ข้ามมิติ มาเป็นหมอเสียอย่างนั้น

เสียงผู้คนในร้านอาหารแห่งหนึ่งในมณฑล หนึ่ง เด็กหนุ่มวัยทำงานอายุยี่สิบห้าปี สวมหมวกของพนักงานของร้านเอาไว้สวมใส่กางเกงยีนขายาว ลองเท้าผ้าใบสีขาวผูกพันกันเปื้อนผืนหนึ่งเอาไว้ 'น้องๆ มารับออร์เดอร์ ทางนี้หน่อย' บุรุษวัยกลางคนคนสวมสูทผูกไทน์ ฝั่งตรงข้ามมีสตรีใส่ชุดเดรสสีแดง เด็กหนุ่มรีบวิ่งมารับออร์เดอร์ อย่างว่องไว ใบหน้าของคนตัวเล็กฉีกยิ้มอยู่ตลอดเวลาทำให้ลูกค้าส่วนมากจะขอบเรียกใช้เขาบ่อยๆ แม้แต่เพื่อนรวมงานของเขายังอิจฉาเลย

[เวลา 21.20น.]

'อาเฉิน วันนี้ดูท่านายจะเหนื่อยมากเลยนะ' หญิงสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกลับ ฟ่านเฉิน กล่าวทักในขณะที่พวกเขากำลังเตรียมจะเลิกงาน 'ไม่เลย! ผมดีใจมากกว่าที่วันนี้มีลูกค้าเยอะกว่าทุกวัน' ผมตอบกลับเพื่อนสาวคนสนิท เธอชื่อ ซู่เหมย แต่ผมชอบเรียกเธอว่า อาเหมยแทน เธอเป็นผู้หญิงก็จริงครับแต่เธอเก่งกว่าผมเสียอีก

'ก็แน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่หรอ กลางเดือน กลับช่วงสิ้นเดือนคนไม่เยอะหล่ะสิแปลก'

"ก็จริงนะ..."

'อาเฉิน กลับพร้อมฉันเลยไหม เดี๋ยวแวะไปส่งจะได้หาอะไรกินด้วย'

เพื่อนสาวคนสนิทกล่าวชวน ผมเองที่ก้มหน้าก้มตาอยู่มือไม้ยังเก็บของเป็นพัลวัน เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสาวคนสนิท 

"ไม่เป็นไร! วันนี้ฉันเอามอเตอร์ไซค์มาหน่ะ" ผมกล่าวพรางยิ้มหวานให้กลับเพื่อนไป แต่นางกลับไม่ได้สนใจผมเลย ได้แต่พยักหน้าแล้วสะพายกระเป๋าเดินออกไป ส่วนผมที่ยังเก็บของยังไม่เสร็จก้มหน้างกๆ ทำงานต่อ [ช่างใช้งานคนหล่อเสียจริง] ผมบ่นแต่ก็ได้แค่บ่นในใจเท่านั้น

[เวลา 22.00น.]

ผมสะพายกระเป๋าคาด อกใบเก่าๆสวมหมวกกันน็อกครึ่งใบเผยให้เห็นใบหน้าจิ้มลิ้ม ขึ้นคร่อม มอเตอร์ไซค์คันเก่าคู่ใจ ที่บางวันสตาร์ทติดบางไม่ติดบาง แต่ก็เป็นรถคันเดียวที่ผมสามารถซื้อได้ในตอนนี้ เพราะผมเองก็ไม่เหลือใครแล้วคนที่ผมรักที่สุดได้จากผมไปเมื่อสองปีก่อน

กลางสี่แยกไฟแดง ฟ่านเฉินที่กำลังหยุดรถอยู่ แสดงสีหน้าเหม่อลอย แดงไฟสาดส่องใส่หน้าของเขา ฟ่านเฉินตะโกนสุดเสียง เพราะตรงหน้าเขาคือรถยันต์สี่ล้อพุ่งมาด้วยความเร็วสูง จนเขาเองไม่สามารถที่จะหลบพ้น

โครม!!!!

ความรู้สึกของผมตอนนี้รู้สึกในหัวเบาไปหมดร่างกายไร้เรี่ยวแรง ในความคิดขาวโพลน ดวงตาทั้งสองค่อยๆ มืดลง เสียงในหูดังอื้ออึง ร่างกายไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด

"นี่ผมกำลังจะตายงั้นหรือ ฮ่าๆ! ไม่สิตายแล้วต่างหาก" 

เด็กหนุ่ม ถูกชนอย่างเต็มที่ ไม่รู้เป็นตายร้ายถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว แสงไฟของห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลถูกเปิดขึ้น เหล่าแพทย์พยาบาลเร่งมือช่วยเหลือชีวิตอย่างสุดความสามารถ 

[ท่านหมอฟ่าน ท่านหมอฟ่าน ท่านเป็นอะไรมากหรือไม่] 

"ใครกัน นั้นเสียงใครหรือ ใครคือท่านหมอฟ่าน ผมขื่อฟ่านเฉินนะ ตอบผมหน่อยสิครับคุณเป็นใคร" ในหัวของผมได้ยินเสียงของใครบางคนและการใช้คำพูดประหลาดๆ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นหูยิ่งนัก

แคร๊กๆ!!

[ท่านหมอฟ่านฟื้นแล้ว เห็นไหมข้าบอกแล้วท่านเป็นคนดี เทพเซียนย่อมคุ้มครองอยู่แล้ว] เสียงของสตรีนางหนึ่งกล่าวขึ้นทำให้คนที่มุงดูหลายสิบคนต่างพากันถอนหายใจโล่งๆออกมา [มาๆๆ ท่านหมอฟ่าน ท่านมานั่งตรงนี้ก่อนเถิด]คราวนี้ใครอีกล่ะเนี่ย "ผมขอถาม ได้ไหมใครคือท่านหมอฟ่าน แล้วพวกคุณเป็นใครกันครับ" [ไอ้หยา ท่านหมอฟ่าน ท่านอย่าแกล้งพวกเราเลยนะขอรับ แค่เห็นท่านตกน้ำไปพวกข้าก็ใจหายใจคว่ำแล้ว] ใครอีหล่ะเนี่ยแต่ก็ช่างเถอะ

เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะเราโดนรถชนไม่ใช่หรือ แต่คนพวกนี้บอกว่าเราตกน้ำ เดี๋ยวๆๆ นี้มันเรื่องอะไรกันแน่ ทีแรกเห็นการแต่งตัวของคนพวกนี้ก็ไม่ได้เอะใจอะไร นึกว่าถ่ายละคร หรือไม่ก็กำลังแต่งคอสเพลย์เสียอีก หรือเราจะข้ามมิติมาจริงๆละเนี่ย.....