ชีวิตสุดขั้ว....ในรั้วมหาลัย (Before)

เนื้อเรื่อง

     “….จารย์….ศาส…ตราจารย์…..”

“…อืม…”

“ศาสตราจารย์ครับ!!” เสียงใสๆดังขึ้น

“วะ วะ วะ ว่าไง?” ชายหนุ่มในชุดเสื้อกราวด์สีขาวมองไปยังต้นตอนั้น พบว่าเป็นเด็กชายตัวน้อยกำลังถือแผ่นดิสข้อมูลอยู่ “อ้าว หมายเลข 8 เองเหรอ”

“ครับ คุณลุงให้เอาข้อมูลมาให้ครับ” เด็กชายยิ้มใสซื่อ ดีใจที่ทำงานที่ได้รับจนเสร็จ

ชายหนุ่มมองเด็กน้อยที่กำลังวิ่งออกนอกห้องทดลองของเขาไปด้วยความรู้สึก สงสาร และเศร้าใจในเวลาเดียวกัน แม้ร่างกายจะไม่ แต่จิตใจจะยังคงเป็นมนุษย์ รวมทั้งประสาทสัมผัสต่างๆ…. แต่เขาก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องใช้ร่างเหล่านั้นในการทดลอง

เด็กที่ทางองค์กรจับมาจะมีหมายเลขประจำตัวตามลำดับก่อนหลัง ซึ่งทั้งหมดที่เข้าร่วมโครงการนั้นจาก 500 คน เหลือรอดเพียง 20 เท่านั้นในขณะนี้….ทุกๆวันเขาจะต้องจับเด็กน่าสงสารเหล่านี้ออกมา 8 คนจากทั้งหมดเพื่อการทดลองและทดสอบหลายๆ อย่าง ซค่งแน่นอนว่าส่วยใหญ่แล้ว 8 ใน 8 จะต้องทนไม่ไหวแล้วเสียชีวิตไป

เด็กทุกคนที่เหลือรอดจะต้องมองการทดลองที่เกิดขึ้นผ่านกระจกใส วันแล้ววันเล่า แม้จะเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่การที่ได้เห็นพวกพ้อง เพื่อนฝูงค่อยๆหายไปทีละคนๆ และแรงกดดันที่ไม่รู้ว่าจะถึงตาตนเองเมื่อไหร่

ส่วนการทดลองนอกรีตที่เขาทำอยู่นี่…

การกลายพันธุ์!!

หลังจากประสบความสำเร็จในการค้นพบโครงสร้าง DNA ของสิ่งมีชีวิตต่างๆแล้ว ทางรัฐบาลก็คิดว่าจะสามารถทำอะไรเพื่อการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของมนุษย์โดยเลียนแบบสัตว์ได้

แต่นั่นก็เป็นเพียงคำพูด…

หลังจากการทดลองคนที่ 480 ที่ผ่านมาทำให้เขา…ท้อ…ท้อมาก กับการฆ่าเด็กที่ใสซื้อบริสุทธิ์เหล่านี้

และ….

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาจะต้องทำการวิจัยต่อไป….

ผู้เหลือรอดทั้งสิ้นในโครงการก็คือ….12 คน

ข้อมูลถูกทำการเรียบเรียงจนสมบูรณ์แล้ว…..

เด็กที่เหลือทั้ง 12 คน จะถูกปลูกถ่ายและทำการเปลี่ยนแปลงโครงสร้าง โดยไม่มีทางหลีกเลี่ยง….

4 ชม. ก่อน การทดลองครั้งสุดท้าย

“พวกเราจะต้องตายแล้วสินะ….”

“น่าจะใช่…”

“ชั้นยังไม่เคยเจอคุณพ่อ คุณแม่เลยนะ…”

“ผมก็เหมือนกัน”

“จริงสิ” เด็กชายหมายเลข 8 พูดขึ้น “ไหนๆ จะต้องตายแล้ว ผมขอถามชื่อพวกคุณได้ไหม?”

เด็กที่เหลือเลิกคิ้ว แม้เขาจะอยู่ด้วยกันมานาน ด้วยแรงกดดันและความกลัวที่พุ่งถึงขีดสุด ไม่มีใครต้องการพูดคุยกันเท่าไหร่นัก เพราะไม่รู้ว่าวันไหนจะตาย…

สำหรับพวกเขาที่เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า การทำความรู้จักก่อนไปถึงยมโลกก็ไม่เสียหาย…

“เอาความจริงไหมล่ะ….ผมไม่มีชื่อ….” เด็กชายกล่าวเศร้าสร้อย

“เราก็ด้วย”

“ชั้นด้วย”

“……เราทุกคน….ไม่มีชื่อ?” เด็กชายคนหนุ่งเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“จะว่าไงดีล่ะ ผมน่ะถูกพามาที่นี่ตั้งแต่จำความได้เลย” หลังจบประโยคก็มีเสียงคุยกันแสดงความเห็นด้วย

ทุกคน…ไม่มีบ้าน….ไม่มีชื่อ….ไม่มีครอบครัว…. หากตายไป….ก็แค่หายไปเพียงเท่านั้น….เท่านั้นจริงๆ เพราะความทรงจำเกี่ยวกับพวกเขานั้นแทบไม่มีเลย

 เด็กชายคนหนึ่งเสนอ

“เรามาเป็นครอบครัวเดียวกันไหมล่ะ?”

“เห? ครอบครัว…”

“12 คน…. ก็ดีนะ ถึงแม้ว่าพวกเราจะตาย แต่อย่างน้อยๆ เราก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เรายังมีกันอยู่”

“นี่รู้จัก…จักราศีไหม?”

“ชื่อดวงดาวประจำเดือนน่ะเหรอ รู้จักสิ”

“เรามีกัน 12 คน….”

“มกกรา กุมภา มีนา เมษ พฤษภ เมถุน กรกฏ สิงหา กันยา ตุลา พฤศจิ ธันวา”

“ฮ่ะๆ งั้น พวกนายก็คงเป็นพี่น้องผมล่ะนะ”

1ชม. ก่อนรับการทดลอง

เด็กทั้ง 12 ยังพูดคุยกับอย่างสนุกสนาน ทดแทนส่วนของทั้งชีวิตที่ผ่านมาและไม่อาจมีอีกต่อไป เด็กชายตัวน้อยพูดขึ้นลอยๆ….

“นี่รู้ไหม…”

“ถ้าเป็นไปได้อย่าตายนะ”

ประโยคที่เอื้อนเอ่ยง่ายๆและสั้นๆ ทำให้จิตใจหวั่นไหวกลับมั่งคงขึ้น เข้มแข็งขึ้น

“พวกเรา จะอยู่ด้วยกันตลอดไป……”

หลังการทดลอง

เด็กทั้ง 12 รอดชีวิตราวปฏิหารย์ แม้โอกาสที่ร่างกายของแต่ละคนนั้นจะรับได้กับยีนส์ของสัตว์ สปีซี่ ที่ถ่ายลงไปนั้น แทบจะเป็น 1 ใน 1000 ส่วน แต่ทุกคนก็ยังรอดมาได้ด้วยพลังชีวิตที่เอ่อล้นเต็มเปี่ยม

ศาสตราจารย์หนุ่ม มองร่างทั้ง 12 ที่กำลังหลับตาพริ้มภายใต้เครื่องพันธนาการด้วยสายตาที่อ่านยาก

12 ชม. ผ่านไป…

ข่าวการหลบหนีของเด็กทั้ง 12 ถูกแพร่ออกไปอย่างรวดเร็วที่องค์กรของรัฐ เพื่อติดตามจับกุม…

ณ สถานที่ทดลองแห่งหนึ่ง

ศาสตราจารย์หนุ่ม เผยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะโยนข้อมูลทั้งหมดที่รวบรวมมาในเวลา 5 ปี เข้ากองไฟ

ก่อนจะฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ ขณะที่หน้าจอมอนอเตอร์ที่ตั้งอยู่ข้างๆตัวนั้น….

มีหน้าจอของระบบความปลอดภัยทั้งหมด ที่ถูกปลดล๊อคไว้…เปิดค้างอยู่