คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : CH 21
“น้ำ !! อากาศดีจังเลยค่ะ
!!”
เสียงเอมตะโกนขึ้นมาด้วยความอารมณ์ดี
หลังจากที่แม่คุณอ้อนให้ฉันพามาเที่ยว.. และฉันก็บ้าจี้พามาซะด้วย…
เอาเถอะ กำลังท้องกำลังไส้ ฉันควรตามใจ..
“ค่อยๆเดินสิคะ…”ฉันตอบกลับพร้อมอ้าปากหาวอย่างคนง่วงนอน ไม่ได้นอนทั้งคืนแถมยังต้องขับรถมาด้วย ส่วนคนอยากมาก็หลับเป็นคุณนายตลอดทั้งทาง
“ไม่เป็นไรหรอกน้ำ ลูกแข็งแรงดีจะตาย”เอมเถียง
พร้อมรีบเดินไปสูดอากาศริมทะเลยามเช้าเข้าเต็มปอด ฉันยิ้มน้อยๆ
อย่างน้อยเอมก็มีความสุข
“น้ำ”
“คะ?”ฉันเลิกคิ้วสูงๆ
อยู่ๆก็หันมาเรียก
“เอมแน่นท้อง”
แน่นท้อง !!
ฉันรีบพุ่งเข้าไปหาพร้อมยกมือขึ้นกุมท้องของเอมเอาไว้
นี่อีกไม่กี่เดือนก็จะคลอดแล้ว ฉันต้องคอยดูแลเป็นพิเศษ …
ตาหนูจะได้ปลอดภัย..
“ไหวหรือเปล่าเอม ไหวมั้ย..”ฉันถามออกไปเสียงสั่นใจไม่ดี หากแต่เอมมองฉันด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
“เอมหลอกเล่น”
“เอม !!”ฉันแกล้งดุ เล่นอะไรแบบนี้อีกแล้ว!
“ก็เอมอยากให้น้ำเป็นห่วงนี่คะ
ตอนน้ำเป็นห่วง มันน่ารักมากเลยนะรู้มั้ย”เอมบอกแล้วหยิกแก้มฉันเบาๆ
ฉันนิ่งไปเล็กน้อย แต่เห็นอาการเอมแล้วก็ได้แต่ยิ้ม.. โกรธไม่ลง… แต่พอจะทำโทษเล็กๆน้อยๆ
ใบหน้าคมกลับเบี่ยงหนีไม่ยอมให้ฉันทำ..
“เอม..”
“เอมท้องอยู่นะคะ”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย น้ำแค่จะจูบเองนะ”
“จูบก็ไม่ได้..”
“ใจร้ายจังเลย… ตาหนู ดูแม่เค้าแกล้งพ่อสิลูก ทำให้พ่อตกใจไม่ว่า
ยังจะไม่ยอมให้พ่อจูบอีก ใจร้ายใช่มั้ยตาหนู”ฉันแกล้งพูดกับลูก
ก่อนจะทำหน้างอนใส่เอม แต่สองมือฉันยังคงประคองเอมเอาไว้แบบนั้น..
“ทำไมต้องฟ้องลูกด้วยล่ะน้ำ”
“ก็เอมไม่ยอมให้น้ำจูบนี่”
“ในที่แบบนี้น่ะเหรอ?”
“ทำไมอ่ะ
เช้าขนาดนี้มันไม่มีใครมาเห็นหรอก ใช่สิ เดี๋ยวนี้มีตาหนูแล้ว
น้ำมันก็ไม่สำคัญแล้วใช่มั้ยล่ะ พ่องอนลูกแล้วนะตาหนู”ฉันแกล้งพาลไปหาลูก
จนเอมถึงกับตกใจ ไปพาลอะไรกับเด็ก !
“อ่ะๆ ยอมก็ได้ค่ะ..”เอมบอกแล้วยื่นหน้ามาใกล้ฉัน … ฉันยังทำเป็นงอน …
เล่นตัวหน่อยสิ นานๆจะมีโอกาสงอน
“น้ำ…จะจูบมั้ยคะ”
“พูดดีๆสิ”
“น้ำ..”
“ไม่รู้ไม่สน…”ฉันพูดแล้วทำแก้มป่อง และเอมคงหมั่นเขี้ยว มือบางยกขึ้นตีแก้มป่องๆของฉันทันที
พร้อมเสียงหัวเราะ !!
“เอม!!!! น้ำไม่ยอมแล้วนะ มานี่เลย !”
ฉันพูดแล้วดึงเอมเข้ามากอด
โน้มหน้าลงกดจูบเอมเบาๆเป็นการลงโทษที่ชอบแกล้งฉัน ทั้งหลอกให้ตกใจ หัวใจแทบวาย
ทั้งหลอกตีแก้มฉัน …. และสุดท้าย… หลอกให้ฉันรักและหลงอยู่ได้ทุกวันและวินาที…. สัมผัสที่เริ่มมากขึ้นของฉันทำให้เอมต้องตีไหล่ฉันเบาๆ
เพื่อเรียกสติฉันให้กลับคืนมา..
“พะ..พอแล้วค่ะ…”เอมพูดเขินๆ
ฉันค่อยๆถอนจูบออกมาอย่างเสียดาย ก่อนจะก้มหน้าเล็กน้อย ฉันก็เขินเหมือนกัน
เราห่างเรื่องแบบนี้มานานแล้ว พอได้ทำอะไรแบบนี้ มันก็เผลอตัวไปอยู่เหมือนกันนะ
“อดทนหน่อยนะคะ”เอมพูดขึ้นมาเหมือนรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไร
ฉันพยักหน้าเล็กน้อย เลื่อนหน้าขึ้นไปจูบเบาๆที่หน้าผากนุ่มแทนอย่างแสนรัก…
“อุ๊ย!...”
“อะไรเอม!! เป็นอะไร!!”ฉันกระเด้งตัวพลิกตัวกลับมาหาคนที่ส่งเสียงร้องเมื่อกี้ทันที
ยิ่งใกล้กำหนด ฉันก็ยิ่งตื่นเต้นเท่านั้น เอมร้องนิดหน่อยฉันก็แทบจะถึงตัวแล้ว
“น้ำ เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก…เบาๆก็ได้”เอมต่อว่าฉันเบาๆ
แต่ใบหน้ากลับมีแต่รอยยิ้ม ฉันทำหน้ายุ่งเล็กน้อย
“ก็ห่วงนี่…”ฉันตอบเบาๆ
เอมอมยิ้ม พร้อมกับยกมือขึ้นบิดจมูกฉันไปมา
“เค้าแค่ดิ้นนิดหน่อยค่ะ”
“ไม่นิดหน่อยแล้วมั้ง ตาหนู…
ตาหนูอย่าแกล้งแม่บ่อยนักสิลูก”ฉันอดที่จะดุไม่ได้
เดี๋ยวนี้เอะอะดิ้น เอะอะดิ้น นี่จะเยอะเกินไปแล้ว ต้องดุซะบ้าง
“ไม่เป็นไรหรอก ให้เค้าดิ้นน่ะดีแล้ว
เอมจะได้รู้ไงว่าเค้ายังอยู่ในตัวเอม”เอมบอกเบาๆ … ก่อนจะมองสิ่งที่อยู่ในมือฉันนิ่ง
“เอมเห็นน้ำอ่านสมุดนั่นมาหลายวันแล้ว
มันคืออะไรเหรอ?”
ฉันก้มมองสมุดในมือแล้วส่ายหน้า
“ไม่มีอะไรหรอก
มันก็แค่สมุดที่น้ำจดงานเอาไว้ พอดีเห็นว่ามันนานมาแล้วเลยหยิบมาดูบ้าง
เผื่อจะได้ไอเดียอะไรใหม่ๆขึ้นบ้างไง”ฉันบอกแล้วปิดสมุด แล้วเก็บลงไว้ในกระเป๋าตามเดิม
ฉันหันมาหาเอมแล้วส่งยิ้มให้อีกครั้ง คืนนี้บรรยากาศดี
บวกกับเสียงคลื่นที่สาดซัดเข้ามากระทบฝั่งด้วยแล้วยิ่งทำให้บรรยากาศดีเข้าไปใหญ่
และยิ่งมีเสียงเพลงเบาๆเปิดคลอ ยิ่งทำให้คืนนี้เป็นคืนที่แสนจะพิเศษของทั้งและเอมเลยทีเดียว
…
กลิ่นกายสาวที่คุ้นเคยลอยเข้ามาปะทะจมูกฉันยามฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้
และยิ่งทำให้ฉันเคลิ้มไปได้ง่ายดายอีกด้วย… สองมือของฉันค่อยๆยกขึ้นลูบไล้ไปตามร่างกายของเอมช้าๆอย่างเผลอตัว
ขณะที่ปลายจมูกกำลังขยับเข้าใกล้กับแก้มนุ่มก่อนจะฝังลงบนแก้มของเอมอย่างจงใจ
สูดความหอมช้าๆ ค่อยๆลากผ่านไปตามโครงหน้าสวยและลำคอระหงส์ของอีกคนอย่างเสน่หา ก่อนจะค่อยๆกดทับริมฝีปากของตัวเองกับริมฝีปากของเอมอย่างแผ่วเบา
ใช้ริมฝีปากนุ่มนวดคลึงกับริมฝีปากของอีกคนอย่างอ่อนโยน
ค่อยๆโน้มตัวดันคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าค่อยๆเอนตัวนอนราบลงไปกับเตียงนุ่มช้าๆ
ขณะที่ริมฝีปากยังคงทำหน้าที่อย่างนุ่มนวลที่สุด… แต่ทว่า..
สิ่งมีชีวิตเล็กๆในท้องของเอมนั้นดิ้นไปมาราวกับจะเตือนให้ฉันรู้ว่าเค้าก็อยู่กับเราสองคนด้วยเหมือนกัน
ฉันค่อยๆจูบเบาๆที่ริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง
“ขอโทษนะเอม…น้ำไม่ควรทำแบบนี้เลยจริงๆ”ฉันพูดเบาๆ ฉันเกือบจะเผลอตัวทำสิ่งที่ใจต้องการ ฉันต้องอดทนให้ได้สิ…
ไม่ใช่มาปล่อยตัวปล่อยใจง่ายๆแบบนี้…
“ถ้าเอมอนุญาตล่ะ…”เอมถามเบาๆ
“อย่าเลยนะ…อีกไม่ถึงเดือน..
น้ำรอได้…เพื่อเราเพื่อตาหนู…”ฉันพูดแล้วยิ้มกว้าง
จูบเบาๆที่หน้าผากเนียนสวย
“งั้นเรานอนกอดกันนะ”ลูกแมวน้อยออดอ้อนฉันอีกครั้งพร้อมกับเอาหัวซุกเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดฉัน
ฉันได้แต่ยิ้มน้อยๆ ไม่แปลกถ้าฉันจะหลงเอมจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้
ก็ขี้อ้อนแบบนี้ไงล่ะ… ฉันยิ้มบางๆ ลูบผมเอมอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆหลับตาลงและเผลอหลับไปในอ้อมกอดของกันและกันในที่สุด...
“แกตัดสินใจดีแล้วนะที่ทำแบบนี้”
ร่างบางของคุณหมอหันมามองหน้าคนถามช้าๆแล้วพยักหน้า
“ฉันไม่มีหน้าที่อะไรต้องอยู่แล้วนี่”
“หน้าที่หมอไง…ที่แกจะบินไปเรียนต่อ เพราะต้องการหลบหน้าใครบางคนมากกว่ามั้ง?”
หมอนัทพูดอย่างรู้ทันในความคิดเพื่อน
หมอพัดหันมายิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่ายหน้า
“ฉันจะหนีเขาไปทำไม ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”
เขา ที่ว่า คือคนๆนั้น
คนที่ผ่านมานานเท่าไหร่ ก็ยังคงเป็นคนเดิม คนที่อยู่ในหัวใจเธอ…
“ไม่ได้เป็นอะไรกัน
แต่เป็นเจ้าของหัวใจแกตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้น่ะเหรอ?”
“เขาเป็นเจ้าของหัวใจฉัน
แต่ฉันไม่ได้เป็นเจ้าของหัวใจเขา”คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด ข้อนี้เธอรู้ดี
รู้มานานแล้วด้วย และเธอก็ไม่ได้จะล้ำเส้นใดๆทั้งสิ้น …
“แกก็น่าจะบอกเขาไปตั้งแต่แกมีโอกาส
ไม่ใช่ปล่อยให้มันนานขนาดนี้”
“ฉันไม่ได้ต้องการให้เขารักฉันตอบ..และฉันก็รู้มาตั้งนานแล้วด้วย ว่าคนที่อยู่ในใจเขาก็คือคนที่เขาได้อยู่ด้วยกันในตอนนี้ไง”หมอพัดพูดนิ่งๆ
เธอรู้มาตลอดว่าเขาคนนั้นรักใคร และรักมั่นคงเรื่อยมาจนถึงตอนนี้ แล้วไหนล่ะ
ช่องว่างที่จะให้เธอพอมีโอกาสได้ใช้สิทธิ์… ไม่มีเลย… ไม่มีซักวัน
“ทำไมแกถึงรักเขาได้มากขนาดนี้วะ?”
หมอพัดยืนนิ่ง
มองพาสปอร์ตในมือด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย …
“ฉันคงโง่มั้งนัท…”
“แกมันไม่ได้โง่หรอก…แต่แกแค่ไม่กล้าที่จะบอกเขาไปมากกว่า ถ้าแกบอกในตอนที่เขายังไม่มีใคร….แกอาจจะได้สิทธิ์คนที่ครองหัวใจเขาไปแล้วก็ได้…”
“มันไม่มีโอกาสนั้นหรอก…คนที่อยู่ในใจเขาคือคุณเอม และตอนนี้เขาก็สมหวังในความรักแล้ว ถึงฉันจะทำดีกับเขามากเท่าไหร่
ฉันก็ไม่มีโอกาสนั้นหรอก… ที่สำคัญไปกว่านั้น
ปล่อยให้เขาจำฉันไว้ในความทรงจำนั่นแหละดีแล้ว..”
“แกนี่มัน…”
“ฉันฝากดูแลเด็กในท้องของคุณเอมด้วยนะ…และถ้าเขาถามถึงฉัน…ก็บอกว่าฉันไปเรียนต่อ…ฉันคงไม่กลับมาที่นี่แล้วแหละ”หมอพัดบอกเสียงเรียบ… ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเตรียมไปขึ้นเครื่อง
แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ของเธอกลับดังขึ้นและเบอร์ปลายสายที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นก็ปรากฏขึ้น…
มือบางสั่นเล็กน้อย และลังเลใจที่จะรับสาย… แต่แล้วนิ้วของคุณหมอก็ปัดหน้าจอแล้วยกขึ้นแนบหู…
“พี่หมอ น้ำเองนะคะ”
…
“น้ำไม่รู้นะว่าพี่หมอจะปิดบังน้ำทำไมเรื่องที่พี่หมอคือพี่หมอที่แสนดีคนนั้น… และน้ำก็รู้ด้วยว่าพี่หมอคงมีเหตุผลของพี่หมอเอง ที่น้ำโทรมาวันนี้ ก็เพื่อที่น้ำจะบอกพี่หมอว่า ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง พี่หมอยังเป็นพี่ที่แสนดีของน้ำเสมอ ขอบคุณที่ช่วยน้ำทุกๆเรื่อง น้ำอยากให้พี่รู้นะคะว่าถ้าน้ำไม่มีพี่หมอ น้ำก็คงไม่มีวันนี้ ไม่มีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ ถ้าเราจะรู้จักกันในฐานะคุณหมอพัด…ไม่ใช่พี่หมอ….น้ำก็อยากจะบอกกับคุณหมอพัดว่า คุณหมอเป็นคนดีและแสนดีมากเหลือเกิน… จนน้ำแอบคิดว่าถ้าน้ำไม่มีเอมและไม่ได้มอบหัวใจของน้ำให้กับเอมไปแล้ว น้ำคงจะขอใช้สิทธิ์หน้าที่ดูแลหัวใจของคุณหมอเอง… แต่น้ำว่าน้ำคงไม่เหมาะสมกับคุณหมอเลยซักนิด เพราะน้ำคงไม่เหมาะที่จะดูแลแล้วก็กล้าที่จะใช้คำๆนั้นกับคุณหมอได้เลย.. คุณหมอควรเจออะไรที่ดีกว่าน้ำ.. และน้ำเชื่อว่าซักวันคุณหมอจะเจอคนๆนั้นค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณหมอที่แสนดี…”
“พัด…”
ร่างบางคุณหมอพัดสั่นเทาพร้อมกับมือที่ถือโทรศัพท์เอาไว้ค่อยๆลดลง
พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลริน .. หมอนัทยื่นมือมาจับไหล่เพื่อนเอาไว้
พร้อมบีบเบาๆ… คงจะชัดเจนแล้วใช่มั้ยแบบนี้...
“คุยกับใครเหรอคะ?”
ฉันที่นั่งมองออกไปมองพระอาทิตย์ที่กำลังโผล่พ้นขอบน้ำทะเล
ค่อยๆหันมามองคนถามเล็กน้อย ฉันคงคุยเสียงดังเกินไป…
“คุยกับคุณหมอพัดค่ะ”ฉันพูดไปตรงๆ
เอมขมวดคิ้วเล็กน้อย… ฉันจึงพูดต่อ…
“น้ำแค่ขอบคุณเธอเท่านั้นค่ะ…ขอบคุณที่เธอดูแลน้ำดีมาตลอดเลย
แล้วก็ขอบคุณที่เธอทำให้ฝันของเราสองคนนั้นเป็นจริงด้วย..”ฉันบอกเบาๆ
พร้อมโน้มหน้าลงจูบเบาๆที่ริมฝีปากนุ่ม เอมจูบตอบเล็กน้อย แล้วพยักหน้าช้าๆ
“เอมก็อยากจะขอบคุณเธอเหมือนกัน
ที่เธอช่วยชีวิตน้ำเอาไว้ แล้วก็สร้างตาหนูมาให้เรา..”
“น้ำบอกเธอไปแล้วค่ะ…บอกแทนเอมหมดทุกคำเลย”ฉันบอกยิ้มๆ เรื่องบางเรื่องปล่อยให้มันเป็นความลับไปแบบนั้นดีแล้ว…ฉันค่อยๆล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แล้วกอดเอมเอาไว้แน่น ฉันมีความสุขในตอนนี้ กับคนนี้ .. คนที่ฉันรักมาตลอดและจะรักตลอดไป เอม สาธิดา
“ย๊า!!”
ฉันสะดุ้งเฮือก เมื่อพี่แทตะโกนออกมาเมื่อฉันอุ้มเด็กน้อยตัวขาวจั๊วะขึ้นสู่อ้อมแขน …
แหม ! ขี้หวง
“ให้น้ำอุ้มบ้างสิคะแท
จะหวงลูกไปถึงไหน”พี่ฟานี่ดุเบาๆ เมื่อพี่แททำหน้าไม่สบอารมณ์ ฉันได้แต่เบ้หน้าใส่
แหม ทำหวง !
“เดี๋ยวพอลูกแกคลอดบ้าง
แกก็จะรู้ว่าฉันรู้สึกยังไงในตอนนี้”พี่แทพูดลอดไรฟัน ฉันได้แต่ยิ้มขำ
“ถึงพี่ไม่ต้องบอก น้ำก็รู้ น้ำก็หวงตาหนูไม่ต่างจากพี่หรอก
!”ฉันกระซิบเบาๆ เพื่อไม่ให้คุณแม่และว่าที่คุณแม่ที่กำลังนั่งคุยกันได้ยิน
“แล้วนี่จะคลอดเมื่อไหร่ จะคลอดเอง
หรือจะไปคลอดที่โรงพยาบาล”พี่แทถามขณะที่พี่เค้ารับลูกน้อยไปอุ้มไว้ในอ้อมแขน..
“ไม่รู้… แต่คิดว่าคงไม่นาน ช่วงนี้เอมก็บ่นแน่นท้องไปหมด
ไม่รู้ว่ากินเยอะหรืออะไร?”ฉันพูดขำๆ คิดในแง่ดีก็อาจจะได้รับพวกอาหารบำรุงเยอะไป
หรือคิดในอีกแง่ตาหนูคงใกล้จะออกมาลืมตาดูโลกเต็มทีแล้ว
“แล้วแกหายแพ้ท้องแทนเมียแล้วเหรอ?”
“อือ ก็หายแล้ว ตั้งแต่กลับมาอยู่กับเอมก็หายแล้วนะ
ไม่มีอาการอะไรเลย”
“อะไรจะขนาดนั้น…”
“แล้วพี่ฟานี่คลอดเองเหรอ?”
“เปล่า ไปโรงพยาบาล
ดีว่าฟานี่รู้ตัวก่อน ฉันเลยพาไปโรงพยาบาลได้ทัน”
“โธ่ น้ำก็นึกว่าพี่จะทำคลอดเอง
ถ้าเป็นน้ำนะ น้ำทำคลอดเองแล้ว เท่ดี”ฉันพูดทีเล่นทีจริง แต่พี่แทไม่เห็นด้วย
“ไม่ดีหรอก”
“ไม่ดียังไง?”
“แกทนเห็นคนที่แกรักเจ็บปวดได้เหรอ ..
การคลอดลูกมันไม่ใช่ง่ายๆ
ขนาดที่ฉันยืนอยู่หน้าห้องคลอดแค่ได้ยินเสียงฟานี่ร้อง ฉันก็แทบจะขาดใจตายแล้ว
แล้วถ้าฉันต้องทำคลอดเอง ฉันไม่ได้ขาดใจตายตรงนั้นเลยเหรอ?”
“พี่ก็เว่อร์”
“เออ เอาเถอะ… เดี๋ยวก็รู้เองเมื่อถึงเวลา…
แล้วนี่ที่แวะมาเยี่ยมนี่จะไปไหนกันต่อ? ปกติไม่ผ่านมาแถวนี้นี่”
ฉันยิ้มน้อยๆ พร้อมลูบหลังยัยหลานเบาๆ
ลืมบอกไปว่าพี่แทและพี่ฟานี่ได้ลูกสาว และชื่อว่า ซารัง ที่ภาษาไทยเราแปลว่า รัก
ก็น่ารักสมชื่อแหละ ตัวขาวๆ มีตายิ้มเหมือนแม่.. น่าเกลียดน่าชัง..
“จะไปเยี่ยมกำปอ นานแล้วที่ไม่ได้ไปเยี่ยมแก”
“อ๋อ
เด็กที่แกกับเอมรับอุปการะใช่มั้ย?”
“ใช่พี่ เอมบ่นคิดถึง
ก็เลยจะพาไปแล้วเดี๋ยวจะกลับกรุงเทพเลยเหมือนกัน”
“เดินทางไปมาไม่ดีนะช่วงนี้
เอมก็กำลังจะใกล้คลอดแล้ว”
“คงยังไม่ใช่ช่วงนี้หรอกพี่..”ฉันบอกเบาๆ เพราะอย่างน้อยมันน่าจะมีอาการปวดเตือนกันบ้าง… ตามที่ฉันได้ศึกษาข้อมูลมาอย่างดี…
“จะไปไหนเหรอเอม”
ฉันหันไปมองหน้าน้ำที่นั่งเล่นอยู่กับกำปอเล็กน้อย
ก่อนจะตอบคำถามที่เขาถามเอาไว้ … ฉันรู้สึกไม่ดีและรู้สึกถึงความชื้นแฉะจากร่างกายทำให้ฉันรู้สึกอยากจะไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
…
“เอมแค่จะไปเข้าห้องน้ำเอง”
“… เป็นอะไรหรือเปล่า?”เขาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
แต่ฉันส่ายหน้าปฏิเสธ
“จะเป็นอะไรล่ะน้ำ…ไม่เป็นอะไรหรอก เล่นกับลูกไปเถอะ”ฉันบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที..
“ตาหนู….”ฉันพึมพำเบาๆเมื่อฉันเห็นน้ำใสๆไหลลงมาจากระหว่างขาของตัวเองจนมันเต็มพื้นไปหมด
… มันคืออะไรกัน… ฉันสั่นไปทั้งตัวแล้วในตอนนี้
… กลัวไปหมด..
“น้ำ..”ฉันเรียก… แต่ดูเหมือนเขาจะยังไม่ได้ยิน …. แต่แรงฉันก็แทบจะไม่มีแล้ว ตาหนูจะเป็นอะไรมั้ย … เรี่ยวแรงฉันหายไปไหนหมด…
“น้ำ..น้ำขา…น้ำ…”อย่าว่าแต่แรง
เสียงของฉันก็หายไปด้วย … แต่สิ่งที่ตามมามันคือน้ำตา …
น้ำตาของความกลัว.. กลัวไปหมดเลยในตอนนี้ !
“น้ำ!! น้ำช่วยเอมด้วย!! น้ำ!!"
“แม่เอม!!! / เอม !!!”
หว่ายยยย รอกันล่ะสิ นี่แหละ อัพดึกๆนี่แหละ ดี๊ดี
เอาล่ะฮะ ตาหนูจะเป็นอะไรมั้ยนะ... ฮือออออ ใจไม่ดี กลัวใจตัวเอง อิอิ
ขอบคุณที่รอกันนะคะ ไรท์กลับมาจากข้างนอก (อีกแล้ว)ก็มาอัพต่อให้เลย แล้วเดี๋ยวนี่ก็จะไปอีกเหมือนกัน 55555555555 แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ไรท์เอางานไปด้วย ไปปั่นตรงนั้นแหละ แล้วถ้าสัญญาณมันไม่กากเกินไป CH22 มาแน่นอน แต่จะเวลาไหน ไรท์ไม่รู้นะ 555555555555555 ไปค่ะ อ่านสปอยล์ของไรท์กัน
V
V
V
V
V
V
"ทำไมเขาไม่ร้องเลยล่ะคะ?...."
"หนูกำลังหลับอยู่ใช่มั้ยลูก?..."
ความคิดเห็น