...ช่องว่างของฆาตกร

ลำดับตอนที่ #2 : ห้องอาหารพิศวง

     ขณะที่เด็กหนุ่มวิ่งตามเด็กสาวไปบันไดแต่ละขั้นทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง 

สีที่ตัดกันอย่างลงตัว ขาว-ดำ ใช่แล้วอีกด้านหนึ่งของประตูสีนิล คือ ห้องอาหารที่มีสีดำทั้งห้อง สีดำ...ทำให้บรรยากาศดูอึมครึม แต่เมื่อเดินเข้าไปหยุดที่หัวโต๊ะบรรยากาศกลับดูอึมครึมยิ่งกว่าเมื่อบุคคลหน้าหงอยเมื่อครู่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับบุคคลที่พึ่งมาถึงพร้อมๆกับคนทั้งโต๊ะ ไม่เว้นแม้แต่เด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ

  "อะ...เออ" เด็กหนุ่มทำอะไรไม่ถูกเอ่ยออกมาด้วยออกมาด้วยท่าทีเงอะงะ  สักพักเขาก็เริ่มจับนู้นจับนี้ไปทั่ว เซ็ทผมบ้าง จัดเสื้อบ้าง ก่อนจะเหลือบมองดูสถานการณ์ สุดท้ายก็ทนกับสายตาที่จ้องเขม็งมาไม่ได้ 

"...ขอโทษครับ" เด็กหนุ่มยังคงก้มค้างอยู่ตรงนั้นรอจนกว่าจะมีใครเอ่ยเสียงออกมา "โถ่ แกงกะหรี่ของฉันเย็นชืดหมดแล้ว" ชายหนุ่มก้มลงมองจานข้าวตาละห้อยดังเดิม ในขณะที่ความเงียบสงัดยังคงดำเนินต่อไป ก็มีเสียงหนึ่งทำลายความเงียบ 'แปะๆ' 

"... เอ้าๆ ตอนนี้ก็มาครบกันแล้ว เชิญตามสบายค่ะ  ส่วนคุณไคย์จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหมคะ มานั่งนี่สิ" เด็กสาวเลื่อนเก้าอี้ให้เด็กหนุ่มก่อนจะกลับไปนั่งที่ของตัวเอง 

 'กริ๊ง กริ่ง' แต่ไม่ทันไรเสียงโทรศัพท์บนเคาเตอร์ก็ดังขัดจังหวะ เด็กสาวถอนหายใจทีหนึ่งก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ไปรับโทรศัพท์ "สวัสดีค่ะบริษัท C.C.D รับตกแต่งบ้านค่ะ " เด็กสาวกรอกเสียงราบเรียบลงไป

[ Dans la soirée, le monde est devenu noir- ] เสียงปลายสายพูดยังไม่ทันจบก็ถูกแทรก

" bien พูดมาได้เลยว่ามีอะไร " เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงแกมรำคาญ

[ เฮ้อ...ทำไมคนอย่างเมย์ดีนต้องมาทำอะไรอย่างนี้ด้วยเนี่ย ทำงานก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง ทำไมหัวหน้าใหญ่ต้องเลือกยัยนั่นแทนที่จะเป็นฉันด้วยนะ แล้วไหนจะรหัสภาษาฝรั่งเศสบ้าๆนี่อีก .... พึมพำๆๆ...  ] คนจากปลายสายพ่นความในใจออกมาอย่างไม่รู้ตัวว่ามีคนๆหนึ่งฟังอยู่ เด็กสาวคิดว่ามันชักจะไปกันใหญ่แล้วจึงพูดขัด

" เออ...คุณเมย์ดีนคะ "

[ อืม จริงด้วยสิ ผ.บ.สุดที่รักของพวกเรากำลังเรียกหาพวกเธออยู่ ]

" แค่นี้ใช่มั้ยคะ "

[ อืม...ให้ตายสิทำไมฉันต้องมาพูดกับพวกโรคจิตด้วยนะน่าอับ- ]

 'แกร็ก' 

เด็กสาวที่ได้ยินความในใจที่ปลายสายเผลอพูดออกมาตั้งแต่ต้นจนถึงเมื่อกี้นิ่งไปสักพัก เธอค่อยๆวางหูโทรศัพท์อย่างเบามือแต่กลับทำให้เกิดเสียงดังไปทั่วห้อง บุคคลทั้งหลายบนโต๊ะอาหารต่างพากันสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆก็เกิดเสียงดัง เด็กสาวยืนกำหมัดแน่นนิ่งสักพักเธอก็เดินกระทืบเท้าเข้าไปในห้องครัว เหล่าบุคคลบนโต๊ะอาหารมองตามเด็กสาวเดินหายลับเข้าไปอย่างงงๆ กับการกระทำของเธอ

ในขณะที่พวกเขาหันกลับไปเตรียมจะจัดการกับจานข้าวตัวเองต่อ ก็ต้องหยุดชะงักกับการกระทำที่บ่งบอกถึงอารมณ์ของสาวเจ้าอย่างชัดเจนแม้จะได้ยินแค่เสียง... 'ตึกๆๆๆๆ ต็อกๆๆๆๆ ป็อกๆๆๆๆตึงๆตึง!' เด็กสาวทำอะไรบางอย่างในห้องครัวก่อนจะมุ่งหน้ามาที่โต็ะอาหารพร้อมกับของในมือด้วยความเร็วเหนือแสง 'แกร็ก...' เสียงจานแก้วกระทบกับโต๊ะไม้สไตร์ฝรั่งเศสสีดำแบล็คเบอร์รี่ 

" ฟู่ " เด็กสาวซับเหงื่อพอเป็นพิธี ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงต่างจากเมื่อสักครู่ลิบลับ

" ทำอาหารนี่มันสนุกดีเนอะ " เธอพูดพลางผายมือไปทางจานสองจานที่ถูกจัดอย่างสวยงาม หลังจากนั้นจึงเดินไปนั่งที่ตนเองและลงมือรับประทานอาหารที่เย็นชืด   เหล่าชายหนุ่มที่เห็นว่าสถานการณ์สงบลงแล้วเตรียมลงมือรับประทานอาหารอีกครั้ง 

" อ๊ะ " แต่ก็ต้องชะงักอีกรอบเมื่อมีเสียงอุทานเล็กแหลมดังมาจากเด็กสาว ทุกคนอยู่ในอารามตกใจและหันไปมองที่เด็กสาว เมื่อเด็กสาวเห็นว่าทุกคนหันมาหาตนแล้วจึงบอกธุระที่ได้ยินมาจากทางโทรศัพท์ออกไป

 " เออ เตรียมตัวไปศูนย์บัญชาการด้วยนะคะ ผ.บ. เรียกตัว " เด็กสาวพูดยิ้มๆ

ยังไม่ทันไรก็มีบุคคลที่ถูกลืมปรากฎตัวข้างๆประตูสีดำด้วยชุดนอนแบรนด์ดังสีดำจึงทำให้ตัวเขาแทบจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของห้อง เว้นแต่ผิวที่ขาวจัดจนเกือบซีดตัดกับสีเสื้อ สามารถเห็นได้ชัด

" เสียงดังเกินไปแล้ว " เสียงหนุ่มออกแหบคล้ายคนเป็นหวัดเอ่ยด้วยใบหน้าบึ้งตึงซึ่งไม่ได้เข้ากับหน้าตาที่น่ารักของเขาเลย

" ออ... ขอโทษค่ะที่ไปรบกวนการนอน แล้วก็เอ่อ...ผ.บ. เรียกตัวค่ะ " ชายหนุ่มหน้าหวานผู้กอดตุ๊กตากระต่ายสีดำที่มีรอยเย็บด้วยด้ายสีแดงอยู่กลางหน้า ทำเพียงพยักหน้าคล้ายจะบอกว่าเข้าใจแล้วหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับขั้นบันไดมากกว่า 100 ขั้น ด้วยสายตาเหนื่อยๆก่อนจะเดินขึ้นไปในห้องด้านในสุดและปิดประตูเสียงดัง 'แกร็ก...'

------------------------------------------------------------------------------------------------------

ก็มาถึงตอนที่สองจนได้นะเนี่ย รู้สึกเหมือนชื่อตอนจะไม่ค่อยเข้ากับเนื่อหาไงก็ไม่รู้

ยังไงก็ไม่ต้องโฟกัสไปที่ชื่อตอนนะ เพราะมันจะไม่รุเรื่อง แฮ่ๆๆ