ร้ายละลายรัก

ฉันร้าย เขาร้าย ไฟรักของเราแผดเผาละลายหัวใจ

> > > > > > > > > > > > > > > >

ลมพัดเบา ๆ เย็นชื่นฉ่ำใจ แต่เมื่อไหร่ที่ลมพัดกระหน่ำ ทุกอย่างที่ขวางหน้า...ระเนระนาด

“เธออยากให้ฉันเป็นลมที่พัดแบบไหนล่ะเรน”

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

ฝน...เวลาตกปรอย ๆ เย็นสบายและโรแมนติก แต่เมื่อไหร่ที่สายฝนเทกระหน่ำ ทุกอย่างภายใต้อาณัตินั้น...พังพินาศ

“นายคิดว่าฉันยอมอ้าขาให้ใครก็ได้ง่าย ๆ งั้นสินะ”

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

“ฮื่อ อุ้มหน่อย”

ปากตอบแต่ตาไม่ลืม หลับลึกไม่ได้สติ แต่คำพูดนั่นทำให้ผมอยากจะดีดหน้าผากสักที

“คงอ้อนให้คนอื่นอุ้มบ่อยสิท่า”

ผมลงจากรถ เดินอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่ง ตั้งใจจะปลุกคนขี้เซาอีกรอบ ครั้นแตะตัวพบว่ามีความร้อนบางเบา เปลี่ยนเป็นอุ้มออกมาจากรถ พาขึ้นห้อง

“กระหม่อมบางจริง”

หลังจากวางเรนไว้บนเตียง ผมหาผ้าไปชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้คนเริ่มเป็นไข้อ่อน ๆ แล้วปลุกให้กินยา

“อ้าปาก”

“ปวดหัว... อยากนอน...”

“ค่อยนอน อ้าปาก” เธอนิ่วหน้าแต่ยอมอ้าปากรับยาและดื่มน้ำตาม

“ขอนอนหน่อย” ทำเสียงอ้อนทั้งยังเอาหัวมาซุกไซ้อกผม ทำท่าจะยึดเป็นที่นอน “ตรงนี้อุ่นดีจัง”

“เธออ้อนไอ้พวกนั้นแบบนี้บ่อยสินะ มันน่า...”