...ช่องว่างของฆาตกร

ลำดับตอนที่ #1 : เหตุเกิดที่ห้องนอน...

     ในค่ำคืนแห่งห้วงราตรี ผู้คนที่ควรจะเข้าสู่นิทราตามปกติ     เสียงของเข็มนาฬิกาประจบกันที่เลข 12 บ่งบอกเวลาของเช้าวันใหม่     ทำให้ชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำเงินเข้มซึ่งได้เปลี่ยนเป็นสีรัตติกาลเมื่อต้องแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางช่องเล็กๆของหน้าต่าง ตื่นจากห้วงนิทรา ขณะที่เปิดเปลือกตาความเฉยชาก็ถูกถ่ายทอดออกมาทางนัยน์ตาสีรัตติกาลกำลังกวาดมองไปรอบๆห้อง ก็ได้หยุดลงตรงน้ำที่เจิงนองในมุมหนึ่งของห้อง และเดินเข้าไปทั้งๆอย่างนั้น.

.

.

.

.

 ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูจากบุคคลอีกฝากหนึ่ง ตามมาด้วยเสียงอินเตอร์โฟน

 

"ไคย์~ นายตื่นรึยัง" ในจอโฮโลแกรมฉายภาพชายหนุ่มที่มีผมและนัยน์ตาสีเทากำลังมองมาอย่างใจจดใจจ่อ ชายหนุ่มที่ถูกเรียกด้วยชื่อนั้นครางออกมาด้วยความหงุดหงิดที่มีคนมารบกวนเวลานอนของเขา ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจและเดินไปทางประตูเหล็กกล้า 12 ชั้น ที่ถูกปิดทับด้วยแผ่นไม้ธรรมดา ไคย์แง้มประตูออกไปและตะโกนออกไปว่า...

"ไปตายซะ! ..ครับ" บุคคลที่หน้าประตูอึ้งไปเล็กน้อย เด็กหนุ่มใช้โอกาสนั้นปิดประตูและกลับขึ้นไปนอนต่อ ชายหนุ่มที่พึ่งดึงสติกลับมาได้ก็รีบเอือมมือไปกดกริ่งรัวๆ  'กริ๊งๆๆ' 

"เฮ้! ซินลี่ให้ฉันมาตามนายนะ!" ชายหนุ่มตะโกนใส่อินเตอร์โฟนด้วยความร้อนรน 

"ผมไม่สน ผมจะนอน" เด็กหนุ่มตะโกนกลับไปทั้งๆที่ยังใช้หมอนปิดหูอยู่ 

"นายอยากให้ซินลี่มาตามจริงๆรึไง" ชายหนุ่มยังคงตะโกนอยู่หน้าห้องพร้อมกับส่งคำขู่ออกไป 

"..." แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ 

"..ฉันเตือนนายแล้วนะ" ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบพร้อมกับชี้ไปที่อินเตอร์โฟนทั้งที่ไม่รู้ว่าบุคคลในห้องยังดูอยู่ที่หน้าอินเตอร์โฟนรึป่าว 

"..." . . .

  

หลังจากผ่านไปสักพัก

 เด็กหนุ่มที่รอคอยอยู่ก็หลับไปแล้ว ได้เกิดการสั่นสะเทือนของพื้น ตึง!ตึง!ตึง! เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นจากเสียงกระทืบเท้าที่เหมือนกับยักษ์เดินนั่น ก่อนจะหันซ้ายหันขวาด้วยความตื่นตระหนกว่าเกิดอะไรขึ้น พร้อมกับหาที่ปลอดภัยหลบไปด้วย แต่ก็ต้องสะดุ้งอีกรอบเมื่อคนที่กำลังขวัญอ่อนอยู่แล้วได้รับเสียงแหลมๆที่แสนจะกระทบกระเทือนกับหูและโสตประสาท 'กริ่งๆๆๆปึงๆๆๆ' กริยาการกระทำที่เกิดจากความโมโหล้วนๆได้ถูกแสดงออกมา เด็กหนุ่มที่รู้แล้วว่าเป็นซินลี่มาปลุกจึงไม่สนใจและเตรียมจะนอนต่อ แต่ก็ได้แค่ตัดใจมองเตียงตาละห้อยเพราะตอนนี้ตัวเขาได้ตาสว่างจากการปลุกด้วยเสียงกริ่งที่เพิ่มดีกรีความดังจนสุดตั้งแต่เมื่อสักครู่ ดูเหมือนอินเตอร์โฟนอย่างดีจะทำพิษกับเขาซะแล้ว..

เด็กหนุ่มที่เข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ เตรียมตัวจะอาบน้ำก็ต้องแปลกใจเมื่อเด็กสาวนัยน์ตาสีเทา ผมสีเทาแกมเงินยาวสยายถึงกลางหลัง รับกับใบหน้าเรียวเล็ก ยังคงอยู่หน้าห้อง

"คุณไคย์คะ ทำไมยังไม่ตื่นอีก...ทั้งๆที่ทุกคนควรจะได้กินข้าวแล้วแท้ๆ" เด็กสาวที่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเริ่มมีเสียงสะอื้น 

"...ทั้งๆที่ฉันตั้งใจทำอาหารให้ทุกคนกินแท้ๆ" เด็กสาวสะอื้นหนักกว่าเดิมและเริ่มพูดเสียงเพี้ยน 

"...ฮึก แต่ตอนนี้มันไม่อร่อยแล้ว...ฮึก ตอนนี้มันเย็นหมดแล้ว ฮึ...ฮือ..." เด็กหนุ่มในห้องเฝ้าสังเกตการณ์หญิงสาวภายนอกจากจอโฮโลแกรม แต่เขากลับไม่สนใจอะไรเลยก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำอย่างไม่รีบร้อน ปล่อยให้หญิงสาวนั่งก้มหน้าก้มตาร้องไห้ต่อไป

  ผ่านไปนานนับ 30 นาที

 เด็กหนุ่มที่เตรียมตัวเสร็จแล้วก็เดินไปที่ประตูจะออกจากห้องแต่ทำได้เพียงแค่แง้มประตูออกไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้นก็ชนเข้ากับวัตถุบางอย่าง 'ปึก' ตามมาด้วยเสียงเล็กแหลม 

"โอ๊ย!" ส่งผลให้เด็กหนุ่มที่มองออกไปข้างนอกอย่างเหม่อลอยเรียกคืนสติกลีบมาได้อีกครั้ง 

"อะ ซินลี่ทำไมยังอยู่ตรงนี้อีกละครับเป็นอะไรรึป่าว"เด็กหนุ่มย่อตัวลงไปให้ระดับความสูงเท่ากับเด็กสาวที่กำลังกุมหน้าผากด้วยสีหน้าเจ็บปวด ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเด็กสาวอย่างเบามือ 

"คุณไคย์ใจร้าย ให้ฉันรอตั้งชั่วโมง" เด็กสาวที่ปรับน้ำเสียงได้แล้วเหลือบตามอง ทำให้เด็กหนุ่มเห็นใต้ตาของเธอที่ดูจะช้ำหน่อยๆ 

"หืม ชั่วโมงหนึ่งเลยเหรอ ฉันเข้าไปได้แค่ 30 นาทีเองนะ" เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับมองนาฬิกาข้อมือ 

"คุณไคย์รู้มั้ยคะว่าคุณอาบน้ำนานกว่าผู้หญิงอย่างฉันซะอีก

" ก่อนที่เด็กสาวจะบ่นไปมากกว่านี้ เด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นพร้อมกับยื่นมือไปตรงหน้าเด็กสาวหมายจะให้เธอลุกขึ้น เด็กสาวมองมือที่ไม่ใหญ่กว่ามือของผู้หญิงมากนักก่อนจะจับมือนั้นและลุกขึ้นแต่โดยดี 

"แล้วเธอมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉัน" เด็กสาวที่ปล่อยมือจากเด็กหนุ่มแล้วนิ่งคิดสักพักก่อนจะอุทานออกมา 

"อุ๊ย! จริงด้วย" เด็กสาวใช้มือป้องปากเผยให้เห็นเล็บที่ทาด้วยสีแดงเลือดนกฉูดฉาดดั่งเล็บที่เลอะเลือดมนุษย์อย่างชัดเจน หลังจากนั้นเธอก็เริ่มออกวิ่งไปที่ห้องอาหารโดยไม่ลืมคว้ามือเด็กหนุ่มติดไปด้วย เด็กหนุ่มที่เห็นจู่ๆเด็กสาวก็ดึงมือตนไปถามด้วยเสียงแกมตะโกน 

"แล้วมันเรื่องอะไรล่ะครับเนี้ย บอกผมก่อน"

 "ไม่ต้องถามตอนนี้หรอกคะ ไปเร็ว" เด็กสาวตอบด้วยอารมณ์กรุ่นๆ หลังจากนั้นเธอก็กระชากแขนของเด็กหนุ่มให้ตามไปอย่างรีบร้อน แบบไม่สนว่าคนข้างหลังจะตามทันรึป่าว...

________________________________________________________

*เน้น ไม่รับคำติ แต่รับคำชม ^.^