I'm blind ข้าก็แค่คนตาบอด

เสียงการต่อสู้ระหว่างจอมมารกับผู้กล้าดังขึ้นเป็นระยะๆ บริเวณรอบข้างของพวกเขารายล้อมด้วยเปลวไฟไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิต

ตูมมม

ร่างใหญ่ของจอมมารกระโดดหลบลูกไฟของผู้กล้าพร้อมสวนกลับ

ฟิ้ววว

กริชหลายเล่มลอยเข้าโจมตีผู้กล้าทันที ด้านคนโดนสวนกลับแม้จะหลบทันแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีแผล

ร่างสมส่วนของผู้กล้ามีรอยแผลถากๆอยู่เต็มไปหมดต่างกับอีกฝั่งที่ไม่สะทกสะท้านซักนิด

จากสถานการณ์ที่เห็นได้ชัดว่าใครได้เปรียบ จอมมารก็แสยะยิ้มพร้อมหัวเราะ

"หึหึหึ ยอมแพ้แล้วถอยกลับไปเถอะเหล่าผู้กล้าเอ๋ย" เสียงกล่าวห้วนๆ เนตรสีทับทิบพรางระยับ มุมปากยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ไม่มีทาง! แผลแค่นี้ทำอะไรเราไม่ได้หรอก!!" เสียงตะโกนตอบกลับพร้อมการโจมตี แต่ช่างน่าเสียดายที่จอมมารก็หลบได้เช่นเคย

"โง่เง่า! ข้าอุตส่าห์หยิบยื่นโอกาสให้แล้วเชียวนะ" ร่างของจอมมารเปล่งออร่าสีดำหน้ากลัวออกมา แรงกดดันมหาศาลและจิตสังหารลอยวนอยู่ในอากาศ 

"อะไรน่ะ.."

"งั้นพวกแกและเผ่าพันธ์มนุษย์ก็หายไปให้หมดแล้วกัน!!!" ปีกสีดำขนาดใหญ่งอกออกมากลางหลังของจอมมาร ช่างน่าแปลกที่มันมีเพียงข้างเดียว ปีกนั้นกระพือหนึ่งทีอาณาเขตรอบข้างก็สลายกลายฝุ่นผงหมดไม่ว่าจะสิ่งของหรือสิ่งมีชีวิต

"ตายซะเถอะผู้กล้า" สิ้นเสียงดาบหลายเล่มก็ล้อมร่างของผู้กล้าไว้ 

"หยุดดดด!" เสียงปริศนาดังขึ้นขัดก่อนมีเหตุการณ์นองเลือดเกิดขึ้น ชายหนุ่มที่ดูแล้วอายุน่าจะราวยี่สิบปลายก็เดินออกมาจากมุมมืด

"ท่าน.." จอมมารละจากศัตรูมาสนใจผู้มาใหม่แทน ปีกใหญ่พาเจ้าของบินมาหาชายปริศนา

"ว่าไงลาซ" ชายหนุ่มถามอย่างเป็นมิตร มองจอมมารที่เก็บปีก แล้วลงมายืนดีอย่างเอ็นดู

"สบายดีท่านล่ะ" เสียงทุ้มกล่าวตอบ

"เฮ้! พวกเจ้าน่ะจะคุยอะไรกันก็ดูสถานการณ์หน่อยเซซซซซซซ่" เสียงของผู้กล้าขัดทั้งสองคนที่คุยกันอย่างสนิทสนมจนลืมดูสิ่งรอบข้าง

"ชิ จะตายอยู่แล้วยะ.."

"ปล่อยไป" ชายปริศนากล่าวเสียงเรียบ มือยกขึ้นลูบหัวจอมมาร เหมือนปลอบเด็กที่งอแงอยู่

"อึก.. ก็ได้"ง่ายที่ถูกลูบหัวว่าเสียงอ่อน พึมพำอะไรสักอย่างแล้วดาบที่ลอยอยู่ล้อมผู้กล้าก็ไายไป

"เฮอะ เจ้ายืนบื้อทำไม ลาซอุตส่าห์ปล่อยแล้วก็ไปซะสิ" ชายปริศนาแค่นเสียงดูถูกมือโบกไล่ผู้กล้าตามคำกล่าว

"ขะขอรับ" ส่วนผู้กล้าก็ได้ตอบรับและวาร์ปออกไปกับคำถามและความสงสัย'ชายคนนั้นเป็นใคร แล้วเป็นอะไรกับจอมมาร'

"ทำไมท่านถึงให้ข้าปล่อยมันไปล่ะ" 

"ก็เจ้าบอกว่าจะทำให้มนุษย์สิ้นนี่ อย่าลืมสิข้าก็เป็นมนุษย์" 

"ข้าขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ" 

"อืม ช่างมันเถอะ" ลูบหัวต่อ

หลังจากนั้นคราวที่ว่าผู้กล้าแพ้จอมมารก็กระจายไปทั่ว เหล่าปุถุชนต่างหวาดกลัวจอมมารเป็นทวี เรียกว่ากลายเป็นยุคที่จอมมารเรืองอำนาจเลยทีเดียว

TBC.

แถม

ขณะเดียวกัน

"เฮ้ เจ้าโง่!" ชายร่างท้วมกล่าวเสียงดัง ขณะมือก็ยื่นไปตบหัวคนถูกเรียก

"แกเห็นป้ายประกาศจับยัง ไปทำบ้าอะไรมาถึงโดนอีกเนี่ย" 

"เอาน่าๆ" คนถูกว่าโบกมือหยอยๆ ไม่ใส่ใจกับใบประกาศจับของตัวเองที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นสายให้จอมมาร

------------------------------------------

เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่แต่งนิยายแฟนตาซี หากผิดพลาดประการใดก็บอกกันได้นะคะ แฮร่