สองพญาหงส์ (Yuri) จบ

นาง...ผู้เป็นองค์หญิงบรรณาการจากแคว้นข้างเคียง

สตรีผู้นั้น...ผู้เป็นพญาหงส์เคียงมังกร ฮองเฮาแห่งแคว้น

แม้รู้ตัวดีว่าไม่สมควร แต่เมื่อสบสายตาอันแสนเกลียดชังของนางมันทำให้ใจของข้าสั่นระรัว

อา สวรรค์ ข้าอยากได้ฮองเฮาผู้นี้เหลือเกิน!

เมื่อบ้านเมืองเกิดศึกสงคราม นางจึงถูกส่งมาบรรณาการอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทั้งๆที่คิดว่าพอหมดหน้าที่นี้ก็จะหาทางหลบหนีกลับแคว้น แต่เมื่อสบสายตากับดวงเนตรสีเทาที่เปล่งประกายคู่นั้น

อา เหตุใดใจของนางถึงได้เต้นแรงถึงเพียงนี้

ยิ่งเมื่อโดนฝ่ามือของนางกระทบกับที่แก้ม รอยยิ้มที่พยายามกลั้นไว้จึงหลุดออกมา

‘นางช่างน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก’ แต่ผู้คนกลับเข้าใจผิดไปเสียว่านางยิ้มเยาะเย้ยผู้เป็นฮองเฮา

“เจ้ายิ้มอะไรของเจ้า!”เสียงหวานแหลมราวกับนกหวีดตวาดลั่นตำหนักคุนหนิง

“ฮองเฮาเพคะ หากฝ่าบาทมาเห็นจะดูไม่ดีนะเพคะ”เหล่านางกำนัลรีบห้ามปรามฮองเฮาของตนที่กำลังวาดแขนจะตบอีกฉาด

“แล้วจะให้ข้าทนเห็นนังจิ้งจอกนี่ยั่วยวนฝ่าบาทหรือไร!”เมื่อเห็นสตรีแพศยาผู้นี้ยังมิเลิกยิ้มเยาะเย้ยนาง อารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงอยู่แล้วกลับพุ่งสูงขึ้นไปอีก

‘ข้ามิได้ยั่วยวนฝ่าบาท  ที่ข้ายั่วยวนมันท่านต่างหาก เหตุไฉนถึงคิดว่าข้าบุรุษน่าตายผู้นั้น!' เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็ถอนหายใจออกมาไม่ได้ดูสถานการณ์ตรงหน้าเอาเสียเลย...

“เจ้า! เจ้ากล้าถอนหายใจใส่ข้า! อย่าคิดว่าเป็นคนโปรดของฝ่าบาทแล้วจะทำแบบนี้ใส่ข้าได้!’

“…”

“ไม่ตอบงั้นหรือ ดี ดี เช่นนั้นคุกเข่าตรงนี้2ชั่วยาม!”เมื่อเห็นสตรีแพศยาผู้นี้ยังคงมิตอบนาง จึงเดินออกไปจากตำหนัก หวังให้นางจำใส่สมองไว้ว่าหากมาท้าทายนางต้องเจอกับอะไร! หารู้ไม่ว่าสตรีแพศยาที่ตนจงเกลียดจงชังกำลัง...

‘อา นางใช้อะไรบำรุงมือของนางกัน เหตุใดจึงนุ่มยิ่งนัก’

‘แขนนางขาวยิ่ง ทำอย่างไรถึงจะได้เห็นบ่อยๆหรือว่าข้าต้องยั่วโมโหให้นางตบข้าหลายๆทีกัน’

‘นางช่างน่ารักน่าเอ็นดู แม้กระทั่งยามโกรธยังงดงาม!’

‘สวรรค์! เหตุใดนางถึงน่ารักเยี่ยงนี้!’

มารวมพูดคุย(และทวงนิยาย)ได้ที่ @fengfuyuri หรือ แท็ก #สองพญาหงส์