...ช่องว่างของฆาตกร

ลำดับตอนที่ #4 : ซินลี่ ( 1 )

 กรี๊ด~  ...เสียงร้องโหยหวนผสมปนเปกับกับเสียงกรีดร้องของของเด็กหญิง เด็กหญิงสั่นกลัวอยู่ในอ้อมกอดผู้หญิงที่อายุมากกว่า 

  

 หมับ!

 "กรี๊ด!!" บางอย่างจับเข้าที่ขาของเธอที่อยู่ในสถานะหวาดกลัวทำให้เธอสะดุ้งสุดตัวหัวโขกเข้ากับคางพระมารดาของตน

"ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆ" เสียงชายว้ยกลางคนหัวเราะสะใจที่แกล้งเป้าหมายได้สำเร็จ

"โธ่ พ่อ! ...พ่อก็! แกล้งหนูอยู่นั่นแหละ แม่ก็เหมือนกันชอบดูหนังผีหนูก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ทำไมต้องลากหนูมาดูด้วยอ่ะ  งอนแล้ว !" เด็กหญิงที่น้ำตาเริ่มปริ่มๆแล้ว ซุกตัวเข้ากับหมอน ด้วยตัวที่เล็กอยู่แล้วเมื่อไปซุกกับหมอนใบใหญ่ มันจึงทำให้หมอนบังตัวเธอจนมิด นี่ถ้าไม่มีคนเห็นเวลาเธอเข้าไปซ่อนก็คงไม่รู้ว่ามีคนซ่อนอยู่

" โอ๋ๆ พ่อขอโทษลูก " ..ไม่มีเสียงตอบรับจากลูกสาว... คนเป็นพ่อที่เห็นลูกสาวงอนจริงจังไม่เหมือนครั้งอื่น ก็เลยร้อนรนหันไปขอความช่วยเหลือกับภรรยาตนแต่กลับได้รับสายตาจิก กลับมาแทน.....

.

.

.

คนเป็นพ่อยังคงง้อต่อไปจนกระทั้งเด็กหญิงไม่แม้แต่จะสนใจตัวเองแต่กลับหันไปคุยกับแม่แทน 

"แม่คะ...หนูง่วงแล้ว"

"จ้าๆ เดี๋ยวแม่พาไปนอนน๊า" เด็กหญิงพยักหน้าเป็นการรับรู้และเดินขึ้นไปเงียบๆ....

 'ตึกๆๆ' เสียงเดินที่พึ่งจะดังเมื่อมาถึงชั้นสุดท้ายพร้อมกับสายตาพิฆาตที่ส่งไปทางคุณสามีเป็นอย่างแรก ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆแล้วเริ่มสาธยายถึงความผิดของผู้เป็นสามี

"เนี่ย เพราะคุณชอบไปแหย่ลูกอยู่เรื่อย เห็นมั้ย ลูกก็เลยงอนฉันไปด้วย ปกติพอฉันบอก'ฝันดี'กับลูก ลูกก็ต้องตอบกลับมาว่า "ฝันดีเหมือนกันค่ะแม่" และต้องจุ๊บแก้มฉันก่อนจะไปนอนแต่นี่...ลูกกลับ เดินไปที่เตียงเลย แล้วไม่สนใจฉันด้วย"

"ผมขอโทษ" คนเป็นพ่อนั่งคอตกพร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงง่อยๆ...

"...พอ ไม่พูด จะดูหนัง" พูดจบคนเป็นแม่ก็ถือรีโมทพร้อมกับกดเร่งเสียงหนังสยองขวัญในฉากที่ผีโผล่มาพอดี

 กรี๊ดดดดดด~

    21:11

  "อื้อ...." เสียงครางของเด็กน้อยที่พึ่งตื่น ก่อนจะพลิกตัวไปอีกข้างเพื่อมองหาพระมารดา 

"หื้อ แม่ยังไม่มานอนอีกเหรอเนี่ย" เด็กหญิงงัวเงียลุกออกจากเตียงไปเปิดประตูก่อนจะย้อนกลับมาหยิบของบางอย่างแล้วกลับออกไปอีกรอบ 

"คุณกระต่ายขาว มาเป็นเพื่อนซินหน่อย" ...แกร็ก หลังจากปิดประตูลงเด็กหญิงก็ค่อยๆจับขอบราว ลงบันไดด้วยกลัวว่าจะตกบันได

 อ๊ากกกกก  กรี๊ดดดดดด  ไม่ทันไรก็มีเสียงกรีดร้องขึ้นมา 

"อ๊ะ ..ว่าแล้วยังดูหนังนั่นอยู่จริงๆด้วย" เมื่อเป็นอย่างนั่นเด็กหญิงจึงเริ่มเร่งฝีเท้าลงไปอย่างแผ่วเบา 

"นั้นไง ฮิฮิ.. แอบทำให้ตกใจดีกว่า" เด็กหญิงที่เห็นว่าแม่นั่งอยู่หน้าทีวีจึงค่อยๆย่องเข้าไป 

"จ๊ะ! เอ๋-...." ในขณะที่เด็กหญิงกระโดดเข้าไปทางด้านหน้าของแม่ก็ได้รับกลิ่นไออบอวนคละคลุ้ง ก่อนที่จะลืมตาขึ้น....

'ตึก' เด็กน้อยทรุดลงกับพื้นที่ชุ่มไปด้วยของเหลวดูเหนอะหนะ แต่นั่นไม่สามารถหักเหความสนใจของเด็กน้อยที่กำลังมองตรงไปข้างหน้าด้วยดวงตาที่เบิกกว้างค้างทั้งๆอย่างนั้น เด็กน้อยค่อยๆเอื้อมมือไปเขย่าตัวมารดา ปลุกให้มารดาตื่นแล้วมาบอกกับคนตรงหน้าว่านี้คือความฝัน ....มันไม่ใช่เรื่องจริง

 "แม่...." เด็กน้อยเขย่าตัวของมารดา 

"แม่ ..อึก  แม่!!" เด็กน้อยตะโกนสุดเสียงไม่ยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้า พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอีกสิ่งที่เด็กน้อยไม่อยากเห็น ไม่อยากยอมรับ อีกสิ่งที่ทำให้ใจของเด็กสลาย 

"ม ไม่.." เด็กหญิงค่อยๆหันไปอย่างช้าๆ ให้เวลาสิ่งที่จะเห็นต่อไปนี้อีกสักนิด รอให้มันหายไปให้พ้นๆจากสายตา แต่เหมือนพระเจ้ากลั่นแกล้ง เมื่อสิ่งที่หวังไม่เป็นไปตามคำขอ

![()|||()]||

". พ. ..." เสียงที่มีอยู่แหบแห้งจนไม่สามารถออกเสียงได้ไปชั่วขณะ เด็กน้อยผละตัวออกจากแม่..ร่างที่ไร้วิญญาณ ก่อนจะค่อยๆคลานไปทางบุคคลวัยกลางคนนอนจมกองเลือดอยู่ 

" ..พ่อ..ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ..พ่อจ๋า.......พ่อ..  ฮึก. พ่อ!" น้ำตาที่ไม่อาจสะกดกลั้นอีกต่อไป พรั่งพรูออกมา เด็กน้อยนั่งกอดเขาข้างๆผู้เป็นพ่อ ปล่อยใจให้ล่องลอยออกไป 

 "ไม่จริง ไม่..จริงใช่ไหม...คุณพ่อ  คุณแม่ ...ตื่นขึ้นมาบอกหนูทีสิ ว่าเป็นแค่เรื่องล้อเล่น.." 

เด็กน้อยพูดออกมาด้วยหัวใจที่แตกสลาย เมื่อต้องสูญเสียผู้เป็นที่รักไปทีเดียวถึง 2 คน...

.

.

.

.

.

.

.

.

 "แล้วใคร ...จะอยู่เป็นเพื่อนหนูล่ะ"

____________________________________________________________________________________

พยายามแต่งให้เศร้าแล้วนะ หรือมันดูตลกยังไง? เศร้า ไม่เศร้าเม้นบอกด้วยน๊า