คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจษฎ์ ๒
ฟาบนห้อนอนโทนสีหวานที่แ่ไ้เหมาะับวัยและวามน่ารัสใสอเ้าอห้อ เ้าัวำลันั่เหม่อสบาับัวเอผ่านระบานให่
มือบาลูบแ้มนวลใสอัวเอเบาๆ ริมฝีปาสีระเรื่อลี่ยิ้มออมาเล็น้อยล้ายำลัเผลอไผล
ยามหวนิถึสัมผัสแผ่วเบาที่วนให้หัวใสั่นไหว
“เา็แ่แล้เราเล่นเหมือนทุที...”
อนามิาบหน้าเือนสิัวเอเบาๆ
ิไ้ว่าวรเลิิฟุ้่านและไปอาบน้ำไ้แล้ว ว่าแล้วึถอุนัศึษาออ เธอใ้ผ้านหนูพันายหายไปในห้อน้ำ
ออมาอีที็เป็นเวลาอมื้อเย็นพอิบพอี
“ุหนูะ
อาหารพร้อมแล้วนะะ” เป็นป้าอิ่มึ้นมาเาะประูรายาน อาหารทุอย่าพร้อมรอรับประทานอยู่บนโ๊ะ
“่ะป้าอิ่ม เอยำลัออไปเี๋ยวนี้แหละ่ะ”
อนามิาเปิู้เสื้อผ้าวยเอาเรสเปิไหล่ึ้นมาสวม เพราะแพรพลอยไม่่อยอบให้เธอใส่เสื้อผ้าแยิ้นอย่าเสื้อยืับาเเหมือนเ็ะโปโล
เธอึปิบัิามำสั่อย่าเร่รั
แพรพลอยอยาให้เธอเป็นแบบไหน
อนามิา็พยายามะเป็นในแบบที่้อาร ้วยเพราะหิสาวเป็นผู้ให้ีวิ
เป็นผู้อุปาระ หาไม่มีวามเมาอุ เธอไม่มีวันนี้
วันที่ีวิสุสบาย
ไ้เรียนหนัสือ ไ้ทำทุสิ่ที่อยาทำ
“เอยมาพอีเลย
ั้าวเลย้ะอแ้ว”
“่ะุผู้หิ” อแ้วรับำอย่าพินอบพิเทา ั้าวสวยหอมรุ่นใส่ลานให้ทุน
และอยบริารอยู่ลอเวลา
วันนี้อาหารบนโ๊ะมามายเป็นพิเศษ
มีทั้ผั่าทะเล แส้มผัรวม น้ำพริะปิ และุ้เผา พร้อม้วยน้ำิ้มรสเ็
ฝีมือแพรพลอย อนามิาิว่านั่นอาเพราะนรัอุ เพิ่เินทาลับา่าประเทศ
เาิถึอาหารไทยน่าู ถึไ้ินเอาินเอา ทำเอานมอพลอยเพลิเพลินไป้วย
นระทั่…
“ผั่าทะเลหน่อยไหม”
เษ์เยหน้าาานมาถาม
“เอ่อ
็ี่ะ” นแอบมอสะุ้โหย มิวายยมือไหว้อบุ ยามเาบริารัผั่าทะเลใส่ลบนาน
หนุ่มให่ิว่าเธอมออาหารบนานเาสินะ ไม่ไ้แอบมอนิน
เฮ้อ… โล่อไปที
“เ็อแพรนี่มารยาทีริ
วันนี้ยมือไหว้ผมเป็นรั้ที่สามแล้ว” เษ์พูยิ้มๆ
แู่เป็นรอยยิ้มล้อเลียนเสียมาว่า
อนามิาหน้าแ่ำ
หลุบามอาน้าวัวเออย่าไม่รู้ะพูอะไร ปล่อยใหุ้แ้สถานาร์เพียลำพั
“เอยเามารยาทามสมหน้าา”
นายหิแห่บ้านราพิทัษ์ลูบศีรษะเ็ในปรอ้วยวามเอื้อเอ็นู
ั้แ่รับเ็หิอนามิามาเลี้ยู นระทั่ลายเป็นสาวสะพรั่ในวันนี้
ไม่มีสัรั้ที่อนามิาะทำให้เธอุ่นหมอใ เ็สาวเื่อฟัและเป็นเ็ีมาโยลอ
“ไม่ริสัหน่อย่ะ” อนามิาเอาผมทัหูพลาแ้ัวอย่าัเินามวามเยิน
ุนะุ
มอนไหนไม่ม เล่นมาม่อหน้าเษ์ นที่อบแล้เธอเป็นิวัร
“้า ไม่ริ็ไม่ริ ทานเยอะๆนะ๊ะ เอยน่ะผอมลมารู้ไหม
ันเห็นแล้วไม่สบายใเอาเสียเลย” แพรพลอยอยาให้เ็ในปรอมีน้ำมีนวลมาว่านี้
“นั่นน่ะสิ เมื่อ่อนยัเป็นหมูอ้วนอยู่แท้ๆ” วหน้าสวยึ้เปลี่ยนสีอีรา
ไม่ใ่เพราะเินแ่เพราะอับอาย!
นบ้า! ใรเาให้พูเรื่อน้ำหนัและรูปลัษ์อผู้หิบนโ๊ะอาหารันเล่า
ลอมื้ออาหาร
อนามิาพยายามทำัวให้เียบและลีบที่สุ
ะไ้ไม่เอับำถามและสายาแปลประหลาที่มัายแววรู้ทันานร้าม
หาแ่หลัาบมื้ออาหารที่รสาิไม่แ่าาภัาารื่อั
อนามิายั้อทนอึอัใับารรับประทานอหวานแสนอร่อยอย่าเ้ฝอยทอ่อหน้านที่หาว่าเธอเป็นหมูอ้วนอี้วย
“เอาอีิ้นไหม๊ะเอย”
พลามาที่เธอแสอาารเอร็อร่อยับอหวาน
นัารับเ้ิ้นให่ภายในเวลาอันรวเร็ว แล้วรอยยิ้มมุมปานั่นหมายวามว่าอย่าไร
เษ์ล้อเลียนเธออีแล้วใ่ไหม
“ไม่แล้วล่ะ่ะ เอยอิ่มแล้ว” อนามิาอบเสียเบา
แ่ไม่วายแอบลืนน้ำลายลออย่าสะเทือนใ เธออยาินอี
อยาินอีหลายๆิ้นเลย้วย
“อแ้ว”
“่ะุเษ์” อแ้วานรับอย่านอบน้อม เพราะอีไม่นานายหนุ่ม็ือเ้านายอีน
“ัเ้ใหุ้เอยอีิ้นสิ”
“ไม่่ะไม่ เอยอิ่มแล้ว” สาวน้อยส่ายหน้าโบมือห้าม
แ่้าว่าแม่บ้านผู้ทรประสิทธิภาพ
เ้ฝอยทอหอมรุ่นึถูัวาใส่านเิมอีรั้ อนามิาหันหน้าไปมอแพรพลอยราวับอวาม่วยเหลือ
แุ่อเธอลับเพียแ่พยัหน้ายิ้มๆ
“ทาน่ออีิ้นเถอะ้ะ” เธอรู้ใอนามิาี
เป็นอันว่าเสร็โร
อนามิาัเ้ลิ้มรสเนื้อเ้นุ่มละมุนเ้าปาอย่าเพลิเพลิน
ไม่สนใอะไรอี่อไป ไม่เห็นแม้แ่สายาอบอุ่นอใรบาน
อุหนุนอีบุ๊ไ้นะ๊ะ
 |
|
ความคิดเห็น