คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CH2
ฉันยืนมองโจ๊กในหม้อที่กำลังเดือดปุดๆด้วยสายตาเรียบเฉย
อาหารที่ง่ายที่สุดที่พอจะทำได้ในตอนนี้ อีกไม่เท่าไหร่ก็จะแปดโมงแล้ว
ซึ่งฉันจะต้องไปทำงานแต่คนในห้องที่นอนอยู่บนเตียงฉันยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
ครั้นจะเดินไปปลุกก็กลัวเอฟเฟกต์ของคุณเธอซัดกระหน่ำเข้าให้ .. เอาเป็นว่าทำโจ๊กไว้ให้แล้วก็เขียน Short note เอาไว้ก็น่าจะพอ…
“พี่น้ำ
ทำอะไรอ่ะหอมจัง”เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังฉันพร้อมกับเด็กผู้หญิงวัยรุ่นที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับฉันเดินเข้ามาพร้อมกับโน้มหน้าลงสูดความหอมจากอาหารที่กำลังเดือดอยู่ในหม้อ
ฉันต้องรีบดึงหน้าของเด็กน้อยให้ออกห่างด้วยกลัวว่าจะเกิดอันตราย..
“ถอยออกมา…แล้วนี่จะไปไหนแต่เช้า?”ฉันถามเบาๆ
แล้วเลื่อนชามที่วางอยู่เข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะเทโจ๊กร้อนๆใส่ด้วยความระมัดระวัง
“จะไปหาเพื่อนดิ
แล้วเมื่อตอนตีสี่พี่น้ำไปไหนมา
เห็นขับรถออกไป?”น้องสาวตัวดีถามฉันพร้อมกับทำหน้าสงสัย
จนฉันถึงกับทำหน้าประหลาดใจ นี่มันเห็นได้ยังไง?
“ไม่ต้องทำหน้างั้นอ่ะ
ดาก็แค่ตื่นมาเข้าห้องน้ำ
เห็นพี่น้ำขับรถออกไปดาก็เลยถาม”เจ้าเด็กน้อยบอกพร้อมกับรินนมใส่แก้ว
ฉันนิ่งไปครู่ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
“พี่เอมอยู่ข้างบน…”
“ห๊ะ! พี่เอมมาเหรอ ทำไมไม่บอกดาล่ะพี่น้ำ..”เจ้าดาพูดอย่างตื่นเต้นพร้อมกับจะวิ่งไปหาพี่เอม
หากแต่ฉันไวกว่า ดึงคอเสื้อเอาไว้ได้ทันแล้วจับมันให้นั่งลงบนเก้าอี้
“ไม่ต้องไป
หลับอยู่..อย่าไปกวนน่า
จะไปหาเพื่อนก็ไปได้แล้วไป”ฉันพูดพร้อมกับผลักหัวมันเบาๆ
ดาทำหน้ายู่ใส่พี่สาวเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปเซ็งๆ ฉันมองตามนิ่งๆ
ก่อนจะยกชามโจ๊กและน้ำเปล่าเข้าไปในห้องเงียบๆ…
“เอาเป็นว่าที่เสนอมาก็โอเคนะ
แต่ว่าขอเปลี่ยนแบบตรงนี้นิดนึง…แค่นี้แหละ”ฉันพูดพร้อมกับม้วนกระดาษเก็บเข้ากระบอกกลมๆ
แล้วส่งคืนให้กับลูกน้องที่ยืนรอรับอยู่
“พี่น้ำจะกลับเลยหรือเปล่าครับ
เพราะว่าวันนี้ไม่มีประชุมอะไรแล้ว”มาร์ก ลูกน้องคนสนิทของฉันพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างรอคอยคำตอบ
ฉันนิ่งไปครู่ก่อนจะส่ายหน้า
“คงอยู่ออกแบบโปรเจคนิดหน่อย
พวกแกกลับกันเลยก็ได้
เดี๋ยวฉันอยู่ต่ออีกนิดก็จะกลับแล้ว”พูดพร้อมกับส่งยิ้มเล็กน้อยไปให้
มาร์กพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินออกไป ฉันมองตามจนมันลับตาไปก่อนจะก้มหน้าลงหากระดาษแผ่นใหญ่ที่กางอยู่บนโต๊ะ
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเหมือนทุกครั้งพร้อมกับเริ่มใช้ความคิด… ฉันทำงานเป็นสถาปนิคที่บริษัทของตัวเอง
พร้อมกับลูกน้องที่ไว้วางใจได้
ส่วนมากก็เป็นรุ่นน้องที่คณะของฉันทั้งนั้น
บริษัทฉันเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางเพราะด้วยคุณภาพของทีมงานและผลงานที่ได้รับมอบหมายนั้นออกมาดีทุกครั้งที่รับงาน
คนจ้างก็เลยพอใจและถูกใจในการทำงานของบริษัทฉันจึงบอกต่อๆกันไป
ทำให้บริษัทของฉันเติบโตและไปได้ไกลเพียงแค่เวลาไม่นาน… ไม่ว่าจะคอนโด บ้าน หรือ ตึกใหญ่ๆ
ใจกลางเมืองล้วนแต่เป็นฝีมือการออกแบบของฉันและทีมงานทั้งนั้น…
“ขอโทษนะคะ”
ฉันละสายตาจากแบบร่างที่วางอยู่ทันทีที่ได้ยินเสียงทักทาย
สาวสวย หุ่นดี เดินเข้ามาฉันพร้อมกับรอยยิ้มหวานบนใบหน้า ฉันยิ้มเล็กน้อย
พร้อมผายมือเชิญให้แขกผู้มาเยือนได้นั่งลง
“ทำไมมาไวจังล่ะคะ?”ฉันเอ่ยถามยิ้มๆ
พร้อมกับลุกขึ้นเดินไปหยิบน้ำเปล่าที่อยู่ในตู้เย็นมาบริการให้กับหญิงสาวสวย
“พอดีเสร็จธุระไวค่ะ
แล้วคุณทำงานเสร็จหรือยังคะ?
ถ้ายังไม่เสร็จฉันกลับก่อนก็ได้นะคะ”หญิงสาวบอกอย่างเกรงใจ
เธอไม่รู้ว่าเธอมากวนเวลางานของเขาหรือเปล่า.. ฉันส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นการปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรค่ะ
ไหนๆก็มาแล้ว
มาดูกันดีกว่าค่ะ”ฉันพูดแล้วเลื่อนเก้าอี้ไปนั่งใกล้กับสาวสวยเพื่อจะอธิบายแบบร่างของตึกให้เธอได้ฟัง.. ว่าตอนนี้ขั้นตอนนั้นไปถึงขั้นตอนไหนแล้ว..
“อันนี้เป็นโครงร่างย่อๆนะคะที่น้ำคิดเอาไว้ตามที่คุณเมย์บอก
…
คุณเมย์อยากให้น้ำแก้ตรงไหนให้อีกมั้ยคะ?”ฉันถามพร้อมกับเงยหน้ามอง
ถ้าฉันไม่ได้คิดไปเอง ฉันรู้สึกว่าหน้าสวยของคุณเมย์กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ..
“เอ่อ…ตรงนี้ได้มั้ยคะ เมย์อยากให้มันดูสวยกว่านี้…”หญิงสาวพูดพร้อมกับชี้ไปที่จุดซึ่งต้องการจะแก้ไข
ฉันมองตามก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย..
“อ๊ะ..ขอโทษนะคะ ขอน้ำเอื้อมไปหยิบของหน่อย”ฉันพูดพร้อมกับเอื้อมตัวไปหยิบดินสอและยางลบที่วางเอาไว้อีกข้างนึงของโต๊ะโดยที่ใบหน้าฉันนั้นอยู่ห่างกับคุณเมย์แค่นิดเดียว..
ฉันชะงักเล็กน้อยเมื่อสายตานั้นหันไปปะทะกับสายตาของคุณเมย์เข้าพอดี…
“น้ำ!..”
ฉันสะดุ้งเฮือกพร้อมกับปล่อยทุกอย่างที่อยู่ในมือทิ้งทันทีที่ได้ยินเสียงดังขึ้น
ก่อนที่สายตาของฉันจะตวัดไปมองหญิงสาวหน้าคมที่กำลังมองฉันและคุณเมย์ด้วยสายตาไม่พอใจเป็นที่สุด!
“เอม!!”ฉันพูดออกมาเบาๆ.. ชิบหายแล้ว..
**ตอนที่2มาแล้วคับ ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยน้าา เรื่องนี้ไม่เน้นดราม่า เน้นตามอารมณ์คนแต่ง เอ้ยยย ล้อเล่นนะคะ 555
ความคิดเห็น