[ Attack on Titan : Destiny Miko ] Oriental girl of The Walls

●■●■●■●■●■●■●

        " ไล่เธอออกไปจากกำแพงซะ! "

        เกิดความวุ่นวายขึ้นในศาลอีกครั้งหลังจากจบการไต่สวนพิจารณาคดีของเอเลน เยเกอร์ เพราะหัวข้อคดีต่อมาก็เป็นประเด็นร้อนในสังคมของคนในกำแพงไม่แพ้กัน

        ร่างบางนอนนิ่งบนพื้นเย็นของห้องพิจารณาคดีคั่นกลางระหว่างผู้พิพากษากับจำเลยในคดีก่อน เสื้อผ้าขาดวินชุดสกปรกเปื้อนคราบต่างๆไม่ได้ถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ หูคอยฟังประโยคของคนในศาลพูดเถียงกันอย่างสงบ โดยมีเด็กหนุ่มที่ถูกจับใส่กุญแจมือกับแท่นเหล็กเนื้อตัวสะบักสะบอมเขียวช้ำ คราบเลือดยังคงติดอยู่ที่ปากมองเธอด้วยสายตาเป็นห่วง

...ช่างสรรค์หาความคิดกันซะจริง

        " เธอมันเป็นตัวอันตราย! หากเราไม่กำจัดเธอทิ้ง วันดีคืนดีอาจจะตลบหลังแล้วหันมาฆ่าเราเหมือนพวกไททันก็ได้!! "

        " พูดบ้าอะไรของแก!?เธอจะกลายเป็นเครื่องมือชั้นสูงในการสังหารพวกไททัน!เป็นอาวุธของมนุษยชาติในการต่อกรกับเจ้าพวกสัตว์ประหลาดนั่น!! "

เครื่องมือ.. งั้นเหรอ?

        " เธอจะต้องเป็นปีศาจในคราบของหญิงสาว ยั่วยวนให้พวกเราตกหลุมพลางแน่ๆ! "

        " เหลวไหล! นางคือสตรีพรหมจรรย์ ภิกษุณีผู้ถูกเลือกจากเทพธิดาแห่งกำแพงทั้งสาม พลังของนางจะช่วยเหลือมวลมนุษยชาติให้พ้นจากวิกฤตของการสูญพันธุ์ "

        " หยุดพูดจาเพ้อเจ้อเรื่องเหลวไหลได้แล้ว! 

        " หึๆๆ... "

        เสียงหวานหัวเราะดังขึ้นเรียกความสนใจจากเหล่าบรรดาคนที่ยืนหันหน้าเถียงกันฉอดๆ เสียงนั้นดังจากหญิงสาวที่นอนราบไปกับพื้นของศาล พยายามกลั้นยิ้มขำอย่างสุดความสามารถ

        " หัวเราะอะไรเรอะ?คุณแอคเคอร์แมน " ผู้บัญชาการทหารสูงสุดดาเรียส แซคลี่ถามจำเลยสาวชาวตะวันออกอย่างสงสัยในการกระทำของอีกฝ่าย

        ทุกคนต่างให้ความสำคัญกับร่างบางบนพื้นห้องพิจารณาคดีอีกครั้ง ต่างพร้อมใจกันเงี่ยหูฟังคำตอบจากหญิงสาวผู้ตกเป็นจำเลยอย่างตั้งใจราวถูกสะกด

        " พวกคุณน่ะ กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง.. " คาโงเมะเอ่ยอย่างแผ่วเบาราวแมวกระซิบ พูดแต่ละคำเรี่ยวแรงแทบไม่มี บาดแผลบนร่างกายไม่ทั้งแผลสดแผลสะเก็ดและรอยช้ำอีกหลายจุด

        " นี่.. ช่วยอย่ามองฉันในตอนนี้จะได้มั้ย? ฉันน่ะ... "

        หญิงสาวมองตรงที่บัลลังก์ผู้พิพากษาของศาล เอียงคอช้าๆประกายความเย้ยหยันส่อประกายในดวงตา ริมฝีปากโค้งแสยะยิ้มอย่างขมขื่น

        จุดหมายของสายตาเธอนั้นเหม่อมองไปยังที่ไกลแสนไกลไม่ใช่บัลลังก์พิจารณาคดีตรงหน้า

" มันน่าสมเพช "