นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
Into the wood (TMR/HP)
ร่างของหญิงสาวผมสีดำในชุดกระโปรงขาวเนื้อผ้าเบาบางนอนเหยียดยาวกลางลำธารและโขดหิน ทอมเดินเข้าไปใกล้อย่างเงียบเชียบ ไม้กายสิทธิ์เตรียมพร้อม
ผู้เข้าชมรวม
1,421
ผู้เข้าชมเดือนนี้
5
ผู้เข้าชมรวม
1.42K
หมวด : แฟนฟิคฝรั่ง
อัปเดตล่าสุด : 23 เม.ย. 63 / 21:16 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
Into the wood
(TMRHP #Tomarryweekly)
(Female Harry Potter)
Fairy tale theme
สวัสดีค่ะ Daisy Selvin นะคะ
เป็นนักอ่านมานาน ขอเป็นนักเขียนบ้าง พยายามเต็มที่แม้จะประหม่ามากก็ตามค่ะ เราชิป
TMR/HP มานานแล้ว ชอบมาก ๆ จนอยากแต่งเรื่องราวของพวกเขาค่ะ
เห็นในทวิตเตอร์มีแท็ก #tomarryweekly เลยขอเล่นด้วยซะเลย
ขอให้สนุกกับเรื่องราวนะคะ
คิดเห็นอย่างไรคอมเม้นท์ได้ตามสบายเลยค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน๊า
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Into the wood
(TMRHP #Tomarryweekly)
(Female Harry Potter)
Fairy tale theme
ทอมำลัร่วหล่นสู่วามมื
ยัถือว่าโีที่เาไม่สิแมานเผลอทำไม้ายสิทธิ์ร่ว หลัาเือบพ่ายแพ้ให้ับแรโน้มถ่วโลที่พร้อมะึร่าลเหวลึหาไม่เป็นเพราะไหวพริบอันรวเร็วในารร่ายาถาึร่าเ้าสู่ริมผา ทอมะโหน้ามอหุบเหวนั้น ยาะาเาวามลึอมัน สีำอรัิาลบ่บอเป็นอย่าีว่า้นหลุมลึมหึมานี้ไร้ที่สิ้นสุราวับนรทาร์ทารัสอย่าไรอย่านั้น ทอมสูลมหายใลึ ถอยห่าาริมหน้าผา หันมาสำรวสิ่แวล้อมรอบาย
ป่า...
รอบัวเาเ็มไป้วยแมไม้นานาพรร ้นไม้สูให่เสมือนยัษ์หลัหลั่น ยืน้นทะมึนทึนบบัแสอาทิย์ พวมันูราวับายร่าสูในุาเยาวสีำที่าแนไปทั่ว ทอมสะบัไม้ทีหนึ่ แสไฟาปลายไม้ายสิทธิ์เป็นแสสว่าเียวท่ามลาวามมืมินี้ อยู่ริมหน้าผาแบบนี้ไร้ประโยน์หาเาอยาหาทาลับออไปาที่นี่ ันั้นเาวรเินสำรว อย่าน้อย็มีหวัมาว่า
เ็หนุ่มร่าสูึเินลึเ้าสู่ป่าแสนน่าลัวนี้ อย่าโเี่ยว มีเพียไม้ายสิทธิ์ิาย
ป่าแห่นี้่าแปลประหลา เามั่นใว่าเินเ้ามาลึพอสมวร แ่ไม่เห็นแม้แ่เาอสัว์ป่าหรือวี่แววอสิ่มีีวิเลย เสียสวบสาบอฝีเท้ายืนยันวามรินี้ว่าเาเป็นเพียสิ่มีีวิเียวภายในป่า อาทิย์ยัไม่ินยัมีแสแทอแสลมาบ้าแม้ะถูบบัโย้นไม้สูและเมหมอ็าม เ็หนุ่มเิน่อไปอย่าระแวระวัภัย ูไม้สูั้ท่าเรียมพร้อมหาเิเหุไม่าฝัน
ทอมอยาะ่น่าให้วามับโ่เ่าอเาเหลือเินที่ไม่หัห้ามใเอื้อมมือแะอัมีสีนิลพิศว้อนนั้น ไม่อย่านั้นเานั่แ่วทานมื้อเย็นอยู่ับพวมัลฟอยแล้ว
ปิเทอมฤูร้อนหลับปีห้าในโรเรียนาถาพ่อมแม่มและเวทมนร์ศาสร์ฮอวอส์ อบาัส มัลฟอย ทายาทหนึ่เียวอระูลเลือบริสุทธิ์ผู้นิยามนเป็นเพื่อนสนิทอทอม ริเิ้ลวนเามาพั้วยันที่ฤหาสน์อระูลในส็อแลน์ ทอมไม่ปิเสธ้อเสนอแสนเย้ายวนนี้แล้วแทนที่ัวเอลับไปอยู่สถานเลี้ยเ็ำพร้าแสนโสโรแห่นั้นแน่ อย่าน้อย็ไม่ใ่ฤูร้อนนี้ มันวระผ่านไปไ้้วยี เาอยู่ที่ฤหาสน์นานหนึ่เือนแล้ว ปรับัวเ้าับวามเป็นอยู่ที่หรูหราอย่าที่เาไม่เยสัมผัสมา่อนไ้อย่าี มันวระผ่านไปไ้้วยีถ้าเาเพียแ่ะไม่แะไอ้อัมีบ้า ๆ ้อนนั้น
ทอมพ่นลมออมาัพรืให่
อัมีสีนิลนาเท่าำมือวาบนโ๊ะในอหลืบอห้อเ็บอศาสร์มือระูลมัลฟอย เามัะเ้ามาสอส่อสิ่อ้อศาสร์มืพวนี้อยู่บ่อยรั้ในบาวันที่เบื่อหน่ายหรือรำาอบาัสมาเ้าทอมะมาััวเออยู่ที่ห้อนี้ อ่านหนัสือศาสร์มืหายาหลายเล่มหรือ้อมอเรื่อประับ ้าวอ ไ้เป็นั่วโม ๆ เาเรียนรู้าถาศาสร์มืหลายอย่าาหนัสือในห้อนี้หลายาถาเลยแหละ
บ่ายนี้็เป็น่วเวลาหนึ่ในิวัรประำวันอทอมที่ะเ้ามาที่ห้อเ็บอ เารื้อ้าวอ้วยวามระมัระวันเอเ้าับแสแวววาวอเ้า้อนสีำนี้เ้า ่อนที่ะทันไ้ยับยั้ัวเอทอม็เอื้อมมือไปแะ และนั่นทำให้เาหายัวมาโผล่ที่ป่านี่อย่าไรล่ะ เยี่ยมไปเลย
ันะออไปไ้ยัไ? อัมีสีนิล ถ้ามันเป็นุแนำทาพาันมาที่นี่ มัน็วรพาันลับไปไ้ แ่ปัหาือมีบ้านั่นหายไปแล้ว!เ็หนุ่มนึถึสถานที่แรที่เาโผล่มา หน้าผา… ทอมหวั่นวิ ถ้ามันลเหวนั่นไปล่ะ? แบบนั้น...
เสียุััึ้นัวามิอเา ทอมหันวับมอรอบาย วาไม้ไปรอบัว มอหา้นเสีย ่อนที่ะร่ายาถา เถาไม้หนาเส้นหนึ่็เ้ามารัรึ้อมือเา ามมา้วยเถาวัลย์อีหลายเส้นวัพันรอบร่าายทอมแน่น เส้นหนึ่รัเ้าที่ออเ็หนุ่ม ทอมำไม้ายสิทธิ์แน่น พยายามอยูให้นิ่ที่สุ มันือับัมารนี่! มันวระปล่อยเาไ้แล้ว! แู่ท่ามันะไม่ใ่เพราะเถาวัลย์ยัเพิ่มแรรัรอบอ ออิเนำลัะหม สิทอมเริ่มเลือนลา
“ิฟฟินโ!” เถาวัลย์า แ่็ถูแทนที่้วยเส้นใหม่ ราวับโรธแ้น ปลายิ่สะบัผ่านแ้มอทอมสร้าแผลยาวบนใบหน้าี เลือระเ็นออมา
เาัริมฝีปา ออแรเฮือสุท้าย
ไฟ... าถา...
“เธอไม่วรทำแบบนั้นนะ”
เสียนุ่มละมุนราวโน๊นรีัึ้นภายในหัวอเ็หนุ่ม
ทอมอยาะหา้นออเสียนะ แ่เาหายใไม่ออ เาำลัะหมสิ...
แสสว่าส่อวาบทั่วอาาบริเว วาล้าเถาวัลย์สารเลวนั่น พวมันเลื้อยถอยห่าออไปอย่ารวเร็ว เสียร้อโหยหวนหวีแหลมแสบแ้วหูทำเอาทอมหูอื้อไปเลย เาล้มลุมลำอไอโล ๆ หายใเฮือเอาอาาศเ้าปอให้ไ้มาที่สุ ไม้ายสิทธิ์ร่วอยู่ปลายเท้า
เมื่อลมหายใสบ ทอมเยหน้ามอหาเ้าอเสีย แ่็พบเพียวามว่าเปล่า มีเพีย้นไม้ล้อมรอบ ไม่มีทาที่เาะินนาารไปเอแน่ ทอมว้าไม้ ลุึ้นยืนมอไปมาท่ามลาแสเิ้า
“ถู้อ เธอไม่มีทาินนาารเสียที่ไพเราะแบบนี้ไ้หรอ” เสียพูแลูโอ้อวปนเือวามบันา ๆ
พรีเฟ็แห่สลิธีรินระับไม้ายสิทธิ์ ถ้าหานี่เป็นลูเล่นอสิ่ประหลาที่สิสู่ ป่าสยอนี่ละ็... เาะไม่ยอมเสียทีให้มันเป็นรั้ที่สอแน่
เสียถอนหายใแผ่วเบา เมื่อเห็นปิิริยาท่าทาอเ็หนุ่มร่าสู “เธอไม่้อทำแบบนั้นหรอ”
“เธอเป็นใร? แสัวมา!” ทอมะอเสียั เาัะหมวามอทนหน่อย ๆ แล้ว
“ัน็อยาทำแบบนั้น แ่อนนี้่ามัน่อนเถอะ” น้ำเสียแสวามัวล ไม่สนใอารม์รุนแรอทอม “เธอไม่มีทาเลือนอาเื่อใัน เถาวัลย์ร้ายาพวนั้นะลับมา เธอโร้ายน่าูที่หลเ้ามาในอพวมัน ันยื้อไว้ไ้อีไม่นานนัหรอนะ พวมันไม่ใ่ับัมารอย่าที่เธอิ ไฟทำอันรายพวมันไม่ไ้ มีเพียแสสว่าอันเท่านั้น เพราะะนั้นทำามที่ันบอแล้วเธอะปลอภัย”
ทอมหรี่า ามรระแล้วเาไม่วระเื่อในแปลหน้า (ในที่นี้ แปลเสีย) แ่ริอย่าที่เสียนี้ว่า เาไม่มีทาเลือ ทอมไ้ยินเสียเสียสีอิ่ไม้ นั่นทำให้เาพยัหน้ายอมอย่าเสียไม่ไ้ เอาเถอะ หาเ้าอเสียเล่นุิ เาะหาทาัารเอ
“เินรเ้าำแพห้า้านหน้าเธอ” มันอยู่ห่าเาไม่ี่้าวเท่านั้น
ทอมสูหายใลึ ย่าเท้าเินรไป
แทนที่ผิวหนัะสัมผัสถึวามระายอใบไม้ แ่เารู้สึถึปุยนุ่นแทน ทอมเินทะลุมันเ้ามา แรึุเาไป้าหน้าและเมื่อมันสิ้นสุล ทอม็พบว่าัวเออยู่ลาลำธารสายเล็ล้อม้วย้นไม้สูให่ แม้ะไม่ให่เท่าพว้นรายป่าที่เาเ้ามา็ามเพราะมันมีแสอาทิย์ส่อลมา หมอหายไป วามเย็นอน้ำที่ึมผ่านรอเท้าอเ็หนุ่มปลุวามื่นัว สลัวามมึนออไป ทอมปรับสายาให้ินับแสสว่าหลัาผในป่าอับแสมานานร่วมั่วโม ที่นั่น เามอเห็นเธอ
ร่าอหิสาวผมสีำในุระโปราวเนื้อผ้าเบาบานอนเหยียยาวลาลำธารและโหิน รึ่ล่าอเธอมอยู่ในระแสน้ำ ส่วน้านบนนั้นเยอยู่บนหินสีทะมึน แนวาพาอยู่เหนือศีรษะ อี้ามอยู่ในลำธาร เส้นผมสีนาสยายยาวเ็มหินราวับหิสาวในเทพนิยาย
ทอมเินเ้าไปใล้อย่าเียบเียบ ไม้ายสิทธิ์เรียมพร้อม
ใบหน้าอหิสาวแพรวพราวไป้วยหยน้ำ เธอหลับาพริ้มราวับอยู่ในห้วแห่วามฝัน ริมฝีปาเผยมยิ้ม
ทอมระพริบาอย่าุน แ่่อนที่ะเอ่ยอะไร เสียไพเราะนั่น็ลับมา
“อโทษ้วยที่้อให้เธอมาเห็นสภาพันแบบนี้” เสียัวาลใสเอ่ยอย่าละอายใ “ันเผลอินใบไม้แห่ห้วฝันไป”
ทอมเลิิ้วสู “ถ้าเธอินใบนั่น เธอวระหลับเป็นายแล้ว”
“ันหลับอยู่ริ” เธออบ น้ำเสียมีแววหุหิ “อนนี้็แ่เพียร่าายเท่านั้น ันำลัฝันหวานอยู่่อนที่เธอะทะเล่อทะล่าเ้ามาปลุิันนั่นแหละ”
หาิ้วอพรีเฟ็สลิธีรินระุ “ันไม่ไ้...”
“เธอปลุันริ ๆ และ็้ออบุัน้วยที่ยอมื่น ไม่อย่านั้นเธอลายเป็นาิิ่ไม้ไปแล้วถ้าูาวิธีารเอารออเธอน่ะนะ” เธอวิาร์อย่าเผ็ร้อน
เอาล่ะ ถ้าแม่นี่ล้าเอ่ยประโยูแลนเาแม้แ่ประโยเียว เาะสาปเธอะ ทอมรู้ัำสาปี ๆ หลายบทเลยล่ะ ำสาปแบบที่ทรมานสาหัสสารร์น่ะนะ วาเาวาวโรน์ไป้วยประายอันรายเลยทีเียว
“อ๊ะ อ๊ะ นี่เธอะเนรุผู้มีพระุที่่วยีวิเธอั้นเหรอ? ใร้ายันะ” เสียิ๊๊ะอย่าไม่พอใอเธอเือวามผิหวัเิหยอล้อ
ทอมพยายามัเ็บอารม์้านลบที่อยาะปะทุออมาอย่ายาเย็น เาล่ะหุหินัที่เธอสามารถเาะำแพใสูะลูอเาแล้วมาเินเล่นราวับเป็นเ้าอไ้อย่าหน้าาเย ทอมศึษาศาสร์แห่ารสัใมานานหลายปีแล้ว และเาิว่าเาเี่ยวาในระับที่ไม่มีทาที่ใระอ่านใเ็หนุ่มไ้เลย
แ่เธอ
เธอเ้ามาอ่านใเาไ้อย่าไร มันราวับเธอไม่แม้แ่ะพยายามเลยันิ
“เพราะิใอันเ่าแ่และทรพลัว่าที่เธอิยัไล่ะ” หิสาวอบำถามในใทอม และ่อนที่ทอมะเอ่ยัอะไร ิเธอพุ่รเ้ารัรึิอทอมแน่น ไม่ไ้หมายะโมีหรือมุ่ร้าย มันเหมือนเธอแ่้อารให้เาอยู่นิ่และฟัเธอเท่านั้น ทอมัวแ็ทื่อ
“อย่าเสียเวลาไปมาว่านี้เลย และอย่าไ้ิที่ะสาปันเียว” เธอล่าวอย่าริั “เธอือนัเินทาที่หลเ้ามา”
อ้อ เาเป็นอย่านั้นสินะ
“เธอหลเ้ามาในป่าแห่มนรา และไม่มีทาที่ะออไปไ้่าย ๆ เธอ้อพึ่พาัน และัน็้อพึ่พาเธอ”
ป่าแห่มนราั้นหรือ?
“ันะไม่ยอมหลับนานไปว่านี้ เธอรู้ไหมว่าันหลับมาห้าวันแล้ว และถ้าเธอไม่โผล่มา ัน็หลับไปอีว่าสัปาห์แน่ ึ่นั่นไม่ีเอามา ๆ” แรรัแน่นึ้นเล็น้อย้วยแรอารม์อเธอ ทอมัะมึนนิหน่อยแล้ว
“ะนั้น เรา้อยื่นหมูยื่นแมวันหน่อย เธอ้อปลุัน และันะอบแทน้วยารพาเธอออาป่านี้” เธอยื่น้อเสนอ
ทอมพิาราำล่าวนั้น มันรับวาม้อารอเา
“หืม? ว่าไล่ะ?”
ทอมสูลมหายใเ้าลึ ๆ มีทาออทาเียวเท่านั้น ัว่วยใส่พานมาถวายนานี้เาไม่โ่มโ่หาทาเอหรอ “ล” ิอเธอรื่นเริพึพอใที่เายอมรับ้อเสนออเธอ เธอลายเือรัิอทอมออ เาพ่นลมหายใอย่าโล่อ ไล่วามมึนออไป
“ัน้อทำอะไร?” ทอมถาม เารู้สึไ้ถึวามวยเินอหิสาว่อำถามนั้นอเา ทอมเอียอให้ับอารม์แปลประหลาอเธอ
“เธอ้อ...เธอ้อูบัน” หิสาวล่าวออมาราวับยายิ่ที่ะเอ่ย อารม์อเธอแว่ไปมาในิใอทอม
ทอมถลึามอเธอ
“อะไรนะ? อย่าับพวเ้าหิเ้าายในนิยายเพ้อฝันนั้นน่ะเหรอ?”
“นั่นแหละ! อย่าถามให้มานัเ้าเ็น้อย!”
ทอมบรามให้ับำเรียเ้าัว
“อย่าเรียันแบบนั้น”
“เธอเป็นเ็น้อยในสายาอันริ ๆ นี่นา” เธอเยาะ
“ทอม ริเิ้ล”
“อะไรนะ?”
“ื่ออัน ันแน่ใว่าเธอรู้อยู่แล้ว”
“ั้น...็ถึเวลาที่เรา้อแนะนำัวันแล้วสินะ ันแฮเรียแห่ระูลพอเอร์ เรียันว่าแฮร์รี่็ไ้” ไม่ว่าเปล่า ิใเธอปัป่ายผ่านใอเาราวับอยาับมือทอมอย่าไรอย่านั้น ทอมไม่สนใ แม้สุลเธอะสะิวามำอเา็เถอะ
ร่าสูอเ็หนุ่มย่อายล้าหิสาวในลำธาร เ็บไม้ายสิทธิ์เ้าระเป๋าาเ ้อนร่าอเธอเ้ามาในอ้อมแนอเา ทอมมอรไปที่ใบหน้าอเ้าหล่อน ผู้หินนีู้อายุพอ ๆ ับเา ทอมเาว่าไม่เินยี่สิบปี นอเหนือาารประมาอายุ เาสัเเห็นว่าเธอเป็นนสวยไม่เบา ใบหน้าาวเนียน ปาที่วระมีสีอมมพูบันีู้ีเียว มูโ่และาม ทอมสลัวามิไร้สาระออไปแล้ว่อับภาริรหน้า
เาโน้มัว ปัผมออาใบหน้าหิสาว และประบริมฝีปาอทัู้่เ้าหาัน
ราวับมีระแสไฟฟ้าแล่นปาไปทั่วร่าายอทอม สัมผัสนุ่มหยุ่นอริมฝีปาเธอวระไม่มีอะไร แ่มันไม่ใ่ เารู้สึถึวามหิวโหยและระหายในส่วนลึอิใ อารม์เหล่านั้นที่เาเพียรพยายามมันเอาไว้ภายใ้ใบหน้าเรียบเยอเ็หนุ่มมาลอหลายปี ่อนะยับยั้ไ้ทัน เา็ประอออเธอให้แหนึ้น ปาเผยอออเิวนให้ไล้เลีย ทอมอ้าปาูบเธออย่าเ็มไป้วยอารม์ เาูึลิ้มรสวามหอมหวานอย่ามัวเมา รับรู้ไ้ถึแรระุที่มืออหิสาว
เธอื่นแล้ว
แฮร์รี่ยมือโอบรอบออเ็หนุ่ม บเบียเรือนร่าเ้าหาอแร่ ูบูื่มไม่ยอมแพ้ราวับนี่ือารแ่ันและเธอะยธาวไม่ไ้่าย ๆ มือเรียวอเธอย้มผมเส้นนุ่มสลวยอทอม ลูบไปมาเพิ่มวามเพลิเพลินให้เานั ทอมราอย่าพึพอใ เาไล้นิ้วไปบน้นาาวเนียนอเธอ แ่่อนที่นิ้วเรียวอเาะเลื่อนไปในที่อันไม่วรบนายอหิสาว แฮร์รี่ับมือเาและผละออาูบเร้าร้อนนี้ หน้าผาอพวเารัน ลมหายใร้อนอแ่ละนรผ่านใบหน้า นิ้วอเธอสัมผัสแผลบนแ้มอทอมอย่าแผ่วเบา เธอเลื่อนายไปที่ปาแผลและูบมัน บาแผล่อย ๆ าหายเหลือเพียราบเลือเสมือนไม่เยมีอะไรสร้าริ้วรอยบนแ้มเ็หนุ่มมา่อน เธอเอนัวออมาสบาทอม
วาสีมรู่นั้น
ลึล้ำ
ึู
าม
ทอมไม่เยเห็นนัยน์าอผู้หินไหนามเท่าเธอมา่อน และมันทำให้ใบหน้าอเธอนั้นสามารถสะใผู้นไ้อย่า้อมนร์เลยทีเียว
หน้าร้อนผ่าวอหิสาวระุ้นอารม์ทอม ทำเอาเาอยาะย้ำเธออีรอบ
ีวิอนรหน้าเพิ่มวามปรารถนาในใอเา
เธอเป็นอเา
เธอ้อเป็นอเา
และอย่าที่เป็นเสมอมา สิ่ใที่ทอม มาโวโล่ ริเิ้ลปรารถนา เามัะไ้รอบรอเสมอ...
เสมอเลยล่ะ...
“อะแฮ่ม!”
เสียระแอมอเธอปลุภวั์ในวาอทอม เาสำรวร่าในอ้อมอ เธอผมยุ่เหยิไม่เป็นทร ปาบวมเ่อ ใบหน้าแเถือ เลี่ยไม่สบาเา
ปาอทอมยยิ้ม
“พะ พยุันึ้นทีทอม” เธอสำลัประโยออมาไ้ในที่สุ
ทอมลุึ้นยืน เสื้อผ้าท่อนล่าเาเปียไปหม และนั่นหมายวามว่ามันยิ่แย่ับแฮร์รี่มาว่าเาเพราะุระโปรอเธอเปียไปทั้ัว และ มันเป็นสีาว
เ็หนุ่มร่าสูมอวิวรหน้าเพลิเพลินอย่าหน้าไม่อายเลยทีเียว
แฮร์รี่ยืนเ็มวามสู เาะทอมเอาไว้ไม่ให้ล้ม เธอเป็นหิสาวที่เี้ยว่าเา ศีรษะเธอสูแ่อเาเท่านั้น หิสาวพะวับารระวันไม่ให้ล้มนไม่ไ้สัเว่าัวเธอนั้นำลัเป็นอาหาราให้ับเ็หนุ่ม (หื่น) รหน้า ระทั่เธอ้มลเห็นเนื้อผ้าอเธอเท่านั้นแหละ
้วยวามใเธอเผลอเอามือออ และ้วยแ้าอ่อนแรอันไม่ไ้เลื่อนไหวมาลอห้าวัน็ล้มลอย่า่วยไม่ไ้ ยัีที่ปิิริยาอทอมว่อไว เาเ้าโอบประอ และอาะ้วยวามรำาใ ทอมัสินใอุ้มเธอในท่าเ้าสาวึ้นมา
แฮร์รี่้อออทอมเอาไว้ไม่ให้ร่าร่วหล่น เธอเม้มริมฝีปาแน่น อับอายอย่าที่สุ
ทอมส่เสียหัวเราะหึ ๆ อย่าอารม์ แฮร์รี่ถลึา้อมเม็ไปที่พรีเฟ็สลิธีรินอย่าุ่นเือ
“เธอมีที่พัหรืออะไรเทือนั้นใ่มั้ย?” ทอมถาม สลายบรรยาาศอันไม่อภิรมย์นี้
“้าลำธารเธอะเห็นถ้ำ บ้านอันเอ”
ทอมพยัหน้า แล้วเินรไป ไม่นาน็ถึปาถ้ำ เาสัเเห็นร่อรอยอมนรารอบปาถ้ำนั้น มันพริ้วไหวเป็นประายแวววาว
าถาพราาและเอาม
ทอม้มหน้าลมอแฮร์รี่ ไม่มีสิ่ใผ่านเอามไ้หาเ้าอสถานที่ไม่อนุา แฮร์รี่ึยมือสัมผัสเม่านมนรานั้น ทอมเิน่อไป เมื่อทะลุผ่านาถาพราามาแล้วเาึพบว่านเออยู่หน้าบ้านไม้หลัเล็อบอุ่น เิเทียนประับามทาเ้า ในะเียมีหิ่ห้อยส่อสว่าวิบวับ แฮร์รี่สะบัมือเปิประู ทอมอุ้มเธอผ่านห้ออาหารรเ้าสู่ห้อนั่เล่น เา่อย ๆ วาเธอลที่โฟายาว
เธอัวสั่น้วยวามหนาวเย็น
ทอมโบไม้ายสิทธิ์หนึ่ที เสื้อผ้าทั้อเธอและเา็แห้สนิท
หิสาวเลิิ้วมอ “อบุ สุภาพบุรุษ” เธอประ พร้อมหันไปรับาร้อนามือล่อหน
ทอมยัไหล่ เานั่ลเ้าอี้้าเาผิ วามอบอุ่นเรียวามิและสิอเาลับืนมา เาโน้มัวประสานมือวา้อศอลเ่าสอ้า ไม่สนใถ้วยาที่อยู่้าน้า
“เธอบอว่าที่นี่ือป่ามนรา” ทอมมุ่รประเ็น “มันอยู่ที่ไหน? แล้วันะออไปไ้ยัไ?”
แฮร์รี่ลืนาร้อน ปล่อยให้าไล่วามเย็นในร่าายเธอออไป เธอยับาไปมา ืนำลัวัาให้าอเธอ
ทอมรออย่าอทน
“ไม่มีใรรู้ว่ามันอยู่ที่ไหนอย่าแท้ริ ป่ามนรา แน่นอนว่าย่อมเ็มไป้วยมนร์เ่าแ่ สัว์ุร้ายหายา พือันราย มันเป็นฝันร้ายอพวมัเิ้ลเลยล่ะ”
เ็หนุ่มั้ใฟั
“ันิว่าอยู่ป่าแถบอนเหนืออส็อแลน์ แ่็ไม่อายืนยันไ้ หาทาเ้าไ้ยา เ่นเียวับทาออ”
“แ่เธอรู้ทาออใ่ไหม?”
“ันไม่ใ่นโห” แฮร์รี่้อรมาที่นัยน์าสีน้ำาลเ้มอเ็หนุ่มรหน้า
“ประูทาอออยู่ที่้านหลัสวนอบ้านไม้ัน” ประายไหวระริในวาอทอม
“แ่” แฮร์รี่ยนิ้วั “มันะเปิไ้ในืนพระันทร์เ็มว ึ่็ือในอีสอสัปาห์้าหน้า”
“สอสัปาห์รึ!?” ทอมโพล่อย่าแลใ เา้ออยู่ป่าบ้านี่ไปอีนานหรือ?
แฮร์รี่ส่ยิ้มอย่าอ่อนใ “นี่ือป่ามนรา ทอม มันือมนรา เวลาที่นี่แ่าาวามเป็นริมานะ มันเินเร็วว่า สอสัปาห์อาเป็นแ่สอหรือสามวันในโลวามริ”
ทอมพยัหน้าอย่าใเย็น แุ่หนึ่สะิวามสสัยอเา “ถ้ามัน่ายนานั้น ทำไมเธอถึยัอยู่ที่นี่ล่ะ?”
“ันิว่าเธอหิวแล้ว” เธอเไแล้วไปทาห้อรัว
ทอมมอามเธอ รุ่นิไป้วย
บ้านอแฮร์รี่มีมือล่อหนรับใ้ เพียแ่เอ่ยปาอ็ไ้าม้อาร ไม่เว้นแม้แ่อาหาร ถึเธอะมีสวนผัสวนรัวในมุมหนึ่อสวนแสนสวย รวมถึเล้าไ่และแม่วัว็าม (เธอบอว่ามันสบายเินไป ลมือทำลวามน่าเบื่อไ้ีว่า)
ารอยู่ับแฮร์รี่ไม่ไ้น่าเบื่ออย่าที่เาิ รัน้าม เธอน่าสนใทั้ ๆ ที่ิวัรอเธอนั้นแสนะธรรมาแ่ทอมอมอามเธอไม่ไ้ ารอยู่ับเธอสบายใอย่าที่ทอมไม่เยรู้สึับใรมา่อน ทอมเิบโมาอย่าไม่พึ่พาใร เาโมาอย่าโเี่ยว ระแวระวั ไม่ไว้ใหรือเื่อใใร่าย ๆ เิบให่้วยารัเ็บอารม์ภายใ้ใบหน้าสุภาพเรียบเยไม่เผยุอ่อนให้ใรไ้เห็น
แ่น่าแปล
ทอมอยาเื่อเธอ
อยาไว้ใเธอ
มันรู้สึประหลา เาไม่วรยวามไว้เนื้อเื่อใให้มนุษย์หน้าไหน่าย ๆ สิ
ทำไมัน?
ทอมเหลือบมอแฮร์รี่ที่ำลัถัผ้าพันอสีเียวผ่านอบหนัสือที่เาอ่าน (ปราว่าในบ้านมีห้อสมุนาให่ให้เาไ้อ่าน่าเวลา ในบ้านเล็ ๆ แบบนี้นี่แหละ มันเป็นผลาาถายายพื้นที่)
หิสาวเยบอว่าอายุมาว่าเา ำพูำาบารั้ใ้ศัพท์เหมือนนยุ่อน เธอทำัวสใสร่าเริ มีวามสุับีวิอเธอับารใ้ีวิในบ้านเล็หลันี้ แ่ในบารา็มีแวววามเศร้าเือปนออมาราวับเธอ็เสียใที่ใ้เวลาทั้ีวิไปับบ้านหลันี้
เหมือนุุมั
เธอเป็นใรันแน่? เหุใึถูัในบ้านัวเอ? หาทาออาป่าแห่มนรามัน่ายนานั้น ทำไมเธอึไม่ไป? เหุใึยัอยู่? ระูลพอเอร์เี่ยว้อับเรื่อนี้หรือ? เาำไ้ว่าที่ฮอวอส์มีนัเรียนาระูลพอเอร์อยู่นหนึ่ หาที่นี่ไร้าลเวลาสำหรับเธอ (อมะั้นหรือ?) เธอเป็นบรรพบุรุษอฟลีมอนท์ พอเอร์รึเปล่านะ? และปริศนาที่้าาใเาสุ ๆ ือทำไมเธอถึมาเินเล่นในิใเ้าไ้อย่า่ายายถึเพียนี้? มัน...
“ันแทบะเห็นฟันเฟือารทำานในสมออเธอแล้ว และมันแทบะระเบิเลยล่ะ” เธอถอนหายใออมา เธอลุมาเอื้อมับมือเา ึให้เาเินามเธอออไปที่สวน
นี่็เป็นอีหนึ่ปริศนาสำหรับเา ทอม ริเิ้ลผู้ไม่อบารสัมผัสเ็มใยิ่ว่าเ็มใที่ะให้เธอสัมผัสเา ไม่ว่าะับมือ แะไหล่ อ หรือแม้แ่...
เวลาแ่สิบวัน เารู้สึไม่เหมือนเาเท่าไหร่ แ่มั่นใว่ามันไม่ใ่ยาเสน่ห์
แฮร์รี่นั่ลที่พุ่มห้า้านหนึ่ ุทอมให้ลนั่้าัน เธอเอนายมาพิอเา ทอมลูบเส้นผมเธอไปมา สายลมพัผ่าน อาาศเห็นสบายพลอยให้ใสบ แม่นำลัป้อนอาหารให้ลูน เสียิ๊บ ๆ อพวมันทำให้บริเวนี้ไม่เียบเหาเินไป
แฮร์รี่มอรไป้าหน้า เล่นนิ้วมือเรียวยาวอทอมไปพลาะเอ่ย “ันถูสาปเมื่ออายุย่า19 ปีเมื่อ300 ปี่อน” ทอมนั่นิ่ “้วยวามผิที่ไม่อาให้อภัยสำหรับนที่สาปัน”
“เพื่อนอันเอ” ทอมระับอ้อมอ เาไม่รู้ว่าทำไปทำไม มันราวับเาปลอบใเธอ แ่เาไม่อบให้เธอเศร้า
“เ็หนุ่มนหนึ่ เาเิในระูลที่เป็นศัรูับระูลอัน ทั้สอระูล่าแ่แย่ิีิเ่นในทุ ๆ ้าน ันถูฝึมาให้เลียทุนในระูลนั้น ฝึให้เป็นแม่มที่เหนือว่าศัรูอรอบรัว ันวระเลียเาอย่าที่นอื่น ๆ ในระูล่าเลียทุนในระูลเา รัน้ามเมื่อไ้รู้ััน ันหลุมรัเา” ทอมหยุลูบผมหิสาว ไม่นาน็ลับไปลูบ่อ
“วามรัอเราอามท่ามลาวามัแย้อสอระูล เราลัลอบพบันในทุโอาสที่เป็นไปไ้” เสียอเธอมีวามเศร้า “แ่นั่นแหละที่เาว่า วามสุมัอยู่ไ้ไม่นาน พี่ายอันรู้วามริเรื่ออเรา เาท้าวลับนรัอัน าร่อสู้เป็นไปอย่าุเือเพราะทั้สอ่า็เป็นพ่อมที่เ่า แน่ล่ะ บานเ่ว่าและทรพลัยิ่ว่า” ทอมไม่อบวามมื่นในน้ำเสียเธอเลย “มันบลที่พี่ายอันาย” น้ำาหยลบนมืออทอม “เรื่อไปถึหูพ่ออัน สอระูลหันหน้าเ้าหาัน พ่อันะเอาโทษายเาให้ไ้ แ่เาลาและเ้าเล่ห์มาสมเป็นสลิธีริน” แฮร์รี่อมยิ้ม
เธอเรียนที่ฮอวอส์
“เาอ้าารวล นั่นึทำให้เารอัวไปไ้ แ่มันไม่เพียพอสำหรับเพื่อนอันผู้เป็นู่หมั้นอพี่ายัน เธอ้อารให้เาายอย่าเ็บปวทรมาน” แฮร์รี่เม้มปาแล้วเล่า่อ “แ่เธอทำอะไรพ่อมทรพลัอย่าเาไม่ไ้ เธอึหันมาเล่นานันแทน”
“...”
“เารัันเหมือนที่ันรัเา เพื่อนอันมอว่านั่นือุอ่อนที่สุอเา เธอึวาอุบายลัพาัวันมา่อนไว้ที่นี่ สาปัน้วยำสาปโบราที่ทำให้ันไม่มีวันไ้เอับนรัอันอี าันทั้เป็นมันทุ์ทรมานยิ่ว่าาายเสียอี เาามหาันอยู่หลายปีในะที่ัน็ร่ำไห้ ้วยวามสิ้นหวัเาเ้าสู่ศาสร์มือย่าเ็มัว ทำทุวิถีทาเพื่อหาัวัน และเาเ้าใล้มันมาเหลือเิน แ่็นั่นแหละไม่มีอะไรมาไ้โย่าย วิธีอเาร่าีวิผู้นไปมา รวมถึเพื่อนอัน้วย เาถู่าายโยหนึ่ในผู้รัวามยุิธรรมทรพลัที่สุในยุนั้น” น้ำาไหลอาบเ็มแ้มเธอ “ันรู้สิ แน่ล่ะ มันเหมือนถูวัหัวใออมานอาย ันร้อไห้นหยาน้ำาเหือแห้ หมอาลัยายอยาอยู่หลายปี และวันหนึ่ัน็ัสินใ ไม่วนวายออาที่นี่ เพราะมันไม่มีใรรออยันอี่อไปแล้ว”
ทอม้มลมอเธอ ราวับไม่เยเห็นเธอเ็มามา่อน
“มันไม่ใ่เพราะันััวเอหรอ แ่ันเลือที่ะอยู่เอ นั่นือเรื่อราวอัน ทอม ริเิ้ล”
ทอมปานิ้วไล่น้ำาออาใบหน้าอเธอ “ายหนุ่มนนั้นื่อระูลอเาืออะไร?”
วาสีมรมอเาอย่ามีวามหมาย
“๊อนท์”
ร่าอทอมแ็ทื่อ และ่อนที่เาะเอ่ยอะไร เธอ็โน้มัวมาูบเา แฮร์รี่แทรเ้ามาในิใอเา ปล่อยสายธารแห่วามทรำลอ300 ปีอเธอไหลสู่ิเา ภาพเา เธอ ารวล ูยัษ์ ฮอวอส์ สภาพอเาหลัาเธอหายัวไป...
เฮือ!
ทอมสะุ้สุัว ผะออาร่าเธอ เหนื่อยหอบราวับวิ่มาราธอนหลายั่วโม มืออเธอปัเป่าเหื่อาฬออาใบหน้าอเา ปลอบโยนิใสับสนวุ่นวายอเ็หนุ่ม
เาือนรัอเธอในาิ่อน
แรึูพวนั้น
วามปรารถนาที่เามี่อเธอ
พระเ้า มันลัวไปหม
ทอมมอเ้าไปในวาสีเียวระ่านั้น
เธอเป็นอันอย่าแท้ริ
่อนที่เธอะั้าน เา็อยู่เหนือร่าเธอแล้ว
ายเปลือยเปล่าอนทัู้่อรัแนบแน่นอย่าที่ไม่เยเป็นมาเนิ่นนานนับหลายร้อยปี
นับาวันนั้น เา็ไม่เยห่าายเธอ
ทอมามิเธอไปทุที่ อแนบอ ุมพิไม่รู้เบื่อ ร่วมรัเมื่อรัิาลมาเยือน แสวามรัเท่าที่นไร้ใอย่าเาะสามารถ เหมือนับายหนุ่มนนั้น ราวับไม่มีสิ่ใสำันอาพวเาสอน
เสียหัวเราะอแฮร์รี่เป็นเสมือนหยาน้ำรล้นไม้ภายในิใเา เิมวามุ่มื่นให้ใหยาบระ้านานนับปีอเา
ทอมมีวามสุ
อย่าที่ทั้ีวิไร้วามรู้สึอเาะมีไ้
่วเวลาที่เาใ้ร่วมับแฮร์รี่ ทอมิว่า
เาเสผู้พิทัษ์ออมาไ้หลายร้อยัวเลยที่เียว
“เธอพร้อมนะ” ทอมถามหิสาว้าาย
แฮร์รี่เม้มปาอย่าไม่แน่ใ “ั้น...มั้?”
เ็หนุ่มร่าสูหัวเราะให้ับวามลัเลอเธอ เาระับมืออพวเาทัู้่ แหนหน้ามอุ้มประูสีนิลอันสลั้วยลวลายสวยามวิิรระาราามโรอมัน ืนนี้เป็นืนพระันทร์เ็มว เวลาที่เาะลับไปโลแห่วามเป็นริไ้มาถึแล้ว
พร้อมับเธอ
ทอมย่าเท้าไป้าหน้า แ่ถูุรั้โยนรัอเา ทอมมามอเธอ้วยแววาสสัย
“ัน...อยาให้อวัเธอ เมื่อ...่อนหน้านี้เวลาที่ะทำบาอย่าที่สำั ันมัูบเธอเป็นอวั” แฮร์รี่ัริมฝีปา ้อนามอทอม
ทอมเลิิ้วสู
“ามที่เธอปรารถนา”
เา้มลมอบุมพิให้เธอ แฮร์รี่เย่เท้าโอบรอบออเ็หนุ่ม และ่อนทีู่บะเร่าร้อนไปมาว่านี้ เธอ็ผละออ
“เอาล่ะ อวยพรให้ีวิอัน้วยนะ!” หิสาวล่าวอย่าร่าเริ
ทอมยมุมปายิ้มเอ็นู
“ไปันเถอะ” เาออแรึเธอไปพร้อมัน
ทัู้่หายไปหลัุ้มประูโ้นั้น
แสสว่าวาบทำเอาทอม้อหรี่าล มืออแฮร์รี่ับมือเาแน่น ทอมไ้ลิ่นสน สายลมพัเอาอาาศเย็นสบายระทบใบหน้า วามรู้สึยินีที่ไ้ลับมาเ้นระริทั่วผิวหนัอทอม เารู้ว่าพวเราไม่ไ้อยู่ที่ป่าแห่มนราอี่อไปแล้ว และเหมือนพวเาะอยู่ที่ายป่าที่เาเยไปเยือนับอบาัสเสีย้วย
วามเ็บปวพุ่เ้าหาิเาราวห่าธนู อเหลวเหนียวหนืไหลเ็มมืออทอม เานิ่วหน้า หันวับไปสำรวแฮร์รี่
แฮร์รี่ยืนอยู่้าทอม มือ้าที่ว่าอเธอยึ้นุมบริเวลาอ เลือไหลรินราวสายธาร แล้วเธอ็ร่วหล่น ่อนที่ร่าหิสาวะสัมผัสพื้นทอมประอเธอเอาไว้มาไว้ในอ้อมแนอน
เาสั่นอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
ลัวลนลานอย่าที่ไม่เยรู้สึมาลอีวิ
“แฮร์รี่ แฮร์รี่ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ันอยู่นี่ อยู่รนี้” นัยน์าสีมรน้ำารื้นมอเาอย่าเ็บปว ทอมวานหาไม้ายสิทธิ์ที่เาทำ้วยมืออันสั่นเทา เาพยายามเสาถาเยียวยา าถาสมานแผล าถาห้ามเลือ ทุ ๆ าถาเท่าที่หัวอเาะนึออ...
มันไม่ไ้ผล...
แฮร์รี่ยมือเปื้อนเลือสัมผัสหน้าอทอม “ะ ันอโทษ ฮะ ฮึ เพื่อนอันบอไว้ว่าทาเียวที่ะแ้ำสาปและออาที่นั่นไ้ือารที่เธอลับมาหาันอีรั้ และพาันผ่านออมาผ่านุ้มประูนั้น้วยัวอเธอเอ” เธอหอบหายใ น้ำาไหลริน “เพื่อนอัน โราลี เธอบอัน่อนเธอะาไปว่าันะไ้เอเธออีอย่าแน่นอน มันใ้เวลาหลายปีว่ามันะเิึ้น เธอลับมา ลับมาหาันริ ๆ” เธอสะอึสะอื้น “โราลีเธอให้ทาเลือที่เ็บปวับัน ันับเธอะออมาไ้็่อเมื่อเป็นืนพระันทร์เ็มว แ่ถึออมาไ้ัน็ายอยู่ี” เลือยัไหลริน ทอมพยายามห้ามมัน มืออเาแาน
“อีทาือารที่ันับเธอยัอยู่ที่ป่าแห่มนรา แ่หลัาืนพระันทร์เ็มวเธอะเป็นฝ่ายที่รับมมีแทน” แฮร์รี่ยิ้มอย่าอ่อนแรให้ทอม “นี่ือารแ้แ้นที่แสนหวานสำหรับโราลี”
“ันัสินใไ้เลยที่รั ัน้อพาเธอออมา เพราะันนั้นเห็นแ่ัวเินว่าะทนรับวามเ็บปวที่สูเสียเธออีรั้ไม่ไ้หรอ” น้ำาอาบหน้าหิสาว เธอประสานมือรุที่ทอมห้ามเลือ
“แฮร์รี่ ไม่ อย่า...” เธอหยุทอม
“มันเป็น14 วันที่มีวามสุที่สุลอเวลา 300 ปีในีวิอัน”
ทอมรู้ว่ามันสายเินไปแล้ว เาทำอะไรไม่ไ้
ทำไม่ไ้เลย
“ันรัเธอ”
และร่าอเธอ็นิ่ัน สลายหายไป
ทอมาในอ...
น้ำใสไหลออาห่าา...
เายมือึ้นปา
ทอม ริเิ้ลำลัร้อไห้ั้นหรือ?
เาหัวเราะ
เาหัวเราะอย่าบ้าลั่ อย่านเสียสิ
่อนที่มันะแปรเปลี่ยนเป็นเสียร้ออย่าราเรี้ยว้วยแรอารม์....
พลั้านมืแผ่ระาย ้นไม้สูให่้านหลัล้มระเนระนา...
เป็นรั้แรที่เาปรารถนาให้มีหิบุบวิา....
เพราะเธอาไปแล้ว....
ลอาล...
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เานอนอยู่บนพื้นห้า
เาำลัเปลี่ยนท่าทาอนที่รู้สึว่าหัวใระุ...
ทอมรู้สึถึเวทมนร์แสนุ้นเย
เาลืมา ลุึ้นนั่
นัยน์าสีมรสบาเา
“อโทษที่ทำให้เธอในานั้น” เธอล่าวอย่าละอายใ
ทอมุน มาว่าวามเสียใ มันือวามโรธเือ เารไปับแนเธอแน่น ยืนยันับัวเอว่าเธอยัอยู่ที่นี่
“ันผ่านารทสอบอโราลี”
“...”
“ันัสินใายแทนเธอือทาเลือที่ันะไ้อยู่่อ”
ทอมนิ่เียบ
“เวทมนร์อป่าึร่าอันลับไป เยียวยาัน และส่ันลับมา” เธอยิ้มเบาบา
“เธอบอว่าันทุ์ทรมานมาเพียพอแล้ว โราลีน่ะ เธอ..”
“อย่า ไ้ ทำ อะไร แบบ นั้น อี เป็น อัน า!!” ทอมเอ่ยแ่ละำออมาอย่ายาลำบา เ็มไป้วยแรโรธ แ่็แฝ้วยโล่ใอย่าเ็มเปี่ยม ทอมรหน้าผาอเธอับเา
“อยู่ับัน”
แฮร์รี่ยิ้มรับ
“ลอไป”
-End-
เราไ้แนวิาเรื่อราวอาลิปโในวรรรรมเยาวนเรื่อ Percy Jackson ่ะ อนแรไม่ไ้ั้ใะราม่าเลย555+ ัวละรออะOOC ไปบ้า แ่พยายามแ่ออมาอย่าเ็มที่่ะ ใ้เวลาเือบทั้ืนเลย555+ อบุที่เ้ามาอ่านนะะ
ผลงานอื่นๆ ของ DaisySelvin ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ DaisySelvin
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น