คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : Heartbeat
เข็มวินาที หน้าห้องฉุกเฉินผ่านไปเรื่อยๆ ตามปกติของมัน
แต่ใจของคนที่รออยู่หน้าฉุกเฉินนั้นไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย กว่าแต่ละช่องเล็กๆ ที่เข็มมันเดินไปได้นั้น ช่างยาวนานเหลือเกิน ใจผมร้อนรนเหลือเกิน อยากจะพังห้องฉุกเฉินเข้าไปให้ได้ซะตอนนี้ แต่ถึงทำแบบนั้นไป ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา คนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นก็คงไม่ได้ฟื้นขึ้นมา
คงจะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปทำแบบนั้น ผมถอนหายใจเป็นรอบเท่าไหร่ก็ไม่รู้แล้ว เหลือบสายตาไปมองคนอื่นๆ ที่พาใหม่มาส่งโรงพยาบาลพร้อมกับผม แต่ละคนอยู่ในสภาพไม่ต่างกัน
พุดดิ้ง ที่ยังอยู่ในชุดนอนของเธอที่แสนจะบาง มีเสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่คลุมตัวเธอไว้ ตาของเธอแดงก่ำและบวมเพราะอาการที่เธอทำมาตลอดจนถึงตอนนี้คือ นั่งสะอื้น มองไปที่หน้าห้องฉุกเฉินเป็นระยะๆ จากโซฟาที่เธอนั่งอยู่ เธอหยุดฟูมฟายได้แล้วพักนึงแต่ก็ยังหยุดร้องไห้ไม่ได้ เสียงสะอื้นของเธอดังขึ้นมาตลอด ทำเอาผมใจไม่ดีอยู่เหมือนกัน
ไกด์ เหลือเพียงเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนส์ขายาวแค่เข่า นั่งขมวดคิ้วอยู่หน้าเครียดอยู่แบบนั้นตั้งแต่มาถึง นั่งอยู่ที่เดิมมาตลอดไม่ได้ขยับไปไหน มีตอนเดียวที่มันขยับคือเอาเสื้อคลุมไปคลุมให้พุดดิ้งไว้ เพราะชุดนอนที่แสนจะเบาบางแบบนั้น ใครผ่านไปผ่านมามันจะมองเธอไม่ดีเอาได้ แล้วมันก็นั่งมองไปแต่ที่ประตูห้องฉุกเฉินอยู่ตลอดเวลา
เดย์ นัยน์ตาของมันบอกความรู้สึกไม่ถูกเลย มันยังอยู่ในชุดเลอะเทอะของมัน และเลือกจะนั่งที่พื้นหน้าห้องฉุกเฉินข้างๆ ประตู มีอยู่ตอนที่มันฟุบลงไป นึกว่ามันหลับ แต่ผมที่ยืนอยู่ใกล้ๆ มันที่สุดได้ยินเสียงสะอื้นอย่างแผ่วเบา เหมือนว่ามันไม่อยากจะให้ใครได้ยิน แล้วเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าที่บอกอารมณ์ไม่ถูกของมัน แต่ผมว่าดูจะเป็นเอามากกว่าพุดดิ้งอีกนะเนี่ย
อีกคนนึง มันเก็บตัวไปนั่งคนเดียวตรงระเบียง สายตามันมองไปข้างนอก มันไม่น้ำตาไหลออกมาซักหยด แต่แววตานั้นมันสื่ออารมณ์ออกมาได้ราวกับเป็นออร่าแห่งความเศร้าหมองรอบๆ ตัวเลย อยากจะเดินเข้าไปปลอบใจมันแต่คงต้องปล่อยมันไปดีกว่า ตอนนี้มันคงอยากอยู่คนเดียว มากกว่าจะให้มีใครไปรบกวนมันล่ะมั้ง ?
ผมถอนหายใจแรงๆ ยาวๆ หนึ่งที แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ใครหันเหมาสนใจผม ที่ทุกคนสนใจตอนนี้คือเมื่อไหร่จะมีผู้ชายใส่ชุดสีขาว หรือชุดผ่าตัดสีเขียว เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินสักที ยิ่งรอคอยนานเท่าไหร่มันยิ่งใจหาย จังหวะการเต้นของหัวใจผมตอนนี้มันแทบจะไม่มีอยู่แล้ว
เหมือนหัวใจมันหายไปแล้ว จังหวะการเต้นของหัวใจที่ไม่คุ้นเคย จังหวะที่เบาบางและเชื่องช้าลงไปๆ เรื่อยๆ จนแทบจะหยุดเต้นลงไปซะให้ได้
พระเจ้าครับ...ลูกเชื่อในพระองค์นะครับ ในชีวิตนี้ลูกไม่เคยรบเร้าร้องอะไรจากพระองค์เลย และไม่คิดลูกจะร้องขอสิ่งใดๆ เลยนอกจากสิ่งนี้เพียงสิ่งเดียว หากพระองค์เห็นใจพวกเรา พระองค์ช่วยนำใหม่กลับมาที กลับมาโดยปลอดภัยที่สุด หากพระองค์ประสงค์สิ่งใด ลูกยินดีจะมอบให้พระองค์ ลูกยอมทำทุกอย่างจริง พระองค์คงได้เห็นว่าตลอดมาลูกรักเขาคนนั้นมากแค่ไหน ลูกพยายามเป็นคนดีที่สุดเพื่อคนนั้น หากแม้นแต่พระองค์ประสงค์ให้ลูกเลว ลูกก็ยินดี หากพระองค์ประสงค์เช่นนั้นจริงๆ
เปรี้ยงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!!
พลันเสียงฟ้าผ่าดังลั่นขึ้น ไฟที่หน้าห้องฉุกเฉินดับลงไป ความมืดน่าอึดอัดคงอยู่ชั่วประเดี๋ยวก่อนที่หลอดไฟจะติดสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ผมมองไปรอบๆ อาการตื่นตัวออกมาแทนอาการเหงาเศร้าซึมเมื่อครู่จนหมด อาจจะด้วยเพราะเสียงฟ้าผ่า ผมส่ายหน้าไปมาไล่ความคิดฟุ้งซ่านที่ว่าคำขอเมื่อกี๊ของผมมันเป็นจริงและพระเจ้าก็ตอบรับด้วยการส่งเสียงฟ้ามาแทนคำตอบ ถ้าพระองค์ตกลงจริงๆ ทำไมตอนนี้ใหม่ หมอ หรือพยาบาลไม่ออกมาจากห้องซักคนนึงล่ะ หึหึ
" นี่ญาติของคุณฐาปกรณ์หมดเลยใช่ไหมครับ " หมอหนุ่มในชุดสีเขียวเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่รู้ แต่ตอนนี้ไอ้คนที่เหลือตรงรี่เข้าไปรอฟังคำตอบจากหมอเรียบร้อยหมดแล้ว
" ญาติเค้าติดต่อไม่ได้อ่ะค่ะ แต่หนูเป็นลูกพี่ลูกน้องกันค่ะ " พุดดิ้งเสนอ ออกตัวรับหน้าว่าเป็นญาติของใหม่แทน
" ครับ คนไข้ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วล่ะครับ " หมอคนนี้ผมรู้จักนะ เป็นพี่ของใครสักคนนี่แหละ ชื่อเจมส์ล่ะมั้งถ้าจำไม่ผิด แล้วคงจำพวกผมได้ล่ะ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลยในเวลาแบบนี้
" คนไข้ตกจากที่สูง ก็กระดูกแขนขวาหักแล้วก็มีแผลเล็กน้อยๆ " หมอบรรยายอาการ
" แค่นี้ใช่มั้ยคะหมอ ? " พุดดิ้งดูจะร้อนใจที่สุด
" แล้วพวกเราเข้าเยี่ยมได้รึยังครับ " คนที่เงียบที่สุดเอ่ยถาม ร่างกายสั่นไปหมด
" เอ่อ..แต่ฟังหมอก่อนนะครับ ศีรษะของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรง จนสมองบางส่วนมันกระทบกระเทือนไปด้วย หมอก็ไม่แน่ใจว่ามันจะมีอาการอะไรรึเปล่าคงต้องรอจนกว่าคนไข้รู้สึกตัวล่ะนะ ส่วนเรื่องเยี่ยมตอนนี้หมอย้ายคนไข้ไปห้องคนไข้รวมแล้วแต่คงเข้าเยี่ยมตอนนี้ไม่ได้นะครับ รอตอนเช้าแล้วเข้าเยี่ยมตามระเบียบครับ ตอนนี้หมอขอตัวก่อนนะครับ " หมอยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันมาพยักหน้าให้ผมและคนอื่นๆ ก่อนจะเดินจากไป
///////////// CAN U BE MY BOYFRIEND ??? /////////////
เวลาตีสี่กว่าแล้ว
พุดดิ้ง ไกด์ เดย์ ต่างออกความเห็นว่ากลับไปเฝ้าของกันและกลับ ที่แรกไอ้เดย์มันก็ไม่อยากไปแต่อยู่ดีๆ มันก็เดินตามพวกนั้นไปเฉย แล้วก็เดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของพวกผมที่เผอิญลืมไว้หลังรถแต่แยกไม่ออกว่าเป็นของใคร แต่มันก็มีของผมติดมาแหละ ตอนนี้จึงเหลือแค่ผมกับอีกคนนึงที่ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งสิ้น เอาแต่นั่งมองไปที่เตียงของใหม่ที่กำลังหลับเหมือนเด็กคนนึง ที่ยังไม่ยอมตื่นมาซักที ที่พวกผมเข้ามาได้เพราะพี่พยาบาลอนุญาติให้เข้ามาได้เพราะเห็นว่าไม่รู้จะให้พวกผมไปนอนที่ไหน เลยยอมให้เข้ามาเพื่อกับแลกให้เธอไปนั่งคุยโทรศัพท์ข้างนอกได้ และหากมีเหตุอะไรเกิดขึ้นให้เรียกเธอทันที
" หิว...น้ำจังเลย " เสียงของคนที่เตียวทำให้ผมและอีกคนหันไปดู ใหม่ที่ลืมตาน้อยๆ มองหน้าพวกผม
" อ่ะนี่ " ผมรีบคว้าน้ำในแก้วหยิบหลอดใส่แล้วส่งให้ทันที ใหม่ดูดน้ำจากลหอดเข้าไปค่อนแก้วแล้วหันมายิ้มให้พวกผม
" พวกคุณใจดีจังเลยนะครับ ให้น้ำคนที่ไม่รู้จักกันอย่างผมด้วย " ใหม่พูดยิ้มๆ ก่อนจะหลับตาลงนอนต่อไปอาจจะเพราะฤทธิ์ของยา แต่คำพูดนั้นมันก็ทำให้ผมรู้ได้ทันทีเลยว่าความทรงจำของใหม่หายไป คำพูดเมื่อกี๊นั่นทำเอาหัวใจที่กำลังเต้นของผมอยู่ร่วงหายไปเลย อีกคนที่นัยน์ตาของมันว่างเปล่าก็น้ำตาไหลออกมาโดยไม่ต้องพูดจาอะไรออกมาเลย คำพูดของใหม่เมื่อกี๊ราวกับตอกย้ำว่าความผิดที่เกิดขึ้นนั้นเป็นของมันทั้งหมด
" มึงออกมานี่ดิ๊ " ผมเรียกมันออกมาด้านนอกห้องคนไข้รวมมาตรงช่วงทางเดิน
" ถ้าไม่มีมึงนะ ใหม่ก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก ทำไมวะ ทำไมมึงพิเรนทร์แบบนั้นด้วยฮะ มึงตอบกูมาดิ๊ " ผมกระชากคอเสื้อมันขึ้นมา
" ... "
" มึงจะเงียบทำไม มึงตอบกูมาดิวะไอ้ห่า " คนเบื้องหน้ากับจ้องตาผมแต่ไม่ทำอะไร ไม่โต้ตอบออกมาสักคำพูดหรือส่ายหน้าอะไรเลย
" ไอ้สัตว์ ขอกูซัดคนอย่างมึงซักทีดิ๊วะ "
" เอาเลยกรีน ซัดเลย " น้ำตาของมันไหลออกมาจากดวงตาคู่ที่กำลังแสดงสีหน้าปวดร้าวที่สุด
" ต่อยกูดิกรีน กูมันไม่ดีเองแหละ เอาเลยกรีน เอาสิวะ! เอาเลยเซ่ !!!! ”ไนท์ตะโกนดังลั่นพร้อมจับหมัดผมให้กระแทกเข้ากับหน้ามันก่อนจะทิ้งตัวลงร้องไห้ฟูมฟายอยู่กับพื้น
ผมมองดูมันด้วยความโกรธ จะมาร้องไห้อะไรตอนนี้ล่ะ ทำไมตอนทำทำไมไม่คิดหรือว่ามันกระสันถึงขนาดอดรนทนไม่ไหว ? ทำกับคนที่เป็นแฟนมึงแบบนี้อ่ะนะ คนอย่างมึงมันไม่สมควรได้เป็นแฟนกับใหม่เลย มันไม่สมควรเป็นคนที่ใหม่รักที่สุดเลยจริงๆ แต่ผมก็อดสงสารไม่ได้เมื่อเห็นท่าทีการร้องไห้เหล่านั้น น้ำตาของลูกผู้ชายที่ไหลออกมาแบบนั้นก็อดทำให้สงสารไม่ได้เลยจริงๆ
" กูจะไปมินิมาร์ทนะ เดี๋ยวกูซื้อของมาให้แล้วกัน "
ผมพูดบอกไนท์ไป แต่เจ้าตัวคงไม่ได้ฟังอะไร ปล่อยมันอยู่คนเดียวซักพักแบบนั้นคงจะดีมากกว่า ผมครุ่นคิดไปตลอดทางที่เดินไปมินิมาร์ท เปิดประตูเข้าไป หยิบของก็ยังคงคิดอยู่ คิดเงินจนเดินกลับมาเลยไม่ได้สังเกตว่าไนท์นั้นร้องไห้จนหลับไปกับพื้นนั่นแหละ ผมมองไปที่มันก่อนจะอุ้มมันขึ้นมาตรงม้านั่งให้มันหนุนกระเป๋ามันนั่นแหละ แล้วเดินเข้าไปดูใหม่ที่หลับอยู่บนเตียง แต่เหมือนจะได้ยินเสียงผมเลยยิ้มรอแต่ไกล
" หิวจังเลย ซื้อมาให้ผมใช่มั้ยเนี่ย "
" อ่า....อื้ม " ผมยื่นซาลาเปาให้ไป
" คุณนี่ใจดีมากๆเลยนะครับ ผมอิจฉาแฟนคุณจังเลยที่มีสุภาพบุรุษแบบนี้ "คำพูดของใหม่ทำไมหัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ก็เข้าใจว่ามันจำไม่ได้ แต่พูดแบบนี้มันก็อีกเรื่องนะ
" ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย ผมชื่อใหม่นะยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"
" เอ่อ..นี่ชื่อกรีน " รู้สึกแปลกๆ กับการต้องแนะนำตัวกับคนที่เรารู้จักอีกครั้ง ยิ่งเป็นคนที่เรารักแล้วยิ่งไปใหญ่
" กรีนคร้าบ ช่วยป้อนผมได้มั้ยอ่ะคร้าบ " ใหม่ยิ้มมองหน้าผม ยื่นมือข้างเดียวมาให้เพราะอีกข้างถูกพันธนาการไว้ในเฝือกเรียบร้อยแล้ว
" อืม ได้ๆ " ผมบิซาลาเปาเป็นคำเล็กๆ แล้วป้อนเข้าปากใหม่ แต่นั่นก็ทำให้ผมใจเต้นรัวที่สุดแล้วในชีวิต กับรอยยิ้มละลายใจที่แสนจะใสซื่อตรงหน้านั่นไง
" เหมือนผมจะจำได้แค่ชื่อของตัวเองอ่ะกรีนครับ ผมจำอย่างอื่นไม่ได้เลย "
" เหรอ " ผมตั้งใจเป็นผู้ฟังที่ดีแล้วป้อนซาลาเปาต่อไป
" เหมือนผมกะกรีนจะสนิทกันมากเลยเนาะ เราเป็นอะไรกันมาก่อนเหรอ " คำถามนี้เล่นเอาผมหน้าแดงแปร๊ดเลย จะตอบความจริงหรืออะไรดี
" เอ่อ.... "
" แต่ผมเหม็นที่นี่จังเลย กรีนพาผมออกไปข้างหน้ามั้ยอ่า ? นะนะนะ " ใหม่มองหน้าผมแล้วร้องขอด้วยท่าทีเหมือนเด็กแต่นั่นเป็นเครื่องทรมานผมชั้นยอดเลยล่ะ
" ไม่ได้...หรอกครับ นอนไปเถอะครับใหม่ ต้องพักผ่อนมากๆ นะ " ผมจับใหม่กดลงนอนกับที่นอน ใหม่ทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมนอนโดยดี
" กรีนใจร้ายกับผมอ่ะ จำไว้เลย " ใหม่ทำแก้มป่องใส่ผมก่อนจะยิ้มเล็กๆ แล้วหลับตาลง
ผมทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟามองสำรวจรอบๆ ห้อง คนไข้ทุกคนยังหลับอยู่ตามปกติ พยาบาลเวรที่ห้องก็ยังไม่กลับเข้ามา รอบๆห้องไม่มีอะไรเคลื่อนไหวเลย มีเพียงเสียงอุปกรณ์ทางการแพทย์ดังเป็นระยะ เสียงหายใจ และเสียงที่ดังมากจากวิทยุเครื่องหนึ่งที่ใรเปิดไว้ก็ไม่รู้ ไม่ดังจนรบกวนการนอนหลับของคนไข้ แต่ก็ดังที่พอจะได้ยิน แล้วยิ่งเป็นคติข้อคิดที่ดังเข้ามา ผมเลยนั่งฟังไปเล่นๆ
“ ต่อให้คนเรามีจิตเมตตาแค่ไหน
อยากช่วยเหลือคนน่าสงสารมากสักเท่าใด
แต่ในส่วนลึกๆ แล้ว
ทุกคนก็ต้องการใครสักคน
ที่มาทำให้หัวใจมีความสุข
มากกว่าการเสียสละของตนเอง ”
ได้ยินข้อคิดข้อนี้จากวิทยุทำเอาใจผมเต้นผิดจังหวะไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วล่ะ ความของคนเราที่ต้องการใครสักคนเข้ามา ด้วยอะไรดลใจผมไม่ทราบ ผมตัดสินใจที่จะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วสะกิดใหม่
" อะไรเหรอคร้าบกรีน ผมหลับไปได้นิดเดียวเอง "
" เหม็นอยู่มั้ยห้องนี้อ่ะ "
" เหม็นสิครับ กว่าผมจะหลับได้อ่ะ "
" อยากไปข้างนอกมั้ย "
" ไปดิครับ พูดจริงรึเปล่าเนี่ย อย่าหลอกผมนะ "
" งั้นลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเสื้อผ้า แล้วเราหนีจากที่นี่กัน "
" ครับ "
ไม่รู้สิกรีน ทำไมทำแบบนี้
ยังไงดี ก็เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปนะ
ข้องใจ สงสัย สปอยล์ รวมเล่ม สัพเพเหระ อยากคุย
Finty_maiiz@hotmail.com เมล์เดียว
ไท่เล่นไฮ ไม่เฟซบุ๊คอะไรทั้งสิ้นนะคับ
รักเราให้เหมือนกับที่เรารักคุณนะครับ
JEFINX
Ps. อยู่ตอบคอมเมนท์ถึง ดึกนะนะจ๊ะ อยากรู้โพสถามไว้เลย !!!
Ps2. สุขสันต์วันเอพริลฟูลเดย์นะครับ ^^
ความคิดเห็น