฉันก็ขอตัวกลับก่อนก่อนเพราะวันนี้ฉันมีเดทกลับแฟนหนุ่มของฉัน​  เขาชื่อ​ "อีวาน" คบกับฉันมา3ปีแล้ว  ฉันขับถออกมารอเขาที่อาพาทต์เมนส์หรูบนดาดฟ้าแห่งหนึ่งในปูซาน​  แต่น่าตกใจเพราะฉันกลับพบแต่ความว่างเปล่าไม่มีโต๊ะหรือว่า​ คนอื่นๆ​  ซักพักอีวานก็ออกมาพร้อมกับยอนจี​  ฉันตกใจนิดหน่อยที่เห็นพวกเขา2คนมาด้วยกัน​ แต่ระหว่างที่ฉันจะพูด​ อีวานก็พูดออกมาก่อน​   "เราเลิกกันเถอะซอนบิน"  ฉันได้ยินคำนั้นก็หัวเราะออกมา​ เพราะคิดว่าคงเซอร์ไพร์ฉันแน่​  แต่​ อีวานกลับพูดจนฉันแทบสะติหลุด​ "นี่​ ฉันพูดจริงๆน่ะ​ ยัยสมองกลวง"  ฉันจึงโต้กลับเมื่อได้ยินดังนั้น​ "นี่​ จะว่าฉันมากไปแล้วน่ะ​ คิดจะเซอร์ไพร์อะไรแบบนี้"   แต่อีวานกลับบอกว่า​ " เซอร์ไพร์หรอ55555​  เธอนี่มันโง่จริงๆ​ ฉันน่ะตั้งใจจะเอาเงินเธอเท่านั้น​ แต่เธอนี่มันโง่เกินไป​ หลอกให้เงินฉันมาถึง3ปี​ ยัยโง่"  ฉันตะลึงกลับคำพูดของอีวานจนร้องไห้ออกมา​ ไม่จริง​ ไม่จริง    อะไรกันเรารัก​ไม่​ ไม่​  ไม่​   ฉันหันหน้าไปมองยอนจีด้วยน้ำตาที่มันไหลไม่ยอมหยุด​ แต่ยอนจีกลับยิ้มอย่างสะใจ​ แล้วพูดว่า​ "เเกนี่มันโง่​ จริงๆดูไม่ออกหรอว่า​ ร้านเสริมสวยฉันกำลังหาเงินซ่อมแซม​  ฉันขอยืมเงินแกดีๆ​ แต่แกกลับไม่ให้ฉัน​  ฉันเลยต้องยอมใช้ไม้แข็งให้อีวานแฟนของฉัน​  มาล่อเอาเงินแกไปไง​  55555"  ยอนจีหัวเราะอย่างบ้าครั่ง​ ฉันถึงกลับซุดยืนไม่อยู่นี่มันอะไรกัน​  นั้นเพื่อนรักฉันที่เราคบกันมา10ปี​ มือไม้แขนขาของฉันมันสั่นไปหมด​ น้ำตาพรั้งพรู้ออกมา​ออกมาราวกลับว่า​  มันไม่มีวันหยุด​  ชีวิของฉันไม่เหลือใครแล้ว​  พ่อแม่ตายตั้งแต่เรียนจบ​  ฉันปล่อยให้พวกเขาทั้ง2​ ด่าว่ากันอย่างเจ็บปวด​    จนกระทั้ง​ คำที่ยอนจีพูดมา  "อีวานค่า​ ถึงเวลาแล้ว​เราฆ่ามันเถอะ"  อะไรน่ะจะฆ่าฉันหรอ​  อีวานหยิบมีดมาพร้อมกับยอนจีที่ค่อยๆเดินมาหาฉันที่ละก้าว​  ฉันพอได้สติก็ค่อยลุกขึ้นเดินถ้อยหลังทีละก้าวจนสุดแล้ว​  ถ้าก้าวถ้อยหลังอีกฉันต้องตกตึกแน่​  แต่ไม่ทันไรฉันรู้สึกว่าอะไรก็ไม่รู้มันอยู่ในร่างกายฉัน​ และฉันก็ต้องตกใจเมื่ออีวานเอามีดมาแทงฉัน​  ความรู้สึกเจ็บราวกลับว่าฉันจะตายแล้ว​  ยอดจีพลักฉันลงมาจากตึก​ ความรู้สึกของฉันในตอนนี้​ นี่ฉันกำลังจะตายหรอ​ ทำไมต้องตายในมือคนรักและเพื่อนสนิด​ แต่อยู่ๆสุริยปราคาก็เกิดขึ้น​  รู้สึกว่าแสงอะไรแวบๆ​ ความเจ็บปวดทำไมมันไม่รู้สึ​ก​  พอลืมตามาอีกที​ ฉันอยู่ที่ไหนเนี้ย​  ในห้องแปลกๆเหมือนสมัยก่อน​  อยู่ๆก็มีคนพูดว่า​

 "นายหญิงเจ้าค่ะ​ คุญหนุฟื้นแล้วเจ้าค่ะ"   ใครคือ​ คุณหนู​  แต่รู้สึกว่ามึนหัวแล้วปวดตามตัวนิดหน่อย​  ไม่ทันไร​ ผู้หญิงราวอายุ​40 กว่าๆ​ ก็พูดขึ้น​ "​ เป็นไรไหมยอนฮี"   ใคร​ ใครคือยอนฮี​  ฉันจึงตอบว่า  "คุณคือใครค่ะ​  แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง"  ผู้หญิงคนนั้นดูตกใจนิดหน่อย​  " แชยัง  ไปตามหมอมาเร็ว"   ซักพักฉันก็รู้สึกว่าเปลือกตามันปิดแล้ว​ ทุกอย่างก็มืด​  พอฉันตื่นมา  "ที่นี่ที่ไหน" ฉันโวยวาย​  มีผู้หญิงแต่งตัวแปลกๆมาคอยจับแขนฉันให้นั้งลง​ "คุณหนุเจ้าค่ะ​ คุณหนุจำ​ แชยังไม่ได้หรือเจ้าค่ะ"  แชยัง​ ใครคือแชยัง​  "เธอคือใคร​  แล้วทำไมถึงเรียกฉันมาคุณหนู"  "ก็คุณหนูเจ้าค่ะท่านน่ะ​  ตกมาจากต้นท้อจนความจำเสื่อมเจ้าค่ะ"    อะไรน่ะใครตกจากต้นท้อ​ "แล้วที่นี่คือที่ไหน"  "แหมคุณหนูก็​ ที่นี่คือจวนเสบาบดีฝ่ายขวาไงเจ้าค่ะ"  เสนาบดีอะไรกัน​ ​"แล้วนี่​ใครคือในหลวง​ เอ้ย​  พระราชาน่ะ"   "ก็พระเจ้าซุนโจไงเจ้าค่ะ"  " งั้นก็แปลว่านี่คือ​ สมัยโชซ็อน"   "เจ้าค่ะคุณหนุ"   O my.​god.​ โซช็อนงั้นรึ