[ Fic Douluo Dalu II ] • brave of the wind •

กลิ่นอายของทะเลหมอกยามเช้า ความสวยงามที่แสนจะอบอุ่นใจ เป็นเสมือนสิ่งที่คอยบอกให้เราว่าชีวิตยังมีการเริ่มต้นใหม่อยู่เสมอ ไม่ว่าจะผ่านช่วงเวลาที่เลวร้าย ล้มเหลวหรือเหนื่อยล้าไปกี่ครั้ง แต่ที่สุดแล้วเราก็จะผ่านไปได้ ดังเช่นเด็กผู้หญิงคนนี้ที่ยืนร่ายรำศาสตราวุธหลากหลายชนิดไม่ว่าจะเป็นดาบ หอก ธนู หรือแม้แต่เคียว สลับกันไปมาอยู่ท่ามกลางสายหมอก นางขยับทุกท่วงท่าอย่างเป็นธรรมชาติไหลลื่นไม่มีติดขัด ‘ อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ ‘ นั่นคือคติของนาง ไม่ว่าจะพลาดอาวุธจะหลุดมือไปซักกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง นางก็จะหยิบขึ้นมาใหม่แล้วร่ายรำต่อเสมอ

เด็กผู้หญิงที่กล่าวมามาข้างต้นนางนั้นเกิดมาในโลกเเห่งสปิริตเเห่งนี้ได้ 12 ปีแล้วซึ่งนางมีชื่อว่า ‘ ลี่หมิง ‘ ที่แปลว่า  ‘ แสงสว่างอันงดงาม ‘ ชีวิตนี้เป็นชีวิตที่สองซึ่งได้รับมาจากผู้สร้างที่เห็นถึงความพยายามในชาติที่แล้วของลี่หมิงก่อนที่ส่งนางมาเกิดใหม่ในครั้งนี้ ก่อนหน้านี้นางเกิดในโลกที่มีพลังลมปราณที่ต้องอาศัยการบ่มเพาะจากธรรมชาติรอบๆตัวเหมือนโลกที่นางอยู่ในปัจจุบันซึ่งนางเคยมีฉายาในโลกแห่งนั้นว่า ‘ จ้าวแห่งสายลม ‘ ฉายานี้ได้มาจากกระบวนท่าอันพลิ้วไหวดั่งสายลมที่ไม่มีใครมองเห็นและจับต้องได้ของนาง แต่ก็มีบางคนที่เรียกนางว่า ‘ จ้าวแห่งศาตราวุธ ‘ เพราะนางนั้นเชี่ยวชาญอาวุธทุกอย่างรับมือกับศาสตราวุธได้ทุกแบบ แต่ก็เพราะความเก่งกาจของนางนี่แหละเป็นส่วนหนึ่งให้นางตายแม้จะไม่ใช่ทั้งหมดแต่ก็นับเป็นหนึ่งในสาเหตุด้วยเช่นกัน นั่นก็เพราะว่ามีหลายสำนักอยากได้ตัวนางไปเป็นเป็นกำลังในการทำสงครามกับสำนักอื่นๆ เพื่อยึดครองแล้วทำไมนางจะต้องไปตอบรับคำเชิญงี่เง่าแบบนั้นด้วยละ

วันเวลาในอดีตผ่านไปหลายปี นางที่เคยเลี่ยงคำเชิญมากมายเเล้วทำตัวสงบไม่ค่อยสุงสิงกับใครเเต่ผิดกับสำนักงี่เง่าพวกนั้นก็ยิ่งขยันส่งคนมาบุกชิงตัวนางแทบจะทุกวี่ทุกวันจนนางไม่มีเวลาฝึก ซึ่งปกตินางจะต้องฝึกทุกๆ วันเป็นกิจวัตร ความสงบก็ถูกทำลายลงเรื่อยๆ และเรื่อยๆ จนความอดทนของนางหมดแม้นางจะแข็งแกร่งเหมือนหินผาแต่เมื่อโดนลมกัดเซาะไปเรื่อยๆ ก็ย่อมกร่อนเป็นธรรมดาและในที่สุดนางก็ตัดสินใจบุกไปทำลายทุกสำนักที่เคยส่งคนมารบกวนนางให้มันหยุดส่งเสียงน่ารำคาญราวกับเเมลงวันออกมาซักที ซึ่งนางแทบจะบุกไปทำลายสำนักทุกแห่งจนเหลือแค่   7 สำนักใหญ่ที่นางไม่สามารถทำลายได้ง่ายเหมือนที่ผ่านมา นางจึงค่อยตัดท่อน้ำเลี้ยงของสำนักเหล่านั้นไปทีละแห่ง แต่หารู้ไม่ว่านั่นเป็นแผนการที่ถูกวางเอาไว้เพื่อสังหารนาง

“ ลี่หมิง วันนี้เจ้าต้องตายที่นี่ “ ชายแก่ที่มีหนวดสีขาวแต่งกายด้วยชุดผ้าคลุมสีดำขอบสีทองลอยตัวอยู่บนท้องฟ้าในมือถือดาบสีทองที่ปล่อยแรงกดดันที่มีแต่คนที่อยู่ระดับพระเจ้าเท่านั้นที่ทนได้ออกมา

“ ฮึ ตาแก่นี่เจ้าอยากฆ่าข้าขนาดใช้กระบี่ขั้นพระเจ้าเลยรึ “ ลี่หมิงเอ่ยโต้กลับออกไปโดยไม่เกรงกลัวต่อแรงกดดันของอาวุธนั้นเลย

“ เจ้าพูดบ้าอะไรของเจ้า อาวุธทุกชิ้นที่เจ้ามีล้วนอยู่ขั้นพระเจ้าทั้งนั้นถ้าข้าเอาอาวุธที่ระดับต่ำกว่าเจ้ามา ข้าคงกลายเป็นของเล่นให้เจ้าอัดข้าอยู่ฝ่ายเดียวนะสิ “

“ เฮ้อ... ช่างเถอะว่าแต่พรรคพวกเจ้าไปไหนกันหมดแล้วละเนี่ย ถ้าตามบทแล้วอย่างเจ้าจะต้องยกพรรคพวกสุดแข็งแกร่งมาด้วยสิ..... เอ๊ะ!!! ลืมไปเพื่อนเจ้ากลายเป็นปุ๋ยต้นไม้ไปแล้วนี่ 555 “ ลี่หมิงเอ่ยแซะให้ตาแก่หนวดขาวโมโหซึ่งนางก็รู้อยู่แล้วว่าพรรคพวกของมันนางเป็นจัดการไปก่อนก่อนหน้านี้เหลือไว้แค่คนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกตาแก่ เห็นไหมละถึงนางจะฆ่าคนไปเยอะแต่ก็ไม่ได้ฆ่ามั่วๆ นะ

‘ หนอยยย อีเด็กนี่ สมกับได้ ‘ ฉายาจ้าวแห่งสายลม ‘ ฝีปากนี่คมไม่เเพ้สายลมจริงๆ เห็นทีข้าคงต้องเอาคืนหน่อยแล้ว555 ‘ ชายแก่ยิ้มอย่างชั่วร้ายให้กับคำพุดที่คิดได้สดๆ ร้อนๆ

“ มันก็จริงของเจ้าที่สหายข้ากลายเป็นปุ๋ยต้นไม้ไปแล้วแต่..... ตอนนี้เจ้าเองก็โดดเดี่ยวเหมือนกับข้าไม่ใช่รึไง “

“ โดดเดี่ยว ? “ ลี่หมิงสงสัยกับคำพูดของตาแก่หนวดขาวตรงหน้าของนาง โดดเดี่ยว? ข้าเนี่ยนะถึงข้าจะท่องยุธภพไปทั่วแต่ข้าก็มีสหายที่จริงใจกับข้าอยู่ไม่น้อยนะจะโดดเดี่ยวได้ยังไง

“ เฮ้อ...ถึงเจ้าจะเก่งพวกวรยุทแต่เจ้าก็อ่อนแอในเรื่องนี้สินะ ข้าละสงสารลูกสาวข้าที่วันๆ เอาแต่เพ้อถึงเจ้าจริงๆ “

“ ลูกสาวเจ้าแล้วเกี่ยวอะไรกับข้า ข้าไม่เคยไปทำให้นางสักหน่อย “

“ เอาเถอะ ข้าหวังว่าชาติหน้าของเจ้า เจ้าจะไม่ซื่อบื้อเหมือนชาตินี้ละกัน “ ตาแก่หนวดขาวแอบใช้อักขระพิษส่งไปที่ตัวของลี่หมิงโดยไม่ให้นางรู้ตัว

“ พูดอะ--- อักกก นี่มันอะไร!!! “ ในขณะที่ลี่หมิงกำลังจะพูดนางก็กระอักก้อนเลือดสีดำคำโตออกมา จากตอนแรกที่คุยอยู่บนท้องฟ้า นางนั้นได้ล่วงหล่นลงมายังพื้นดินกระบี่ในมือล่วงมาปักบนพื้น สายตาพร่ามัวเกินกว่าจะมองเห็นคนตรงหน้าได้

“ อึก ตาแก่เจ้าเล่ห์ฝากไว้ก่อนเถอะ “ ลี่หมิงใช้พลังเฮือกสุดท้ายเตรียมสังหารศัตรูให้ตกตายตามกัน

“ ฮึ สภาพเจ้าตอนนี้จะทำอะไรข้าได้ เอาละไหนๆ แล้วข้าก็ขอให้ชาติหน้าเจ้ามีคนรักสักคนแล้วกันในเมื่อชาตินี้เจ้ายังโสดสนิท555 “

ตุบ!!! ในตอนที่ตาแก่พูดจบหัวของมันก็หลุดจากบ่าสีหน้าของมันยังค้างอยู่ที่ตอนกำลังหัวเราะเยอะลี่หมิงอยู่เลย

“ ทักษะศาสตรา สายลมไร้ลักษณ์ลำดับที่ 1 พัดผ่าน “ ทันทีที่ลี่หมิงได้ยินคำว่าโสด แรงฮึดทั้งหมดก็กลับมาวิหนึ่งทำให้สามารถใช้ทักษะสุดแสนจะเรียบง่ายของนางได้ นางบังคับสายลมให้เป็นคมดาบแล้ววาดผ่านคอของตาแก่โดยไร้จิตสังหาร ไร้ท่วงท่า มีเพียงแค่ความคิดเท่านั้นที่สั่งการอยู่ครู่เดียวแล้วก็ดับไป

‘ ฮึ สมน้ำหน้า บังอาจมาว่าข้าโสด ข้าแค่ไม่อยากมีคนรักต่างหาก ‘