ลืมตาตื่นขึ้นมาก็กลายเป็นนางเอกเสียแล้ว

ตอนที่ 2 : EP.1 จุดเริ่มต้น

หญิงสาวมองรอบข้างที่กำลังตั้งใจฝึกซ้อมด้วยสายตาว่างปล่าว

'ถ้าเราตายก็คงไม่ต้องทุกข์ พ่อ แม่ ก็ตายกันหมดแล้วไม่จำเป็นต้องห่วง'

เธอคิดก่อนจะกำมือทั้งสองแน่นและถือไม้คฑาขึ้นมาก่อนจะร่ายเวทย์รอบตนเอง

'ถ้าทำให้เหมือนอุบัติเหตุทุกอย่างก็จบ'

ตู้ม!!!! เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือดทรุดลงไปกองกับพื้น

.

.

.

แสงแดดที่สาดส่องออกมาจากด้านนอกไม่อาจทำให้หญิงสาวเรือนผมสีชมพูละสายตาได้

"มาลิก้า..."

"ท่านพี่ ท่านดูสิวันนี้แดดแรงกว่าปกติข้าอยากออกไปเดินเล่น" เธอยิ้มทักทายให้เหมือนปกติ

เขาทำหน้าเสียลงเล็กน้อยก่อนจะมองกองหนังสือที่ถูกวางไว้ที่หัวเตียง

"หมอบอกว่าเจ้าอาการทรุดลง พี่เคยบอกแล้วนี่ว่าไม่ให้ฝึกเวทมนตร์แค่อ่านหนังสือก็เพียงพอแล้ว"

"แต่ข้าเบื่อนี่เพคะ พระเจ้าให้พรสวรรค์ในการฝึกเวทย์ข้ามาย่อมต้องใช้ให้คุ้มค่า"

"พระเจ้ามีจริงด้วยหรือ? หากมีจริงข้าอยากให้เข้าเอาพรสวรรค์เจ้าไปแต่เอาร่างกายที่แข็งแรงกลับคืนมาเสียดีกว่า"

"อาณาจักรมาฮัมแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่โตและไม่ได้เล็กแคบ หม่อมฉันอยากไปเผชิญโลกภายนอก หากน้องแข็งแรงก็คงได้ไปเรียนในโรงเรียนแบบน้องเล็ก"

"เจ้าอยากออกไปข้างนอกมั้ย?"

"เพคะ?"

"ออกไปเที่ยวเล่นพบปะประชาชนสักหน่อย"

"ไปได้หรือเพคะ? ไม่ใช่ว่าเมื่อก่อนท่านพี่ทรงห้ามหม่อมฉันตลอดเลย"

"ไปได้สิ ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดที่เจ่าอายุครบ18"

"โรงเรียนไฮเลล หม่อมฉันก็อยากไปนะเพคะ เป็นสถานที่ที่ให้เด็กอายุ17ปี มาเข้าเรียนเวทมนตร์เป็นเวลา1ปี จนถึงพิธีบรรลุนิติภาวะตอนอายุ18 ส่วนใหญ่ถึงจะเป็นชนชั้นสํงแต่ถ้าที่เหลือก็จะเอาพวกชาวบ้านมารวมให้ครบ30คน เป็นสถานที่ที่น่าสนุก"

"เรื่องบางเรื่องก็ไม่ได้เป็นแบบที่เจ่าคิดเสมอไปหรอก"

"เพคะ?"

"ไปกันรึยังล่ะ?" เขาถามพร้อมหันหน้าไปหาสาวใช้

"เพคะ" เธอตอบรับอย่างร่าเริง ผิดกับใบหน้าขาวซ่ดนั้นอย่างสิ้นเชิง

.

.

"ท่านพี่ข้าอยากได้อันนั้น" เธอพูดพร้อมกับชี้ไปที่โมบายหอยสีหลากสี

"มันไม่เหมาะกับเจ้าหรอก"

"แต่ข้าอยากได้ก็ต้องได้" เธอพูดด้วยแววตาและสีหน้าจริงจัง

ถึงกับเขาเธอจะดูเรียบร้อยมาก แต่องค์หญิงก็คือองค์หญิงวันยังค่ำ ทั้งดื้อรั้นเอาแต่ใจแถมยังเย็นชามาก หากไม่ใช่เขาคนอื่นคงตามใจเธอหมด

"มาลิก้า ข้ารู้ว่าเจ้าชอบแ่ด้านหน้ายังมีสิ่งที่ดีกว่านี้เจ้าค่อยอยากได้อย่างอื่นเถอะ"

"ท่านพี่..." เธอพูดอย่างขัดใจพร้อมทำปากคว่ำ เขามองเด็กสาวก่อนจะส่ายหน้า 

'มาลิก้าเจ้าร่างกายอ่อนแอแต่กลับเข้มแข็ง ข้าอยากจะทำให้ความปรารถนาของการไปชมเมืองเป็นจริงก่อนที่มันจะสายเกินไป' พอคิดแบบนั้นเขาเลยยื่นเงินให้ข้ารับใช้เป็นเชิง

"พะย่ะค่ะ" เขารับเงินนั้นและไปซื้อของให้องค์หญิงจอมเอาแต่ใจ

"เจ้าเอาแต่่่ใจมากเกินไปแล้ว ท่านแม่ตามใจเจ้ามากเกินไป"

"ท่านพ่อและท่านพี่เองก็เหมือนกันแหละเพคะ ไม่มีอะไรที่หม่อมฉันอยากได้แล้วไม่ได้เว้นแต่..."

"...ร่างกายและชีวิตอิสระ"

.

.

.

หญิงสาวเงยหน้ามองพระจันทร์ก่อนจะคิดในใจถึงคำพูดๆนึง

'ราชามีลูกสามคนเลยเหรอ?'

'ก็ใช่สิ'

'แต่เท่าที่ข้าเห็นมีแค่2คนเองนะ องค์ชายใหญ่บุตรของราชินีและองค์หญิงเล็กบุตรีของภรรยาน้อย'

'มีบุตรีอีก1คนเป็นคนรองเกิดกับราชินี แต่ป่วยหนัก'

'ชื่ออะไรเหรอ?'

'มาลิก้า เดริซ'

"ไม่มีใครจดจำตัวตนของเราได้หรอก" เธอพูดพร้อกับเงยหน้ามองดวงดาว

"ขอให้เราได้ใช้ชีวิตแบบอิสระเถอะนะ" 

หลังจากคำพูดนั้นอาการเจ็บแปลบบริเวณหน้าอกก็เจ็บปวดขึ้นจนมาลิก้าล้มลง

'ราชวงศ์นี้มีแค่ซาเรคกับเฮดริน่าก็เพียงพอแล้ว'