คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2 :อาดิว
"ชิคุอยากจะเป็นฮีโร่ไหม?"
"อื้ม! อยากเป็นสิ! และผมจะเก่งกว่าพี่ให้ดู!"
ผมวัยยังเด็กพูดกับพี่สาวในวัย16ขณะนั่งบนตักนุ้มๆของพี่สาวที่ผมรัก
"ฮิ ๆ ๆ...ยอมแพ้เถอะน่าชิคุ พี่น่าน่ะ เก่งที่สุดในโลกนี้ยังไงเล่า"
พี่สาวที่ในตอนนั้นไว้หน้าม้าเจ้าหญิงอยู่พูดเสียงร่าเริงพร้อมมือที่เข้าขยี้หัวผมจนทรงยุ่งเหยิงไปหมด จนร้องออกมา
"พี่! ผมเจ็บนะ!"
ตอนนี้เองก็ด้วยที่ผมยังคงเชื่อว่าผมไม่มีทางแพ้พี่สาวผมเด็ดขาด สถิติสูงสุดที่พี่สาวทำได้คือ810คะแนน ผมจะต้องทุบสถิติใหม่ให้ได้!
ผมมายืนหน้าสนามสอบ เป็นห้องโล่งๆสีขาวขนาดกว้างขั้นสุด เรียกว่าแถบจะตั้งเมืองย่อมๆได้เมืองนึงได้ ที่ตอนนี้มีเหล่าผู้เข้าสอบเข้ามาด้านในกันนับ100ชีวิต ในสนามสอบในชุดกีฬาUAสีน้ำเงินทุกคน
"เอาล่ะ...ลุยสักตั้ง!"
สิ้นการปลุกใจให้ดสู้ของผม ห้องสีขาวนี้ก็เผยภาพ3มิติ เป็นเมืองกลางกรุงที่เต็มไปด้วยทุกๆอย่างที่เมืองขนาดนึงจะมีได้
"การสอบในภาคปฏิบัติเริ่มได้!!"
พอเสียงประกาศจากผอ.หญิงของUAเริ่ม ผมกับหลายๆคนก็วิ่งไปสุดชีวิต ในเมืองโดยทำเงื่อนไขการสอบให้ได้นั้นคือ...
การกำจังป้อมปืนและกับดักทั้งหมดในเมืองนี้
ปืนกาวบนยอดดาดฟ้า2คะแนน
กับระเบิดปลอมที่ระเบิดได้จริงในภาคพื้น4คะแนน
หุ่นยนต์จำลองสูง8เมตร 10คะแนน
"รีบๆเคลียร์ไปจะได้จบๆ!"
รอยยิ้มเสยะออกกับร่างที่ส่องสว่างแสงสีดำ วิ่งไปรอบสนามผ่านหน้าผู้เข้าสอบมากมาย
"นัวร์เดอร์ลุกซ์!"
พรึก! เป้าหมายบนตึก กับระเบิด และหัวของหุ่นยนต์นับ10ถูกทำลายโดยไร้เสียงระเบิดในช่วงเสี้ยววินาที กับร่างผมที่สไลด์ตัวพร้อมดาบสีดำที่อยู่ในมือ
"สุดยอด...เร็วเกินไปแล้ว..."
ผู้หญิงผมขาวตัวขาวตาแดงตั้งสายตาตลึงขณะที่เหล่าอัศวินมนเกราะสีดำที่รายร้อมเธอนั้นกำลังป้องการการระดมยิงจากปืนกาวอยู่ พร้อมสวนกลับโดยการปาทวนที่มือขวาเสียบทะลุปืนกาวจนระเบิดเป็การเก็บคะแนนได้
"แม่จะบึ้มมันให้หมดเลย!!"
คิริโกะทำหน้าตาหน้ากลัวพร้อมมวลพลังงานทรงกลมปรากฎอยู่ข้างศีรษะด้านซ้ายและขวาของเธอและยิงลำแสงออกไปกลางดงหุ่นยนต์ที่ปรากฎตัวแล้วก็...
ตู้ม!!!! ระเบิดกินรัศมีวงกว้างยังกับโดนขีปนาวุธจู่โจมจนไม่เหลือซากทั้งหุ่นและป้อมปืนโดนกวาดเรียบหายไปในพริบตา
"นั้นลองนี้หน่อยเป็นไง!"
คันธนูที่มือซ้ายสร้างตัวขึ้นมาจากความว่างเปล่า ดาบปลายแหลมที่คล้ายหอกตั้งง้างเข้าที่คันธนูขนาดได้ครึ่งตัวของชายหัวขาวผิวแทนคนนั้นที่มองสายตาเฉียบคมไปยังหุ่นยนต์โฮโลแกรมที่ถูกสร้างขึ้นมาตรงหน้า
"กำจัดฮีโร่ กำจัดฮีโร่ "
"ซวยแล้วตรู!!!!"
ชายร่างปานกลางผมดำผิวขาวเนียนออกแรงขาวิ่งสุดชีวิต ขณะที่เหล่าหุ่นยนต์นั้นเคลื่อนตัวด้วยล้อวิ่งตามมากันเป็นฝูงในแนวตั้งแถวเดียว และวิ่งผ่านหน้าหนุ่มผมอันเดอร์คัตขาวในชุดเสื้อกันหนาวสีเลือดหมูที่ยืนถือหนังสือที่มือซ้ายไม่สนโลกอยู่
"อุปสรรคทำให้เราได้ก้าวข้าม นั้นคือสิ่งที่พระองค์ท่านทรงมอบมาให้เรา เพื่อขัดสรรเหล่าผู้ถูกเลือกสู่แดนสุขาวดี "
โซ่ติดใบมีดโค้งเหมือนดวงจันทร์เสี้ยว ถูกหมุนควงด้วยมือขวา ของเขาคนนั้นที่สายตายังคงจดจ่ออยู่กับหนังสือ
"กำจัด กำจัด กำจัด--!"
อยู่ๆก็มีโซ่เข้ามาล่ามรัดคอของหุ่นยนต์ทั้ง8ตัว พร้อมกับร่างของเขาที่ลอยอยู่เหนือหัวหุ่นยนต์พวกนั้นที่ก็ยังอ่านหนังสือเหมือนเดิมแม้จะลอยหน้าหันลงพื้นอยู่
ลูกศร...ไม่สิดาบปลายแหลมยิงทะลุร่างของหุ่นพวกนั้นเป็นรูโหว่กลางอกก่อนที่สุดท้ายมันจะระเบิดออกเป็นชิ้นๆเป็นเศษเหล็กก่อนที่จะสลายไปเหมือนโฮโลแกรม
"ขอบใจนะฮายะ"
ชายผิวแทนผมขาวเรียกเขาคนนั้นที่ลงพื้นอย่างปลอดภัยแต่ยังคงเปิดหน้าหนังสืออ่านต่อไป
อีกด้านนึงในมุมมืดของเมืองมีหุ่นยนต์ยักษ์ที่ตัวสูงกว่าปกติ2เท่าเคลื่อนตัวเข้ามาด้วยอาการบ้าใช้แขนยักษ์ทุบตึกที่อยู่ทางซ้ายและขวาจนมีเศษหินแตกกระจายไปทั่ว ทำให้ผู้เข้าสอบหลายๆคนหนีตายกันเจ้าละหวั่นเว้นแค่คนเดียว
หนุ่มผมส้มไว้หางม้าฮิเมะคัตดวงตาสีเขียวมอส จ้องสายตาว่างเปล่าพร้อมจับปากกาสีเขียวในมือพร้อมตั้งสมาธิเขียนอักษรไว้กลางอากาศได้คำ"岩山"
"รับไปซะ"
สิ้นเสียงนั้นอักษรสีส้มที่ถูกขีดเขียนก็สลายหายไป ซึ่งการโจมตีด้วยแขนขวายักษ์ก็พุ่งเข้ามาโจมตีใส่เขาที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงมองสายตาว่างเปล่าไปโดดๆ
ก่อนที่แขนยักษ์จะได้บดขยี้ร่างของเขาอยู่ๆก็มีหินงอกแหลมผุดขึ้นมาจากพื้นพุ่งเสียบแขนของหุ่นลามไปถึงตัวจนเละไปทั้งร่างก่อนระเบิดหายไปเป็นโฮโลแกรม
"ในเมืองข้างในที่มืดมิด~ แสงไฟมันสว่างขึ้นมา... เปลวเพลิงมันผลาญยอดตึกรอบกาย~"
หนุ่มผมเงินยาวคล้ายผู้หญิงร้องเพลงสบายอารมณ์ และแล้วที่รอบๆตึกบริเวณโดยทั่วก็เกิดไฟลุกขึ้นมานับรัศมี10เมตรรอบตัวจนมอดไหม้ไปหมด รวมถึงปืนกาวที่อยู่บนตึกก็เช่นกัน
"มีไฟให้ฉันสักที!"
หญิงสาวผิวแทนร้องดีใจออกมาพร้อมกางมือออกรวบรวมเพลิงที่อยู่ๆก็เกิดขึ้นมาเหนือหัวของเธอเกิดเป็นกงจักรอัคคีที่เธอสามารถควบคุมมันได้
"เอาไปกิน!!!"
กงจักรเผลิงปาออกไปก่อนขยายตัวจนใหญ่ขึ้นจนแถบจะเถียบเท่าช่องว่างระหว่าง2ตึกที่ห่างใกล้เคียงกันมากๆ ตัดผ่าครึ่งหุ่นไปโดยหารู้ไหมว่าชายผมดำที่ออกแรงขาวิ่งมาทางนี้นั้นอยู่ข้างล่างที่กำลังโดนไฟที่ลุกถ่วมหุ่นลงมาใส่ร่างเขาแล้ว
แต่ด้วยสัญชาติญาณ เขาตั้งฟมั่นหันไปมองเฉียงขึ้นฟ้ายกมือซ้ายขึ้น
"ใครมันจะอยากตายตอนนี้กันฟระ!"
มือซ้ายที่สัมผัสกับซากหุ่นนั้นอยู่ๆไฟที่ถ่วมอยู่ก็สลายหายไปอย่างง่ายๆ พร้อมกับโฮโลแกรมที่สลายตัวไป
ในโซนที่ซากปรักหักพังทีาทุกอย่างราบเป็นน่ากลองหญิงผมฟ้าสั้นดวงตาสีรุ้งสว่างสวยมองสายตาเย็นชาพร้อมประกายคล้ายกระแสพลังงานที่ไหล่รั่วออกมาเป็นสีฟ้า
"จะน้อยหน้าชิคุไม่ได้"
หลังจากที่เธอกล่าวจบก็เหมือนเวลานั้นได้เดินเป็นของเธอคนเดียวดั่งรอบข้างมันได้ช้าไปหมดสำหรับเธอ
เท้าของร้องเท้าผ้าใบสีขาวเดินย้ำก้าวเข้ามาหาหุ่นยนต์เป้าทำคะแนนที่ที่ที่สุดที่บริเวณใกล้เคียงนั้นก็มีกับระเบิดปลอมที่ฝั่งอยู่ใต้พื้นให้เห็นเป็นจุกสีดำเล็กๆที่พื้นซึ่งเธอก็หยิบมันมาไว้ที่มือ
"ลิมิตเตอร์เบรค"
สิ้นคำพูดที่ดูเย็นชาของเธอเธอก็ปากับระเบิดนั้นไปหาหุ่นยนต์ยักษ์ที่เคลื่อนตัวมาอย่างช้าๆ
"ไทม์เบรคออฟ"
จบคำสั่งการนั้นกับระเบิดก็ติดเข้ากับตัวหุ่นแล้วเกิดระเบิดขึ้นรุนแรงระเบิดฟุ่นทั้งตัวจนไม่เหลือซากให้โฮโลแกรมทั้งๆที่ระเบิดนั้นไม่สามารถสร้างความเสียหายได้แท้ๆ
พรึก! หัวหุ่นยนต์หลุดกลิ้งลงมาใกล้ๆเธอทำให้เธอได้หันลงมามองหัวหุ่นยนต์ ซึ่งก็เป็นฝีมือของหญิงหูแมวที่มีบาดแผลรอยข่วนที่ดวงตของเธอที่เดินเอามือล้วงกระเป๋าเดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าที่อวดดี
"ไงแม่เย็นชา ยัยโทโดโรกิมันกลัวหัวหดไม่มาสอบละสิถ้า"
"โชโอรุจังไปสอบสนามสอบโควต้าน่ะ"
"เหอะ! เป็นแค่ลูกอันดับ3นิหน่าจะสอบโควต้าพร้อมลูกอันดับ1ก็ไม่แปลก แถมพ่อยัยนั้นก็เคยสอบโคต้าเข้ามาด้วยนิ ก็ไม่แปลกเท่าไหร่นิ"
คำพูดเหยียดหยามต่างๆทำให้เธอทาคิสึ นานากะคนนี้คิ้วขมวดตึง พูดกลับเสียงเดิมของเธอด้วยความโกรธทางแววตา
"ถอนคำพูดซะ แคทลิน"
"ห๋า~! ที่ฉันพูดมันผิดนักรึไง หรือว่าจะเอาตรงนี้เลยไหทคุณลูกสาวของมายด์โอท"
"............!!"
ดวงตานัยตาสีรุ่งบีบจนเล็กลงมือไม้ของเธอสั่นไปทั่วพร้อมอารมณ์โกรธที่อยากจะซัดหน้าผู้หญิงหูแมวจอมโอหังคนนี้
"อย่าเอาชื่อฮีโร่นั้นของพ่อฉันมาเรียกฉันนะ...!!"
"อ้าว ๆ ๆ โกรธขึ้นมาแล้วรึไงถ้าทีเย็นชาตอนนั้นหายไปไหนหมดละ--"
หมับ! มีใครสักคนจับเสื้อดึงเธอให้ลอยขึ้นมา นั้นคือหญิงร่างใหญ่ในผ้าปิดตาสีดำที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อและส่วงสูงที่เกินผู้หญิงไปไกล
"ฉันว่าเลิกทำอะไรแบบนี้ดีกว่าแคทลิน"
"ชิ...ฝากไว้ก่อนเธอยัยทาคิสึ"
หลังจากสบ่นออกมาอย่างไม่พอใจเธอทั้ง2คนก็เดินจากตรงนี้ไปทำคะแนนเพิ่มเติม
แสงสีดำพุ่งหยุดมาอยู่ที่ด้านหลังของนานากะ แล้วผมก็เข้าไปหาเธอที่เหมือนกำลังโกรธอยู่
"ไม่เป็นไร...ชั่งฉันเถอะชิคุ"
"..."
ผมหยุดนิ่งคิดอะไรสักอย่างในหัวตัวเองก่อนแล้วพูดกลับเธอไป
"เดี๋ยวฉันพาไปโซนอื่นนะ"
"..........."
เธอพยักหน้าขึ้นลงแล้วผมก็ได้แตะไหล่เธอพาวาปไปเป็นแสงสีดำพุ่งมาหยุดอยู่กลางดงสมรภูมิที่ต่างคนต่างสู้เพื่อความฝั่นของตัวเองอย่างสุดชีวิต ที่ตอนนี้เหลือรอดกันแค่
"ไดนามิค! บัสเตอร์!!"
หมัดขวาของคิริโกะต่อยเต็มแรงใส่ลูกบอลพลังงานของเธอเองส่งพลังงานอัดกระแทกพุ่งพรวดเข้าไประเบิดเต็มๆกลายเป็นฝุ่นผงกันหมดกลางอากาศ
"ย๊าาาาาาาาาา!!!"
ผู้ชายในเกราะสีดำบ้าคลั่งเข้าพุ่งทะลวงใส่หุ่นตัวทะลุฝ่าดงหุ่นยนต์นับ10เข้าไป ต่อยหมัดทรงพลังจนหน้าหุ่นจมดินถึงพื้น
"ฮึบ!"
หญิงตัวน้อยตีลังกาหลบการโจมตีด้วยใบมีดของหุ่นยนต์ได้ ด่อนเซ็ทตัวพุ่งกลับไปแตะที่กลางตัวหุ่นแล้วดอกไม้เหล็กกล้าก็โผล่ขึ้นมาทะลุตัวหุ่นจนล้มลงตามด้วยสลัดกลีบเหล็กของดอกไม้ออกมา ปากลีบนั้นออกไปทิ้มแทงที่ตาและลำตัวของหุ่นจนระเบิดกันรัวๆ
"ลุยมันให้เต็มที่ไปเลย!"
ป้อมปืนโผล่ขึ้นมาเหนือพื้นเป็นปากกระบอกปืนใหญ่ที่เล็งไปยังทิศรอบตึกต่างๆ พร้อมคำสั่งของเธอผมสีขาวติดกิปที่หัวด้านซ้ายที่สั่งไปว่า "ยิงได้!!" และแล้วปืนหลายกระบอกก็ยิงลำแสงพลาสม่าโจมตีใส่มุมตึกและจุดลับที่มีปืนกาวจับกุมทั้งหมดจนหายไปทั้งหมดเรียกว่าสะอาดเอี่ยม
"นานากะช่วยอะไรฉันได้ไหม?"
ผมหันไปถามเพื่อนและญาติผมไป
เธอพยักหน้าขึ้นลงแล้วแตะมือขวาของเธอที่กลางหลังของผม
"ลิมิทเตอร์เบรค!"
หลังจากคำสั่งของเธอพลังงานสว่างสีดำก็เปล่งแสงออกมาอย่างมืดมน สร้างปีกสีดำทมิฬที่หลังทั้ง4ที่มีลักษณ์รวมกันเป็นดาวกลายจายที่กลางหลัง
"ขอบใจนะ"
ผมหันกลับไปยิ้มให้กับเธอ
นานากะตาเบิกกว้างแก้มแดงขึ้นมา โดยที่ผมไม่ทันได้สังเกตเลยพุ่งไปด้วยความเร็วแสงในพริบตา หยิบดาวกระจายทีากลางหลังออกมาจับแยกใบมีดออกเป็น2ซีก
"รับไป! นัวร์ฟลันเต้!"
แสงตัดผ่าพุ่งพริบตาหยุดเบรคตัวเองในท่าเอามือประกบใบมีดตัวเองไว้ที่ฝ่ามือทั้ง2
"คูเปอร์ ดีอาเซียร์..."
เหล่ากับระเบิดหุ่นและทุกๆอย่างระเบิดออกพร้อมๆกันในเวลาเดียวกันทั่วสนามที่การเคลื่อนที่ด้วยความเร็วแสงนี้ไปถึง
กับเสียงส่งท้ายที่ออกมาจากปากนี้
"อาดิว"
สายตาของคนที่ไม่รู่จักผมหลายๆคู่ต่างมองตลึงกับสิ่งที่ผมก่อไม่กระพริบ
และแล้วเสียงประกาศของผอ.ที่ดังขึ้น
"การสอบภาคปฏิบัติสิ้นสุดเพียงเท่านี้จ๊า! เด็กๆทุกคนเดี๋ยวผลสอบจะประกาศให้ในอีก1อาทิตย์ นะจ๊ะ!"
(พวกที่เหลือที่ไม่ได้บอกสอบโควต้าพร้อมน้องอิสึกะนะครับ อันนี้ก็ปูไว้ก่อนนะเป็นน้ำจิ้ม เดี๋ยวรอภาคก่อนจบนี้ต่อยาวๆแบบ2วันต่อตอนหรือวันละตอนได้เลย)
ความคิดเห็น