[JAEMIN X JENO] -Love of the soul- | fic NCT2018 | minno nomin

intro

-อยู่กับผีหรือวิญญาณ-

ปี 2015

|

|

|

|

     "ครับ ผมถึงแล้วพ่อ" เด็กหนุ่มคุยโทรศัพท์ระหว่างที่ลากกระเป๋าเดินตามทางฟุตบาท ไม่นานนักก็มาหยุดที่หน้าบ้านหลังไม่ใหญ่มาก พอดีกับการอยู่คนเดียว ใช่แล้ว เด็กชายอายุ15ปีทำการย้ายบ้านมาอยู่คนเดียว เพราะปัญหาของที่บ้าน 

     แต่ไม่นานหรอก แค่มาอยู่ชั่วคราวเท่านั้น สักพักก็คงกลับไปอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม

     "ก็กว้างอยู่นะ พออยู่คนเดียวได้ครับ"

     "ครับ โอเคครับ"

     สายจากพ่อถูกกดวางหลังจากคุยกันมานาน นาแจมินเริ่มเดินดูตัวบ้านจนดูหมดแล้วทุกห้อง จึงเริ่มจัดข้าวของแล้วจะเข้านอน พรุ่งนี้เช้าค่อยไปซื้อของเข้าบ้านสักหน่อย

     เวลา 18.07 น. ที่ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีส้มๆ ผมเดินออกมารับลมที่หน้าบ้านหลังจากจัดของในห้องนอนเสร็จ เวลานี้พวกผู้ใหญ่ที่ทำงานก็พากันกลับมาบ้าน รถวิ่งผ่านไปมาตามทางถนนที่หน้าบ้านเต็มไปหมด

     ระหว่างที่ยืนรับลมเพลินๆอยู่ ก็มีลูกบอลกลิ้งมาทางผม ผมมองไปทางที่ลูกบอลกลิ้งมา ฝั่งตรงข้ามของบ้านผมมีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆยืนอยู่ หน้าตาน้องดูหวั่นๆ อาจเพราะกลัวว่าผมจะดุ ผมเลยยิ้มกลับแล้วเดินถือลูกบอลไปหาเด็กน้อยคนนั้น

     ผมยื่นลูกบอลให้แล้วลูบหัว เด็กน้อยไม่พูดอะไรแล้ววิ่งหนีผมไป ผมหันมาจะเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน ทันทีที่หันกลับไป ผมเห็นเด็กผู้ชายตัวเท่าๆกับผม ยืนอยู่หน้าบ้าน เขามองหน้าผมด้วยสายตาที่เรียบเฉย

     

     บรื๊นนนนนนนนน!!!

     รถสิบล้อขับผ่านหน้าผมไปแบบไม่ทันตั้งตัว ผมสะดุ้งเพราะตกใจ ผมมองไปที่หน้าบ้านอีกครั้ง เด็กผู้ชายคนนั้นหายไปแล้ว เพียงแค่เสี้ยววิที่รถแล่นผ่านไป เขาก็หายไปแล้ว

     "ตาฝาดๆ"

     ผมพูดกับตัวเองแล้วเดินกลับบ้าน ผมมองดูรอบๆดี ดูว่าเขายังอยู่แถวนี้มั้ย แต่ไม่เลย ไม่มีแม้แต่วี่แววของคนเลย ผมเดินไปหยิบกระเป๋าตังแล้วออกมาซื้ออาหารเย็น

     พอเริ่มมืดแล้วหมู่บ้านนี้เงียบมากๆเลย ผมทานข้าวแล้วซื้อขนมของกินเล่นกลับมาด้วย เพราะว่าไม่มีรถ ผมเลยต้องดินกลับเอง มันไม่ใกล้ไม่ไกลมาก เดินแล้วไม่เหนื่อย 

     "ทำไม มืดจังไม่เปิดไฟหน้าบ้านกันหรอ" เดินมาสักพักผมก็สังเกตุว่ามันมืดๆ บ้านบางบ้านไม่ได้เปิดไฟหน้าบ้านเลยด้วยซ้ำ จนเดินมาถึงบ้านตัวเอง เออ บ้านผมก็ไม่ได้เปิดหว่ะ 

     ผมหาสวิทซ์ไฟของเสาไฟจนเจอแล้วทำการกด แต่ว่า

     "เอ้า ทำไมไฟไม่เปิด" ผมกดเปิดปิดๆๆ ไปเรื่อยๆ ก็ไม่มีท่าทีว่าจะเปิดเลย บรรยากาศรอบข้างเริ่มวังเวง บวกกับความมืดของบ้านรอบข้างที่ไม่ได้เปิดไฟเหมือนกัน แล้วก็ไอ่ความเงียบนี่อีก

     "ทำไรหนะ!" !!! ผมสะดุ้ง เมื่ออยู่ๆก็มีเสียงตะโกนดังมาจากข้างหลัง เสียงมันทั้งใหญ๋แล้วก็น่ากลัว

     "คะ ครับ.."

     "ทำอะไร มายืนเกาะเสาไฟบ้านคนอื่นทำไม" ผู้ชายตัวสูงที่ดูเหมือนรุ่นพี่เอามือล้วงกางเกงแล้วพูด คงไม่ใช่นักเลงหรอกใช่มั้ย

     "ม ไม่ใช่บ้านคนอื่นนะครับ.. นี่บ้านผม"

     "อ อ่าว.. อ่ออ เราคือคนทีพึ่งย้ายมาใช่ป้ะ ก็ว่าไม่คุ้นหน้าเลย"

     "อ่อครับ แฮ่ๆ  ผมชื่อแจมินครับ นาแจมิน"

     "อ่าๆ พี่ชื่อลูคัส บ้านอยู่ท้ายซอยนู้นน .. ว่าแต่เราอยู่บ้านนี้หรอ"

     "อาา ใช่ครับ"

     "อ่อ..."

     บรรยากาศเริ่มเงียบๆ เมื่อลูคัสไม่พูดอะไรต่อ

     "เอ่อ พี่ครับ ทำไมไฟตรงนี้มันเปิดไม่ได้หรอครับ มันพังหรือเปล่า บ้านหลังอื่นก็ไ่เห็นเปิดกันเลย" ผมพูดแล้วมองไปรอบๆ ลูคัสเงียบอยู่ครู่หนึ่ง 

     "ไม่ได้พังหรอก ที่ไม่เปิดกันเพราะกลัวเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นต่างหาก"

     "....."

     "ไปละ ฝันดีนะน้องรัก"

     แล้วลูคัสก็เดินหายไปในความมืด อะไรวะ เมื่อกี้ใจลอยเลยไม่ได้ฟังเลย เออช่างมันมืดละเข้าบ้านดีกว่าผม

ฟึ่บๆ ฟึ่บๆ 

     ผมกำลังจะเดินเข้ามาในบ้าน อยู่ๆไฟหน้าบ้านที่ผมยืนกดปิดๆเปิดๆตั้งนานก็สว่างขึ้น ผมหันไปมองค้อนให้หลอดไฟ

          กูยืนเปิดตั้งนาน!!!

     ผมเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแล้วเดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กๆ สายตาเหลือบไปมองผ้าม่านสีไวน์ทางซ้าย มันก็แค่ผ้าม่าน แต่ในใจมันกลับสงสัยมันเหมือนผ้าที่ปิดอะไรสักอย่างไว้เฉยๆ

     ผมเอื้อมมือไปเปิดผ้าออก เป็นจริงอย่างที่ผมคิดจริงๆด้วย มันไม่ใช่ผ้าม่าน

     "ประตู?" ผมเปิดออกให้หมด มันไม่ใช่หน้าต่าง ตรงหน้าผมคือประตูสีขาว ที่มีสีหลุดออกไปบ้างแล้วตรงกอนประตูมีแม่กุญแจอันใหญ่ที่ดูเหมือนของสมัยก่อนล็อคไว้ ฝุ่นเกาะเต็มบานประตูไปหมด

     ผมไม่ได้สนใจอะไรแล้วเดินขึ้นห้องไปนอน

     22:30 น.

     ........

     ..........

     23:45 น.

     โอ๊ยยย! หงุดหงิดเว้ย! มันก็ห้องธรรมดาไม่มีอะไรหรอก เจ้าของเก่าคงล็อคไว้เพราะอาจจะมีของข้างในไง! .... เออหวะ จะมีของอยู่ข้างในมั้ยวะ...

     มีแล้วไงอะ ใครจะสนใจ นอนเว้ยยย!!!

          ใจคิดแบบนี้ ตัวเดินไปนู้นแล้ว

     ปกติผมไม่ใช่คนขี้สงสัยเลย แต่นี่ก็ถือว่าผมสำรวจบ้านแล้วกัน

@ชั้น1 หน้าประตูบานสีขาว

     กุญแจ.. เราไม่มีกุญแจ

     

     ทุบ.. หาอะไรมาทุบ

          ผมมองหาของรอบห้องที่พอจะเอามาทุบแม่กุญแจได้

     "นั่นไง!!" แจกัน เออผมเห็นแจกัน

     ผมเดินไปหยิบมาแบบไม่คิดอะไร กำลังจะฟาดลงที่กุญแจ อยู่ดีๆก็...

     "อย่าใช้แจกันทุบนะ! แจกันจะแตก!" ...เออหวะเนอะ เอาแจกันมาทุบแจกันก็แตกดิ แม่งเอ้ยหงุดหงิด

          เดี๋ยวนะ...

     "เชี่ย.. ใคร! ใครพูด!"

     "....."      ไม่ได้ฝาด หูผมไม่ได้ฝาด

     "เห้ย ถามว่าใคร!"

     "....."

     "พ พี่ลูคัสหรอ..?"

     "ใคร.. มึงใคร! โจรใช่มั้ย!"

     "เห้ยไม่ใช่โจรนะ!!!!" นี่ไง! เสียงที่ผมได้ยิน

     "มึงเป็นใคร ออกมาเดี๋ยวนี้นะ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุมากๆ แต่น้ำเสียงที่ตอบกลับมานั้นมันช่างไม่ได้ดูกลัวอะไรเลย

     "ออกไปไหน ไปไม่ได้"

     "โผล่ออกมาให้เห็นเดี๋ยวนี้"

     "......"

     "เงียบทำไม อยู่ไหน!!"

     "... ออกไปให้เห็นไม่ได้"

     "ทำไมออกมาไม่ได้ เป็นผีรึไง!" ผมพูดออกไปแบบไม่ได้คิด แต่ในใจก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอก แต่คำตอบกลับทำเอาผมขนลุกไปทั้งตัว ขาแข็งจนเดินไปไหนไม่ได้

     "แล้วคุณคิดว่าคุยกับคนอยู่รึไง"

เราจะไม่มีการทักทายค่ะ

ไรท์จะทำตัวเหมือนวินยานนน