คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CH1
Just love (รัก วุ่น วาย)
ครืดดดด ครืดดดด
การสั่นของเจ้าของอิเล็คทรอนิคส์เครื่องบางรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีทองเกิดการสั่นไหวอย่างรุนแรงเมื่อมีเสียงเรียกเข้าจากสายของอีกฝั่ง ร่างที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนานั้นขยับตัวทันทีที่โสตประสาทรับรู้ นี่มันอะไรกันนนนนนน!!! เพิ่งได้นอนไปเมื่อเท่าไหร่ จะต้องตื่นแล้วเหรอ!! มือขาวนุ่มถูกส่งออกมาควานหาโทรศัพท์ของตัวเองทันที ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญอะไรจริงๆ แม่จะด่าให้หูวางสายแทบไม่ทันเลยคอยดู!!
“ฮัลโหล..”
“น้ามมมม…มาหาหน่อยยย…”
ฉันถึงกับลืมตาขึ้นกว้าง เมื่อได้ยินเสียงใครบางคนที่แสนจะคุ้นเคยนั้นดังขึ้นทันทีที่กดรับสาย.. นี่อย่าบอกนะ…ว่าเหมือนเดิมอีกแล้ว
“นี่มันตีสี่แล้วนะ…ทำไมถึงยังไม่กลับบ้าน”ฉันถามขึ้นเมื่อหันไปมองนาฬิกาข้างเตียง ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบอย่างมั่วๆเพราะตอนนี้ฉันต้องไปถึงคนที่คนปลายสายอยู่ให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้...
“ค้าวววมาววว..ขับรถม่ายยหวายย”คนปลายสายตอบกลับ.. จ้า… ไม่ต้องบอกก็รู้จ้า… ฉันถอนหายใจเบาๆ เป็นแบบนี้ทุกทีสินะ
“อีกสิบนาทีนะ อย่าเดินไปไหนล่ะ”ฉันบอกแล้วกดวางสาย ก่อนจะหันไปหยิบกุญแจรถที่วางไว้ที่โต๊ะแล้วรีบเดินออกไป…
ฉันเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่ร้านชื่อดังแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง ก่อนจะลงจากรถเพื่อตามหาคนที่โทรมาหาฉันเมื่อครู่ที่ผ่านมา สายตาฉันกวาดไปรอบๆ ก่อนจะหันไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งคอพับคออ่อนอยู่ที่โต๊ะ ดีที่ว่าเจ้าของร้านนั้นเป็นคนรู้จักกัน จึงดูแลให้อย่างดีระหว่างที่รอฉันมารับกลับ ฉันที่เห็นสภาพของเธอแล้วถึงกับถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
“เอม..เอม..”ฉันสะกิดเบาๆ พร้อมกับจับแขนข้างหนึ่งของคนเมาเอาไว้ ก่อนจะพาดมาที่คอของฉัน ส่วนมืออีกข้างฉันก็จับหมับอยู่ที่เอวบาง…
“อ้าว มาแล้วเหรอน้ำ นี่พี่ก็นึกว่าจะไม่มีใครมาดูซะอีก”พี่เจ้าของร้านที่เดินเข้ามาทักฉันด้วยรอยยิ้ม ฉันพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะพาเอมเดินออกไปที่รถ…
“น้าม…ร้อนนน”ร่างบางเริ่มกระสับกระส่ายพร้อมกับดิ้นยุกยิกไปมา ฉันที่กำลังหาเสื้อผ้าในตู้เพื่อที่จะเปลี่ยนให้ร่างบางหันกลับมามองเล็กน้อย ก่อนจะมองไปยังรีโมทย์แอร์ที่ติดอยู่ฝาผนัง?.. 25 องศา นี่ยังบอกว่าร้อนอีกเหรอแม่คุณ???
“ร้อนเพราะอากาศหรือร้อนเพราะฤทธิ์เหล้าที่กินไปกันแน่”ฉันพึมพำเบาๆ แล้วหยิบเสื้อนอนสีขาวออกมาจากตู้ ก่อนจะเดินไปหาร่างบางที่กำลังปัดผ้าห่มออกจากกาย เหงื่อซึมจนชุ่มใบหน้าคมสวยและร่างกายของเอมจนชื้น นี่คงจะร้อนมากจริงๆสินะ ฉันนั่งลงที่พื้นที่ว่างข้างเตียงแล้วหันไปแกะกระดุมเสื้อของเอมนิ่งๆ แกะไปก็มองไป เพลินดี -*-
“น้ามม…”
“หือ?”ฉันขานรับเบาๆ ขณะที่สอดมือเข้าไปที่ท้ายทอยของร่างบางแล้วดึงให้ลุกขึ้น ก่อนจะใส่เสื้อนอนให้แล้วพานอนลง แต่ทว่าเมื่อฉันปล่อยเอมให้นอนลงดวงตากลมโตเป็นประกายของเอมกำลังจ้องมองฉันอยู่… ฉันมองตอบแทบจะทันที จะอะไรก็ไม่รู้ล่ะที่สั่งให้ฉันทำแบบนั้น ก็ดวงตาของเอมตอนนี้มันสวยจนฉันต้องมองจริงๆนี่
“ทำไมเค้าไม่รักเอมล่ะ…”เอมเริ่มถามพร้อมกับน้ำตาที่รื้นขึ้นมาในนัยน์ตาสวย ฉันนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมนุ่มเบาๆ
“ก็ไม่ต้องไปสนสิ คนที่รักเอมมีตั้งเยอะแยะ”ฉันตอบเบาๆ พร้อมกับติดกระดุมให้
“แต่เค้าไม่รัก..เค้าไม่เคยรักเอมเลยน้ำ..”เอมพูดทั้งน้ำตา ถ้าฉันอยากจะบอกว่าตอนเอมร้องไห้มันเหมือนเด็กน้อยเลย จะมีใครเชื่อไหมนะ? ฉันไม่พูดอะไรต่อ เพียงแต่ใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากนัยน์ตาสวยเบาๆ เอมยังคงร้องไห้อยู่แบบนั้นก่อนจะลุกขึ้นมาแล้วกอดฉันเอาไว้แน่น ฉันรู้สึกได้ถึงความชื้นบนไหล่ของฉัน เอมร้องไห้หนักมากครั้งนี้… คงจะเสียใจน่าดูสินะคนดี… ฉันยกมือขึ้นตบหลังเอมเบาๆ ฉันจะทำอะไรได้มากกว่านี้กัน… พูดเหรอ? เดี๋ยวตื่นมาก็ลืม… ทางที่ดีที่สุดก็คือการกอดปลอบแบบนี้แหละนะ…
“น้ำ..”เอมเรียกเบาๆ ขณะที่เราสองคนกำลังกอดกันอยู่
“อะไร?”
“รักเอมมั้ย?”เอมถามฉันเบาๆ มันเป็นคำถามที่ฉันเลี่ยงที่จะตอบมาตลอดทุกครั้งที่เอมเอ่ยถาม จะว่ายังไงดีล่ะ… ฉันเขินน่ะ… แต่ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักเอมนะ…ฉันรักเอม รักมากด้วย… ฉันยังคงไม่ตอบคำถาม เพราะคิดว่าเอมคงถามเพราะไม่รู้ตัว…
“น้ำรักเอมมั้ย…ตอบสิ…รักมั้ย?”เอมถามพร้อมกับผละออกมาเขย่าตัวฉันเหมือนกับเด็กน้อยที่ต้องการได้รับคำตอบที่พึงพอใจ… ฉันนั่งนิ่ง ไม่พูด… จนเอมที่หยุดร้องไห้ไปเมื่อกี้ร้องออกมาอีกรอบ…
“เห็นมั้ย ขนาดน้ำยังไม่รักเอมเลย!!”เอมเริ่มโวยวายพร้อมกับเขย่าตัวฉันอย่างแรง ฉันก็ได้แต่ปล่อยให้เอมทำแบบนั้น เพราะถึงยังไง คนเมาก็คือคนเมา… เมื่อเอมเริ่มหมดแรงฉันจึงดึงเข้ามากอดเอาไว้อีกครั้ง ฉันยกมือขึ้นลูบผมเบาๆ อีกข้างก็ลูบหลังของเอมอย่างปลอบประโลม..
“น้ำไม่รักเอม…น้ำใจร้าย…”เอมพึมพำเบาๆ ก่อนจะค่อยๆนิ่งไป..พร้อมกับลมหายใจที่สม่ำเสมอ… ฉันถอนหายใจช้าๆ มองคนในอ้อมกอดด้วยสายตาอ่อนโยน…
“รู้ได้ยังไงว่าไม่รัก ฮึ?”ฉันถามเบาๆ รู้ดีว่าคงไม่ได้ยิน.. ฉันประคองเอมให้นอนลง ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ด้วยความอ่อนโยน ใบหน้าคมสวยเลอะไปด้วยคราบน้ำตานั้นนิ่งสนิทเพราะกำลังเข้าสู่ห้วงนิทรา ฉันมองด้วยสายตาและความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทุกครั้งที่เอมถามว่ารักบ้างหรือเปล่า ฉันก็มักจะเลี่ยงและไม่ตอบเสมอ.. ไม่รู้สิ.. ฉันคิดว่าฉันไม่สมควรพูดคำๆนี้ออกไป.. เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะคำว่ารักที่ฉันอยากจะใช้พูดกับเอม…มันไม่ใช่คำว่ารักที่ใช้กับเพื่อนน่ะสิ… ใช่.. ฉันรักเอม… รักมาโดยตลอด โดยที่เอมไม่เคยรู้ตัวเลย..
....
ความคิดเห็น