กระเป๋าหน้าท้อง

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

     กาลครั้งหนึ่ง ณ ป่าแห่งหนึ่ง ความทุลกันดารทำให้ที่นี้แทบไม่มีสัตว์ตัวไหนเข้ามา แต่แล้ววันหนึ่งไฟในใจถูกประจุอีกครั้ง ดินแดนที่สร้างชีวิตใหม่ให้กับพวกเรา ความอุดมสมบูรณ์ สถาพอากาศ โดยเฉพาะที่ตั้ง ที่อยู่เพียงแค่ฝั่งตรงข้าม ไม่สิ คงใช้คำว่า แค่ไม่ได้ เพราะการเดินทางที่ต้องข้ามหลายหุบเขา เนินเขา และทางลาดชัน มันไม่ง่ายเลยสักนิด แต่ก็ไม่ยากเกินไปสำหรับ จิงโจ้ อย่างผม

       ผมจะใช้ศักยภาพของตัวเองอย่าง กระเป๋าหน้าท้อง ดังนั้นหน้าที่ของผมคล้าย รถเคลื่อนที่ การแลกเปลี่ยนกลับสิ่งที่ผมจะได้ คือ ผลไม้และผักรวมทั้งหมด 3 ชนิด น้ำดื่มสะอาด และใบไม้ใบใหญ่สำหรับสร้างที่อยู่อาศัย 

      “รอผมด้วยสิครับ” เสียงของเจ้าหนูน้อยอ้อนวอน ผมอุ้มหนูน้อยหูใหญ่ขึ้นมา ก่อนจะยิ้มหวานๆให้

      “ต้องมีของให้พี่จิ้งโจ้ก่อนนะหนูน้อย ถึงจะพาไปได้” ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง

      หนูน้อยรีบควานหาและหยิบของออกจากหูใบใหญ่ แครอท แอปเปิ้ล ผักบุ้ง น้ำดื่มสะอาด และใบไม้สภาพดีตามที่ตกลงกันไว้ ผมรีบพาเจ้าหนูน้อยใส่กระเป๋าหน้าท้องโดยมีกระต่ายและลูกหมีร่วมทางมาด้วย

ตอนนี้ธุรกิจของผมค่อนข้างจะฟุ่งฟู ผมได้อาหาร น้ำ โดยไม่ต้องลำบากหาเอง แต่ที่พักอาศัยนี้สิ ดูเหมือนว่าผมต้องขยันรับผู้โดยสารมากกว่านี้ 

        “พร้อมไปส่งถึงที่หมาย อย่างปลอดภัย ไม่เสียแรง สะดวกแบบนี้ใครสนใจมาทางนี้ได้เลยนะครับ” ผมรีบเรียกลูกค้า 

       “ถ้าเป็นฉันพอจะใช้บริการได้ไหมคะ” แม่เสือสาวค่อยๆเดินออกมาในท่าทางที่ยั่วยวน 

      “ดูเหมือนจะไม่สะดวกนะครับ” ผมปฏิเสธอย่างรักษาน้ำใจมากที่สุด

      “เอ๋ ทำไมกันคะ ฉันมีของทุกอย่างที่คุณต้องการ หรือเพราะฉันเป็นเสือหรอ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง

   ขนาดตัวที่ใหญ่กว่าสัตว์ตัวอื่นๆทำให้ผมรับได้แค่ 1 ตัว หากฝืนไปอาจจะทำให้กระเป๋าหน้าท้องของผมจะบาดเจ็บเอาได้ แต่ถ้าผมปฏิเสธไปอีกที ชื่อเสียงธุรกิจของผมก็จะย่ำแย่ แต่ผมพอที่จะเลือกฝั่งที่เสียน้อยที่สุดไปได้

     “โอ้ ถ้าคุณมีของที่ผมต้องการครบก็เชิญได้เลยครับ ให้ผมอุ้มหรือคุณจะเข้ามานั่งเองดีหละครับ” ผมพูดหยอกล้อ 

    “เดี๋ยวฉันเข้าไปนั่งเองค่ะ” เสียแค่กำไร ดีกว่าเสียลูกค้าไปด้วย 

     “พร้อมไปส่งถึงที่หมาย อย่างปลอดภัย ไม่เสียแรง ตอนนี้ว่างให้บริการได้แล้วนะครับ” ผมตะโกนเรียกลูกค้าอีกครั้ง สัตว์ต่างๆหันมาสนใจและวิ่งกรูเข้ามาทันที

    แต่โชคก็ยังคงไม่เข้าข้างผม

     “รีบๆหน่อยหละ ผมไม่มีเวลาว่างทั้งวัน” เจ้าหมีควายสีดำพูดขึ้น

       “อ่า” ผมเผลอถอนหายใจออกมาเบาๆ

     “อะไรกัน แค่นี้หงุดหงิดแล้วหรือ” เขาขึ้นเสียง

   “ถ้าไม่ว่าอะไร หนูขอร่วมทางไปด้วยได้ไหมคะ วันนี้วันเกิดพี่ชาย รบกวนด้วยนะคะ” กระรอกสีเผือกพูดแทรกด้วยน้ำเสียงเกรงใจ ผมไม่เคยอยากให้กระเป๋าหน้าท้องผมใหญ่ขึ้นอีกเท่าตัวมากเท่านี้มาก่อน ผมก้มตัวพร้อมปลอบกระรอกน้อยอย่างใจเย็นที่สุด

       “จิ้งโจ้อย่างผมเข้าใจ ครอบครัวสัตว์สำคัญเสมอ แต่ต้องขอโทษจริงๆนะครับ ผมจะรีบไปและรีบมาให้เร็วที่สุ..”

       “รวดเร็วดั่งสายลม นั้นคือผมที่ว่องไว หากใครต้องการไป ขึ้นหลังมาพร้อมควบเอย” สัตว์ต่างๆพากันแตกตื่น รวมถึงผมเองด้วยเช่นกัน อาจสร้างความสุขให้สัตว์อื่นๆ แต่ไม่ใช่กับผมเพราะนั้นคือม้าควอเตอร์ ถึงแม้เขาจะบรรจุสัตว์ไม่ได้มาก แต่ด้วยความเร็วในการวิ่งทำให้เขาสามารถรับลูกค้าได้มากกว่าผมเกือบๆเท่าตัว 

        บุคลิกที่มั่นใจและน่าเกรงขามสร้างความน่าเชื่อถือให้เจ้านั้นอย่างเต็มที่ 

     “ไม่เป็นไรค่ะจิงโจ้ ขอบคุณนะคะสำหรับความใจดีที่จะรีบไปและรีบมา ดีจังเลยนะคะที่ตอนนี้มีคุณม้าควอเตอร์แล้ว” เธอยิ้มก่อนจะรีบวิ่งพุ่งไปหาเขา แบบนี้แย่กว่าเดิมแน่ ผมไม่รอช้า

      “ไม่ได้นะครับ” ผมรีบกระโดดไป “รู้ตัวหรือเปล่าแบบนี้เรียกแย่งงานคนอื่น” ผมพยายามยืนด้วยท่าที่เกรงขามเช่นกันแม้มันจะออกมาดูตลกในสายตาสัตว์อื่นก็ตาม

      “ใครกันที่เอ่ยปาก เสียหายมากต่อตัวเขา เรามาช่วยแบ่งเบา ภาระนั้นบรรเทาเอย” 

     “ผมไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือ และนี่เป็นงานที่ผมคิดค้นคนแรก อย่ามาทำเหมือนเป็นงานของพวกเราสองคนสิครับ” ผมยืนกรานพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมเสียกำไรไปแล้ว ผมจะไม่ยอมเสียลูกค้าไปอีกแน่ 

    “เพื่อนพ้องต่างสำคัญ อย่าลืมกันสิจิงโจ้ ถ้ามัวโม้จะช้าเอา ทุกคนเล่าอยากจะไป ดินแดนใหม่ที่สมบูรณ์ ฉะนั้นเราต้องช่วยกัน หวังว่าจะเข้าใจกัน ขอร้องพลันฉันมาดี” ว่าเสร็จคุณม้าควอเตอร์ก็รีบควบขาหน้าทั้งสองที่มีกระรอกเผือกนั่งบนหลังทันที แบบนี้แย่จริงๆ ผมเสียกำไรไปแล้ว และตอนนี้ผมกำลังจะเสียลูกค้าไปอีก     

      “พร้อมไปส่งถึงที่หมาย อย่างปลอดภัย ไม่เสียแรง” ผมตะโกนเรียกลูกค้าทั้งๆที่ลูกค้าก็อยู่ไปเต็มหมด เพราะอะไรหรอ เพิ่มการกระตุ้นให้รีบใช้บริการผมไง

     “เข้ามานั่งได้เลยครับ” 

ผมพูดกับจิ้งจกที่คลานตามทาง

     “เชิญครับ จัดสรรที่นั่งกันตามสบายได้เลยนะครับ” 

งูเหลือง

  “ชอนไชเข้ามาได้เลยครับ”

เต่า

    “เชิญครับ เต็มที่เลย”

    “จะดีหรอคะ” เสียงของวัยรุ่นแพนด้าถามอย่างเขอะเขิน

    “ดีสิครับ จะไม่ดียังไงหรอ” 

    “ก็.. หนูควรนั่งตรงไหนดีหละ..” ผมก้มมองภายในกระเป๋าหน้าท้องที่อัดแน่นไปด้วยสัตว์นานาพันธุ์

 “ให้พี่อุ้มไหม” ผมเอ่ยถาม

เธอตรงหน้าไม่ตอบอะไร เพียงแต่พยักหน้าหนักๆหนึ่งที อุ้มเธอขึ้นมา จากนั้นวางลงเบาๆภายในกระเป๋าหน้าท้องที่อัดแน่นกว่าเดิม ผมถีบขาทั้งสองข้างขึ้นฟ้า ยังไม่ทันถึงครึ่งทางผมชะงักตัวนิ่ง ผมก้มมองสัตว์ต่างๆที่นอนกระจัดกระจายอยู่ที่พื้น กระเป๋าหน้าผมฉีกขาด ความเจ็บปวดร้ายแรงจนผมไม่สามารถขยับร่างกายได้ 

      แต่ความทรมานที่แท้จริงไม่ใช่สิ่งนี้ แต่เป็นการที่ผมมีชีวิตอยู่ต่อปราศจากร่างกายที่ใช้งานได้เหมือนเดิม