ตีตรา (อัคนินทร์ & เชิญขวัญ)

“ทำแบบนี้ทำไม”

อัคนินทร์พ่นควันบุหรี่ใส่ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตาด้วยสีหน้าร้ายกาจ มองเธอสำลักควันและไอออกมาอย่างสาสมใจ ก่อนจะกวาดตาคมไปตามหน้างาม มองสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงของอีกฝ่าย ลำคอขาวเปลือยมีร่องรอยจูบและรอยฟันประปรายลงไปยังบ่าและเนินอก พุ่มทรวงที่ถูกซุกซ่อนอยู่ใต้ปมผ้าซึ่งมีมือขาวบางขยุ้มมันไว้

เขาไม่คิดจะกระชากมันออก แม้ว่า สัดส่วนกลางหว่างขาจะตื่นตัวขึ้นมาอีกเพียงเพราะมองความยับเยินตรงหน้า

“ประทับตราดีไหม”

“พี่หิน!” 

เขาจับคางมน ตรึงหน้าแดงก่ำ สบตาไหวระริกด้วยแววตาร้าย

“สำนึกเอาไว้ เธอเป็นผู้หญิงของฉัน มันจะเป็นอย่างนั้นจนกว่า...” เขาไล้ปลายนิ้วกับกลีบปากนุ่มด้านล่าง

คำพูดนั้นนุ่มนวลไม่ต่างจากสัมผัส หากคนรับกลับสัมผัสได้ถึงการข่มขู่อันเยือกเย็น

“จนกว่า...”

“...”

“เธอจะตาย”

*********************************************************

“ไม่หนี?”

สุ้มเสียงกังขาเรียกรอยยิ้มหยันตรงมุมปากนุ่ม

“คุณคาดหวังว่าจะเจออะไร เด็กสิบแปดไม่ประสีประสาเหรอ” เชิญขวัญหัวเราะออกมาเบาๆ เลื่อนมือขาวบางไปตบแก้มคร้ามแผ่วเบาหลายทีทำนองเย้าหยอกด้วยจริตสาว

“เด็กคนนั้นมันตายไปแล้วล่ะ”

“ก็ดี” อัคนินทร์จับมือนุ่มมาจูบแรงๆ “อยากเห็นจังว่าเธอเติบโตมาเผ็ดร้อนแค่ไหน”

เขาอยากรู้เหลือเกิน นางฟ้าที่โตมาเป็นแม่มดจะร้ายได้ถึงอกถึงใจขนาดไหน เสียงห้าวต่ำพร่าลงตามความตื่นตัวเมื่อเอ่ยคำพูดต่อมา

“ชักตื่นเต้นแล้วสิ”

#ตีตรา หิน วุ้น