องค์รัชทายาทเพคะ หม่อมฉันไม่ใช่ผู้หญิง

เรื่องย่อ

หลี่ ชิงหยุนในชุดเสื้อผ้าขาดลุ่ยเนื้อตัวมอมแมมกำลังนอนแผ่หลา ใบหน้าเหม่อมองก้อนเมฆที่ลอยเอื่อยผ่านดวงจันทร์ ดวงตาทั้งสองข้างปรากฏน้ำใสเอ่อล้นคลอเบ้า แก้มตอบ ท้องกิ่ว ในสมองขาวโพลนเหลือแต่ความว่างเปล่า

ร่างกายผ่ายผอม หนังหุ้มกระดูก แม้แต่แรงยันกายลุกขึ้นนั่งยังแทบไม่มี เด็กชายได้แต่นอนหายใจแผ่วเบา รอช่วงเวลาที่เขาจะจากโลกนี้ไปแบบเงียบเชียบ

“เอาไปขุนสักหน่อยคงจะขายได้ราคา หน้าตาสะสวยส่อแววแต่เด็กเช่นนี้ แม้เนื้อตัวเลอะโคลนมอมแมมผอมแห้งหนังหุ้มกระดูกยังเห็นแววทำกำไรได้... ขัดสีฉวีวรรณสักหน่อยตำลึงทองหลายก้อนคงตุงในกระเป๋าของเจ้าและข้าล่ะ” เสียงชายหญิงคู่หนึ่งพูดคุยเอื้อนเอ่ยกระซิบกระซาบ เด็กชายเริ่มตาพร่ามัวมองภาพเบื้องหน้าไม่ชัดเจน

“เดี๋ยว! ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีเพียงผู้เดียว ดูสิ! เด็กอีกคนก็ยังคงมีชีวิตอยู่” หญิงสาวในชุดสีแดงก้มดูเงาร่างของเด็กหญิงคนหนึ่งที่นอนแน่นิ่งอยู่ด้านข้างเด็กชาย นัยน์ตาดวงนั้นหรี่ลงเหมือนกำลังตรวจสอบแทบทุกรายละเอียด

ครู่ต่อมา...ร่างระหงก็ทำปากเบ้เหยเกออก เมื่อนางเพ่งพิจารณาร่างกายของเด็กหญิงอีกคนอย่างถี่ถ้วน ก่อนจะส่ายหัวไปมาแบบไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ “ไม่ไหว! ไม่ไหวหรอก แขนลีบเล็กเฉกเช่นนี้ เกรงว่าจะพิการ เลี้ยงไปก็เปลืองข้าวปลาอาหารเสียเปล่า... หาได้มีกำไรไม่... เอาตัวเจ้าเด็กคนนี้กลับไปก็พอแล้ว” ขาข้างหนึ่งเขี่ยร่างผอมแห้งของเด็กชายที่นอนแผ่หลาดวงตาปรือราวกับสุนัข ขณะที่ชายร่างใหญ่อีกคนลากเกวียนเข้ามาสำทับ ในบริเวณลานกว้างรกร้างข้างสุสานเก่าแถบชานเมือง

ร่างเล็กเสื้อผ้าขาดลุ่ยถูกหอบขึ้นวางพาดบนเกวียนไม้ นัยน์ตากลมโตยังคงเบิกค้างนิ่ง 

ชิงหยุนมองเงาร่างของเด็กหญิงที่เคยนอนข้างกันมาแรมปีไม่ลดละ ขณะที่สายตาเริ่มเลือนราง... ปากพะงาบเหมือนจะเอื้อนเอ่ยแต่ไร้ซึ่งเสียงอันใด น้ำตาไหลเป็นทางเมื่อต้องจากกับเพื่อนสนิท ราวกับว่าทั้งสองคนจะไม่มีวันได้เจอกันอีกแล้ว...