ณ พระราชวังเมฆา ที่ระเบียงทางเดินมีเสียงหวานติดเย็นชานิดๆของท่านหญิงผู้สูงศักดิ์เจ้าของปราสาทซึ่งกำลังตะโกนหาใครคนหนึ่ง
" เส็ตโชมารู! เส็ตโชมารูเจ้าอยู่ที่ไหน?ออกมาหาท่านแม่ของเจ้าคนนี้เดี๋ยวนี้ " ใบหน้างามขมวดคิ้ว
เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เช้าไม่สิหลังจากเข้าฤดูใบไม้ผลิมาเจ้าลูกชายน้ำแข็งเดินได้ของนางเล่นหลบหน้าหลบตานางแทบทุกวี่วันที่ปราสาท ฉะหน้าเข้าหน่อยก็รีบทำเป็นไปธุระด้านนอกแล้ว
" ชิ! ไอ้เจ้าลูกคนนี้นิจะหลบหน้าข้าได้นานเท่าไหร่กันเชียว.. "
ยุคปัจจุบัน
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด . . ...
" คาโงเมะตื่นแล้วหรือยังลูก เดี๋ยวสายนะ "
คุณแม่ที่กำลังทำอาหารในห้องครัวตะโกนปลุกลูกสาวดังถึงชั้นสอง ทำให้ร่างบางบนเตียงเด้งตัวขึ้นนั่ง
" ค่าาา! " ขานตอบแล้วจัดแจงตัวเองก่อนลงไปทานอาหารเช้า
" อรุณสวัสดิ์ฮะพี่ "
" อรุณสวัสดิ์จ้ะแล้วคุณปู่ล่ะ? "
" ไปไหว้คุณย่าน่ะจ้ะหนูเองก็อย่าลืมไปไหว้ท่านก่อนไปด้วยล่ะ คาโงเมะ " แม่ของเธอตอบเธอแทนน้องชายหลังนั่งลงทานมื้อเช้าที่พึ่งเตรียมเสร็จ
" อ๋อค่ะ ได้ค่ะแม่ "
' จริงสิ.. วันนี้วันครบรอบวันตายคุณย่านี่หน่าลืมซะสนิทเลย... '
เธอคือฮิงุราชิ คาโงเมะ อายุสิบห้านักเรียนชั้นม.ต้นธรรมดาๆคนหนึ่งแต่ตอนนี้..ไม่น่าจะเรียกธรรมดาได้แล้วล่ะมั้ง?
" คุณปู่!!!! "
ออกนอกเขตศาลเจ้าไปหน่อยที่หลังศาลเจ้าจะเป็นป่าต้นสนสูงมีทางเดินหินถูกปูไว้เป็นทางเดินยาวลึกเข้าไปข้างใน ที่ปลายสุดคาโงเมะก็ได้เห็นปู่ของเธอกำลังรินเหล้าใส่จอกซาเกใบเล็กๆสองใบหน้าแท่นหินอ่อนอยู่พอดี
" อ้าวคาโงเมะ!?มาแล้วหรอหลานมานี่ๆ มาไหว้ย่าก่อนไปซะสิ "
คุณปู่เร่งเร้าหลานสาวคนเดียวให้รีบไปเคารพหลุมศพโดยไว ถ้านับตั้งแต่ที่รู้ว่าหลานของเขาสามารถข้ามไปมาระหว่างยุคสงครามกับยุคปัจจุบันเวลาก็ผ่านไปเกือบปียิ่งหลังๆโอกาสเจอหน้าแทบไม่มี
" ค่าๆ "
หากใครไม่รู้ข้างหน้าของเธอคือหลุมศพของคุณย่าของเธอเอง ท่านเสียเมื่อตอนเธออายุได้ห้าขวบกว่าๆไล่เลี่ยกับคุณพ่อที่เสียชีวิตเพราะประสบอุบัติเหตแต่เธอกลับรอด..
อย่างกับฟ้าแกล้งวันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนักทำให้ถนนลื่น ช่วงทางโค้งคุณพ่อขับรถเสียหลักจนรถตะแคงตกผาทั้งที่เธอตัวกระเด็นออกมานอกกลับไม่เป็นอะไรแต่คุณพ่อที่รัดสายนิรภัยกลับติดอยู่ในรถและถูกเศษหินกระแทกเข้าที่ศรีษะอย่างแรงจนกระโหลกร้าวและเพราะเสียเลือดมาก..
นับจากวันนั้นครอบครัวเล็กๆของเธอจึงย้ายมาอาศัยกับคุณปู่คุณย่าที่ศาลเจ้าแล้วไม่กี่เดือนคุณย่าก็เสียตามคุณพ่อไปอีกคน คุณย่าท่านน่ะเป็นคนใจดีท่านน่ะเคยเป็นมิโกะที่เป็นสาวศาลเจ้าด้วยนะคงไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่มาลงเอยกับคุณปู่ได้ ท่านเคยสอนระบำเพลง กิริยามารยาทแบบฉบับดั้งเดิมแท้ๆ และเครื่องดนตรีเล็กๆน้อยๆให้เธอกับลูกพี่ลูกน้องของเธออีกสองสามคน ท่านบอกว่าให้เรียนไว้เผื่อวันข้างหน้าจะได้ใช้ประโยชน์กับมัน
เด็กสาวเข้าไปจุดธูปบอกกล่าวตามประเพณีก่อนปักธูปลงกระถาง
" แล้วคราวนี้หลานจะไปกี่วันล่ะ "
" ก็คงจะสักเดือนนึงเลยล่ะมั้งคะเพราะทางนี้ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว เรื่องสอบปลายภาคกับสอบเข้าก็จัดการเรียบร้อย " คาโงเมะบอกปู่ของเธอด้วยสีหน้าที่มั่นใจสุดๆ
ทั้งเรื่องขาดเรียนทั้งข้ออ้างสารพัดที่ต้องใช้อ้างตอนขาดไหนจะตามบทเรียนอีก ชีวิตม.ต้นระยะสุดท้ายที่ผ่านมามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะยะ
เรียนหนังสือ.. ปราบปีศาจ.. เรียนหนังสือ.. หาเศษลูกแก้ว..! ปราบปีศาจ!! โอ้ย!!!อะไรนักหนาทำไมเรื่องวุ่นๆถึงเข้ามาในชีวิตเธอจัง!?
" เลยคิดจะอยู่ที่นู่นนานๆเลยน่ะค่ะจะได้เก็บรวบรวมเศษแล้วปราบนาราคุให้มันเสร็จๆสักที "
" เหรอ.. "
ต่างคนต่างเงียบกันไปสักพัก คาโงเมะสังเกตุปู่ของเธอที่เอาแต่นั่งจ้องป้ายหลุมศพย่าอยู่นิ่งๆเธอจึงไม่กล้าพูดอะไรต่อสักเท่าไหร่
" หลานเองก็รีบไปๆซะสิเดี๋ยวเจ้าอินุยาฉะมันจะมาตามถึงที่นี่เอาหรอก "
" ค่าาา ไปก่อนนะคะคุณปู่ " คาโงเมะหยิบสัมภาระที่ต้องเอาไปขึ้นมาก่อนบอกลา
" โชคดีนะหลานเอ้ยยย! "
หลังเห็นตัวของหลานสาวหายเข้าไปในบ้านบ่อกินกระดูกเขาเองก็กลับมาสนใจหลุมศพภรรยาของเขาต่อเช่นเดิม
บรรยากาศเงียบสงัดมีเพียงสายลมอ่อนๆที่พัดผ่านต้นไม้ทำให้มีเสียงใบไม้กระทบดัง
" หลานสาวคนนี้ นับวันยิ่งโต.. สวยเหมือนเธอเลยนะ ว่าไหม? อิฮิโกะ "
.
.
.
แต่ . . . ใครจะรู้ล่ะ? ว่าชะตาของเธอ..มันพึ่งจะเริ่มเท่านั้น~
Shikon no Miko
มิโกะ (นักเดินทางข้ามเวลา)
Lord of the Western Realm
จอมอสูรผู้เย็นชา
ขอบคุณภาพจาก Pinterest และภาพของคุณ Youkai Yume
* Shikon หมายถึง สี่วิญญาณ
ความคิดเห็น