[ ร า ม เ กี ย ร ติ์ ] สวมรอยนางสำมนักขา (จำเป็น). [ดองอย่างไม่มีกำหนด]

บางครั้ง

ข้าก็สงสัยในสิ่งมหัศจรรย์ที่ตนเจอ

จะเรียกขานว่าอย่างไรดีเล่า?

โชคดี?

โชคร้าย?

พรหมลิขิต?

โชคชะตานำพา?

หรือว่า..

ทุกสิ่งทุกอย่าง มันถูกกำหนดเอาไว้แล้ว?

”อย่าได้หายไปอีกเลย..ได้ฤๅไม่?”

”ข้าต้องการเจ้าหนา..”

". . ."

"แต่เมื่อทรงพูดไป..เจ้าก็มิได้ยินมันเสีย"

"ทรงเอาข้ากลับบ้านเรือนเสียประเดี๋ยวนี้ !"

ทรงพระบรรทมอยู่ดีๆ

ใยจึงมาอยู่ในร่างของนางสำมนักขา

ยักษาพระขนิษฐาของท้าวทศกัณฐ์แห่งกรุงลงกา

โชคชาตะทรงเล่นตลกอันใดกับตัวข้ากัน!?

"กลับบ้านเรากันเถอะ"

คำเตือน : [ ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นมาเพื่อบันเทิงและสนองนิ้ดของผู้แต่ง ไม่ได้มีเจตนาที่จะลบหลู่เนื้อเรื่องประการใดทั้งสิ้น ]