คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ✩ 6 ✩ เพราะฝนแท้ๆเลย..
“ นี่! ใส่ถุงมือก่อนสิ มือเลอะหมดแล้ว ” รุ่นพี่ยูสึกาโนะพูดดุๆเมื่อฉันใช้มือเปล่าขุดดิน เพื่อฝังดอกไม้ลงไป
“ ล้างได้น่า~ ” ฉันไม่สนใจที่เขาพูด ใช้มือขุดต่ออย่างไม่แคร์ว่ามันจะเลอะสักแค่ไหน ก็มันล้างได้จริงๆนี่นา ปลูกต้นไม้ทั้งที่จะไม่ให้มือเลอะเลยหรือไง-0-
วันนั้นที่ฉันประกาศออกไปว่า จะคู่กับรุ่นพี่ยูสึกาโนะน่ะ เหตุการณ์ในวันนั้นสร้างความช็อกให้กับคนในชมรมอย่างแรงเลยล่ะ ฮ่ะๆ โทอิกะนี่อึ้งเป็นไก่ตาแตก ไม่พูดไม่จา ไม่วีนฉันด้วย สงสัยเธอจะจุกไปเลยล่ะมั้ง ก็ฉันเล่นออกตัวแบบนั้น ก็เหมือนกับประกาศตัวว่าจะเป็นศัตรูกับเธอน่ะสิ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแย่งยัยนั่นหรอกนะ ก็มันไม่มีทางเลือกนี่นา อีกอย่าง..ในชมรมนี้ฉันคงสนิทกับรุ่นพี่ยูสึกาโนะคนเดียวด้วยแหละ ช่วยไม่ได้นี่นา..
ส่วนสถานที่ที่ฉันกับรุ่นพี่ได้รับมอบหมายนั้นคือ ตึกหลักชั้นห้าและชั้นหก เอาเป็นว่าเดินกันขาลากเลยล่ะ ถึงจะเป็นชั้นห้องเรียนของปีสองและปีสาม ที่ทั้งฉันและรุ่นพี่อยู่ในปัจจุบันก็เถอะ แต่ให้เดินแบกดอกไม้ แบกอุปกรณ์หนักขึ้นไป ก็ทำเอาเหงื่อตกเลยล่ะ..
อ๋อ..ส่วนเวลาที่มาทำกันอยู่ตอนนี้ ก็ต้องเป็นช่วงเย็นล่ะ เพราะถ้ามาทำช่วงพักเที่ยง คนก็จะเยอะมากกกกก จริงๆจะทำตอนนั้นก็ได้นะ แต่รุ่นพี่เกรงว่าฉันจะรู้สึกไม่ดีที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาและเอาไปตีข่าวได้น่ะ ฉันก็โอเคกับความเห็นของรุ่นพี่ เราก็เลยสรุปกันได้ว่าจะมาทำช่วงเย็นนี่แหละ~
“ แล้วแบบนี้..ช่วงฤดูร้อนมันจะยังบานอยู่ไหมคะ ” ฉันถามเมื่อสังเกตเห็นว่าดอกไม้แบบบานแล้ว ที่เราเอามาปลูกนั้น มันจะบานแค่ช่วงฤดูใบไม้ผลิอย่างตอนนี้หรือเปล่า
“ ฤดูร้อนเราปิดเทอม ”
“ อ๊ะ! นั่นสิคะ คงไม่มีคนมาดูแล.. ”
“ อือ ทีแรกก็คิดว่าจะให้ทำช่วงปิดเทอมด้วย แต่คิดว่ามันน่าจะหนักเกินไป ต้องมาโรงเรียนแทบทุกวันในช่วงปิดเทอมเนี่ย ”
“ ใช่แล้วค่ะ~ ปิดเทอมน่ะถือเป็นสิ่งที่ทุกคนตั้งตาคอย ”
“ แล้วก็..เพราะฉันกับสมาชิกที่เป็นปีสามก็ต้องเริ่มอ่านหนังสือบ้าง ปีหน้าต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ” รุ่นพี่ยกดอกไม้มาวางลงในหลุมที่ขุดด้วยฝีมือฉัน ก่อนเขาจะพูดต่อ “ แต่..ก็คิดๆเอาไว้ว่า ช่วงปิดเทอมหน้าร้อนจะขอเวลาว่างสักสองสามวัน พาไปพวกทุ่งดอกไม้อะไรแบบนี้น่ะ ไม่รู้ว่าจะดีไหม.. ”
เอ..เขามีความคิดจะพาไปทุ่งดอกไม้งั้นเหรอ เหมือนกับออกภาคสนามสินะ รู้สึกได้มาสักพักแล้วว่ารุ่นพี่น่ะจริงจัง และใส่ใจต่อชมรมมากเลย ถ้าคิดถึงการพาออกไปนอกสถานที่ล่ะก็นะ..
“ ก็เป็นความคิดที่ดีนะคะ ”
“ หืม..? ”
“ ก็เป็นความคิดที่ดีออก~ ” ฉันพูดย้ำอีกครั้ง หลังจากที่รุ่นพี่หันมาทำหน้างงใส่เพราะฉันเห็นด้วยกับความคิดดีๆของเขา
“ คิดงั้นเหรอ.. ”
“ อื้อ! แล้วดูๆที่ไหนไว้บ้างล่ะ ” พวกทุ่งดอกไม้ที่ดังๆก็มีอุโมงค์ดอกไม้ที่เกาะคิวชู ทุ่งดอกนาโนะฮานะที่จังหวัดเฮียวโกะ เอ่อ..จำได้แค่นี้แหละ เพราะพ่อกับแม่เคยพาไปเที่ยวตอนเด็กๆน่ะ
“ จริงๆแล้วอยากพาไปฮอกไกโด.. ” รุ่นพี่พูด ฉันเห็นไปเห็นว่าเขามองออกไปทางหน้าต่างของตึก ด้วยสีหน้าที่เหมือนคิดถึงเรื่องนี้อยู่ สายตาของเขาดูแม้เหมือนจะกำลังล่องลอยไปกับภาพที่ตัวเองวางไว้ แต่ก็รู้สึกได้ว่าอยากจะไปจริงๆ “ แต่มันไกลเกินไป ”
“ ก็ไกลจริงๆนั่นแหละ ”
“ แต่มันสวยมากเลยนะ เคยไปทุ่งลาเวนเดอร์ที่นั่นหรือยัง สวยมากเลย ” รุ่นพี่ยูสึกาโนะพูดเร็วขึ้น สีหน้าของเขาดูตื่นเต้นทันทีเมื่อพูดถึงทุ่งดอกไม้ที่ฮอกไกโด
“ ฉันเคยไปแค่ไม่กี่ที่เองค่ะTT ”
“ ฮ่าๆๆ ไม่เห็นเป็นไรเลย ” เขาหัวเราะเมื่อฉันทำหน้าจ๋อย “ ไว้จะพาไปดูอีกหลายๆที่นะ ในญี่ปุ่นน่ะมีทุ่งดอกไม้เยอะมาก ”
“ ..ค่ะ ” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย เป็นเพราะว่าเขาบอกว่า จะพาไปดูอีกหลายๆที่นี่แหละ หมายความว่ายังกันนะ จะพาคนในชมรมไปอีกเหรอ..
หรือว่าไปกับฉ..
////////บ้า
“ เสร็จแล้ว~ ” รุ่นพี่ยืนยืดอกมองดอกพิงค์มอสที่นำมาปลูกอย่างภาคภูมิใจ คงชอบดอกพิงค์มอสล่ะมั้ง ปลูกไว้หลังห้องชมรมไม่พอ ยังเอามาปลูกตรงนี้อีก
“ เอาอุปกรณ์ไปเก็บ แล้วกลับกันเถอะ~ ” ฉันบิดขี้เกียจจนตัวงอ แล้วหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาถือเพื่อจะเอาไปเก็บที่ห้องชมรม
หลังจากที่เอาของไปเก็บเสร็จแล้ว เราก็เดินออกจากโรงเรียนพร้อมกันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แล้วมักจะเป็นเวลาเย็นๆ ที่ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มแดงเหมือนกับใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วง
“ ชอบท้องฟ้าแบบนี้จัง ” รุ่นพี่ยูสึกาโนะที่คิดแบบเดียวกับฉันพูดขึ้น สายตาก็มองออกไปบนท้องฟ้าไกล
“ ฉันก็ชอบ ” ฉันเห็นด้วยกับเขา ตอนนี้ฉันได้รู้แล้วว่าบ้านของรุ่นพี่น่ะไปทางเดียวกันกับฉัน ซึ่งไม่สามารถเกี่ยงไม่ให้เขาไม่ไปส่งฉันได้เลย
ก็แค่ยอมให้เขาต้องเดินแวะเข้าซอยบ้านฉันระหว่างทางก่อนเท่านั้นเอง
“ สรุปแล้วรุ่นพี่จะพาพวกเราไปทุ่งดอกไม้จริงๆใช่ไหมคะ ” ฉันถามเมื่อจู่ๆก็คิดถึงสิ่งที่เขาวางแผนเอาไว้
“ อืม..เดี๋ยวเอากลับไปคิดก่อน ”
“ น่าสนใจออก สมาชิกต้องไปกันเยอะแน่ๆ ”
“ ใครจะอยากออกไปทำกิจกรรมชมรมช่วงปิดเทอมกัน ” รุ่นพูดด้วยเสียงเหนื่อยหน่าย แต่ก็เป็นความจริงถ้าหากกิจกรรมนั้นเป็นกิจกรรมน่าเบื่อๆน่ะนะ
“ แหม..แบบนั้นก็เหมือนไปเที่ยวนั้นแหละค่ะ~ ” เอาศอกสะกิดแขนรุ่นพี่เบาๆ “ ฉันอยากไปนะ ”
“ ฮ่าๆ หวังว่าทริปได้จะไม่ได้มีแค่เราสองคนนะ ”
“ แหงอยู่แล้วล่ะค่ะ เพราะถ้ามีแค่เราสองคนจริงๆ รุ่นพี่โทอิกะต้องไปด้วยแน่นอนเลย-^- ”
“ เธอก็พูด..อ๊ะ! ”
ระหว่างที่เดินคุยกันตอนกลับบ้าน จู่ๆฝนก็ตกลงมาซะงั้นอะ อะไรกันเนี่ย ตกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย
“ ตกได้ไงเนี่ย-o- ”
“ บ้าจริง.. ” รุ่นพี่ด่าฝนไม่รักดีเบาๆ ก่อนจะถอดเสื้อโค้ทสีกรมท่าของตัวเองแล้วกางขึ้นเหนือหัวก่อนที่เดินมาบังฝนให้ฉัน..
บ..บังฝนให้ฉัน-[]-
“ ม..ไม่เป็นไรค่ะรุ่นพี่! ” ฉันตกใจแรงมาก จนเผลอพูดตะกุกตะกัก แล้วเดินออกมาจากกำบังของรุ่นพี่ยูสึกาโนะ
“ ก็ฝนมันตก.. ” รุ่นพี่ทำหน้างงๆ “ เดี๋ยวก็เปียกหรอก ”
“ ตกเบาๆเองค่ะ ฉันไม่เป็นไร! ” ฉันชูนิ้วโอเค เพื่อให้รุ่นพี่เชื่อว่าฉันโอเคจริงๆ!
ซ่า!!!
กรี๊ดดดดดดดดดด!
ฝนเจ้ากรรมเหมือนรู้ว่าฉันไปทำลายน้ำใจของรุ่นพี่ยูสึกาโนะ เป็นไงล่ะ..ตกแบบฟ้าถล่มเลย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!
“ เข้ามาเร็วเข้า ตกหนักแล้วเนี่ย จะได้รีบไปส่ง ” เมื่อเขาเห็นว่าฝนเปลี่ยนจากปรอยเล็กๆเป็นห่าใหญ่ ก็คะยั้นคะยอให้ฉันเข้าไปในกำบังของเขาให้ได้ ฮืออออ..ฉันต้องเข้าไปจริงๆเหรอ
เอาไงเอากันล่ะ! ไม่งั้นฉันเปียกเป็นลูกหมาแน่
ตัดสินใจวิ่งเข้าไปหารุ่นพี่ ถึงแม้ว่าเข้ามาแล้วจะยังโดนฝนอยู่บ้างแต่ก็ดีขึ้น จากนั้นรุ่นพี่ก็พาฉันวิ่ง ฉันแทบไม่ได้สนใจว่าใกล้จะถึงบ้านตัวเองหรือยัง เพราะใจฉันมันดันไปโฟกัสแค่กับคนข้างๆฉันซะอย่างนั้น ดูเผินๆแล้วจะว่าฉันอยู่ในอ้อมแขนของเขาก็ได้ เพราะรุ่นพี่พยายามเอาเสื้อโค้ทของตัวเองมาบังทางฉันมากกว่า ระหว่างที่วิ่งฉันก็เผลอหันไปมองเขา และพบว่ารุ่นพี่เปียกโชก สายตาเขามุ่งไปทางที่บ้านฉันอย่างจริงจัง กลิ่นของเขาหอมอ่อนๆอย่างบอกไม่ถูกว่ามันคือกลิ่นอะไร แต่ฉันรู้สึกอบอุ่น..อบอุ่นจนสายฝนรอบกายที่หนาวเหน็บไม่ได้ส่งผลอะไรกับฉันเลย
“ แฮ่ก..ใกล้จะถึงแล้วนะ ” เสียงหอบแหกเบาๆของเขา เป็นเพราะรุ่นพี่พาวิ่งเพื่อจะให้ฉันถึงบ้านไวๆ
และแล้วก็มาถึงหน้าบ้านของฉัน มันเร็วเหมือนแค่ชั่วพริบตา
“ ฮ่าๆๆ โทษทีที่พาวิ่ง ” ฉันเดินเข้ามาหลบในมุมที่ร่มของหน้าบ้านเพื่อให้ไม่โดนฝน ฉันเปียก..แต่ว่าไม่ได้เปียกมากมายเมื่อเทียบกับฝนที่เทลงมาหนักแบบนี้ แต่คนตรงหน้าฉันเปียกโชก แล้วเขาก็ไม่คิดจะมาหลบฝนตรงนี้ก่อน แต่กลับยืนตากฝนแล้วเอาเสื้อโค้ทที่เปียกจนไม่เหลือชิ้นดีมาบังหัวตัวเองเอาไว้ แถมยังหัวเราะอย่างสดใสได้ขนาดนั้น ทั้งที่ตัวเองต้องมาเปียกหนักเพราะมาส่งฉันแท้ๆ
“ ไม่เป็นไรค่ะ.. ”
“ อื้อ งั้นฉันกลับก่อนนะ รีบไปอาบน้ำสระผมซะ เดี๋ยวไม่สบาย ” เขายิ้มแล้วโบกมือลาฉัน ฉันยืนนิ่งไม่ไหวติง สภาพรุ่นพี่ตอนนี้เหมือนกับเพิ่งตกน้ำมา แล้วเขาจะยังวิ่งฝ่าฝนที่กระหน่ำตกอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไปแบบนี้เหรอ “ ไว้เจอกัน ”
“ รุ่นพี่คะ! ”
“ หืม? ”
“ ถ้าไม่รังเกียจ.. ” ฉันก้มหน้างุด ถ้าไม่พูดออกไป ฉันก็จะดูเป็นคนใจร้ายกับคนที่อุส่าห์แวะมาส่งฉันถึงที่จนเกินไปสินะ “ เข้ามาหลบฝนในบ้านฉันก่อนเถอะค่ะ.. ”
“ ... ”
รุ่นพี่เห็นว่าฉันพูดอย่างจริงจัง ก็เลยยอมเข้ามาหลบฝนก่อนแต่โดยดี แต่..แต่ว่า..สถานการณ์แบบนี้ฉันเคยเจอมาแล้วในซีรีย์เกาหลีที่แฮมินแนะนำมา แล้วก็พวกโชโจมังงะ..อือ///ทำไมฉันต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยเนี่ย
ขนาดพวกมาฟุยุที่สนิทกัน ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ ยังไม่เคยเข้าบ้านฉันเลยนะ แต่รุ่นพี่เนี่ย..
“ อ้าว ไม่มีใครอยู่บ้านเลยเหรอ ”
“ อ๊ะ..อือ ” จู่ๆก็ถาม ตกใจหมดเลย “ พ่อไปสัมมนาที่โอกินาวา ส่วนแม่ยังไม่กลับจากที่ทำงานน่ะ ”
“ งั้นเหรอ.. ” รุ่นพี่ยูสึกาโนะยังคงยืนค้างอยู่ที่ประตูบ้าน เพิ่งนึกได้ว่าเขาเปียกอยู่นี่นา คงกลัวว่าถ้าเดินเข้ามาในบ้านจะทำให้เลอะเทอะล่ะมั้งง
“ เอ้า นี่ค่ะ ” ฉันคว้าเอาผ้าขนหนูแถวนั้นมาส่งรุ่นพี่ “ ฉันว่ารุ่นพี่..ไปอาบน้ำดีกว่านะคะ”
“ ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ก็เกรงใจแล้ว ” รุ่นพี่รับผ้าขนหนูไปเช็ดผมเปียกๆของตัวเอง
“ แต่ว่ารุ่นพี่เปียกมากเลยนะคะ ห้องน้ำอยู่ทางนั้น ป..ไปอาบเดี๋ยวนี้เลยนะ/// ” ฉันพูดเร็วๆแล้วชี้นิ้วสั่งการไปทางห้องน้ำที่อยู่ข้างครัว รุ่นพี่ก็ชะงักไปเล็กน้อย “ ฉันจะไปเอาเสื้อมาให้นะ ”
พูดเสร็จฉันก็รีบขึ้นมาบนห้องของตัวเอง เพราะจะไปอาบน้ำด้วยเหมือนกัน แต่เพราะหัวใจฉันมันเต้นตุ้มๆต่อมๆแบบนี้ด้วย บ้าจริง..เพราะเราไม่เคยใกล้กับผู้ชายคนไหนแบบนี้หรือเปล่านะ ทั้งพาเข้ามาในบ้าน ทั้งอะไรต่อมิอะไร
มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกันนะ ตอนแรกฉันไม่ชอบขี้หน้าเขาจะตายไป แต่ว่า..ตอนนี้ฉันพารุ่นพี่เขาเข้ามาในบ้านเนี่ย มันเกินกว่าที่คิดเอามากๆ
บ้าที่สุดเลย..
ฉันเดินลงมาชั้นล่างได้หลังจากที่นั่งดึงสติตัวเองให้กลับมาเป็นปกติอยู่เกือบยี่สิบนาที รุ่นพี่ยูสึกาโนะนั่งอยู่บนโซฟารับแขกกลางบ้าน เขาสวมเสื้อยืดของฉันเอง ดีที่นึกได้ว่าเคยได้เสื้อที่ใหญ่เกินกว่าตัวฉันมากอยู่ ก็เลยเอามาให้รุ่นพี่ใช้ได้ เขาคงจะได้ยินเสียงลงบันไดก็เลยหันมามอง
“ ฝนยังไม่หยุดเลย แต่ก็เบาลงแล้ว ”
“ ถ้าไม่รีบก็รอให้มันหยุดสนิทเถอะค่ะ จะได้ไม่ต้องเปียกหลายๆรอบ.. ” อันที่จริงฉันจะให้รุ่นพี่ยืมร่มไปก็ได้ เพราะตอนนี้ฝนก็เบาลงแล้ว จากเม็ดใหญ่ซู่ซ่า เป็นเม็ดเล็กเปาะแปะ แต่ว่า..
“ อือ ไม่รีบอยู่แล้ว ”
“ คือ..จะไปเอาชาร้อนมาให้นะคะ ” ทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีเข้าไว้โอโตเมะ เขาอุส่าห์มาส่งเธอนะ/////
ฉันยกชาข้าวร้อนๆมาให้รุ่นพี่ เขาก็ดื่มอย่างสบายใจ พอบรรยากาศมันเงียบๆแบบนี้แล้วก็รู้สึกเกร็งกว่าเดิมแฮะ ทั้งที่เคยอยู่สองต่อสองกับรุ่นพี่ตั้งหลายครั้ง แต่ครั้งนี้อาจเป็นเพราะไม่คุ้นชินกับสถานที่
ฉันควรจะพูดอะไรดี
“ ฉันหนาว ”
“ เอ๊ะ.. ”
“ หนาวๆยังไงก็ไม่รู้ ทั้งที่ไม่ได้เปิดแอร์ ”
“ ร..รุ่นพี่จะเป็นไข้หรือเปล่าคะ ”
“ นั่นสิ ”
ฉันไม่ตอบอะไรเขาไป แต่ลุกขึ้นไปหยิบยากับผ้าห่มบนห้องลงมาอย่างไม่ช้า
“ ขอบใจ.. ” รุ่นพี่รับยาไปกิน แล้วเอาผ้าห่มที่ฉันส่งให้มาห่มคลุมร่างกายเอาไว้ “ ไม่หนาวหรือไง ”
จริงๆแล้ว ฉันก็หนาวอยู่เหมือนกันนะ แต่ไม่ใช่เพราะว่าเป็นไข้หรืออะไรหรอก เพราะฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แถมยังสระผม แล้วใส่ชุดนอนที่ไม่ได้หนาด้วย บวกกับอากาศเย็นๆของเวลาค่ำและฤทธิ์ของสายฝน ทำให้ฉันรู้สึกหนาวเช่นกัน
“ ก็..ค่ะ ” ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าถ้าตอบไปแบบนี้ รุ่นพี่ยูสึกาโนะจะตอบกลับมาว่ายังไง
“ ก็มาห่มด้วยกัน ” แต่ฉันก็ยังตอบแบบนั้น
เขาไม่รอให้ฉันตอบ ก็แบ่งผ้าห่มส่วนนึงของทั้งผืนมาคลุมร่างฉันเอาไว้ มันอุ่นขึ้นจริงๆ..
อา..หัวใจฉันเต้นแปลกๆ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองดูตื่นเต้นจนออกอาการหรือเปล่า แต่คนข้างๆฉันก็ยังดูชิลๆ ถึงจะรู้สึกว่ารุ่นพี่พูดน้อยลงนิดหน่อย แต่ก็คงดีกว่าฉันที่เผลอพูดตะกุกตะกักไป แถมยังไม่รู้ว่าหน้าฉันตอนนี้มันแดงหรือเปล่า..
แอ๊ด~
“ โอโตเมะจังลูก~ แม่ซื้อชาชูราเมนมาฝา.. ” แม่เข้ามาอย่างร่าเริง แต่เมื่อเห็นว่าในบ้านไม่ได้มีแค่ฉัน แต่ว่ามีผู้ชายที่กำลังนั่งห่มผ้าผืนเดียวกันอยู่ด้วย “
ม..แม่ ทำไมกลับไวล่ะเนี่ย=[]=
“ สวัสดีครับ ” รุ่นพี่ลุกขึ้นจากผ้าห่ม แล้วโค้งให้แม่ฉันอย่างสุภาพ แต่เมื่อออกมาจากผ้าห่มแล้วก็เผยให้เห็นว่าเขาใส่เสื้อผ้าของฉันอยู่
“ แฟนลูกเหรอ ” แม่หันถามฉัน
“ ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ รุ่นพี่ที่ชมรม! ////// ” ฉันตะโกนใส่แม่อย่างไม่เขินเลยสักนิดเดียว ไม่เขินเลยจริงๆนะT^T ทำไมถามแบบนี้ล่ะแม๊ แฟนเฟินอะไรกันเล่า..
“ อ่า..เหรอจ๊ะ ”
“ ยูสึกาโนะ โคมุระครับ เป็นประธานชมรมที่ยานากิสะจังอยู่ รบกวนด้วยนะครับ ”
“ ... ” แม่ฉันอึ้งไปพักนึง ก่อนจะยิ้มหวานออกมา
“ ข้างนอกฝนหยุดแล้ว แต่ว่าอยู่ทานข้าวก่อนนะจ๊ะ~ ” คุณแม๊!!
“ ดีนะ ที่แม่เธอใจดี ” ภาพตัดมาที่ฉันกับรุ่นพี่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร พร้อมกับชาชูราเมนที่แม่ซื้อกลับมา
“ ฮ่า..นั่นสิคะ ” แม่ฉันกินมาจากข้างนอกแล้ว ก็เลยให้ฉันนั่งกินกับรุ่นพี่ตามสบาย แล้วแม่ก็ดันซื้อมาสองชุดด้วยนะ มีจิตสัมผัสอะไรหรือเปล่านะแม่ฉัน เหมือนกับรู้ว่าที่บ้านมีแขกน่ะ
“ วันนี้ฉันรบกวนเธอมากเลยนะเนี่ย ” รุ่นพี่กินชาชูราเมนเสร็จแล้ว ก็นั่งสบายๆต่อ
“ ฉันรบกวนรุ่นพี่บ่อยกว่าอีก ”
“ คิดมาก.. ” เขากระตุกยิ้มมุมปาก
“ สองทุ่มแล้วนี่นา ที่บ้านไม่ว่าเหรอคะถ้ากลับมืด ” ฉันบังเอิญไปเห็นนาฬิกาเรือนเล็กในบ้าน มันบอกเวลาสองทุ่มนิดๆแล้ว ก็เลยนึกถึงว่าที่บ้านของรุ่นพี่จะว่าอะไรไหม
“ ไม่มีคนอยู่บ้าน ” รุ่นพี่ยูสึกาโนะตอบนิ่งๆ “ พ่อฉันย้ายไปอยู่คอนโดในเครือของบริษัทเขา มันใกล้ที่ทำงานน่ะ ก็เลยไม่ค่อยกลับบ้าน ท่านงานยุ่ง ”
“ งั้นเหรอคะ.. ” ฉันฟังอย่างตั้งใจ “ คุณแม่ล่ะคะ ”
“ อ๋อ เลิกกับพ่อนานแล้ว ” ฉันไม่น่าถามเลยแฮะ..- -
“ ขอโทษทีค่ะ.. ”
“ ไม่เห็นเป็นไรเลย~ ” รุ่นพี่ยิ้มเมื่อเห็นฉันขอโทษด้วยหน้าจ๋อยๆ “ ชินแล้วล่ะ กลับบ้านไปก็ไม่เจอใครเลย ”
“ คงเหงาน่าดูเลยสิคะ.. ”
“ อือ ถึงชอบอยู่ชมรมจนเย็นไง ”
“ ค่ะ.. ”
“ แล้วก็ไปส่งเธอด้วย ”
“ ค่ะ../////// ” พูดอะไรออกมาเนี่ย คิดบ้างไหมว่ามันแปลกๆแล้วก็ทำให้คนอื่นเขาเข้าใจผิดได้น่ะ รุ่นพี่บ้าเอ๊ยยย
ถ้าเอาไปพูดกับสาวๆที่ตามกรี๊ดเขาล่ะก็ คงจะเรียกแฟนคลับได้มากกว่าเดิมน่าดูเลยล่ะ
“ เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ คิดซะว่าช่วยให้ฉันหายเหงา ”
“ ค่ะรุ่นพี่.. ”
“ ฉันว่าจะกลับแล้วล่ะ ”
“ จะไปส่งหน้าบ้านนะ ”
“ ขอบใจ~ ” รุ่นพี่ยูสึกาโนะลุกขึ้นแล้วยิ้มปริ่มเมื่อฉันบอกว่าจะไปส่งเขาคืนบ้าง(ที่หน้าบ้านนะ) “ ว่าแต่มีแผ่นลดไข้ไหม ”
“ มีค่ะ รุ่นพี่ต้องการเหรอ ”
“ ที่บ้านหมดน่ะ ” ฉันพยักหน้าหงึกๆ แล้วจึงเดินไปหยิบแผ่นลดไข้ในตู้มาให้เขา คงกลัวจะเป็นไข้สินะ
“ นี่ค่ะ~ ” ฉันยื่นแผ่นลดไข้ที่เขาต้องการให้ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อรุ่นพี่เสยผมยาวๆด้านหน้าขึ้น เผยหน้าผากขาวใสให้เห็น
“ แปะ ”
“ ... ” รุ่นพี่พูดนิ่งๆแกมบังคับนิดๆ นั่นน่ะ..หมายถึงให้ฉันแปะให้งั้นเหรอ ใช่หรือเปล่านะ..
“ เอ้า เร็วเข้าสิ ฉันง่วงแล้วนะ~ ”
“ เอ๊ะ! ” ฉันสะดุ้งเมื่อจู่ๆรุ่นพี่ก็พูดซ้ำขึ้นมาอีกรอบ ในตอนที่ฉันกำลังครุ่นคิดอยู่ “ ค่ะ.. ”
ฉันแกะแผ่นลดไข้ออก แล้วเงยหน้ามองรุ่นพี่ที่ยืนรออยู่ กำลังจะเขย่งเท้าเพื่อให้มือเอื้อมไปถึงหน้าผากเขาได้ แต่ทว่ารุ่นพี่ยูสึกาโนะกลับก้มลงมาก่อนแทน
ใกล้จังเลย..
ฉันกลืนน้ำลายนิดหน่อยเพื่อไล่ความตื่นเต้น ได้กลิ่นพีชอ่อนๆของครีมอาบน้ำในห้องน้ำชั้นล่างด้วย ปกติแล้วกลิ่นนี้จะมาจากตัวฉันตอนที่อาบน้ำเสร็จ ทั้งที่ควรจะชิน แต่มันกลับทำให้ฉันใจหวิวเมื่อกลิ่นนี้มันมาจากคนสูงๆคนนี้แทน
พอแปะเสร็จเรียบร้อย รุ่นพี่ก็เอามือไปจับๆเล่นนิดหน่อย ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาอย่างสดใสเหมือนสายรุ้งยามที่สายฝนจากไป
“ ขอบใจนะ ”
ทั้งหมดของวันนี้เป็นเพราะแค่ฝนมันดันตกหรือเปล่านะ
แต่ถึงหลังฝนตกแล้วอากาศจะสดชื่นแค่ไหน..
ก็ไม่เท่ารอยยิ้มของเขาเลย
.
.
.
.
.
___________________________________________________________________
คอมเมนต์กันหน่อยเด้อออออออ
ฝากอีกเรื่องด้วยนะ Steal heart ฉุดรักจับหัวใจยัยพี่ขี้วีน
ความคิดเห็น