ตัวผมที่ยุ่งเหยิง ボサボサの髪 bosa bosa no kami

วันหนึ่งตอนค่ำ ผมได้ฟังเพลงไปเรื่อยๆ จนน่าเบื่อ ผมจึงคิดว่าเรามาพิมพ์นิยายของเราดีกว่า ผมจึงหยิบโทรศัทพ์มาพิมพ์นิยาย เรื่องก็เริ่มขึ้น

ผมเป็นคนที่เมื่อก่อนเข้าสังคมเก่ง ชอบอยู่กับเพื่อนจนรักเพื่อนมากกว่าตัวเองอีก ผมเป็นพวกชอบให้คนอื่นก่อนแต่ไม่ชอบรับกลับมา เป็นพวกที่เสียเปรียบแต่เมื่อก่อนผมไม่เคยคิดเลย ว่าผมโดนเอาเปรียบ ตัวผมนั้นเริ่มยุ่งเหยิงตั้งแต่ตอนที่ โรงเรียนที่ผมเรียนประถมศึกษาปีที่ 6 นั้นปิดเทอมเเละกำลังจะขึ้น มัธยม 1 ตอนเพื่อนของผมมีกลุ่มในแชท มันเป็นแชทอันเดียวที่ผมไม่มีวันกลับไปเด็ดขาด เพราะมันทำให้ผมเจ็บถึงทุกวันนี้ ตอนนั้นผมเรียกตัวเองว่า "โอตาคุ" เลยก็ว่าได้เพราะชอบภาพของตัวละครอนิเมะ ผมจึงจับภาพบางส่วนเเล้วเอามาเป็นอารมณ์ของตัวเอง เเทนหน้าผมเอง ผมมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบเหมือนกันและเล่นตามผมเกือบทุกอย่าง จนผมชอบเธอ และเธอก็ชอบผม ตอนนั้นผมคิดแบบนั้น จนสถานการณ์ทำให้เธอและผมให้ได้คุยกัน สองต่อสอง ตอนนั้นผมเป็นคนถามเธอก่อน และเธอตอบมาว่า ไม่บอกหรือไม่อยากบอก และเธอก็ถามผมกลับ เป็นเป็นคนที่ชอบอะไรแล้วก็จะไม่ได้คิดอะไรเลย ผมจึงตอบเธอว่า ชอบ แต่สิ่งที่ผมได้กลับมาคือความเงียบ ต่อมาผมได้คุยกันในกลุ่มแชท ผมก็เป็นทักก่อน ตอนนั้นผมเป็นคนที่กวนประสาทได้ดีเลยล่ะครับ ผมส่งสติกเกอร์รัวๆ

จนเธอนั้นมาตอบ แต่เป็นคำตอบที่ผมรับไม่ได้ มันเป็นรูปภาพที่มีคำหยาบนิดหน่อยที่พิมพ์ว่า

"หุบปากเถอะ! ไอ้คนไม่มีใครรัก!" ผมช็อคกับรูปภาพนั้น ประมาณ 2 วัน 2วันนั้นไม่มีใคร ไม่มีใครนึกถึงผมสักคน จนผมถึงรู้ว่าอยู่ในนั้นไม่มีความหมาย ผมจึงออกมา ออกมา ออกมา แต่ก็มีคนที่ดึงผมกลับเข้าไป เเละผมก็ออกมา จากนั้นผมก็คิดว่าจะไม่มีใครเป็นคนรักคนชอบอีกแล้ว เพราะรักไปเต็มร้อยเปอร์เซ็น แต่เราได้กลับมาแค่ยี่สิบเปอร์เซ็น และ ตั้งแต่นั้นผมก็ไม่เคยชอบรักใครเลย ผมจึงไม่ขอมีเพื่อนเลยตั้งแต่วันนั้นมา

อ่านมาถึงตรงนี้แล้วคุณคงจะคิดว่าผมมันเพี้ยนเพราะเรื่องแค่นี้เนี้ยนะ สำหรับผมผมแถบไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่เลย ไม่ได้ปล่อยวางมันเลย จนตอนนี้ผมเห็นความรักเมื่อไร ผมก็ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาตลอด ถ้าผมอยู่คนเดียวมันจะหายไปเอง...

หายไป..เองสินะ