คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เจษฎ์ ๑
ท่ามลาหยาเม็ฝนุ่ม่ำที่โปรยปรายลมาอย่าไม่มีทีท่าว่าะหยุ
บรรยาาศ้านนอหนาวเย็น
ร่าเล็ในุนัศึษาลุออาโ๊ะอห้อสมุมหาวิทยาลัย
หอบหิ้วเอาหนัสือและสัมภาระเพื่อไปึ้นรถหรูที่อรอมาพัให่ หลั ‘ุที่เารพ’ โทรมาแ้ให้ทราบว่าลุสม นับรถประำบ้านราพิทัษ์ เิอาารอาหารเป็นพิษน้อเ้าโรพยาบาละทันหัน
นทำให้ไม่สามารถมารับามเธอามปิไ้
แ่ไม่ิว่าแพรพลอย
ราพิทัษ์ ผู้ปรอสาวสวยอเธอ ะส่ ‘เาผู้นั้น’ มาแทน
“ทำไมไม่รอให้ฝนหยุ่อน
เี๋ยว็ไม่สบายอีหรอ เ็อะไรื้อริๆ”
เษ์ล่าวเสียรึมามแบบบับ
นัยน์าสีนิลเหลือบมอน้าายึ่อาหาฝ่าสายฝนึ้นมาบนรถ ุนัศึษาถูระเบียบอเ้าัวเปียื้น
นเผยให้เห็นั้นในสีหวาน
ไหนะระโปรพลีทยาวพอีเ่าที่เลิึ้นมานเรียวาสวยโผล่ล่อสายา
ท่วท่าเย้ายวนอันเป็นธรรมาิอสาวน้อยึ่เป็นเ็ในปรออแฟนสาว
ส่ผลให้เษ์ถอนสายาอย่ายาลำบา ่อนะัสินใสละุสูทอนเอให้อนามิาไ้สวมเพื่อลายหนาวและวามวาบหวามที่เิในในเอ
“สวมทับเอาไว้” วาาห้วนสั้นล้ายสั่มาว่าหวัี
ทำให้อนามิาเอื้อมมือสั่นๆไปหยิบสูทราาแพมาสวมทับุนัศึษาที่เปียื้นเป็นวว้า
พลาิในใว่าทำไมเรื่อแ่นี้้อุัน้วย บอันีๆ็ไ้นี่นา
“อบุมา่ะ”
แ่ถึระนั้น็ยัยมือไหว้อบุามมารยาทที่ีามอนอ่อนวัยที่วรมี่อผู้ให่อย่าอ่อนน้อม
และทันทีที่มูโ่มนแะับลิ่นหอมละมุนออาฟเอร์เฟแบรน์ั
หัวในใส่็สั่นสะท้านอย่าแปลประหลา มือสอ้าับเ้าหาันแน่น
อนามิาเสเมินหน้ามอออไปนอหน้า่ารถ ราวับพบเอสิ่ที่น่าสนใ
และน่าูมว่ารรมารบริหารอบริษัทผลิอุปร์แสสว่า มูล่าหลายพันล้าน
อย่าเษ์ สิริโสภ
ระหว่าทาไม่มีำพูๆใหลุออมาาปานทั้สอ ระยะทาลับบ้านที่อนามิาผ่านเป็นประำนินและรู้สึว่าไม่ไล
ูเหมือนะยาวนานเป็นพิเศษในวันนี้
พนัานรัษาวามปลอภัยประำบ้านราพิทัษ์ยมือะเบ๊ะทำวามเารพเ้าอรถที่เปิหน้า่าแสัวน
พร้อมับรั้วอัลลอยถูเลื่อนออให้รถยน์สัาิเยอรมันแล่นิวเ้าไปในบ้าน
เมื่อถึที่หมายโยสวัสิภาพทั้ายและใ
อนามิาึประนมมืออบุเาอีรั้ ทว่าแฟนหนุ่มอุ ไม่ล่าวสิ่ใ
นอาพยัหน้าเิรับรู้
หยิ่เสมอ้น
เสมอปลายริๆ
แ่แล้วหัวใวน้อย็มีอัน้อทำานหนันสะุลมหายใัวเออีหน
ใบหน้าอมมพูแปรเปลี่ยนเป็นสีแ่ำราวับลูำลึสุ ยามมูโ่ไ้รูปเียโนแ้มนุ่ม
เพื่อระิบบาอย่า้าหู
“เธอลืมืนสูทอัน”
เสียนั้นนุ่มทุ้มอย่าไม่อยาเื่อว่าะหลุออมาาปานที่อบุและูะไม่อบี้หน้าเธอสัเท่าไหร่นั
“อะ
เอ่อ อโทษ้วย่ะ”
อนามิาถอสูทออมือไม้สั่น
่อนะส่ืนให้ผู้เป็นเ้าอแล้วพรวพราออารถโยไม่รั้รอ ปล่อยให้เ้าอรถหรูมอามนลับา
เษ์ระุยิ้มมุมปาบาเบา
านั้นึเปลี่ยนเป็นยิ้มว้าเมื่อแฟนสาวเินมาเาะระรถ
“แล้อะไรเ็น้อยอแพระ”
แพรพลอยยื่นหน้าเ้ามาถามเสียหวานับใ เห็นอนามิาวิ่โร่เ้าบ้านไปอย่านั้น
ไม่พ้นโนเษ์แล้ามเย
“ผมะแล้เ็น้อยแพรทำไม
ในเมื่อผู้ปรอน่าแล้ว่าั้เยอะ” ริมฝีปาหยัไ้รูปส่ยิ้มให้แฟนสาวที่บันมานานสิบปี
“เษ์ล่ะ็”
วหน้าสวยหวานึ่ยิ้มึ่บึ้ ะที่หัวใพอโับวาาหยอล้ออย่าสนิทสนมอเา
“ว่าแ่วันนี้มีอะไรให้ผมทานบ้ารับ”
“เยอะแยะเลย่ะ
มีแ่อโปรเษ์ทั้นั้น”
พอรู้ว่าเาะแวะมาทานอาหารเย็น้วยัน
แพรพลอยเลยเ้ารัว ลมือำับและเรียมวัถุิบในารทำอาหารทุอย่า้วยัวเอ
เพื่อนรั อะไรเธอ็ทำไ้ทั้นั้น
“ถ้าั้นเ้าบ้านันเถอะรับ
ผมอยาิมอาหารฝีมือแพรแล้วสิ” ล่าวพลาวาวแนโอบไหล่แฟนสาวเ้าบ้านไป้วยัน
ฝาเพ้วยนะ๊ะ
ความคิดเห็น