...ช่องว่างของฆาตกร

ลำดับตอนที่ #7 : เขาวงกต หรือ ?

กลุ่มคนทั้ง 6 คน เดินจนมาหยุดที่หน้าห้องๆหนึ่ง ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปภายในห้องหลังประตูไม้นั้น พวกชายหนุ่มได้พบกับห้องที่ตกแต่งตามสไตล์อิตาเลี่ยนแต่กับไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลยนอกจากชั้นหนังสือที่อยู่ตรงมุมห้องซึ่งตรงกับตำแหน่งของเลข 11 นาฬิกาไม่มีผิดเพี้ยน กู่ชื่อเป็นคนนำเดินเข้าไปในห้องจนไปหยุดที่ชั้นหนังสือจากนั้นทุกๆคนจึงทยอยตามกู่ชื่อมาหยุดที่ชั้นหนังสือเช่นกัน ไคย์ย่อตัวลงและหยิบหนังสือเล่มสีเงินหนาประมาณ 2 นิ้ว ที่ไม่ได้เขียนอะไรมากำกับไว้ขึ้นมา 2-3 วิ แล้วเก็บเข้าไปที่เดิมก็ปรากฏแผ่นหินหน้าตาประหลาดออกมาใต้หนังสือที่พึ่งกลับเข้าไปแผ่นหินนั้นมีปุ่มกดในแต่ละปุ่มมีภาษาไอริชสลักอยู่

" เออ...มีใครรู้ไหมครับว่ารหัสผ่านคืออะไร " ไคย์เอ่ยปากออกมาหลังจากที่เงียบกันมาอยู่นาน

" โธ่เอ้ย! ฉันก็นึกว่านายจะรู้ซะอีก  เห็นทำเป็นเก่งอยู่นาน " ไซโคผู้อยู่ข้างหลังของไคย์พูดขึ้น 

" Cá bhfuil an fear a choinneáil adh. ( ชายผู้ปิดปากเงียบอยู่ที่ใดรือ ) " จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของคนทั้งกลุ่ม

" ว่าอะไรนะครับ คุณย่ง เอ้ยคุณกู่ชื่อ " ชายหนุ่มถามกลับ หลังจากที่ยินเสียงพึมพำออกมาจากปากชายร่างสูง

" Cá bhfuil an fear a choinneáil adh. ( ชายผู้ปิดปากเงียบอยู่ที่ใดรือ ) " ชายร่างสูงพูดให้ชัดขึ้น 

หลังจากนั้นชายหนุ่มนามว่าไซโคจึงบรรจงมือลงไปบนแผ่นหินตามที่ได้ยิน สักพักแผ่นหินก็เลื่อนกลับประตูสีขาว

หลังตู้หนังสือ เด็กหนุ่มเดินไปเปิดประตูภายในเป็นเพียงห้องสีเหลี่ยมเล็กๆมีสีขาวเหมือนๆกับประตู ทั้ง 6 คนค่อยๆเดินเข้าไปโดยซินลี่เข้าไปเป็นคนสุดท้ายจึงปิดประตูและหยิบบัตรที่มีรูปของทุกครซ้อนทับกันอยู่สอดเข้าไปในช่องที่อยู่ล่างสุด ก่อนที่จะคายบัตรออกมาห้องสี่เหลี่ยมจึงค่อยๆเลื่อนไปทางทิศตะพวันออกเฉียงใต้อย่างนุ่มนวล เด็กหนุ่มมองขึ้นไปที่มุมด้านหนึ่งของเพดาน ซึ่งถ้าไม่สังเกตดีๆจะไม่เห็นว่ามีกล้องวงจรปิดไซด์เล็กจิ๋วติดอยู่ ผ่านไปเพียงไม่กี่วิห้องสี่เ้หลี่ยมก็หยุดลง ซินลี่เปิดออกไปเป็นคนแรกส่วนคนสุดท้ายก็ปิดประตูไม้อัดสีขาว ทางข้างหน้าของพวกเข้าเป็นทางตรงยาวค่อนข้างแคบภายในมือสลัว ผนังทำจากหินที่ทางองกรณ์พึ่งค้นพบเมื่อ 2 ปีก่อนเป็นหินแกรไนท์ ?ทับด้วยเหล็กหนา 2 ชั้น ซึ่งแทบจะมั่นใจได้ว่าไม่มีทางหายใจในนี้ได้แน่

ชายหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มเดินเข้าไปกดในที่ๆ เหมือนจะมีอะไรสักอย่างอยู่ ' ครืน ~ ' ผนังด้านบนเปิดออกเป็นบริเวณกว้าง ปล่อยให้สิ่งที่อยู่ข้างบนห้อยลงมาตรงหน้าทุกคนมันคือหน้ากากที่ทำออกมาคล้ายคลึงกับหน้ากากกันพิษ ทุกคนจัดแจงเอาหน้ากากที่มีคุณสมบัติ แลกเปลี่ยนแก๊ส CO_{2  เป็น}  O₂

ในปริมาณ 0.1% ของมวลอากาศ ต่อ  0.01 วิ มาสวม เหลือเพียงเด็กสาวที่ยืนเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูก 

" มีอะไรซิน " กู่ชื่อสังเกตเห็นเข้าจึงเอ่ยทัก

" เออ มันมียังงี้ด้วยเหรอคะ นึกว่าต้องเอามาเองซะอีก " ซินลี่พูดพร้อมหยิบหน้ากากขึ้นมาจากกระเป๋าใบเล็ก

" โธ่ซิน ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย " รุกกี้พูดด้วยหน้าที่เหมือนจะสงสาร ก่อนจะมีคนพูดแทรกขึ้นมา 

" แล้วนั่นอะไรน่ะ เห็นอ่านตั้งแต่อยู่ในรถแล้ว " เจ้าของเสียงน่ารักชี้ไปที่สมุดปกดำเล่มเล็ก ทุกคนหันไปมองพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เด็กหนุ่มที่พึ่งจะเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเห็นว่าทุกคนมองตนอยู่ จึงชี้หน้าตัวเองเพื่อความแน่ใจ

" ฮึ๊ ผมเหรอ " ทุกคนพยักหน้า

"อ๋อ ผมอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่น่ะครับ อีกไม่กี่วันก็ใกล้จะสอบแล้ว " ทุกคนพยักหน้าอย่างเข้าใจไม่ทันไรก็มีเสียงเล็กโพลงขึ้นมา

" จริงด้วย! ซินลืมไปเลย ซินก็มีสอบเหมือนกัน แย่แน่เลยวิชาที่ต้องสอบเป็นวิชาชีววิทยาด้านการตัดแต่งซะด้วยสิ " ซินลี่ป้องปากด้วยความตกใจสุดขีด

" ไม่ต้องมา'แย่แน่'เลยนะซินลี่ นั่นเป็นสิ่งที่เธอถนัดไม่ใช่เหรอ " ไคย์พูดด้วยความหมั่นไส้ " ผมนี่สิ ไม่ถนัดสักวิชาเลย " เด็กหนุ่มทำหน้าบอกบุญไม่รับ

" งั้นฉันช่วยติวให้ไหมหล่ะ " ไซโคพูดพร้อมกับเดินไปโอบคอเด็กหนุ่ม

" ไม่เอาหรอกครั้งก่อนยังขยายไม่หายเลย และโปรดเอามือของคุณออกไปด้วย " เด็กหนุ่มปัดมือไซโคออก

" โอ๊ะโอ การสอนของฉันไม่ได้ไม่ดีซักหน่อยครั้งก่อนนายก็สอบได้เต็มเพราะฉันไม่ใช่เหรอ " ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้นแล้วชักมือกลับ

" แต่วิธีการสอนของคุณมันพิศดารจะตาย " เด็กหนุ่มเริ่มเดินนำแต่แทนที่จะได้ออกเดินกลับมีเสียงหนึ่งพูดขึ้นมา

" โคจาง~ ฉันมีเรื่องอะไรจะถามหน่อยนึง " รุกกี้พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

" อะไรหล่ะ " ไซโคทำท่าเหมือนไม่ค่อยยีระกับท่าทางของรุกกี้สักเท่าไร

" นายใช้วิธีอะไรติวให้ไคย์จัง " รุกกี้พูดพร้อมกับชี้ไปที่หน้าของไซโค

" หยุดได้แล้ว เห็นพวกนายคุยกันทั้งที่มีหน้ากากสวมอยู่มันรู้สึกแปลกๆโว๊ย แล้วอีกอย่างพวกเรามาพบ ผ.บ. กันนะ " ก่อนที่จะมีบรรยากาศมาคุธัญญาวิทย์ก็หยุดสงครามขนาดย่อมได้ทันท่วงที

" เฮอะ " รุกกี้และไซโคส่งเสียงรำคาญออกมาพร้อมกัน ก่อนจะเดินนำไปอย่างงอนๆ

ทางด้านผ.บ.

กลางห้องมีหญิงวัยกลางคนที่อยู่บนเก้าอี้กำลังนั่งเกยคางบนมือที่ผสานกันโดยตั้งฉากกับโต๊ะและถอนหายใจไปพลางๆเหมือนกับรอใครอยู่

" เฮ้อ~  เมื่อไรเด็กพวกนั้นมันจะมาสักทีเนี้ย ฉันรอนานแล้วนะ " หญิงวัยกลางคนคิดอย่างฉุนๆพร้อมกับหันไปทางโน๊ตบุ๊คที่ตั้งอยู่ด้านซ้าย

 ' ไม่ได้ติดกล้องแถวๆท่อระบายน้ำซะด้วยสิ แล้วจะรู้ได้ไงว่าตอนนี้ถึงไหนกันแล้วเนี้ยยยยยยยย ' หญิงวัยกลางคนโวยวายในใจและมั่นหมายที่จะติดกล้องในทางนั้นให้ได้ และ เริ่มจัดการเคลีย์งานที่กองอยู่บนโต๊ะต่อ..........

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

ลงเสร็จสักทีนะครับ เหงื่อตก ตอนนี้ออกวายนิดๆสำหรับสาววายหนุ่มวายให้ได้จิ้นกัน ขอให้สนุกกับนิยายนะครับ ช่วยเม้นให้กำลังใจไรท์หน่อยนะ

ปล.หินแกรไนท์ไม่มีในโลกนะครับไรท์AกับB แต่งขึ้นมาเอง เพราะฉะนั้นไม่ต้องไปหาในเน็ตนะครับ

 

A