...ช่องว่างของฆาตกร

ลำดับตอนที่ #3 : ศูนย์บัญชาการใหญ่

     ฟิ้ว~ เสียงลมพัดพาใบไม้กรอบแห้งไปตกบนรองเท้าหนังใหม่เอี่ยมอ่องของชายหนุ่มที่พึ่งถอยออกมาหมาดๆ 

" โธ่ ทำไมไม่ทำความสะอาดที่นี่สักทีเนี่ย " ชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีเทากล่าวออกมา พร้อมกับสะบัดใบไม้ที่หล่นลงมากลางรองเท้าพอดีออก

 

ด้านหน้าของคนกลุ่มนี้มีบ้านหลังหนึ่ง ไม่สิ น่าจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่าแต่กลับมีสภาพไม่ต่างจากคฤหาสน์ผีสิงสักนิด ต้นไม้ที่ควรสวยงามเพรียมพร้อมไปด้วยใบไม้กลับแห้งกรอบบนดินที่อุดมสมบูรณ์

 'กรอบ....' เสียงใบไม้แห้งเบื้องล่างที่ถูกเหยียบโดยเจ้าของรองเท้าแบรนด์เนมสุดหรู

" ช่วยไม่ได้นี่ค่ะคุณไซโคก็ ผ.บ.เขาชอบแบบนี้นิ " เด็กสาวเจ้าของรองเท้าแบรนด์เนมในชุดเดรสสีชมพูคลุมทับด้วยผ้าคลุมไหล่สีขาวสะอาดตาพูดขึ้น

 

     ฟิ้ว~ ด้วยสภาพอากาศที่ถ่ายเทบวกกับบ่อน้ำพุเย็นเชียบทางต้นลมแล้วจึงมีอากาศเย็นให้ความรู้สึกถึงป่าช้า... " บรึ๋ย  แต่บรรยากาศมันมันวังเวงพิกลนะครับ ถึงจะเป็นตอนเช้าก็เถอะ" ชายหนุ่มหน้าตาน่ารักใช้มือลูบแขนปอยๆ อย่างหวาดๆ

 

 " ใช่ตอนเช้าที่ไหนล่ะครับ บ่ายแล้วต่างหาก " เด็กหนุ่มมาดเท่ในชุดเสื้อสเวกเตอร์สีดำ กางเกงยีนต์ ในมือถือหนังสือเล่มเล็กกำลังถูกอ่านผ่านแว่นตากรอบเหลี่ยมสีน้ำเงินเข้มเดินตามมา

 

 " เอ่อ... ช่างเหอะมันก็เหมือนๆกันนั้นแหละ "

  

แอ๊ด...บทสนทนาจบลงทันทีเมื่อทั้ง 6 เดินมาถึงประตูเหล็กทรงยุโรปจากปลายศตวรรษที่ 12 และเปิดเข้าไปด้านใน ภายในตัวบ้านมืดสนิทไม่มีหน้าต่างแม้แต่บานเดียว หลังจากที่ประตูปิดลง ทั้ง5 จึงต้องหยุดยืนเพื่อปรับสายตาอย่างเสียไม่ได้ ผิดกับใครบางคนที่เดินเข้าไปทางบันไดกลางห้อง ที่โดนบดบังด้วยความมืดซะจนมองไม่เห็น

  

" มีอะไรรึเปล่าครับ คุณย่งอี้ " 

  ฉึก! จู่ๆก็มีวัตถุสีดำพุ่งเฉียวหน้าเด็กหนุ่มไป เมื่อสิ่งที่ปักบนผนังหยุดสั่นแล้วถึงรู้ว่ามันคือมีดนั่นเอง

" อย่าเรียกฉันด้วยชื่อนั้น "ชายร่างสูงพูดจบก็หันหลังกับและเดินไปทางเดิม

ฟิว ปึก...มีดดำเล่มเดิมบินผ่านหน้าผู้เป็นนายไป ปักบนพรม.... 

 

" นายจะทำอะไร  ฉันไม่สนหรอกนะ แต่อย่าริอาจหันคมมีดใส่ไคจังของฉัน " หลังจากชายฉกรรจ์พูดจบก็เดินเข้าไปกอดเด็กหนุ่มจากด้านหลังก่อนจะมองไปทางชายร่างสูงด้วยสายตาอาฆาต

" เฮ้อ... คุณรุ๊กกี้ ปล่อยผมเถอะ " เด็กหนุ่มพูดพลางแกะมือ ที่เกาะกุมเอวอยู่

 ชึบ-มีดสีเงินจ่อไปที่คอของชายฉกรรจ์โดนบุคคลในกลุ่มนามว่าไซโค

"โอ๊ะ โอ " ชายฉกรรจ์ชื่อว่ารุ๊กกี้ ค่อยๆนำมือที่เกาะกุมอยู่ที่เอวของเด็กหนุ่มออกและทำหน้าทะเล้น ก่อนที่เจ้าตัวจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชาในเวลาเพียงไม่กี่วิ

" ไม่ใช่ แค่นายคนเดียวที่ข่มขู่ฉันได้นะ " รุ๊กกี้ใช้ความว่องไวที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างหนักหน่วง

เอื่อมมือหยิบมีดใต้กระเป๋าเสื้อไปจ่อที่คอของไซโคด้วยสีหน้าที่ค่อยๆแสยะยิ้มออกมาทีละน้อย ทีละน้อย มีดที่จ่ออยู่ที่คอนั้นตอนนี้กำลังโดนผู้เป็นเจ้าของค่อยๆลากจากต้นคอของไซโคลงไปหยุดอยู่ที่ตำแหน่งของหัวใจพอดีด้วยแรงกดที่มีกำลังมหาศาลนั้นทำให้อกของชายหนุ่มมีเลือดหยดออกมาดูคล้ายว่าผู้เป็นเจ้าของอยากจะให้มันบาดลึดถึงขั้วหัวใจของบุคคลตรงหน้าซะให้ได้ พร้อมบอกเป็นนัยว่า ฉันสามารถฆ่านายได้ เท่าที่ฉันต้องการ....

ขณะที่บรรยากาศกำลังเริ่มต้นมาคุขึ้นอีกครั้ง ตัวต้นเหตุของเรื่องทุกเรื่องราวก็ออกตัวเหมือนกับว่าตัวเองไม่ใช่ต้นเหตุของเรื่องซะอย่างนั้น

 

" หยุดเถอะครับอย่าทะเลาะกันเลย " เด็กหนุ่มนามว่าไคย์แยกชายทั้งสองออกจนอยู่ในระยะปลอดภัยแล้วจึงพูดต่อคล้ายกับจะสั่งสอนบุคคลที่อายุมากกว่าตนหลายปีแต่กลับทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต

 

" พวกเราก็หน่วย C.C.D. ด้วยกันอย่าทะเลาะกันเลยนะครับ... แล้วอีกอย่างเรามาพบ ผ.บ. กันนะครับ " พอชายทั้งสองได้ฟังคำพูดของชายหนุ่มแล้วก็พากันสะบัดหน้าออกจากกัน และเริ่มเดินนำคนทั้งกลุ่มไปขึ้นบันไดที่อยู่ข้างหน้า..........

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

เรามาลงตอนใหม่แล้วนะครับ ได้โปรดอ่านต่อไปเรื่อยๆอย่าเบื่อกลางทางนะครับ

จะเห็นว่ายาวขึ้นนิดหน่อยนะถ้าคนสังเกตุตอนต่อไปจะทำให้ยาวขึ้นสัญญาเลย