[FIC] You let me down ความผิดหวัง #Junhwan

ลำดับตอนที่ #16 : EP.15

B
E
R
L
I
N
❀

 EP.15

You let me down

#Junhwan

Seunghoon part

     "ยังไงล่ะ มึงพอทำได้หรือเปล่า"

     ผมออกคำสั่งลูกน้องคนสนิทให้ไปตามหาจินฮวาน ไม่รู้หรอกว่าครอบครัวของจุนฮเวกำลังมีปัญหาอะไรกัน แต่มันมีช่องโหว่ที่ผมสามารถเข้าไปสร้างรอยร้าวได้

     "คิดว่าไม่ยากครับ ผมจะออกค้นหา"

     หลังจากลูกน้องตกปากรับคำเสร็จผมก็นั่งเคาะนิ้วฮัมเพลงไปพลางเพื่อรอให้อีกคนมาหา

     "มีอะไร"

     น้ำเสียงห้วนของมินโฮบ่งบอกว่ไม่พอใจอย่างหนักที่ผมเรียกมา

     "นายหายไปไหนมาเหรอ" ผมเลิกคิ้วถามมินโฮ

     "ไปอยู่กับสิ่งที่ถูกต้องสิ อยู่ตรงนี้มันมีแต่สร้างกรรมเพิ่มขึ้น"

     มินโฮกล้าต่อปากต่อคำกับผมขนาดนี้คงได้จุนฮเวเป็นพวกแล้วสินะ เกลียดจริงๆพวกคนดีของสังคม ทำอะไรก็มีหน้ามีตา

     ผมเป็นรองจุนฮเวมาโดยตลอด ตั้งแต่เราเรียนมหาวิทยาลัย จุนฮเวเป็นคนเก่งจนเพื่อนๆรอบตัวยังอยากคบ แต่คนที่เอาแต่ตัวเองแบบนั้นมันไม่น่าคบหรอก เรียนเก่งแล้วไง ไม่มีเพื่อนคบ หึ

     จนกิจการของผมเติบโต สายของผมรายงานมาว่ามีอีกบริษัทที่กำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว

     ผมหนีจุนฮเวมาตลอดจนสัมผัสคำว่าที่หนึ่ง

     แต่ในเมื่อจุนฮเวอยากจะเข้ามาใกล้ ผมก็ไม่ได้ขัด

เพราะตอนนี้ผมฆ่าได้หมด

     คำว่าอำนาจใครๆก็อยากมี แต่ก่อนจะมีอำนาจก็ต้องมีเงิน แล้วอำนาจจะขยายขึ้นเรื่อยๆตามจำนวนเงินที่เรามี

     บริษัทผมขาดทุนมหาศาลเพราะหลายบริษัทหลายครอบครัวกำลังแห่รุมบริษัทของจุนฮเว

     "หยุดซะนะซึงฮุน พ่อแม่กูมันไม่พอเหรอ" ผมแปลกใจที่มินโฮยอมทิ้งความแค้นทุกอย่างแล้วให้ผมหยุด ถ้าได้จุนฮเวกับบ๊อบบี้เป็นพวกขนาดนี้ทำไมไม่ฆ่าผม

     ทำไม่ได้เพราะมินโฮไปเลวกับจุนฮเวไว้เยอะ

     "หยุดหรอ กูเดินมาไกลขนาดนี้มึงบอกให้กูหยุดงั้นเหรอ"

     "ช่างเถอะ งั้นกูขอตัว" มินโฮพูดแค่นี้ก็กลับไป

ผมสะใจเป็นบ้า!


JUNHOE PART


     "คุณเสือใช่มั้ยครับ" ผมนั่งมองบ๊อบบี้กำลังคุยกับผู้ชายคนแรก

     "ครับ คุณมีธุระอะไรกับผมเหรอ" ไอ้เสือหันมามองหน้าผมกับบ๊อบบี้สลับกัน คงงงสินะ ประธานบริษัทใหญ่มาด้วยตัวเองขนาดนี้

     "รู้จักผู้หญิงคนนี้หรือเปล่า" ผมยื่นรูปเจนนี่ให้เสือดู เขาดูแล้วก็ขมวดคิ้วเป็นปม

     "รู้จัก" สายตาแข็งกร้าวนั่นบอกผมว่าผู้หญิงคนนี้ทำเขาไว้แสบใช่ย่อย

     "คุณเป็นอะไรกับเจนนี่"

     "ผู้หญิงคนนี้มันแค่ของเล่น ควงบ่อยหน่อยเพราะเร้าใจดี" เสือพูดแล้วยักคิ้วใส่ผม เร้าใจตรงไหนวะ มันก็เหมือนๆกันมั้ย

     ผมรีบคลายความสงสัยแล้วหันมาถามอีก

     "สดมั้ยครับ" อาจจะเป็นคำถามแปลกๆ จนเสือเองยังหัวเราะกับสิ่งที่ผมถาม

     "ไม่หรอก ยัยนี่บอกผมว่าถ้าไม่ปลอดภัยจะไม่ให้"

     "แล้วล่าสุดที่ไปคือตอนไหน" อย่างกับผมมาสอบปากคำพวกนี้

     "สามเดือนที่แล้ว"

     ผมได้ข้อมูลมาแล้วหนึ่งราย ท่าทางคนนี้จะฉลาดไม่เบานะ แถมยังมีภรรยาอยู่ด้วย เลวนรกแตกจริงๆ

     "เอาไงต่อ อีกสองคนกูให้ลูกน้องไปแล้วนะ"บ๊อบบี้หันมาถามผมที่นั่งฝั่งข้างคนขับ

     "กูนึกว่าท้องกับไอ้เสือนี่ แต่มันฉลาดเกินว่ะ"

     "ชื่อเสือมันไม่ได้มาง่ายๆ ต้องแบบนี้แหละ เข้าถึงยาก เจนนี่จับไม่ได้แน่นอน" บ๊อบบี้พูดถูก เจนนี่จับไอ้เสือไม่ได้

     "น้องจินเป็นไงบ้าง" ผมถามทีเผลอบ้าง เผื่อมันจะพูด

     "สบายดี ฮันบินไม่ปล่อยให้จินลำบากหรอก" กวนตีนโว้ย

     "กูหมายถึงจินยังเสียใจอยู่ปะ"

     "เสียใจดิ จินรักมึงจะไม่เสียใจได้ไง" บอกเลยไอ้บ๊อบพูดคำนี้แล้วมันเจ็บกระดองใจมาก ฮันบินฝากความมาว่าให้หาหลักฐานไปให้มันดูก่อนแล้วถึงจะปล่อยให้จินมาเจอผม คิดดูสิว่าเมียบ๊อบโหดร้ายขนาดไหน

     "อยากเจอว่ะ" ผมคิดถึงจินฮวาน จะสองอาทิตย์แล้ว

     "ทนหน่อย ยังไงพวกกูก็ช่วย" ก็ยังดีที่มีเพื่อนดี พวกไอ้ชานกับดงฮยอกก็คอยสนับสนุนผมมาตลอด

     "เวรละ" ผมเพิ่งนึกได้ว่าปล่อยเจนนี่อยู่คอนโด คงเละแล้วมั้ง

     "อะไรของมึงจุน"

     "ไปคอนโดกูด่วนเลย เจนนี่พังห้องกูยังก็ไม่รู้"

     "เออๆ"

     บ๊อบบีกลับรถแล้วมุ่งหน้าไปยังคอนโดของผมทันที ปล่อยเจนนี่ไว้ไม่รู้ว่าห้องผมจะเป็นยังไงบ้าง ถ้าค้นเจอของใช้จินฮวานอีกก็คงโวยวายไม่เหลือชิ้นดี

     "กูรอนี่"

     ผมพยักหน้าให้บ๊อบก่อนจะขึ้นไปห้องตัวเอง แล้วแตะคีย์การ์ดเข้าไปในห้อง
     
     "อะไรกันวะ"

     หนังสือจากชั้นกระจายอยู่บนพื้น โซฟาที่มีรอยฉีกเป็นทางกว้าง โต๊ะกระจกแตกเต็มพื้น ผมเดินไปห้องครัวแทบจะอุดจมูกไว้ไม่ทัน กลิ่นของสดเน่าเหม็นคละคลุ้งไปทั่ว ผมมองดูมีแต่คราบสกปรกและของสดที่เน่าอยู่เคาท์เตอร์ เจนนี่อยู่ไหน...

     "เจนนี่" ผมเรียกหาคนที่ผมปล่อยทิ้งไว้

     กลั้นใจเดินไปยังห้องนอนที่เหลืออยู่ ร่างบางนอนอยู่บนเตียงไร้การปกปิด สภาพเปลือยเปล่าและรอยช้ำที่มาจากการโดนทำร้ายทำให้ผมพอเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมรีบเข้าไปเอาผ้าห่มคลุมร่าง

     หน้าซีดจนไม่มีสีเลือด ผมพยายามตั้งสติแล้วเอานิ้วมือไปจ่อที่จมูกเพื่อดูว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

     "เชี่ย..." เธอไม่หายใจ ผมตกใจที่มันเกิดอะไรบ้าๆนี่ขึ้นมา มันเรื่องอะไรกัน

     ผมโทรออกหาบ๊อบบี้ให้มันขึ้นมาดูทันที

     "สภาพนี้ โดนข่มขืนแน่นอนว่ะ" บ๊อบบี้ที่ดูร่างเธอแล้วก็พูดขึ้นมา

     "ทำไมถึงเข้าห้องกูได้"

     "เจนนี่เปิดให้หรือไม่ก็มันงัดห้องมึงเข้ามา"

     ผมตัดสินใจโทรหาตำรวจเพื่อให้ชันสูตรศพ ผมนั่งกุมขมับเพราะไม่รู้จะทำยังไง ถ้าจินฮวานอยู่กับผมตอนนี้คงคิดหาทางแก้ปัญหาได้

     "ทำไมชีวิตกูถึงมีแต่เรื่องแบบนี้เข้ามาวะ กู..." ผมเครียดตั้งแต่เรื่องของซึงฮุน อยู่ดีๆเจนนี่มาบอกว่าท้อง แล้ววันนี้เจนนี่ตายที่ห้องผม แถมยังโดนทำร้ายร่างกายอีก ชีวิตผมมันจะซวยขนาดนี้เลยเหรอ


JINHWAN PART


     "ว่าไงนะ!" ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเองหลังจากฟังเรื่องราวจากปากของฮันบิน

     "เจนนี่ตายที่คอนโดจุนฮเว" ฮันบินบอกผมซ้ำอีกครั้ง

     "พี่จุนฮเวทำหรอ..." ผมกลัว กลัวว่าพี่จุนฮเวจะทำแบบนั้นเพื่อผม

     "ไม่รู้ มึงอย่าเพิ่งโทษจุนฮเวมันเลย"

     ผมคิดมาก จุนฮเวจะสู้ปัญหาไหวเหรอ ตอนนี้ผมเป็นห่วงพี่จุนฮเว ผมอยากจะไปหาเขา

     "พากูไปหาพี่จุนได้ไหม"

     "กูถามบ๊อบก่อนนะ"

     ผมพยักหน้าให้ฮันบินแล้วเดินมาเปิดแมคบุ๊คเพื่อดูข่าวในเว็บต่างๆ

'ตายปริศนา...สาววัยรุ่นโดนฆ่าข่มขืนในคอนโดชื่อดังกลางกรุง'

'เหตุการณ์ฆ่าข่มขืนกลางกรุง คอนเฟิร์มแล้วว่าเป็นคอนโดของนักธุรกิจชื่อดัง'

     ผมเป็นห่วงจุนฮเว ข่าวแรงแบบนี้จุนฮเวไม่น่าจะรับมือไหว

     "ไปกันเถอะจิน" ฮันบินเข้ามาเรียกผม

     ผมไม่มีคำพูดอะไรออกจากปาก ในหัวผมมีแค่พี่จุนฮเว ตอนนี้สภาพจิตใจจะเป็นยังไง เรื่องราวใหญ่โตแบบนี้พี่จุนฮเวจะรับมือกับมันได้หรอ

     "พี่จุนฮเว" ผมเรียกคนที่กำลังนั่งเหม่ออยู่

     "น้องจิน..."

     สายตาที่บ่งบอกว่าท้อ สายตาที่ดูเหนื่อย ใบหน้าที่ไม่ได้รับการพักผ่อน สภาพโทรมๆของพี่จุนฮเวทำเอาผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ ทำไมผมถึงทิ้งให้พี่จุนฮเวเผชิญปัญหาคนเดียว ทำไมผมถึงหนี

     "ไม่ต้องร้องไห้นะ" สุดท้ายก็เป็นพี่จุนฮเวที่ปลอบผมเหมือนเดิม

     "ไม่ต้องมาบอกจินเลยนะ พี่นั่นแหละ" ผมทุบหลังเขาไปหลายครั้งเพราะเอาแต่ห่วงผม อยากให้ห่วงตัวเองบ้างจะได้มั้ย

     "คิดถึงจัง" ผมหยุดทุบหลังแล้วกอดตอบคนตัวสูง

     ความผิดที่เขาทำไปมันโดนลบล้างไปหมดไม่เหลือเลยแค่พี่จุนฮเวบอกคิดถึง ผมไม่รู้สึกโกรธด้วยซ้ำแต่รู้สึกไม่ดีที่ปล่อยพี่จุนฮเวไว้กับปัญหาคนเดียว

     "เห็นข่าวแล้วใช่มั้ยครับ" ผมถามออกไปก่อน

     "ครับ"

     "พี่รู้ตัวคนร้ายหรือยัง"

     พี่จุนฮเวส่ายหน้าใส่ เพราะแบบนี้ถึงเครียดสินะ

     "ไม่เป็นไรนะ" ผมกุมมือใหญ่ที่กำลังสั่นไหวเพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้น

     ถ้าแบกมันคนเดียวไม่ไหวผมก็จะแบกไปด้วย แบบนี้สิถึงเรียกว่าคู่ชีวิต

     "จะกลับมาอยู่กับพี่แล้วใช่มั้ย" สายตาที่กำลังหวาดหวั่นหันมามองผม

     "อื้ม...จินกลับมาหาพี่แล้ว"

     "พี่ขอโทษ"

     ผมไม่พูดอะไรเพียงแค่สวมกอดพี่จุนฮเวเบาๆ เพื่อเขาคลายกังวลลงบ้างก็เท่านั้น

     "เออ แล้วข่าวล่ะ" ฮันบินถามพี่จุนฮเว

     "ไม่รู้ คงต้องหาหลักฐานก่อน"

     "เจนนี่น่าจะหมดลมหายใจช่วงเช้านะ เพราะตอนที่เจอศพก็ยังไม่แข็งเท่าไหร่" บ๊อบบี้เดินเข้ามาบอก

     "เฮ้อ...กูเหนื่อย"

.

.

.

.

@เมื่อคืน

     "อย่า..." เสียงสั่นเครือของผู้หญิงตรงหน้าทำให้เขาอยากจะมอบความตายให้เธอเป็นของขวัญ ลมหายใจหอบถี่ของเธอที่กำลังถึงจุดเฮือกสุดท้ายของลมหายใจ แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้นและน้ำตาที่ไหลรวยรินลงมาเป็นทาง

     "เฮือก!"

     ลมหายใจของเธอสิ้นสุดลงพร้อมกับร่างกายฝ่ายชายที่ถอนออกจากเธอช้าๆ

     "เชี่ย! แม่งตาย"

     เขายืนคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงห้องแล้วเก็บข้าวของเพื่อจะหนีออกไป

     (มึงทำไมปล่อยให้อีผู้หญิงตาย มึงเสี้ยนมากเหรอ)

     "ซึงฮุน กูไม่คิดว่ามันจะตายปะวะ"

     เขาแสยะยิ้มแล้วตะโกนกรอกใส่โทรศัพท์ให้เพื่อนตัวดีรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจทำให้ผู้หญิงตาย

     (จาร์ ถ้าเรื่องมาถึงกูมึงตายแน่)

     "ว่าไงนะ..."

     (อย่าให้เรื่องสาวมาถึงตัวกูได้ ไม่งั้นชีวิตมึงจบเห่แน่นอน)

     "มึง..."

     จาร์ผู้ที่กลายเป็นเหยื่อของซึงฮุน สบถใส่ตัวเองนับร้อยครั้งตั้งแต่เกิดเรื่อง เขารีบออกมาจากที่นั่นแล้วรีบสืบหาข้อมูลของเจ้าของห้องนั้นทันที จาร์รู้ทีหลังว่าจุนฮเวเป็นเจ้าของคอนโดนั่น เพราะแบบนี้ซึงฮุนเลยให้เขาลงมือแทนที่ซึงฮุนจะทำเอง

     "ไอ้เหี้ยฮุน..."

.

.

.

.

.

JUNHOE PART

     "ในกล้องเห็นอะไรบ้าง"

     ผมกำลังมองดูจอภาพของคอนโดที่กำลังฉายบริเวณหน้าห้องผมในเวลาที่น่าจะเกิดเหตุ

     "ไม่เห็นหน้าคนร้ายครับ เพราะคนร้ายใส่หมวกและเดินก้มหน้าทำให้มุมมองของกล้องเห็นแค่หมวก"

     "บ้าชิบ.." ผมสบถแล้วเดินออกมาจากห้องรักษาความปลอดภัยของคอนโด

     "พี่โอเคมั้ยครับ" จินฮวานเดินมาพร้อมกับกาแฟร้อนในมือ เขายื่นมันมาให้ผม

     เข้มแข็งขนาดนั้นเลยเหรอจินฮวาน ผมยังแปลกใจที่คนตัวเล็กนี่กลับมาหาผมแถมยังขอโทษผมอีก ผมต่างหากที่ควรขอโทษ

     "จุน มึงมานี่ดิ" บ๊อบบี้เรียกผมเข้าไปให้ห้องรักษาความปลอดภัยอีกครั้ง จินฮวานพยักหน้าให้ผมก่อนจะเดินไปหาฮันบิน

     "ว่าไง"

     "ตอนมามันมารถคันนี้ แต่ตอนกลับมันกลับอีกคัน" บ๊อบชี้ไปยังจอแรกที่มีรถเก๋งดำป้ายทะเบียน กข 2139 และจอที่สองมีรถตู้สีดำมาจอดรับผู้ชายคนนั้นไปแถมไม่มีป้ายทะเบียน

     "มึงคิดว่าไงบ๊อบ"

     "คิดว่าเรื่องนี้ไม่น่าทำคนเดียว น่าจะมีเบื้องหลัง"

     "เบื้องหลังงั้นเหรอ" ผมคิดตามคำพูดของบ๊อบบี้และคิดไปถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นมา และทุกครั้งมันใช้วิธีลอบกัด และเรื่องเจนนี่พวกมันใช้ชื่อเสียงของผมแทน

     บางทีผมควรตะพิจารณาซึงฮุนให้เป็นผู้ต้องสงสัยคนแรกซะแล้ว ผมต้องตามหาผู้ชายที่ลงมือฆ่าเจนนี่ก่อนเพื่อจะสาวหาคนที่อยู่เบื้องหลัง

     "บ๊อบ...มึงคิดเหมือนกูมั้ย"

     "ไม่ผิดแน่นอน ขอกูหาหลักฐาน" บ๊อบบี้แสยะยิ้มแล้วเดินมาแปะมือกับผม บทจะฉลาดก็ฉลาดจริงๆ หรือบางทีควรจะโง่ไปก่อนดี 

ผมว่าความสนุกกำลังเริ่มต้น และผมจะขยี้จนมันหมดหนทาง

ฮืออออออ 

ทุกคนคะสรุปเรื่องนี้ไม่ดราม่าแต่เน้นสืบสวนไปเลยจ้าาาา

พระเอกเราต้องฉลาดใช่มั้ยคะ หรือพระรองจะฉลาดกว่า

หรือตัวร้ายจะฉลาด //หลบเท้ารีดเดอร์แปป