มิอาจเอื้อนเอ่ย 不会说话 (จบแล้ว มี E-book)

พิรุณโปรยปราย พระพายพัดกระทบลำตัวและหน้า จนขนกายลุกชัน ชิงหลัวจุดเตาภายในห้องให้ความอบอุ่น ขณะที่เด็กทั้งสองคนนั่งริมหน้าต่างทานถั่วแดงต้มน้ำตาล พลางมองหยาดฝนในฤดูหนาวหลั่งริน

“ถิงเอ๋อรู้ความหมายของถั่วแดงหรือไม่” นั่งกินเงียบ ๆ ไปสักพักโจวเฟิงก็กล่าวขึ้น

เด็กน้อยเอียงคอแสดงหน้างุนงง “มีความหมายด้วยหรือเจ้าคะ มิใช่เอาไว้ทำอาหารอย่างเดียวหรือ”

“แปลว่าคิดถึง หรือคะนึงหา”

หวงม่านถิงทำหน้าเหลือเชื่อ พูดสิ่งที่คิดออกมา “ความหมายไพเราะมาก ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าเม็ดแดงกลม ๆ เบี้ยว ๆ นี่ จะมีความหมายลึกซึ้งถึงเพียงนี้”

“ทุกอย่างมีความหมายในตัวของมัน”

“เจ้าบทเจ้ากลอนอีกแล้ว” เด็กหญิงบ่นอุบ

“มีตำนานเล่าว่าหญิงสาวคอยคนรักที่เป็นทหาร ชายหนุ่มออกรบอยู่ชายแดน สองปี ตั้งแต่ที่พวกเขาต้องแยกกัน หลังจากแต่งงานได้เพียงเจ็ดวันเท่านั้น นางปลูกต้นถั่วแดงใส่กระถางต้นไม้ และเอาไว้ในห้องนอน ไม่เจอหนึ่งวัน ก็ปลูกเพิ่มหนึ่งต้น 

จนเวลาล่วงเลยไปถึงสองปี จู่ ๆ วันหนึ่งสามีของนางก็กลับมา เขาเห็นภรรยากำลังย้ายกระถามต้นไม้จากห้องนอนเพื่อเอาพวกมันออกมาตากแดด

เพ่งมองให้ดีในกระถางกลับเป็นต้นถั่วแดงที่ถูกดูแลอย่างเอาใจใส่ ในห่อผ้าของเขาเองมีห่อถั่วแดงอยู่ด้านใน เขาไม่ได้ปลูก เพราะไม่มีเวลาดูแลมัน แต่ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงนางผู้เป็นภรรยารัก จึงเลือกที่จะเก็บเมล็ดถั่วแดงตามจำนวนวันที่พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันแทน 

สามีและภรรยารักกันลึกซึ้ง ถั่วแดงจึงเปรียบดั่งตัวแทนความคิดถึง หากถวิลหาใครสักคน เฝ้ารอให้ได้พบกันอีกครั้งหนึ่ง มันจะเป็นตัวแทนของความคะนึงหา”

“ช่างน่าอิจฉาสตรีผู้นั้นจริง ๆ”

โจวเฟิงวางช้อน ยกมือขึ้นลูบผมนุ่มของเด็กน้อย “เมื่อโตขึ้นถิงเอ๋อก็จะมีเช่นกัน”

“ถิงเอ๋อจะถือว่าพี่เฟิงอวยพรล่วงหน้านะเจ้าคะ”

“อื้ม” …พี่สัญญา...

นิยายเรื่องนี้จบแล้ว มีอีบ๊กแล้วนะคะ